Άγιος Παφνούτιος και Α’ Οικουμενική Σύνοδος

Ο Σωκράτης ο Σχολαστικός, εκκλησιαστικός συγγραφέας περιωπής (πρόσωπο μεγάλης πνευματικότητας που έγραψε εκκλησιαστική ιστορία) αναφέρεται στη θέση του Αγίου Παφνουτίου του Αιγυπτίου, που αποστόμωσε όσους από τους εκπροσώπους (εκ της Χριστιανικής Δύσεως κυρίως) ζητούσαν την αγαμία του κλήρου και των Επισκόπων.

Όλα αυτά είναι περίπου άγνωστα σήμερα, εφόσον από όλη την Α’ Οικουμενική ξέρουμε περίπου ότι …ο άγιος Νικόλαος ράπισε τον Άρειο.

Ο Άγιος Παφνούτιος όμως έθεσε τη βάση για μια θεολογία του γάμου Οικουμενικά αποδεκτή που αγνοούν οι περισσότεροι σήμερα, εφόσον όρισε την εγκράτεια (σωφροσύνη) ως το γάμο και μάλιστα «της νομιμου γυναικος την συνελευσιν«. Η άκρα φιλοσοφία (άκρα ασκητικότητα) μόνο έχει να κάνει με την αγαμία και το μοναχισμό. Επομένως η εγκράτεια ορθόδοξα έχει να κάνει με τη μονογαμικότητα, ήτοι με τη ζωή του γάμου, τον οποίο ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος είχε αποκαλέσει «Νόμο».

 

Ο εκρηκτικός μηχανισμός στον Ι. Ν. Αγ. Βασίλειου στην Αθήνα και οι διδασκαλίες του χριστιανισμού

Σχόλιο πάνω στην επικαιρότητα. Ποια επικαιρότητα; Ως γνωστόν, άτομα του α/α χώρου «μπαχάλεψαν» δια εκρηκτικού μηχανισμού τον Ι.Ν. του Αγ. Βασιλείου στην Αθήνα αυτή την Τετάρτη 28/06/2017. Κατόπιν εξέδωσαν ανακοίνωση, η οποία διαλαμβάνει μια σκληρή κριτική σε ό,τι γνωρίζουν ως χριστιανισμό οι συντάκτες της ανακοίνωσης. Το σχετικό απόσπασμα του κειμένου δίνεται παρακάτω:

-«Στα πλαίσια του Επικίνδυνου Ιούνη τοποθετήσαμε εμπρηστικό μηχανισμό στον ναό του Αγίου Βασιλείου στο κέντρο της Αθήνας, τα ξημερώματα της 27ης Ιούνη. Ο σεξισμός που αναπαράγει η θρησκεία μας αηδιάζει. Η ομοφυλοφιλία και κάθε »παρεκκλίνουσα’ σεξουαλικότητα χαρακτηρίζεται ως βδελυρή. Γενικά κάθε σεξουαλικότητα και η ίδια η σωματική ηδονή από αυτή θεωρείται απ’ το χριστιανισμό ανίερη. Πολύ περισσότερο η σεξουαλικότητα οποιασδήποτε θηλυκότητας, επιβεβαιώνοντας την υποτίμηση των γυναικών και την εδραίωση πατριαρχικών κοινωνικών δομών», αναφέρει το κείμενο που αναρτήθηκε σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου.

-«Ακόμη, απεχθανόμαστε τον ανθρωποκεντρισμό που προάγει ο χριστιανισμός. Τα πάντα φτιάχτηκαν για να εξυπηρετούν τους εκλεκτούς, το »κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του θεού» δομημένο ανθρώπινο γένος. Επιλέξαμε επίσης τον συγκεκριμένο στόχο ως μια ακόμη επιχείρηση με πολύ καλές απολαβές για τους αφέντες της. Εκτάσεις γης και αφορολόγητος πλούτος που καλύπτεται από φιλανθρωπίες, για να συμπληρώνει και το κατά τα αλλά ανθρωπιστικό προφίλ της εκκλησίας…».

Είναι προφανές ότι τα τρία κύρια σημεία της κριτικής τους είναι: α) η «δαιμονοποίηση της σεξουαλικότητας» (με λιγότερη έμφαση στην ανδρική σεξουαλικότητα), β)η υποτίμηση της υπόλοιπης κτίσης και η υπερέξαρση του ανθρώπου και γ)η κερδοφορία της διοικητικής εκκλησιαστικής δομής η οποία διατηρεί αφορολόγητα κέρδη με ανθρωπιστικό προφίλ βοήθειας προς ενδεείς.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, κατ’αρχήν θα πρέπει να παραδεχθούμε οτι η καθημερινή πρακτική που συχνά συναντούμε εντός της Εκκλησίας περιλαμβάνει σειρά από αυτές τις -τραγικές και αντιχριστιανικές- παθογένειες. 

Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος περί γάμου

«Γάμος εστίν έννομος σαρκών δέσις». Έπη, Α’ 2, 34, στχ. 175. Μ 37, 953

Σήμερα είναι η μνήμη του μεγάλου Θεολόγου της Ορθόδοξης Εκκλησίας Άγιου Γρηγόριου του Θεολόγου. Ο άγ. Γρηγόριος υπήρξε ένας μεγάλος θεολόγος, λόγιος και ποιητής° κατεξοχήν φιλέρημος και φιλομόναχος, διακρινόμενος κατά τον Ιστορικό Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο από «μυστηριώδη μελαγχολία».

Χαρακτηριστικά, όσον αφορά το θέμα του γάμου, είχε επίσης μια θαυμάσια και πολύ όμορφη και ορθή γνώμη° σε λόγο του περί παρθενίας είχε αποκαλέσει τον Χριστό ως «αγνό νυμφίο και νυμφαγωγό»(=αυτός που οδηγεί τη νύμφη στον νυμφίο).

Θερμές ευχές από το ιστολόγιο σε όλους τους εορτάζοντες!

4 παραλειπόμενα πάνω στην αντιμετώπιση του «Συμφώνου Συμβίωσης»

1)Ανεξάρτητα εάν κανείς υπερθεμάτιζε, συμφωνούσε, ανεχόταν, διαφωνούσε ή καταριόταν το σύμφωνο συμβίωσης, πιστεύω ότι θα συμφωνήσει ότι οι μάχες για την βελτίωση και πολύ περισσότερο για τον εκχριστιανισμό της κοινωνίας σε επίπεδο προσωπικό ή «συναινούντων ενηλίκων» δεν δίνονται, δεν πρέπει να δίνονται σε επίπεδο θέσμισης και νομικής παρακώλυσης, αλλά διδασκαλίας, παρέμβασης και σε κάθε περίπτωση πειθούς.

Λίγα σημεία περί μοναχισμού και αλλοίωσής του(β’ μέρος)

Άγ. Σάββας Nemanja

Γέροντες και υποτακτικοί

Για να ξαναπιάσω το νήμα από το α’ μέρος των σημειώσεων, θα αναφέρω κάποια πράγματα για το θέμα αυτό, που δημιουργεί προβλήματα τεράστια και σύγχυση. Τι είναι ο γέροντας και γιατί όλοι τις τελευταίες δεκαετίες μιλούν για τους γέροντες; Σε ένα ωραίο βιβλίο διαβάζω τα εξής:

«Γέροντας στην ορθόδοξη παράδοση καλείται ο κληρικός ή ο μοναχός ο οποίος θεραπεύτηκε με τη χάρη του Θεού και βοηθά τους υποτακτικούς του να θεραπευτούν κι αυτοί, να περάσουν δηλαδή μέσω της κάθαρσης της καρδιάς στον φωτισμό και τη θέωση» («Μικρή Φιλοκαλία, Ευ. Κορακοβούνη, σελ. 27)

Λίγα σημεία περί μοναχισμού και αλλοίωσής του

Λαμβάνοντας υπόψη το ενδιαφέρον που υπάρχει για τα θέματα του γάμου και του έρωτα, με βάση την δημοφιλία του προπέρσινου άρθρου του ιστολογίου, σκέφτηκα σήμερα να γράψω ορισμένα πράγματα περί του σύγχρονου μοναχισμού. Ειδικότερα, κάποια θέματα που θα μας απασχολήσουν είναι το τι είναι ο ορθόδοξος χριστιανικός μοναχισμός, ποια η σχέση του με την χριστιανική ζωή και τα «χριστιανικά ιδεώδη» και ποια η σχέση του με άλλες γνωστές μορφές ασκητισμού(πυθαγόρειος/νεοπυθαγόρειος, δυτικοχριστιανικός, βουδιστικός/ινδουιστικός).

Ο ορθόδοξος γάμος και ο ιουδαϊσμός

«[]εισάγεται από την Καινή Διαθήκη μια εντελώς καινούργια άποψη και θέση για το γάμο. []Ο χριστιανός καλείται -ήδη απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο- να αποκτήσει την εμπειρία της καινής ζωής. Να γίνει πολίτης της Βασιλείας των Ουρανών. Και αυτό μπορεί να το κατορθώσει με τη γαμική συνύπαρξη. Στην περίπτωση όμως αυτή, ο γάμος παύει να θεωρείται ως μια απλή ικανοποίηση της πρόσκαιρης φυσικής ορμής ή ως το μέσο για την εξασφάλιση μιας απατηλής μεταθανάτιας επιβίωσης των απογόνων. Γίνεται αντίθετα μια μοναδική ένωση δύο υπάρξεων, δύο προσωπικοτήτων που αγαπιώνται και γι’ αυτό μπορούν να υπερβούν τα δεσμευτικά όρια της ανθρώπινης φύσης τους και έτσι να ενωθούν, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τον Χριστό»(«Ο ορθόδοξος γάμος», π. Ιωάννης Μέγιεντορφ, σελ. 35-36)

