Σχόλιο σε αστικό φωταδιστικό κείμενο συνιστολόγων

Ο σχολιασμός «έλαβε χώραν» προ τριών ημερών. Σας τον παραθέτω ελαφρώς αναμορφωμένο και με συμπληρώματα αλλόχροα, διότι η εν λόγω ανάρτηση του φίλου χρησίμευσε ως σκελετός για την καταγραφή κάποιων σκέψεών μας:

Περί υπερχιλιετών χρυσόβουλων του σουλτάνου

Μα πάλι τα ίδια; Δεν είπαμε, ότι τα “χρυσόβουλα” αναγνωρίζονται από την έννομη τάξη και πως σε αυτά βασίζονται τα δικαιώματά μας π.χ. του Πατριαρχείου;

Βέβαια, η μισαλλοδοξία των ρασιοναλιστάδων(“ορθολογιστών”), είναι γνωστή, γι’ αυτό, άλλωστε, έκαψαν και έριξαν στον Σηκουάνα και το άσηπτο σκήνωμα της -τόσο φιλόπτωχης- Αγίας Γενεβιέβης των Παρισίων οι καπιταλιστές επαναστάτες το 1793. Για την ακρίβεια, τμήμα του -άσηπτου επί περί τους 13 αιώνες!- σκηνώματος κάηκε και πετάχτηκε στον Σηκουάνα. Ήταν τότε που αναστηλώθηκε η λατρεία της Raison-Λόγου-Λογικής που κατείργησε προ της καρατόμησής του ο «αρχηγός» Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος- με τα γνωστά έκτροπα που έκαναν την επανάσταση να μεταλλαχτή σε, στην περίφημη ιακωβίνικη δικτατορία και να απωλέση ή περίπου πολλούς διασημότατους, φιλοσόφους, καλλιτέχνες κτλ., αλλοεθνείς υποστηρικτές της. Αντλώ τις πληροφορίες από το μοναδικό αγιολογικό πόνημα του καθ. Γ. Πιπεράκι «Η εν Ορθοδοξία ηνωμένη Ευρώπη».

Λατρεία του Λόγου(αντί αυτής του Πάπα) το 1793 στην "Φραγκιά"

Περί… “Ιράν της Ευρώπης”

Πρόκειται για το Φωταδιστάν, για την ακρίβεια. Επαρχία ΝΑ Ευρώπης των υπανάπτυκτων γνωσιολογικά Φράγκων φωταδιστών του 19ου αιώνα. Τέτοια κατάντια οι υποτιθέμενοι απόγονοι των Φώτιων, των Γρηγόριων, των Βασίλειων και των Πυθαγόρων. Διότι η συγγένεια δεν απαιτεί μόνο την μηχανιστική συνέχεια της γλώσσας, όπως θεωρούσε ο -Χριστιανός φοιτητής Ιατρικής τη βοηθεία του Αγίου Μακαρίου του Νοταρά και γενάρχης του νεώτερου ευρωεπαρχιωτισμού- Αδ. Κοραής.

“Στο Ιράν της Ευρώπης ο χωρισμός κράτους εκκλησίας είναι πλέον ανέκδοτο. ”

Χωρισμός Κράτους -Εκκλησίας είναι λαθεμένος όρος και υποδηλώνει άγνοια για τις χαώδεις διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και Δύσης(θυμάται κανείς το “Τον Πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία του κακού”; ), διότι η “Εκκλησία” νοείται κληρικαλιστικά. Πάντως, θα έπρεπε να γίνη ειλικρινής λόγος από τους κοσμικιστές για ένα άθεο Κράτος. Ένα Κράτος που -ερήμην και της πλειοψηφίας- θα προάγη την αθεΐα, εν αντιθέσει με την ανοχή.

Να σημειωθή, ότι θέλω άπειρα πράγματα να αλλάξουν υπέρ της ελευθερίας και υπέρ της ανεξιθρησκείας, όπως άλλωστε την είχε επιβάλη ο κατασυκοφαντημένος πλην μέγιστος Κωνσταντίνος τεκμηριωμένα και υποδειγματικά, το 313 μ.Χ.. Σε όσους είναι άσχετοι με το θέμα, προτείνω το “Περί ανεξιθρησκείας” του Αγίου Νεκταρίου(εκδότης) και -ιερομονάχου Φωτιστή του Γένους- Ευγένιου του Βουλγάρεως. Ο Βούλγαρις, νεοέλληνας-όντως- (δια)φωτιστής εισήγαγε αυτές τις έννοιες. Tolerantia(λατινιστί) και tolerance(γαλλιστί), μιλώντας ακριβώς για εκκλησιαστική διδασκαλία. Αλλά φαίνεται, πως κάποιοι καταλαβαίνουν την ελευθερία ως απελευθέρωση από ό,τι αυτοί(εσφαλμένα, συμπληρώνω) θεωρούν δεισιδαιμονία, για να θυμηθώ και τον σύντροφο Μαρξ. Η παραπομπή είναι στην «Κριτική του προγράμματος της Γκότα και της Ερφούρτης» του επαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού γερμανικού κόμματος, όπου ο Μαρξ επικρίνει την ανοχή στην σοσιαλιστική κοινωνία της «ελευθερίας της συνείδησης». Βεβαίως, θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξη, ότι ο Μαρξ θεωρούσε τότε εσφαλμένα, όπως αποδείχτηκε ιστορικά, ότι η συνειδητοποίηση η ταξική θα απάλειφε την «θρησκεία» και την θρησκευτικότητα(religiositat). Απεναντίας, σήμερα και εδώ και 10 και πλέον έτη, το ΚΚΣΕ δηλώνει, ότι έχει ως «ιδεολογικό του αρχηγό τον Ιησού Χριστό»…!

Για να μην πω, ότι θέλουν να το κάνουν τελείως από τα πάνω α λα αντικληρικαλισμό Τρίτου Ράιχ και ούτε(διότι το τρίτο ράιχ πήρε πλειοψηφία για το πρόγραμμά του, που ανακοίνωσε με ευθύτητα). Για όσους δεν το γνωρίζουν, η επιφανέστερη, ίσως, αντιστασιακή οργάνωση -ήταν παθητικής αντίστασης- ήταν αυτή η απόλυτα Χριστιανική του Λευκού Ρόδου(βλ.φωτό) με πρωτοστάτι την μικρούλα τότε(μικρότερη από 22), αλλά τόσο απόλυτα ώριμη και, άρα, Χριστιανή ηρωίδα Sophie Scholl... Και, βέβαια, το Ναζιστικό κόμμα είχε αντικληρικαλιστικό πρόγραμμα, θα λέγαμε λαϊκιστικό (πρβλ. etat laique), για να θυμηθούμε και τον αναρχικό μελετητή του φασισμού Ντανιέλ Γκερέν, που τόσο εκτιμούσε ο αείμνηστος Ραφαηλίδης. Οι ιερείς να μιλάνε μόνο για τον Ουρανό, όπως είχε πη κατά πνεύμα και ο fuhrer. Για να ξεκαθαρίσουμε και αποσαφηνίσουμε το τοπίο, όπως έγραφε και ο αείμνηστος ρηξικέλευθος Πατερικότατος θεολόγος Νικόλαος Μπουγάτσος (βλ. «Ο Ορθόδοξος δρόμος για την πολιτική εξουσία»), χωρισμός με εχθρικό πνεύμα υπάρχει βασικά στον φασισμό και στον μαρξισμό, ενώ, βέβαια, βάσει της third amendment του Συντάγματος, υπάρχει και στις ΗΠΑ κάτι παρόμοιο, αλλά με πνεύμα «συνεργασίας».

To "Λευκό Ρόδο" εν δράσει

Όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα, μπορεί να δη και εδώ αναλυτικά τα μέτρα που ελήφθησαν:

http://www.amazon.com/Nazi-Persecution-Churches-J-Conway/dp/1573830801

Μεταξύ αυτών, περιλαμβάνονται (μεταφράζω):

*Σε συγκεντρώσεις σχολικές απαγορεύονται οι προσευχές.(Κατάργηση σχολικής προσευχής).
*Αφαίρεση σταυρών και «θρησκευτικών» εικόνων-ζωγραφιών απο τα σχολεία.

Επίσης στο όνομα της ηνωμένης Ευρώπης. Βέβαια, δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε φασίστες ή νεοναζιστές όσους «ευρωπαϊστές» υποστηρίζουν τα -ιστορικά- φασιστικά αντικληρικαλιστικά μέτρα αυτά. Μπορούμε, όμως, να δούμε σαφέστατα πού αποσκοπούν και πού αποβαίνουν.

Επικαιρότητας πολυσχιδούς τρέχοντα…(3):ο Κόντογλου στο Ελληνόφωνο Φωταδιστάν

Όπως ίσως θα έχετε αντιληφθή και εσείς, η ανάγνωση μεγάλου μέρους του Τύπου μας είναι μία …δοκιμασία. 🙂  Ιδιαίτερα δε, όταν κάποιος έχει παίδευση ικανή και δεν έχει αναισθητοποιηθή η φωνή της ηθικής συνειδήσεώς του, όπως θα έλεγε και ο φιλελεύθερος δημοκράτης Ευ. Παπανούτσος.

