«Μη θρησκευτικά, προς Θεού!» -παρενθετικόν στιχούργημα φίλου

Ένας φίλος, επιστήθιος(όχι ο Φώτανδρος ο Έλλην), μας απέστειλε ένα τετράστιχο πονημάτιον για τον πολιτιστικό μας εκσυγχρονισμό. Από ό,τι μας γράφει, το αφιερώνει στους σκληρά κάμνοντας εκσυγχρονιστάς της ελληνικής κοινωνίας, στα πεπολιτισμένα της Εσπερίας έθνη, στους Έλληνες που δρουν ως Ευρωπαίοι πολίται πλέον, όπως το λέει και ο  Δ. Κρεμαστινός,

που προόδευσαν πλέον και αυτοί ως άμεσοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, που τόσο δεν εκτιμήσαμε, ως μας δίδασκε ο Μ. Πλωρίτης ματαίως, στον πολιτικό και τέως Υπ. Οικ. επί κυβερνήσεως Σημίτη Αλ. Παπαδόπουλο που η Ελλάδα δεν κατανόησε -λόγω, ασφαλώς, της τριτοκοσμικής ποπουλίστικής της υφής- το μεγαλείο των προτάσεών του για τον εξευρωπαϊσμό και την πρόοδό της καθώς και τις επ’εσχάτοις όχι λαϊκίστικες προτάσεις του για το νοικοκύρεμα της χώρας. Σας αφήνω να το δήτε, άνευ επιλοίπων σχολίων:

🙂

Και τι χρειάζεται ο Χριστός σ’ένα μικρόψυχο καιρό;…(2)

Υπάρχουν οι ένθεοι-έγχριστωμένοι και «άθεοι», άθεοι κατά δήλωση. Αλλά υπάρχει και η υπαρξιακή αθεΐα, που είναι η πραγματική αθεΐα, αυτό που έλεγε ο λαός μας επί αιώνες αμέτρητους τώρα «δεν έχεις τον Θεό σου», από την οποία προκύπτουν οι όντως συμπεριφορές μας, του έμπρακτου αθεϊσμού, όπως ο καπιταλισμός. Από αυτήν πάσχουμε σήμερα, καθώς η Χάρις δεν έρχεται σε βρώμικες καρδιές… Όπως είχε πη κάποτε και ο Σεφέρης που τιμούσε τόσο την Πατερικότατη μνήμη θανάτου, η Χάρις έρχεται, όταν πρώτα «αποκτηνωθείς(=εξανθρωπισθείς, καθαρθείς) από τον πόνο», και εννούσε τον γλυκύ πόνο που προκαλεί τα δάκρυα της Χάριτος εκείνα για τα οποία ο γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης εν παροξυσμώ θείου έρωτος έλεγε, ότι στον Παράδεισο δεν θέλει τίποτε άλλο ειμημόνον να τον αφήση ο Χριστός να κλαίει με αυτά τα δάκρυα…

Η Εκκλησία ουδέν διενήνοχε βοοστασίου