Γέρ. Πορφύριος & ι. Χρυσόστομος για τον Γάμο και τον έρωτα & κάποια σχόλια[Εκδοχή διορθωμένη και συμπληρωμένη]

Τα θέματα αυτά -του γάμου και του έρωτα- είναι δύσκολα προφανώς, ακόμη  και απόκρημνα, και σε μεγάλο μέρος «θεολογούμενα».

Τι θέλω κι ασχολούμαι, λοιπόν;

Δύο φλέγοντες λόγοι συν ένας:

α)Πολλοί νέοι άνθρωποι και φίλοι σκανδαλίζονται από ορισμένες θέσεις και απόψεις που άνθισαν κυρίως σε παλαιοοργανωσιακά, και προτεσταντίζοντα περιβάλλοντα και εμφανίζονται μέχρι σήμερα σε ποικίλες παραλλαγές. Σύμφωνα με αυτές  -και  κατ’ ευθεία αντίθεση με την σχετική διδασκαλία του Απ. Παύλου(Α’ Κορ. , 7 : 3)-, ο σκοπός του Γάμου και ειδικότερα των συζυγικών σχέσεων (στο εξής: σ.σχ.) είναι η τεκνογονία ή κυρίως και απαραιτήτως και αυτή.

β)η διδασκαλία των Πατέρων έχει μια εξαιρετική ανωτερότητα, βάθος και κάλλος και παραγνωρίζεται

γ) Ο Θεός αναφέρεται από τους Πατέρες ως «ο μανικότερος των εραστών», δηλαδή ο «πιο τρελός από τους ερωτευμένους» (για τον άνθρωπο), αυτό είναι ένα  θεμελιώδες στοιχείο της αγιότητάς Του (την οποία μας μεταδίδει κατά Χάριν)

Για αυτό και αποφάσισα να καταγράψω απλώς κάποια πράγματα που ξέρω τώρα για το θέμα αυτό.

Θα προσπαθήσω να είμαι σχετικά σύντομος και κωδικοποιημένος στις διατυπώσεις. Επίσης θα κάνω ορισμένα συνοπτικά σχόλια… Ακολουθήστε με…

Ο Εγωκεντρισμός, η ιερότητα της φιλίας

Ναι, έρχονται κάποιες στιγμές που βλέπεις καθαρά, στιγμές διαυγούς σύλληψης του πόσο βαθύτατα σαπισμένη είναι αυτή η κοινωνία που έχουμε(-νε) φτιάξει. Ειδικότερα, ότι ισχύει για τους σημερινούς ανθρώπους, που βιώνουν ως τα κατάβαθα του είναι τους «έγνοιες μικρές και λύπες» και το «ψυχικό κενό της εκκοσμικευμένης κοινωνίας», όπως το έλεγε αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, ο ακαδημαϊκός Κρίστοφερ Λας. Έτσι και προ μερικών ημερών συνέβη σε εμένα, όταν μία καλή φίλη (και, πρωτίστως, αδελφή) μου μου έγραφε, ευγενικότατα, επειδή ανησυχούσα να μάθω τι συνέβη με μια τόσο σημαντική υπόθεση(πνευματική), «Σε ευχαριστώ που νοιάζεσαι». Αυτή η ευχαριστία πραγματικά με «σκότωσε»… διότι πριν από μερικές δεκαετίες, οι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο ζούσαν με ξεκλείδωτες πόρτες και έμπαιναν ο ένας στο σπίτι του άλλου σαν να ήσαν πράγματι -και όχι μόνο ψιλώ ρήματι, δηλαδή στα (χριστιανικά) λόγια- «όλα κοινά»- δεν υπήρχε καν συνείδηση ιδιοκτησίας(πλην των εκδυτικισμένων αστών), του καταραμένου και φαντασιακού για τους Πατέρες ρήματος «το εμόν και το σον«… Αλλά και εγώ άλλωστε δεν κάνω τα ίδια; Σε κάποιον ψιλικατζή που ρωτούσε με ενδιαφέρον μία κοπέλα με νεογνό παιδί, τον ρώτησα, ηλιθίως, «κόρη σας είναι;»… Ο λόγος, λοιπόν, περί εγωκεντρισμού, εγωκεντρισμού σε μια κοινωνία που είναι πρωτόγνωρα ομογενοποιημένη και κομφορμιστική και που στέκεται τόσο πολύ λιγότερο κριτικά απέναντι σε ό,τι ονομάζουμε «κυρίαρχη ιδεολογία», όπως τα έχει ήδη τονίσει σωστά ο Ζακ Ελλύλ, αυτό το φαινόμενο σκεύους εκλογής, πριν 40 τόσα χρόνια…