Εν παρόδω ας ειπωθή, ότι ο Ευάγγελος Παπανούτσος μπορεί να ήταν φιλελεύθερος δημοκράτης της Ενώσεως Κέντρου, που βέβαια συνεχίζεται στο σημερινό κόμμα Πασόκ, αλλά δεν ήταν δυτικόπληκτος και φραγκόπληκτος, και αυτό παρά το ότι είχε μόρφωση πολλαπλάσια σχεδόν  της ολότητας αυτών που πρόσκεινται στο επιδημικό ρεύμα της ξενομανίας.

Μάλιστα, η διδακτορική του διατριβή που εξεπόνησε εν Γερμανία τι θέμα είχε; «Το θρησκευτικό βίωμα στον Πλάτωνα»!  Τα είπαμε ήδη για τον «θρησκόληπτο» Παλαμά που προέτρεπε την Ρωμηοσύνη να στηλωθή με του Υψίστου τη χάρη κλπ.

Να, όμως, που στον ίδιο χώρο σήμερα γράφουν άνθρωποι που μισούν θανάσιμα -το μίσος της άγνοιας- την «προδομένη παράδοση», που έλεγε και ο Κώστας Σαρδελής, και που τολμούν να ασελγούν σε μορφές όπως ο Φώτης Κόντογλου. Φυσικά, δεν είναι τώρα καιρός για να πούμε για (εμάς) την νεολαία που δηλητηριάζεται βαθμιαία με το αρσενικό της παρακμής που ενοικεί θεληματικά μέσα στην -ας πούμε- εν λόγω ιντελλιγκέντσια, αλλά είναι καιρός να δούμε ορισμένες θέσεις και να καταγράψουμε ορισμένα σχόλια.

Ο κυρ- Φώτης Κόντογλου,  ο αγιογράφος, ο λογοτέχνης, ο λόγιος, ο δοκιμιογράφος, ο αντιδυτικός ενδιατρίψας σε Γαλλία και Ισπανία και γνωρίζων απταίστως την γαλλική, για όσους δεν το έχουν καταλάβη, αν και τον μελετούμε τελευταία, σχετικά (τους τελευταίους 6 μήνες), είναι από τα αντικείμενα που κατέχουμε αρκετά καλά, ώστε να γνωρίζουμε πότε κάποιος καταγράφει πραγματικότητες και πότε καταγράφει τις ιδεολογικές του προσκολλήσεις. Και βέβαια μακάρι να ήσαν μόνον αυτά…

Ευλογημένο καταφύγιο

Αυτός είναι, εντελώς, ο τίτλος της επανέκδοσης του βιβλίου με κείμενα του Φ. Κόντογλου από τις εκδόσεις «Άγκυρα». Ο παρουσιαστής, που δεν τον γνωρίζαμε παρά ελάχιστα πριν, και ούτε μας απασχολεί δι’όλου εν προκειμένω, Τάκης Θεοδωρόπουλος, που απ’ ό,τι ανακαλύπτουμε τυγχάνει επί μακρόν λογοτέχνης, θεωρεί κατ’αρχάς, ότι ο Φ.Κ. «πέρα από φανατικός ορθόδοξος υπήρξε και δημιουργός και είναι στ΄ αλήθεια κρίμα να τον αφήσουμε στο έλεος του χριστιανισμού του και μόνον».

Aκόμη, ο Κόντογλου αγιοποιεί την ταυτότητά -εξυπονοείται εδώ: ελληνική και χριστιανική-, του επειδή η «πραγματικότητα του φέρθηκε σκληρά».  Αν υποθέσουμε, ότι υπάρχει μία εσωτερική συνέπεια σε αυτές τις δύο πεποιθήσεις, οπωσδήποτε δύσκολα μπορούμε να υποθέσουμε, ότι υπάρχει επαφή με την πραγματικότητα. Ο Κόντογλου ήταν πεπεισμένος για τις Ορθόδοξες θέσεις του. Και αυτό, αν και δεν ήταν, βέβαια, πάντοτε ο Κόντογλου που γνωρίζουμε από τα τελευταία του κείμενα, από τα «Μυστικά άνθη» ή από αυτά που σήμερα τιτλοφορούνται ως «αντιπαπικά»(ήταν, όπως, άλλωστε, και ο Ντοστογιέφσκι, μέγας αντιπαπιστής). Πολύ νωρίς, είχε ήδη γράψη το «Πέδρο Καζάς». Επέστρεψε και αυτός από την Δύση, την οποία αντιμάχεται με οργή και καθ’ολοκληρίαν σχεδόν στα δοκίμιά του, όπως ο Γ. Σεφέρης περί τα 26 του έτη, κατά περίφημη ρήση του. Δηλαδή «διψασμένος«.

Υπάρχουν ακόμη και ορισμένα δοκίμα του Κόντογλου, όπου με οφθαλμοφανέστατο ζήλο, φανερώνει τις προθέσεις του και λέει πως για αυτές και για τον συνοδεύοντα ζήλο -δηλαδή την ανάδειξη των Ορθόδοξων αξιών-δεν στάθηκε ικανός να βρεθή χρήσιμος και επίκουρος(δηλ. βοηθός) υλικά στα πρόσωπα της οικογένειάς του.

Διαβάζοντας, λοιπόν, τα δοκίμιά του, κατανοούμε κάτι πολύ βασικό, θεμελιώδες: «ο ζήλος του οίκου Σου-κατά το γραφικόν λόγιον- κατέφαγε« τον μεγάλο «τουρκομερίτη» (Κυδωνιές-Αϊβαλί).

Ο Κόντογλου ως … «ένας από τους κύριους εμπνευστές της ελληνοχριστιανικής αντίληψης»

Περίπου όπως λέμε(-νε οι σχολιογράφοι και οι κριτικοί του παρ’ημίν κατεστημένου Τύπου) «η καθαρεύουσα του Παπαδιαμάντη». Θα μπορούσαμε να μιλούμε επί μακρόν, αλλά κατανοούμε την δυσκολία της παρακολούθησης από τους αναγνώστες που δεν διαθέτουν τόσο την εξοικείωση με το θέμα μας. Οπότε, θα επικεντρώσουμε, όπως το έκανε και ο Alister McGrath για το ευκόλως αποδειχθέν ως αθεϊστικό φονταμενταλιστικό πόνημα του R. Dawkins περί «Θεού αυταπάτης», την κριτική μας σε ένα ορισμένο σημείο. Γνωρίζω, ότι πολλοί φίλοι που έχουν ασχοληθή με το ζήτημα γνωρίζουν κάλλιστα, ότι προωθητές αυτής της αντίληψης  υπήρξαν τελείως άλλοι άνθρωποι, ξεκινώντας από τον (πολύ αξιόλογο, όπως και γλαφυρό) ιστορικό Ζαμπέλιο και συνεχίζοντας με τα πιετιστικά εκσυγχρονιστικά σωματεία. Τι σημαίνει ελληνοχριστιανισμός, όρος που απαντά ακριβώς στον Ζαμπέλιο; Ελληνοχριστιανισμός είναι η ιδεολογία που θέλει να συμφιλιώση μέχρι …συγκράσεως Ορθοδοξία και αρχαιοελληνική φιλοσοφία, να χρησιμοποιήση στο σήμερα την δεύτερη προκειμένου να μας βοηθήση ως διδάσκαλος για το σήμερα. Κάποιοι θα θυμούνται ίσως το ότι ο (αξιολογότατος) καθηγητής της «Ζωής» και της Χ.Ε.Ε. Αλ. Τσιριντάνης στον «ανθρωπισμό» του αναφέρεται σε τρεις διδασκάλους για το σήμερα, μεταξύ των οποίων ένα κοριτσάκι-μικρή κομμουνίστρια, 12 ετών, που γράφει επί Κατοχής επαναστατικά συνθήματα κατέναντι της οικίας του καθηγητή. Ενώ ο δεύτερος είναι η κλασσική αρχαιότητα, που μάλιστα χρησιμεύει και ως …σκαλοπάτι προσέγγισης στην Ορθοπραξία, ώστε να πράξουμε πρώτα-πρώτα τα «βασικά».

Ας δούμε, όμως, το εξής: ο Κόντογλου, αν και γνώριζε τέλεια την σχέση μεταξύ παράδοσης και ανανέωσης(βάσει του πνεύματος της παράδοσης, ενν.) όπως έχει παρατηρηθή σωστά και από τον αγαπητό μας π. Ν. Λουδοβίκο(βλ. «Ορθοδοξία και εκσυγχρονισμός«-σχετικό κεφάλαιο) υπήρξε, μετά την επιστροφή του, ιδιαίτερα κατακριτικός-αφοριστικός προς ό,τι δυτικό και εγχώριο δυτικότροπο. Στα κείμενά του υπάρχει σχεδόν μία επιθετικότητα, όπως σωστά παρατηρούσε ο Κώστας Σαρδελής. Από αυτή την αφοριστική διάθεση δεν ξεγλιστρούν πολλοί: ένας τυγχάνει, χάριν παραδείγματος, ο Έδγαρ Άλλαν Πόε, που ο Κόντογλου θαύμαζε και μετέφρασε από τα γαλλικά έργα του, που, βέβαια, δεν σώθηκαν. Παρόμοια ισχύουν και για την αρχαία φιλοσοφία. Ο Κόντογλου, προκειμένου να την απορρίψη, έρχεται στις πηγές των υδάτων της Καινής Διαθήκης και μας θυμίζει, ουσιαστικά, ότι «ο Θεός νηπίων εξελέξατο(ενν. για να διαδώση τον Λόγο Του), ίνα καταισχύνη τους σοφούς«. Με τον Κόντογλου συμφωνούν, όπως έχουμε πη, ο μεγάλος λογοτέχνης και «χριστιανοσοσιαλιστής» Κωστής Μπαστιάς(συγγραφέας έργου περί του αντάρτη του πνεύματος «Παπουλάκου») και ο συντηρητικός πολέμιος του Χ. Γιανναρά και ως ένα σημείο προ καταλλαγής, της λαμπρής «επαναστάσεως της αγάπης» της Χριστιανικής Δημοκρατίας, πατέρας (μοναχός) Θεόκλητος Διονυσιάτης(βλ. «Αθωνικά άνθη»).

