Αντίλογος σε ιδέες εντιτόριαλ φριπρές

Οι επιθυμίες σου, αν είναι περήφανα άλογα, που έλεγε και ο Σαχτούρης, είναι ασήκωτες· αλλά είναι το φορτίο ελαφρύ. Περίεργο πράγμα, κι όμως: η σαρξ ασθενής το μεν πνεύμα πρόθυμο, ζωογονημένο. Αν δεν είναι; Πέτα τες. (Μπορείς; )

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 6o και τελευταίο)

Αν και ο θεσμός της οικογένειας ανάγκασε τους άνδρες, για να γίνουν μονογαμικοί, ένα διπλό μέτρο σεξουαλικής συμπεριφοράς πάντοτε έκλεινε το μάτι στις συχνές τους διαλλείψεις από αυτό το ιδανικό, ενώ τιμωρούσε τις γυναίκες για τις ίδιες διακοπές, συνήθως με αγριωπή σοβαρότητα. Το διπλό μέτρο ήταν ίσως η πιο σημαντική μόνη επιρροή που εν τέλει έφερε την οικογένεια σε δυσφημία.  Ο εικοστός αιώνας, δυστυχώς, έχει προσπαθήσει να επανορθώσει αυτή την οφθαλμοφανή αδικία θεσμίζοντας ένα μονό μέτρο σεξουαλικής  αδειοδότησης, ενόσω το σωστό γιατρικό είναι ένα πιο απαιτητικό μέτρο σεξουαλικής πιστότητας και ένας πιο απαιτητικός ορισμός της υπευθυνότητας των γονιών στα παιδιά τους. Μία «οικογενειακή πολιτική» σχεδιασμένη να στρέψει αυτή την υπευθυνότητα στο κράτος δεν είναι καθόλου μια λύση. Ούτε είναι μία «ριζοσπαστική» λύση. Απλώς θα ενέκρινε το σχήμα του γραφειοκρατικού ατομικισμού που ήδη υφίσταται, στο οποίο το κράτος αναλαμβάνει τις λειτουργίες ανατροφής που πρότερα ήταν συσχετισμένες με την γονικότητα και αφήνει τους ανθρώπους ελεύθερους να απολαύσουν τους εαυτούς τους ως καταναλωτές. Μία τέτοια λύση μας καθιστά όλους παιδιά. Ο κόσμος μπορεί να κάνει χωρίς ένα «ριζοσπαστισμό» που προτείνει μόνο να φέρει τους υπάρχοντες διακανονισμούς στη λογική τους συνέπεια: η απορρόφηση της δημόσιας ζωής από το κράτος και η καταστροφή των ενδιάμεσων θεσμών με τον επανορισμό τους ως ομάδων πίεσης ή «[εδαφικά] παραρτήματα τρόπων ζωής» (κατά την έκφραση του Ρόμπερτ Μπέλα) στα οποία τα άτομα αφήνονται ελεύθερα να κυνηγήσουν αμιγώς ατομικά συμφέροντα και απολαύσεις.

Εφ’όσον η Ρούμπιν αναμιμνήσκεται την δεκαετία των 60, ώστε να υποστηρίξει τον αμφίβολό της ισχυρισμό ότι τα ριζοσπαστικά κινήματα αυτής της δεκαετίας βρήκαν την έσχατή τους τελειότητα στον φεμινισμό, θα ήταν μια καλή ιδέα να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι η δεκαετία του 60 είδε μια αναβίωση της κοινοτιστικής παράδοσης που έχει ανέκαθεν συνυπάρξει με την κυρίαρχη φιλελεύθερη παράδοση. Η διαφωνία μεταξύ των κοινοτιστών και των φιλελεύθερων αγγιστρώνεται σε αντιφατικές συλλήψεις του εαυτού. Εκεί που οι φιλελεύθεροι συλλαμβάνουν τον εαυτό ως ουσιαστικά κατάφορτο και ελεύθερο να επιλέξει μέσα από ενα ευρύ φάσμα εναλλακτικών, οι κοινοτιστές επιμένουν ότι ο εαυτός είναι συντεταγμένος μέσα και αποτελούμενος από την παράδοση, την πολιτογράφηση σε μια ιστορικά ριζωμένη κοινότητα. Οι φιλελεύθεροι θεωρούν την παράδοση ως μία συλλογή προκαταλήψεων που προσκόπτει το άτομο, προκειμένου να καταλάβει τις δικές του ανάγκες.  Εκθειάζουν τον κοσμοπολιτισμό απέναντι στον επαρχιωτισμό [σ.ph.: είδος τοπικότητας/τοπικισμού] που στα μάτια τους ενθαρρύνει την συμμόρφωση και την δυσανεξία. Οι κοινοτιστές, από την άλλη, απαντούν ότι «η δυσανεξία φυτρώνει το πιο πολύ», καταπώς το λέει ο Μάικλ Σάντελ, «εκεί που οι μορφές της ζωής είναι εξαρθρωμένες, οι ρίζες εκτοπισμένες, οι παραδόσεις αναιρεμένες.»