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 6o και τελευταίο)

Αν και ο θεσμός της οικογένειας ανάγκασε τους άνδρες, για να γίνουν μονογαμικοί, ένα διπλό μέτρο σεξουαλικής συμπεριφοράς πάντοτε έκλεινε το μάτι στις συχνές τους διαλλείψεις από αυτό το ιδανικό, ενώ τιμωρούσε τις γυναίκες για τις ίδιες διακοπές, συνήθως με αγριωπή σοβαρότητα. Το διπλό μέτρο ήταν ίσως η πιο σημαντική μόνη επιρροή που εν τέλει έφερε την οικογένεια σε δυσφημία.  Ο εικοστός αιώνας, δυστυχώς, έχει προσπαθήσει να επανορθώσει αυτή την οφθαλμοφανή αδικία θεσμίζοντας ένα μονό μέτρο σεξουαλικής  αδειοδότησης, ενόσω το σωστό γιατρικό είναι ένα πιο απαιτητικό μέτρο σεξουαλικής πιστότητας και ένας πιο απαιτητικός ορισμός της υπευθυνότητας των γονιών στα παιδιά τους. Μία «οικογενειακή πολιτική» σχεδιασμένη να στρέψει αυτή την υπευθυνότητα στο κράτος δεν είναι καθόλου μια λύση. Ούτε είναι μία «ριζοσπαστική» λύση. Απλώς θα ενέκρινε το σχήμα του γραφειοκρατικού ατομικισμού που ήδη υφίσταται, στο οποίο το κράτος αναλαμβάνει τις λειτουργίες ανατροφής που πρότερα ήταν συσχετισμένες με την γονικότητα και αφήνει τους ανθρώπους ελεύθερους να απολαύσουν τους εαυτούς τους ως καταναλωτές. Μία τέτοια λύση μας καθιστά όλους παιδιά. Ο κόσμος μπορεί να κάνει χωρίς ένα «ριζοσπαστισμό» που προτείνει μόνο να φέρει τους υπάρχοντες διακανονισμούς στη λογική τους συνέπεια: η απορρόφηση της δημόσιας ζωής από το κράτος και η καταστροφή των ενδιάμεσων θεσμών με τον επανορισμό τους ως ομάδων πίεσης ή «[εδαφικά] παραρτήματα τρόπων ζωής» (κατά την έκφραση του Ρόμπερτ Μπέλα) στα οποία τα άτομα αφήνονται ελεύθερα να κυνηγήσουν αμιγώς ατομικά συμφέροντα και απολαύσεις.

Εφ’όσον η Ρούμπιν αναμιμνήσκεται την δεκαετία των 60, ώστε να υποστηρίξει τον αμφίβολό της ισχυρισμό ότι τα ριζοσπαστικά κινήματα αυτής της δεκαετίας βρήκαν την έσχατή τους τελειότητα στον φεμινισμό, θα ήταν μια καλή ιδέα να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι η δεκαετία του 60 είδε μια αναβίωση της κοινοτιστικής παράδοσης που έχει ανέκαθεν συνυπάρξει με την κυρίαρχη φιλελεύθερη παράδοση. Η διαφωνία μεταξύ των κοινοτιστών και των φιλελεύθερων αγγιστρώνεται σε αντιφατικές συλλήψεις του εαυτού. Εκεί που οι φιλελεύθεροι συλλαμβάνουν τον εαυτό ως ουσιαστικά κατάφορτο και ελεύθερο να επιλέξει μέσα από ενα ευρύ φάσμα εναλλακτικών, οι κοινοτιστές επιμένουν ότι ο εαυτός είναι συντεταγμένος μέσα και αποτελούμενος από την παράδοση, την πολιτογράφηση σε μια ιστορικά ριζωμένη κοινότητα. Οι φιλελεύθεροι θεωρούν την παράδοση ως μία συλλογή προκαταλήψεων που προσκόπτει το άτομο, προκειμένου να καταλάβει τις δικές του ανάγκες.  Εκθειάζουν τον κοσμοπολιτισμό απέναντι στον επαρχιωτισμό [σ.ph.: είδος τοπικότητας/τοπικισμού] που στα μάτια τους ενθαρρύνει την συμμόρφωση και την δυσανεξία. Οι κοινοτιστές, από την άλλη, απαντούν ότι «η δυσανεξία φυτρώνει το πιο πολύ», καταπώς το λέει ο Μάικλ Σάντελ, «εκεί που οι μορφές της ζωής είναι εξαρθρωμένες, οι ρίζες εκτοπισμένες, οι παραδόσεις αναιρεμένες.»