Σας προτείνω, σε αυτήν την συνάφεια, να μελετήσετε και το βιβλίο του καθηγητή Φιλοσοφίας εν ΗΠΑ Κωνσταντίνου Καβαρνού «συναντήσεις με τον Κόντογλου». Εκεί θα δήτε πώς ήταν και εναντίον των οργανώσεων αυτών(των οποίων μέλος ήταν και ο Στ. Παττακός), όπως της «Ζωής», τις οποίες θεωρούσε δυτικότροπες και αντιΠατερικού πνεύματος. Αυτές οι οργανώσεις εξεπροσώπησαν ακριβώς τον «ελληνοχριστιανισμό». Από την άλλη, ο Κόντογλου, αν και θαύμαζε και είχε εικονογραφημένους διαφόρους φιλοσόφους, όπως τον Πυθαγόρα τον Σάμιο, τον Ηράκλειτο κα., ενώ από ξένους τον Πασκάλ, τον Έμερσον κλπ., δεν έκανε καμμία σύγκραση για λόγους ενός ορισμένου δυτικού εθνικισμού. Στην πραγματικότητα, στην εποχή του «Πέδρο Καζάς» κατήγγελε με οργή τον εθνικισμό, που έκανε τους ανθρώπους να μισούν τους Τούρκους, τους οποίους «ηγάπα», επειδή τους είχε γνωρίση και εγγύθεν στα παιδικά του χρόνια.

«Στο έλεος του χριστιανισμού του»

Κατακλείδα: ο οργισμένος αντιδυτικιστής, και αγιασμένος Κόντογλου δεν μπορεί να κατανοηθή από…. «φραγκεμένους» και τα φραγκολεβαντίνικα ποιούντες. Δυστυχώς. Η ψυχή του, όπως βλέπουμε στα ομορφότερα έργα του, ήταν μεταρσιωμένη, και αλλοιωμένη με την καλή αλλοίωση και την παραδείσια αυτή «χαρμολύπη» του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, και την ανώτερη αγιοπνευματική συγκίνηση της κατάνυξης. Η μυστηριακή ζωή που ο ίδιος υπεραγαπούσε και εξυμνούσε απαύστως είχε αναφλέξη την ψυχή του… Και αυτή η τελείως παλληκαρίσια και απογειωμένη ψυχή είναι που μας έδωσε αυτά τα αριστουργήματα της αγιογραφίας, της δοκιμιογραφίας, και της λογοτεχνίας, και που δίδαξε και διδάσκει όλους εμάς τους δυτικόπληκτους για την Ρωμηοσύνη, και την τέχνη της, που είναι ανώτερη, αν πιστέψουμε τον Άγγλο Ράνσιμαν, της αρχαίας. Ως γνωστόν, πολιτισμός είναι η πραγμάτωση της ψυχής, εν χώρω και εν χρόνω…

Όπως ο ίδιος έλεγε, άλλωστε, το ίδιο ακριβώς συνέβαινε με ψυχές όπως του Ντοστογιέφσκι και του Τολστόι. Ιδιαίτερα ο Ντοστογιέφσκι είχε πη στον συγγραφέα Μελχιόρ ντε Βογκέ κάτι συναφές και  ας κλείσουμε ακούγοντας τον ίδιο να το ανιστορή…: «Το τι είναι η Ορθοδοξία, και τι αρίφνητον πλούτο έχει μέσα της, δεν το γνωρίζουνε όχι μονάχα πολλοί από μας τους απλούς χριστιανούς που έχουνε αυτόν τον μεγάλο τίτλο, αλλά κ’ οι περισσότεροι ιερωμένοι, καθώς κ’ οι θεολόγοι μας. Αν ήτανε αλλοιώς, δεν θα την περιφρονούσανε την Ορθοδοξία, που είναι πηγή πάσης σοφίας, και δεν θα λατρεύανε σαν πνευματικοί ραγιάδες, την «επιστημονική και ορθολογιστική» θεολογία της Ευρώπης.

Από την Ορθοδοξία, όχι μοναχά στη θεολογία και στις εκκλησιαστικές τέχνες, αλλά και στην κοσμική τέχνη, προ πάντων, στην λογοτεχνία, βγήκανε κάποια αποκαλυπτικά έργα που ταράξανε τις ψυχές σ’όλον τον κόσμο, ακόμα και τους αλλόδοξους, σαν παράδοξα μετέωρα. Τέτοια είναι τα έργα που γράψανε οι μεγάλοι συγγραφείς της Ρωσίας στα τσαρικά χρόνια, προπάντων ο Τολστόη και περισσότερο ο Ντοστογιέφσκης, και σε μας ο Παπαδιαμάντης και ο Μωραϊτίδης.

Ο Ντοστογιέφσκης πίστευε πως η ανθρωπότητα θα ξαναγεννηθή πνευματικά μοναχά με την Ορθοδοξία, κ’ έλεγε στον Γάλλο συγγραφέα Μελχιόρ ντε Βογκέ, που ήξερε τα ρούσικα: “Εμείς σας καταλαβαίνουμε εσάς τους Δυτικούς ως τα κατάβαθά σας, αλλά εσείς δεν ήσαστε σε θέση να μας καταλάβετε, επειδή έχουμε κάτι που δεν τόχετε εσείς, το ότι ήμαστε Ορθόδοξοι. Μια ορθόδοξη καρδιά είναι σε θέση να αισθανθή τα πιο βαθειά πράγματα”.  (βλ. “Ασάλευτο θεμέλιο”)

Σχετικά με τους Μεγαλύτερους Έλληνες από τηλοψίας

Για τις πηγές, δείτε εδώ και εδώ.

Ποιο είναι το μέγιστο συμπέρασμα που προκύπτει από την εν λόγω ψηφοφορία και τους αναδεδειγμένους;

Ότι ο επαρχιώτικος μετακενωτικός κοραϊκός αρχαιόπληκτος ανελλήνιστος εθνικισμός έχει έρεισμα ακόμη ως κυρίαρχη ιδεολογία που ήταν, εκπεμπόταν από το 1833-1974, στο τέλος, βεβαίως, μεταμορφούμενος σε ένα προτεσταντικού τύπου …«ελληνοχριστιανισμό» που ακόμη και ο «συντηρητικός» λόγιος μοναχός π.Θεόκλητος Διονυσιάτης, συμφωνώντας σε ένα άρθρο του -των «Αθωνικών ανθεων»- ρητώς με τον Χριστιανοσοσιαλιστή Κωστή Μπαστιά, όπως έλεγε, απέρριπτε. Ο Έρασμος, όπως θύμιζε κάπου και ο π. Μεταλληνός, που ήταν και αναγεννησιακός και ως εκ τούτου και αυτός μέρος αρχαιολατρικού κινήματος, θεωρούσε και αυτός π.χ. τον Μέγα Βασίλειο -χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του μεγαλείου των κατά π. Ι. Ρωμανίδη Ελλήνων(-Καππαδοκών) Πατέρων- «μείζονα του Αριστοτέλους». Δηλαδή μεγαλύτερο του Αριστοτέλη, που είναι ίσως η πλέον κορυφαία αρχαία μορφή σε επίπεδο επιστημονικής προσφοράς. Ο Αριστοτέλης ήλθε στην έκτη θέσιν. Τον Μέγα Βασίλειο, όμως, δεν τον βλέπουμε κάπου… Ίσως μας έχει δοθή η εντύπωσι, ότι ήταν και αυτός ένας Επίσκοπος συμβιβασμένος και της σειράς… Για αυτό θα έπρεπε να δούμε τι του είπε ο αλαζόνας Ύπαρχος Μόδεστος, όταν θέλησε να του αλλάξη (ακόμη και) την Ορθόδοξη Πίστη προς χάριν του Κράτους και της «κρατικής θρησκείας»… Και πρέπει να ξέρουμε, ότι ο εθνικός (και κατά τούτο αντιδραστικός) και αντιχριστιανός σχολάρχης ρητορικής Λιβάνιος, συγγραφέας και του έργου «Υπέρ των ελληνικών(ενν. παγανιστικών) ιερών», από τις μέγιστες μορφές του εθνικού κόσμου διαχρονικά κατά ευρεία παραδοχή, έλεγε, ότι ο Μέγας Βασίλειος, αφού παρά την παίδευση που πήρε στην σχολή του, έγινε Χριστιανός, ήταν μεγαλύτερος ρήτορας από τον αρχαίο Δημοσθένη…