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 2ο)

Σε αναγνώστες που είναι κουρασμένοι από συνταγές, μπορώ ακόμη να συστήσω μία μακρά σειρά εργασιών πάνω στον καταναλωτισμό, την μαζική κουλτούρα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης- μεταξύ άλλων, αυτά του Τζάκσον Λίαρς, Ρίτσαρντ Φοξ, Στιούαρτ Ιούεν, Γουίλιαμ Λητς, και Τοντ Γκίτλιν. Διαβάστε τον Γκίτλιν πάνω στην υπερβολή των ΜΜΕ [επί] του φοιτητικού κινήματος της δεκαετίας του ’60 και μετά προσπαθήστε να πείσετε τον εαυτό σας ότι μία αντιδραστική πολιτική μεροληψία είναι υπεύθυνη για όλα. Αλλά μην φοβηθείτε να βασιστείτε στις δικές σας παρατηρήσεις, που θα έπρεπε να είναι αρκετές, αφ’ εαυτών τους, για να αυξήσουν την αμφιβολία για το δόγμα ότι  τα ΜΜΕ προμοτάρουν μια δεξιόστροφη ιδεολογία της «αφοσίωσης, …πατριωτισμού, και αντιδιανοουμενισμού, ελιτισμού και αντικομμουνισμού», και  μη-κριτική συναίνεση. Ρωτήστε τον εαυτό σας πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν τόσο πολλοί άνθρωποι ότι τα Μέσα, ελεγχόμενα από το «ανατολικό λιμπεραλιστικό [σ.ph: των Αμερικανών «liberals»] κατεστημένο», προωθούν μία διαμετρικά αντίθετη ιδεολογία, μία μιας ανόθευτης λιμπεραλιστικής [σ.ph: φιλελεύθερης] ορθοδοξίας.

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 1ο)

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον

(ανταπάντηση στην φεμινίστρια Λίλιαν Ρούμπιν)

Αυτή η μπαγιάτικη πολεμική, γεμάτη από ηθική αγανάκτηση και θεωρητικό πυρωμένο αέρα, ανεπίγνωστα μας δείχνει γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον. Ανίκανη να εξηγήσει την επιμονή της θρησκευτικής, υπερ- της- οικογένειας συμπεριφοράς, και μία ηθική προσωπικής ευσυνειδησίας εκτός ως μία έκφραση ψευδούς συνείδησης- ως το προϊόν της πλύσης εγκεφάλου  ή μίας ανορθολογιστικής προσκόλλησης σε «απλές και εύκολες λύσεις» μετά από «δυο δεκαετίες κοινωνικής αναταραχής» -η Αριστερά βρίσκει τον εαυτό της χωρίς έναν ακόλουθο. Εφ’όσον αρνείται να πάρει τις λαϊκές συμπεριφορές σοβαρά, να «υποθάλψει την υπάρχουσα λαϊκή συνείδηση», κατά την περίεργη και αποκαλυπτική έκφραση της Λίλιαν Ρούμπιν, μπορεί να ελπίζει μόνο να μετασχηματίσει την κοινωνία μόνο μπροστά σε μία λαϊκή αντίσταση ή αδιαφορία. Ο ισχυρισμός ότι η Αριστερά μιλάει για τους απλούς-κοινωνικούς ανθρώπους πλέον δεν εμπεριέχει την παραμικρή πεποίθηση. Αλλά η προσπάθεια να διατηρηθεί χωρίς πεποίθηση είναι αποηθικοποιητική, ενώ η προσπάθεια να προχωρήσει χωρίς αυτήν -να εγκαταλείψει τον μύθο της δημοκρατίας και να οδηγήσει τους ανθρώπους στην γη της επαγγελίας ενάντια στην δική τους κρίση και τάσεις- είναι ακόμη λίγο αλλόκοτη για ριζοσπάστες που ανατράφηκαν μέσα σε μία δημοκρατική πολιτική παράδοση. Συνέπεια η νότα της [σ.ph.υπαρξιακής] αγωνίας που διατρέχει αυτά τα μηνύματα, τόσο αποκαλυπτικά της Αριστερίστικης νοοτροπίας.