Το πρόβλημα, λοιπόν, το ανυπέρβλητο της κατεστημένης σκέψης είναι, ότι είναι δυτικόπληκτη. Η Ευρώπη είναι όντως η «καθολική μας μητρόπολη», το δε νεοελλαδικό κρατίδιο  είναι μία μικρή αποικία με την εξάρτηση να αναδεικνύεται όντως, όπως πίστευε και ο Μοσκώφ, ίσως στο μεγαλύτερο μας πρόβλημα, εν προκειμένω δε πολιτιστική και πνευματική. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν (θα ήταν) για τους αντιϊμπεριαλιστές μας, που βέβαια μ ό ν ο περί άλλα τυρβάζονται… ( Και βέβαια άλλως θα αποκληθούν και αυτοί εθνολαϊκιστές πιθανότατα… 🙂 )

Ποιους θα έπρεπε να δούμε; Τον Μάξιμο τον Ομολογητή, τον Γρηγόριο τον Παλαμά, τον Γρηγόριο τον επώνυμο της Θεολογίας, τον Βασίλειο τον Μέγα, τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τους Ανθέμιο και Ισίδωρο, από μουσικούς τους Ι. Κουκουζέλη και Ι. Δαμασκηνό(αν και τυπικά δαμασκ(ος)-ηνό…), τον Ι. Βατάτζη τον Ελεήμονα, αυτοκράτορα εξόχως δημοκρατικό και κοινωνικά δίκαιο…

Αλλά αυτά είναι ίσως κάποιοι ….»ευσεβείς πόθοι»… Που πάντως τρέφουμε σε κάποια μορφή κάποια μέλλουσα στιγμή… την αγαθή ελπίδα, ότι θα πραγματωθούν… 🙂 Οψόμεθα: όλα από εμάς εξαρτώνται «εις το τέλος της αναλύσεως»……

Η Χριστιανοσοσιαλίστρια Οσία Μαρία Σκομπτσόβα(1891-1945) για τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες…!!!

Λαμβάνουμε το εκπληκτικά ενδιαφέρον παράθεμα από αξιολογότατο βιβλίο του Σεργκέι Χάκελ(Εκδ. Ακρίτας, Σεπτέμβριος 1998 -α’έκδοση, σ.154). Πρέπει να το αφιερώσουμε σε δύο συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων:

α)τους αστοχριστιανούς μας και «Χριστιανούς» του καναπέως και της κοινωνικής συντήρησης ή και αντίδρασης

β)τους μαρξιστές μας, και τους Aufklarers(=διαφωτιστές) σοσιαλδημοκράτες μας, δηλαδή τους οπαδούς της Κοινωνικής Δημοκρατίας της Υπαρκτής Αριστεράς.

Να σημειωθή, ότι θεωρούμε αμφότερους τους όρους (Αριστερά-Δεξιά) Δυτικότροπους, εφ’ω και το ότι δεν τους χρησιμοποιούμε προς αυτοπροσδιορισμόν, ενώ θα μπορούσαμε να το πράξουμε βεβαίως λόγω των Χριστιανικών προταγμάτων μας της κοινωνικής δικαιοσύνης, της εμβάθυνσης και εκπλάτυνσης (και αμεσοποίησης) της Δημοκρατίας, της (ριζικής) οικολογικής αισθητικής και πολιτικής μας αντίληψης (βλ. π.χ. το σχετικό πολύ πρόσφατο βιβλίο του Θεοφιλέστατου Επισκόπου Διοκλείας π. Καλλίστου Ware επί του θέματος της Χριστιανικής Οικολογίας) .

Πράγματι, οι ορισμοί που εδόθησαν από μαρξιστές, κάτι που οφείλεται προφανώς και στους παραπάνω συντηρητικούς και αντιδραστικούς κοινωνικά αδελφούς ή «αδελφούς», στην «θρησκεία»(αν διευρύνουμε καταχρηστικά τον ορισμό της-είναι γνωστό, ότι για εμάς τους Ορθοδόξους η θρησκεία είναι αρρώστια και η Ορθοδοξία η θεραπεία της) είναι όχι επιστημονικοί, αλλά δημαγωγικοί. Π.χ. θα αρκούσε να δούμε ορισμένους διάσπαρτους στα κείμενα του Λένιν-Ουλιάνωφ, τον οποίον πολλοί ως σήμερα(σε χώρες όπως η Ελλάδα, π.χ.) έχουν ως ένα μικρό θεό και του οποίου τα γραφτά θεωρήθηκαν πολύ συχνά ως…..  ιερά-απαραβίαστα δογματικά. Ιδιαίτερα αυτό αφορά το Κράτος-«Εκκλησία» της ιδιαίτερης αθεϊστικής σέκτας που ήταν στην ΕΣΣΔ όχι μόνο η κυρίαρχη, αλλά και η επιβαλλόμενη αμείλικτα και στο όνομα του Λαού (που μας θυμίζει και ένα γνωστό άσμα: «killing in the name of») πανταχού ιδεολογία(«διαλεκτικός υλισμός»– και αυτός ο όρος δημαγωγικός-προπαγανδιστικός είναι και ανύπαρκτος στην Ιστορία της Φιλοσοφίας και μάλιστα της Υλιστικής).

Από την άλλη, ένα μέγα μέρος των αδελφών μας, τότε και τώρα, όπως διέγνωσε με αμείλικτη κατακριτική διάθεση και ο αρχέτυπος αναρχοχριστιανός θεωρητικός και λογοτέχνης Λέων Τολστόι, κατόρθωσε να …δικαιώση εν τινί μέτρω αυτούς τους ορισμούς. Εξ ου και ο λόγος για την «Αξία του Χριστιανισμού και την αναξιότητα των Χριστιανών»(Μπερντιάγεφ-την ίδια επισήμανσι είχε κάνη και ο Μαχάτμα Γκάντι).

Μία αγία με 1 ολόκληρη ζωή "αντισυμβατικής αγιότητας" και ολοκαυτώματος για τον αδελφό σε κάθε επίπεδο...

Λοιπόν, χωρίς να μακρηγορούμε άλλο και ίσως κατά τι ανερμάτιστα, ας παραθέσουμε το σχετικόν απόσπασμα της Οσίας(η «επίσημη» αναγνώριση της αγιότητάς έλαβε χώρα το 2004, 18 Ιανουαρίου από το Πατριαρχείο και την οικεία Σύνοδο), χωρίς περαιτέρω σχολιασμό:

«Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι κάθε Χριστιανός καλείται να προσφέρει κοινωνική εργασία[….]Καλείται να οργανώσει την προσωπική ζωή των εργαζομένων, να προσφέρει στους ηλικιωμένους, να χτίσει νοσοκομεία, να ενδιαφερθεί για τα παιδιά, να πολεμήσει την εκμετάλλευση, την αδικία, την ανάγκη και την ανομία[…]. Οι ασκητικοί κανόνες είναι απλοί από αυτήν την άποψη, δεν επιτρέπουν παρεκβάσεις[…]για μυστικιστικές πτήσεις, συχνά περιορίζονται σε απλούς καθημερινούς στόχους και ευθύνες.(1939, Pravoslavnoe Delo, σσ.37-38)

Πρωτομαγιάτικες σημειώσεις, οι ποικίλοι σοσιαλισμοί και η θεωρητική μας παρακμή

Σήμερα η Πρωτομαγιά, που εν Ελλάδι πρωτοεορτάστηκε λόγω των προσπαθειών του μεγάλου «πρώιμου» Σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη το 1894. Ο Καλλέργης ουσιαστικά, όπως και άλλοι σοσιαλιστές, όπως ο Leroux,  έβλεπε τον Σοσιαλισμό ως την πραγμάτωση του δανεισμένου (εκκοσμικευμένου χριστιανικού) τρίπτυχου της Γαλλικής Επανάστασης «ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα» (egalite-fraternite-liberte).

Το σημαντικό είναι, ότι ο Σταύρος Καλλέργης, όπως και ο Πλάτων Δρακούλης(ένας υπέροχος εκλεκτικός Σοσιαλιστής που βλέπει τον Σοσιαλισμό ως κοινωνική πραγμάτωσι του Χριστιανισμού…), οι πλέον σημαίνοντες του ελλαδικού εργατικού κινήματος ως τις αρχές και το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα, ήσαν πολύ διαφορετικοί εν σχέσει με τους αυτοαποκαλούμενους σημερινούς συνεχιστές τους, μαρξιστές, και «ανανεωτές κομμουνιστές».

Ήσαν ριζικά διαφορετικοί, ίσως. Εκπροσωπούσαν μία τελείως άλλη «ψυχολογία». Ο προλεταριακός σοσιαλισμός απευθυνόταν σε κατώτερα «ψυχόρμητα» του ανθρώπου, ενώ οι συγκεκριμένοι απευθύνονταν στην πείνα και δίψα για δικαιοσύνη. Απευθύνονταν σε «διψασμένους θεούς«, όπως θα έλεγε ο Αγ. Ν. Βελιμίροβιτς για τον τύπο ανθρώπου που παράγει (μυστικά) το Πνεύμα, ήτοι ο «χριστιανισμός». Για αυτό ακριβώς θα δούμε κάποιες εξαίρετες ρήσεις του Νικολάι Μπερντιάγεφ για το θέμα του σοσιαλισμού και την ποιοτική διαφορά μεταξύ των δύο τύπων σοσιαλισμών, του εμπνευσμένου από το αστικό πνεύμα και του εμπνευσμένου από ανώτερες τάσεις του ανθρώπου.

1. «Ο οικονομικός υλισμός του Μαρξ δεν ήταν μια θεωρητική εφεύρεση, ανταποκρινόταν σε μια κάποια πραγματικότητα: υπήρχε κάτι το οποίο προκάλεσε την διδασκαλία του Μαρξ ως αντίδραση της σκέψης. Ο σύγχρονος σοσιαλισμός αποτελεί αντανακλαστική αντίδραση, δεν περικλείει δημιουργική αρχή. Είναι «σαρξ εκ της σαρκός» της αστικής και καπιταλιστικής κοινωνίας, είναι ένα εσωτερικό φαινόμενό της, καθορίζεται ολοκληρωτικά από την δομή και τις εσωτερικές της κινήσεις. Πνευματικά βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Ο σοσιαλισμός είναι αστικός ως τα τρίσβαθά του.[…]
2. Τόσο η «μπουρζουαζία» όσο και το «προλεταριάτο» της εποχής, καπιταλιστικού και σοσιαλιστικού στυλ, αντιπροσωπεύουν μια προδοσία και μια απόρριψη των πνευματικών θεμελίων της ζωής. Η «μπουρζουαζία» υπήρξε η πρώτη που πρόδωσε και αποποιήθηκε το «ιερό». Το «προλεταριάτο» την ακολούθησε κατά βήμα. Από αυτήν έμαθε τον αθεϊσμό και τον υλισμό, αφομοίωσε το πνεύμα των επιφανειακών «φώτων», εμποτίστηκε από οικονομισμό[…]
3. είμαστε αναγκασμένοι να αναγνωρίσουμε ότι το «προλεταριάτο» κληρονόμησε πολλές αμαρτίες και ελαττώματα της «μπουρζουαζίας». Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο στο «προλεταριάτο» σας, όλα τα έχει δανειστεί.[…]
4. Να λοιπόν αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάτε ποτέ[…]ο σοσιαλισμός δημιουργήθηκε από την μπουρζουαζία, από την ανώτερη πολιτισμική τάξη. Εισήχθη στον κόσμο ως ιδέα των αστικών τάξεων που η σκέψη τους επιχειρούσε αφιλοκερδώς να λύσει τις αντιφάσεις και να ξεπεράσει τα δεινά και τις αδικίες της κοινωνίας. Έτσι γεννήθηκαν ο σοσιαλισμός του Σαιν Σιμόν, του Φουριέ, του Όουεν, και του Πλάτωνα στην αρχαιότητα. Εξ άλλου οι δικοί σας  Μαρξ και Λασάλ ήταν «αστοί» και όχι προλετάριοι.[…]
5. δεν υπάρχει ευγένεια παρά μόνο στον αριστοκρατικό σοσιαλισμό του Πλάτωνα και επίσης στον ιεραρχικό σοσιαλισμό του Ρούσκιν[σ.σ.:επιφανής Βρεττανός Χριστιανοσοσιαλιστής].(«Για την κοινωνική ανισότητα, Μπερντιάεφ, εκδ. Πουρναρά, 1984) σσ.232-235)

Τζον Ρούσκιν(1819-1900)-Ρέκτης του χριστιανικού σοσιαλισμού

Αντί συμπεράσματος

Ο Ένγκελς κάποτε έγραφε, ότι είναι οι Γερμανοί σοσιαλιστές, όπως ο ίδιος, περήφανοι επίγονοι (και) των σοσιαλιστών Σαιμ Σιμόν, Φουριέ και Όουεν, των οποίων οι οπαδοί συναπάρτιζαν την πρώτη διεθνή, όπως βέβαια και των φιλοσόφων του γερμανικού ιδεαλισμού, κάτι που παρέλκει, βέβαια, εδώ. Όμως, η αλήθεια είναι, ότι οι κόσμοι τους, οι κόσμοι των δύο αυτών σοσιαλισμών, απέχουν πάρα πολύ…

Και εδώ είναι που πρέπει να γίνη η εκλεκτική διαλογή, και η επιλογή του «χαλεπού καλού»…

Μετ-αναστατικά πρώιμα: ημιβαρεία θεολογία…(Μέρος Α’)

Χριστός ανέστη (και ανιστάμενος διατελεί)

Η «αυτοζωΐα» συνέτριψε τον Άδη και περιέχυσε με φως τα «κατώτατα της γης». Ησυχά και σιγαλά(Παλαμάς), καθώς και αψήφιστα για πολλούς. Άλλους, όμως, που «πράσσουν φαύλα και μισούν το φως», τους γέμισε ανησυχία.

Είναι η ώρα για κάποιες επισημάνσεις; (Καιρός για μία βαθιά ανάσα. 🙂 ) :

1)Η Πίστη στον Αναστημένο, όπως έχει επισημανθή ήδη από πολλούς, νομίζω και τον Γκεμερέυ, είναι κατ’εξοχήν αντιθρησκεία. Ίσως είναι και κατ’εξοχήν αντιφιλοσοφία. Διότι ο Πλάτωνας, πιθανώς ο μέγιστος φιλόσοφος όλων των εποχών, εν μέρει θεόπνευστος κατά τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, «απεφθέγγετο», δηλαδή, ας πούμε, δογμάτιζε «Θεός ανθρώποις ου μείγνυται», όπως μας θυμίζει ο «μαΐστορας» της καταγραφής της μυστικής/θετικής/εμπειρικής «βυζαντινής φιλοσοφίας» Β.Τατάκης στο δοκίμιο του περί «πορείας του ανθρώπου»(Εκδόσεις των φίλων, 1999). Από την άλλη, ως Χριστιανοί «πιστεύουμε» βάσει και γεγονότων, υπαρξιακών/πνευματικών γεγονότων και ιστορικών γεγονότων, και γεγονότων πιστοποίησης της θεραπευτικής πορείας προς την κατά Χάριν Θέωση, όπως τα πολυποίκιλα («αγιοπνευματικά») χαρίσματα, όπως το ανώτατο της διάκρισης πνευμάτων, για τα οποία θα μιλήσουμε άλλη φορά.

2)Η Πίστη αυτή είναι γεγονός. Ο Χ. Γιανναράς στο βιβλίο του «Ενάντια στην θρησκεία» κάνει λόγο για «εκκλησιαστικό γεγονός» κάτι που αντιπαρατάσσει στο παθητικό, δηλαδή όχι από ηθική ελευθερία,  (ατομιστικό) ορμέμφυτο της θρησκείας. Δεν είναι, άρα, διανοητική αποδοχή ή και σαγήνευση σε ιδεολογίες ή θρησκευτικές θεωρίες, γενικά σε θεωρίες. Πώς μπορούμε να καταλάβουμε, ότι είναι γεγονός; Ίσως θα εκπλήξη πολλούς, αλλά αρκεί να προσευχηθούμε, και βεβαίως δεν εννοώ στο Υπέρτατο Πνεύμα, τον Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, την higher power (και άλλα βουβά και μουγγά είδωλα), για τον πλησίον συστηματικά και με πνευματικές προϋποθέσεις. Το πείραμα μας οδηγεί να δεχτούμε, ότι η πίστη είναι ακριβώς καρπός αυτού που ονομάζουμε Άγιο Πνεύμα, του Παράκλητου. Με άλλα λόγια, η φράση ουδεις δυναται ειπειν κυριον ιησουν ει μη εν πνευματι αγιω είναι συγκλονιστικά αληθινή.Όποιος έχει κάνη το πείραμα, σίγουρα αναγνωρίζει ό,τι εννοώ.

3)Η αθεϊστική θεωρία του ψυχολογισμού την οποία αναφέρει ο Ευδοκίμωφ κάπου(«Η πάλη με τον Θεόν», Πατριαρχικό ίδρυμα πατερικών μελετών, 1991) και αναφέρεται συχνά από ορισμένους(προφανώς αγνοούν υπέρμετρα πολλά ρεύματα στο χώρο της Δυτικής Ψυχολογίας) υλιστές «ψυχοθεραπευτές» που πέφτουν θύμα της απαιδευσίας και των επαγγελματικών τους σπουδών, τείνει να αντιμετωπίση τα αποτελέσματα της (αυθεντικής) Πίστης, οφείλω να πω τελείως αστόχαστα, εν αγνοία, και με την βιασύνη του πλανώμενου, ως αποτέλεσμα κάποιου «καλού λογισμού»(=»αυθυποβολή») που έχει γίνη αποδεκτός από τον άνθρωπο, ας το πούμε έτσι. Αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Το αν θα δεχτή ο Θεός την προσευχή, κατ’αρχάς, δεν έχει να κάνη με το αν θεωρή κάποιος, ότι θα την κάνη δεκτή. Θα έλεγα, εμπνεόμενος από τον Νικόδημο Αγιορείτη, Όσιο και «Κολλυβά», ότι η προσευχή γίνεται δεκτή, όταν υπάρχη η τέλεια εμπιστοσύνη στον Θεό και η τέλεια απιστία στην αυτάρκεια των προσωπικών μας δυνάμεων, ειδάλλως, όπως έλεγε και ο διάσημος γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης «η προσευχή(που γίνεται με «υπερηφάνεια») είναι μόνο για τον λογισμό μας».

4)Γίνεται πολύς λόγος για το θέμα της βιοχημείας των αισθημάτων και «αισθήσεων» του ανθρώπου, συνήθως από κάποιους άμοιρους παιδείας, διεπιστημονικότητας βιολόγους, που έτσι καταντούν πιστοί ενός βιολογισμού που θυμίζει αυτόν του Νίτσε. Αυτοί μας λένε, ότι το τάδε αίσθημα αντιστοιχεί σε ορισμένες ουσίες του εγκεφάλου που υποτίθεται, ότι έχουν εντοπιστή. Κάποιοι δημοσιογράφοι αναπαράγουν αυτά τα «ευρήματα» με βαρύγδουπους τίτλους. Νομίζουν οι επιπόλαιοι αυτοί, ότι, αν υποθέσουμε, ότι όλα τα αισθήματα του ανθρώπου έχουν υλική έκφραση, αυτό καθιστά τα αισθήματα παράγωγα του εγκεφάλου. Αν δεν απατώμεθα, πριν 16 αιώνες και πλέον, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στους λόγους του «Εις τους ανδριάντας» που γράφτηκαν απευθυνόμενοι στον αγρίως «στασιάσαντα» λαό της Αντιοχείας και «κρημνίσαντα» κυβερνητικά κτίρια, ανδριάντες της βασιλικής οικογένειας του Θεοδόσιου κτλ.,  αναφέρει ρητά, ότι όλες οι αισθήσεις οφείλονται στον «εγκέφαλο», που πάντως έχουμε ελάχιστες σαφείς γνώσεις περί της λειτουργίας του. Κάποιος άλλος αρχαίος δε, είχε διατυπώση το απόφθεγμα, ότι το σώμα είναι όργανο της ψυχής, η οποία είναι όργανο του Θεού. Μάλιστα, τελευταία είδαμε να γίνεται λόγος και για το λεγόμενο ανεπιτυχώς «θρησκευτικό συναίσθημα» και κάποιο σχετικό σημείο G, κάτι που αναφέρθηκε και από τινές συνιστολόγους μας. «Ομολογώντας» τις σκέψεις μου, αυτό το βρήκα ακόμη πιο κωμικοτραγικό και επιπόλαιο.  Το «θρησκευτικό συναίσθημα» ως όρος, αν και το είδαμε παρακάτω στον Χέλντερ Καμάρα και τις ρήσεις του, δεν είναι… ένα κάποιο, απλό, ορισμένο συναίσθημα. Κατά βάσιν, όπως είπαμε ήδη, το Άγιο Πνεύμα, εμπειρικά και θεολογικά μιλώντας, εξαγιάζει τις αισθήσεις μας. Εξαγιάζει την χαρά, την λύπη, τον έρωτα, την αγάπη, τον θυμό, μεταστοιχειώνει τα αισθήματα του ανθρώπου και παράγει ένα άνθρωπο που θα τον αποκαλούσαμε από αγνώριστο και πέρα, αν υποθέσουμε, ότι θα ακολουθήση -έχει κάθε ελευθερία εκ Θεού, και πρέπει και εκ του ανθρώπινου νόμου, να μην το πράξη- την «θεραπευτική αγωγή» του «πνευματικού ιατρείου» που συνιστά η Εκκλησία κατά τους Πατέρες. Έτσι εξηγείται και η θέση του συγκαιρινού αγίου «στάρετς», γέροντα Πορφύριου του Καυσοκαλυβίτη, ότι αυτό που (εκ του πονηρού) οι «ψυχίατροι», ψυχολόγοι, «ψυχοθεραπευτές» κτλ. ονομάζουν (απλώς) ψυχικές ασθένειες, είναι στην πραγματικότητα «δαιμονικές ενέργειες»/επήρρειες που οφείλονται στις (μη-εξαγορευμένες) αμαρτίες και που θεραπεύονται με το λεγόμενο «θρησκευτικό συναίσθημα». Είναι προφανές, ότι εδώ ο λόγος είναι για αυτόν τον προαναφερόμενο εξαγιασμό των αισθήσεων και την μεταστοιχείωση των διαβλητών παθών(σε αδιάβλητα) και των αισθημάτων.

Ο αναστημένος Χριστός τείνει το χέρι στον προπάτορα...

Έτσι, θα έλεγα, ότι είναι μάταιο σε οντολογικό επίπεδο(επίπεδο αναζήτησης των πρώτων αρχών, πρώτου αιτίου) να επεκτείνουμε την ορθολογική μεταφυσική του υλιστικού βιολογισμού, αν και παρουσιάζει ένα κάποιο αμιγώς » επιστημονικό» ερευνητικό ενδιαφέρον. Η  αθάνατη ψυχή του ανθρώπου, η ύπαρξη, και η «καρδιά» ως κέντρο της ύπαρξης και αυτοσυνειδησίας, δεν είναι δεμένη βίαια και αφύσικα με το σώμα, όπως υποστηρίζει η ορφική, πυθαγόρεια, πλατωνική και νεοπλατωνική παράδοση(σώμα=σήμα=τάφος κτλ.), αλλά είναι ο άνθρωπος φύσει ψυχοσωματική ενότητα και οντότητα, που έχει ψυχοσωματικές εκδηλώσεις. (συνεχίζεται…)

«-Man, you disrespecting me? Take him out.» εν όψει Σαββάτου του Λαζάρου…

Τα παρακάτω ανήκουν σε ένα πασίγνωστο συγκρότημα, τους Offspring, που ανήκει στην κατηγορία punk-rock. Οι στίχοι μιλούν για την ζωή στα σχολεία των ΗΠΑ το 1994. Ή μήπως όχι;

Φωτό του τραγουδιστή του συγκροτήματος (D.Holland) εν δράσει...

Come out and play(You gotta keep’m separated)

Like the latest fashion

Like a spreading disease

The kids are strappin’ on their way to the classroom

Getting weapons with the greatest of ease

The gangs stake out campus locale

And if they catch you slippin’ then it’s all over pal

If one guy’s colors and the other’s don’t mix

They’re gonna bash it up

Bash it up x3

Hey, man you talkin’ back to me

Take him out

You gotta keep’em separated

Hey, man you disrespecting me

take him out

You gotta keep’em separated

Hey, they don’t pay no mind

If you’re under 18 you won’t be doing any time

Hey, come out and play

By the time you hear the siren

It’s already too late

One goes to the morgue and the other jail

One guy’s wasted and the other’s a waste

It goes down the same as the thousand before

No one’s getting smarter

No one’s learning the score

Your never ending spree of death and violence and hate

Is gonna tie your own rope

Tie your own rope

Tie your own

Hey, man you disrespecting me

take him out

You gotta keeep’em separated

Hey, man you talkin’ back to me

take him out

You gotta keep’em separated

Hey, don’t pay no mind

If you’re under 18 you won’t be doing any time

Hey, come out and play

It goes down the same as the thousand before

No one’s getting smarter

No one’s learning the score

Your never ending spree of death and violence and hate

Is gonna tie your own rope

Tie your own rope

Tie your own

Hey, man you talkin’ back to me

take him out

You gotta keep’em separated

Hey, man you disrespecting me

take him out

You gotta keeep’em separated

Hey, don’t pay no mind

If your under 18 you won’t be doing any time

Hey, come out and play

Τέτοιαν αρετήν έχουν, τέτοια φώτα μας δίνουν

Απ’ότι καταλαβαίνετε, αφορά το περιστατικό με το school shooting στον ΟΑΕΔ, όπως είναι προσφυές να το ονομάσουμε, και που θυμίζει εντόνως και την πλοκή της ταινίας, ιδιαίτερα το πέρας, με το εκπαιδευτικό πείραμα  της Autokratie ονόματι Die Welle(Το κύμα)…

Πραγματικά, το τι θα «ακούσουμε», έστω οι φίλοι της τηλοψίας(ήτοι όχι ημείς 🙂 ) , από τους ποικίλους τηλεδιαφωτιστάδες και ευρύτερα τα ΜΜΕ είναι …δυσείκαστον, αλλά πάντως προβλέψιμο σε κάποια γενικά πλαίσια και ανυπερθέτως φρικαλέο. Πάλιν καλά, όμως, που θα σπεύσουν οι ψυχολόγοι, για να σώσουν τις ψυχές των παίδων μέσω της ηλεγμένης αστικής ιδεολογίας τους, και να επουλώσουν τα τραύματα. Άλλωστε, αυτή ήταν η στοχοθεσία της υποχρεωτικής (και αθεοκρατικής εν τινί μέτρω) εξορίας των εξομολόγων, ως κρατικών λειτουργών εδώ περίπου, από τα σχολειά. Η εφαρμογή της αστικής laicite, της μισαλλόδοξης θρησκείας του Λόγου, και εδώ.

Βεβαια το θέμα είναι μέγα, αλλά είπαμε και πρωτύτερα, ότι αυτά είναι λίγα από τα οψώνια του εκδυτικισμού, της αστικοποίησης κτο. Είναι σαφές εδώ και πολλά έτη, λ.χ., ότι η έμπρακτα άθεη ιδεολογία του γεμάτου μίσος καπιταλιστικού ανταγωνισμού, και όχι συν-αγωνισμού, και της υλοποίησης της ρήσης του Hobbes «Όλοι εναντίον όλων»(=»Bellum omnium contra omnes») που εκθειάζεται πολλαχόθεν ως το απαύγασμα του εκσυγχρονισμού που θα κλεΐση και ανορθώση τις δομές και την νοοτροπία μας, έχει δηλητηριάση ήδη αρκούντως μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.

Και αυτό το γεγονός είναι απλώς μία «κακή στιγμή» πιο ηχηρή…

Αλλά, εν όψει Μεγάλης Εβδομάδας, και της Ανάστασης που συνέτριψε τον κοσμοκράτορα και τις μεθοδείες του μέσω του εκούσιου πάθους του μέγιστου Επαναστάτη, Απελευθερωτή, και Θεραπευτή, δηλ. Σωτήρα, πρέπει να μας παραδειγματίση η (οπτιμιστικά και πονετικά χαρμόλυπη) στάση Του και ιδιαίτερα εμπρός στον νεκρό και σεσηπότα αγαπημένο Του Φίλο Λάζαρο: Η νίκη του θανάτου είναι προς ώραν, αδελφοί -όπως μας «ξέμαθαν» και μας απέτρεψαν να λέμε και να νοιώθουμε ο ένας τον έτερο …….

Ανάσταση του Λαζάρου αυριανή και επ-ανάσταση κατά του κακού, της φθοράς, της ηθικοπνευματικής ανελευθερίας

«Τρωθείσα θείω έρωτι»: για την πρότερη πόρνη Αγ. Μαρία Αιγυπτία και τον θείο έρωτα…

«Και νυν εκείνου εφίεμαι ακατασχέτω τω έρωτι».

Μία φράση που εντόνως με εντυπωσίασε κατά την έρευνα για ένα βιβλίο για την Αγία ή Οσία Μαρία την Αιγυπτία, πόρνη των χαμαιτυπείων της Αλεξανδρείας επί 17 «συναπτά» και ολόκληρα έτη.

Το λέει η Αγία Μαρία η Αιγυπτία στον Αββά Ζωσιμά, πριν να(ή αφ’ού) του δώση το (άγιο)«φίλημα της αγάπης» «τω στόματι», κατά το αγιοπνευματικό «έθος» της εποχής. (Και προ της μοναδικής της «Θείας Κοινωνίας» της ζωής της, στο οποίο βασικά αναφέρεται με την αρχική φράσι.)

Ο ακατάσχετος έρωτας της στρεφόταν βέβαια προς τον «νυμφίο». Και για Αυτόν άφησε τον βίο της λαγνείας και έφυγε στην αυχμηρή έρημο, όπου ζούσε κατάμονη από ανθρώπους και όμως, απ’την άλλη, τόσο κοντά στους ανθρώπους.

Οι άνθρωποι σήμερα, και ιδιαίτερα αυτής, της περασμένης γενεάς, γενικώς δεν κατανοούμε αυτές τις συμπεριφορές. Θα προτάξουμε συχνά κάποιες ανοησίες, ακριτομυθίες των δηλητηρίων που μας «ταγίζει» η εποχή και οι ισχυροί που «ίσμεν(=γνωρίζουμε), ότι κατακυριεύουσιν των εθνών». Οι ισχυροί που παράγουν ιδεολογία και την μαρκετάρουν με την βοήθεια του λεγόμενου social marketing.

Είναι οδυνηρό το πόσο είμαστε ανίδεοι και «ακάτεχοι». Πάντως, η Αγία, πριν να «κοινωνήση των αχράντων μυστηρίων» ομολογεί, με άλλα λόγια, ότι ο Χριστός την «έθελξε πόθω και ηλλοίωσεν τω θείω Του έρωτι». Δεν είναι αλήθεια ένα τεράστιο μυστήριο; Και δεν ακούγεται αρκετά παράταιρο την ώρα που οι ηθικισμοί της εποχής μας απαιτούν την υλοποίηση της ηδονιστικής φιλοσοφίας; Ποια ζωή, θα αποφανθούν αρκετοί ανοηταίνοντες φίλοι, μπορεί να είχε η Αγία; Τι γύρευε στην έρημο; Γιατί παραμέλησε τον εαυτό της τόσο που έμεινε πράγματι… «σκέλεθρο», όπως βλέπουμε και στις ποικίλες αγιογραφίες;

Σε όλα αυτά, η απάντησι είναι βέβαια ο «θείος έρωτας». Ο έρωτας αυτός που, όπως έλεγε και ο πασίγνωστος γέροντας Παΐσιος κ.α., γίνεται κατανοητός από αυτούς που γνώρισαν το υπαρξιακό βίωμα και συναίσθημα του διαφυλικού έρωτα…

Μαρία Αιγυπτία/Αββάς Ζωσιμάς

«Τρωθείσα θείω έρωτι»;!…

Στην Ορθόδοξη Ανατολή έχουμε το «πλήρωμα της σοφίας». Ex Oriente Lux, κατά Dostoyevsky. Στα «περί ψυχής» να ξεκινήσουμε από τον Αριστοτέλη, να περάσουμε ίσως από τον Πυθαγόρα τον σοφό Σάμιο, και να φτάσουμε στους μέγιστους ψυχολόγους, γνώστες της ψυχής σε «άμετρα βύθη», όπως αναγνωρίζεται και από συγχρόνους (όχι τόσο) «μεγάλους», δηλ. Ιωάννη Σιναΐτη/της Κλίμακος, Μάξιμο Ομολογητή, ως τον Α. Παπαδιαμάντη, διασήμως της «Φόνισσας». Βάσει αυτών των ασάλευτων θεμελίων, θα έπρεπε να κρίνουμε και διάφορους αυτοαποκαλούμενους δυτικούς ψυχολόγους κτλ., όπως τους του αστικού «κινήματος ψυχικής υγείας», αρχής γενομένης από τον ηδονιστή εκκοσμικευμένο εβραίο αστό Φρόυντ, και όντως διακρινόμενους ψυχογράφους, όπως τον λογοτέχνη Φραντς Κάφκα...

Αλλά και η Δύση δεν έχει μείνη τόσο απόλυτα πίσω στις αναζητήσεις. Παράδειγμα είναι οι Καρμηλίτες. (Ο Soren Kierkegaard, ο μέγιστος Δανός φιλόσοφος και πατήρ του υπαρξισμού, είχε γράψη ένα από τα βιβλία του με το ψευδώνυμο ενός Καρμηλίτη, του Jean de la Croix ή επί το ελληνικώτερον Ιωάννη του Σταυρού, όπως είχε γράψη άλλα με αυτό του Ιωάννη της Κλίμακος ή του Ιωάννη της Σιώπης.) Ο π. Deseille μας αναφέρει ένα ωραίο παράδειγμα από την (εμπειρική) θεολογία μίας έγκλειστης φλαμανδής που συνδεόταν με αυτό το τάγμα στο περιεκτικό και καινοτόμο εγχωρίως βιβλίο του περί «Ανατολικής και δυτικής Χριστιανοσύνης».

Ιωάννης του Σταυρού, μυστικός της Δύσης

Εκεί μας μιλεί με νήψη και, ας πούμε, σύννοια, συγκέντρωση στο γνωστικό όργανο της καρδίας, για το «γλυκύτατο» της ανάμνησης του ονόματος του Χριστού και της Θεοτόκου, για το πώς αυτή η ανάμνηση, «πληγώνει απαλά την καρδιά με αγάπη» και δημιουργεί μία «τρυφερή αφοσίωση» και το πώς είναι κάτι αγιοπνευματικά εμπνευσμένο.

Τερέζα της Άβιλα, άλλη μία εκ των μυστικών της Δύσης

Οι αναφορές είναι πραγματικά πάρα πολλές. Ο Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης παρομοιάζει τον θείο έρωτα με τον έρωτα μίας κοπέλας, βοσκοπούλας λ.χ., με κάποιον νεαρό, που κάθε βράδυ κάνει μία τεράστια, επώδυνη και επικίνδυνη, διαδρομή μόνο για να τον δη, ο πασίγνωστος χαρισματούχος γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης με τον έρωτα κάποιου γνωστού του με κάποια γυφτοπούλα που από την ερωτική του «εκστατικότητα» δεν μπορεί να «κοιμηθεί και υπνώσει» τις νύχτες και ψιθυρίζει εμπόνως το όνομά της(!).

Ο γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, υπήρξε ποιητής τέτοιων «ερωτικων ύμνων» προς τον τριαδικό Θεό, όπως θα έλεγε και ο Καυσοκαλυβίτης.

Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης(1912- 1990)

Από μία ακρόασή τους μίας ανάγνωσης που είχε ο ίδιος κάνη κάποτε και είχα ακούση ηχογραφημένη, νομίζω, ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται αυτό το πάναγνο ερωτικό πάθος που τον συγκλονίζει ως τα «μυχιαίτατα» υπαρξιακά κατάβαθα με μία ένταση και ένα βάθος παντελώς άγνωστο στον Κόσμο μας, που μιλάει περί έρωτα πάρα πολύ βέβαια, μιλάει, όμως, ανυποψίαστος και εν αγνοία, και υπό ποικίλες κάκιστες επιδράσεις, όπως τις ψευδοιατρικές/ψευδοεπιστημονικές φροϋδικές κτλ., από την επίδραση του δυτικού πολιτισμού και του lifestyle κ.τ.τ.

Το «στάδιον των αρετών»

Η σωτηρία από το πολύμορφο κακό, από το (όντως) «έγκλημα», και άλλα Δεινά, δεν βρίσκεται παρά, θεμελιωδώς, εδώ, λοιπόν. Και μία μακρόχρονη και ανθρωπιστική, κατά τον Άγ. Ν. Βελιμίροβιτς, Χριστιανική Επανάσταση που θα «πραγματώση τα ιδανικά μέσα στην Ιστορία» δεν μπορεί παρά να στηριχθή εδώ, σε αυτό το μεταποιημένο πάθος της έμπονης αγάπης, όταν αυτή πραγματώνεται στην οριζόντια διάστασή της, την εκ των δύο της σταυρικής αυτής αγάπης. Εδώ βρίσκεται και μία εκ των δύο πηγών του («γαλλικού») σοσιαλισμού του νεαρού πετρασεφσκικού Ντοστογιέφσκι (που είχε αγαπήση τον φτωχό ρωσσικό λαό στο πρόσωπο κάποιου απλού χωρικού) και μία από τις βασικές «πηγές του ρωσικού κομμουνισμού», κατά τον Μπερντιάγεφ, του «ευκολόπιστου και προδομένου» ρωσικού λαού και αγροτιάς.

Τα συμπεράσματα ειλικρινά δεν θέλω να τα καταγράψω εγώ… 🙂

Υ.Γ Γράφτηκε επί τη μνήμη της Αγίας «Μητέρας» μας της Ε’ Κυριακής των Νηστειών, ήτοι 5 Απριλίου.

Ιωάννης Σιναΐτης, συγγραφέας της «Κλίμακος»-θεολογίζον σχόλιο εντός της νεοελλαδικής μας αγνωσίας

Αόρατος πόλεμος και η "κλίμακα των αρετών"

Χθες ήταν η Δ’  Κυριακή της Τεσσαρακοστής.  Τιμώμενο και μνημονευόμενο πρόσωπο  ένας από τους μεγαλύτερους ασκητές και θεόπτες όλων των εποχών. Έζησε από το 523 ως το 603 και μαζί με τον Γρηγόριο και την Αικατερίνη στολίζουν υπερκοσμίως και υπερούσια το όρος Σινά.

Έγραψε ένα από τα θεωρούμενα ως πλέον υψηλού επιπέδου κείμενα στην αναβασία προς την χάριτι (και όχι αυτο-)«Θέωση», την Κλίμακα.

Δίδαξε πάμπολλα σε ένα αληθή όλβο θεοσοφίας, εκ των οποίων κρατούμε τρία θεμελιώδη και εν πολλοίς διάσημα:

α)την αγαπητική «καύσιν καρδίας» που εκτείνεται ως τα δαιμονικά πνεύματα, κατά τον αγ. Ισαάκ τον Σύρο:

«…η αγάπη, δεν πέφτει ποτέ από το ύψος της ούτε σταματά από το τρέξιμό της ούτε επιτρέπει σ΄ αυτόν που επλήγωσε με τα βέλη της να ηρεμήση από την «μακαρίαν μανίαν» που του επροξένησε.»

β)την αντιπαραβολή του Θεού με «μανικό εραστή» με φλογερό μέσα σε όλη την αγνεία του έρωτα προς την ανθρωπότητα, και τον κάθε άνθρωπο προσωπικά . Ο οποίος  «επεθύμησε πόρνης», όπως θα έλεγε κάποιος άλλος Πατέρας, την ανθρωπότητα/ανθρώπινη φύση, προκειμένου να την ανορθώση, εξαγνίση, και να καταστή εξ ελευθερίας οιονεί αγαπημένη συμβία  του.

γ)Την πολιτική θεολογία του Χριστιανικού Κοινωνισμού, που ανέπτυξε και ο αείμνηστος πρόεδρος της Ελληνικής Χριστοπολιτείας Αναστάσιος Πιέρριος στο κάτωθι έργο. Αυτή η πολιτική θεολογία αφορά τον τρόπο, το ύφος, το χρέος στην διακονική εξουσία, είτε εκκλησιαστική είτε κοσμική, και είναι από τα χρέη στην διδαχή της Ποιμαίνουσας Εκκλησίας, εν πολλοίς παραγνωριζόμενο ή στρεβλωμένο σήμερα. Ο Ιωάννης της Κλίμακος υπήρξε λοιπόν δημόκλητος ηγούμενος και διοικητής σε μοναστήρι, όπου τοποθετήθηκε παρά την θέλησί του από τους εκλέκτορες μοναχούς της μονής του Σινά…

Ο Πιέρριος για την αθέλητη αποδοχή της εξουσίας δημόκλητου προσώπου κ.π.α.

Τα ερέβη της απαιδευσίας και η αχλύ του θεϊκού μυστηρίου

Σήμερα, όμως, το πρόβλημα είναι, ότι δεν γνωρίζουμε καν για αυτές τις προσωπικότητες πολύ συχνά. Στην Δύση, ως γνωστόν, υπάρχουν σχετικές κινήσεις επιστροφής, και μυστικοί ή μυστικίζοντες, όπως ο Μάιστερ Έκχαρτ. Ακόμη, η κοινωνιολογική σχολή της Φραγκφούρτης έχει επηρεαστή, ως ευρυμαθής, στα πρόσωπα του Χέρμπερτ Μαρκούζε και του Ερνστ Μπλοχ από τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη . Ο τελευταίος, με τα έργα του, και βάσει και της παράδοσης που τον θέλει πρώτον αρχιεπίσκοπο Παρισίων και προσηλυτισθένα απο τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο μαζί με την Δάμαρι, στον Άρειο Πάγο, υπήρξε η βασική επιρροή στην μη-σχολαστικιστική και μυστική θεολογία της Δύσεως, άλλωστε. Τελευταία επηρεάζει και μείζονα φιλοσοφικά ρεύματα, αν και στα πρόσωπα της Τερέζας της Άβιλα κ.α., υπήρξε μία σχετική δογματική ανυποληψία στους μυστικούς .

Πάντως, εδώ στην καθ’ημάς Ανατολή, εκ της οποίας το φως, όπως θα έλεγε και ο Φ.Ντοστογιέφσκι και θα θύμιζε ο Νικολάι Μπερντιάγεφ για αυτόν, έχουμε πληθώρα μυστικών βιωσάντων τον Θεό και «εγγισάντων» μέχρι το ανώτατο σκαλί της θέας του Ακτίστου Φωτός και της (προσωρινής) θέωσης.

Ο Γρηγόριος ο Σιναΐτης, ο Νικήτας Στηθάτος, οι νεοησυχαστές «Κολλυβάδες» (περιπαικτική ονομασία στην προέλευσί της- ήτοι Μ.Νοταράς, Αθ. Πάριος, Νικόδημος Αγιορείτης), ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Συμεών ο νέος Θεολόγος, ο Ιωάννης της Κλίμακος υπήρξαν οι αντιιδεαλιστές/ αντιμεταφυσικοί -και κατά τούτο σύμφυτοι με τον Γαλλικό Διαφωτισμό- που βίωσαν τον Θεό μέσα στις Άκτιστες ενέργειές Του και έδωσαν στον σύνολο κόσμο να καταλάβη τις τιτάνιες κρυφές κατά Χάριν διαστάσεις του ανθρώπου.

Εμείς, όμως, μένουμε να μελετούμε μόνο Μαρξ, Λένιν, Σίγμουνδ Φρόυντ, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ(άνευ της κριτικής του «αναρχο-Ορθόδοξου» Λ. Τολστόι),  Σάρτρ(και ούτε καν τον πατέρα της φιλοσοφίας του -υπαρξισμός- Σαίρεν Κίρκεγκωρ), Νίτσε(ιδιαίτερα παληότερα), αν είμαστε πιο «διαβασμένοι»,  για να μείνουμε στους αμέσως ή εμμέσως περί ψυχής ενδιατρίβοντες…

…ειδάλλως την ιδεολογία μας διαμορφώνουν οι  αστικοκαπιταλιστικοί συστημικοί «ιδεολογικοί μηχανισμοί» των ΜΜΕ, της κρατικής εκπαίδευσης κτλ.

Οπωσδήποτε, και ο πραγματικά παμμέγιστος Φ. Κόντογλου, που είχα την άφατη τιμή να διαβάζω κάποια δοκίμιά του τούτες τις ημέρες, μας τα έλεγε από παληά για τον εκδυτικισμό και την «νόθα αστικοποίηση» μας, κατά την φράση του Β.Φίλια,  αλλά δυστυχώς «ουδείς προφήτης στον τόπο του».  Οπότε, ας είμαστε έτοιμοι να δρέψουμε τα οψώνια του εκδυτικισμού μας…

έως την επερχόμενη (επ-)ανάσταση…

Ασάλευτο θεμέλιο (=η Ορθοδοξία) και συγκλονιστικές όψεις του κατά τον "σκληρό Ρωμηό" Κόντογλου