«Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος»- Πατριωτισμού αναβάπτιση & ανανοηματοδότηση

Όπως είχε πει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, η (όντως) τιμή ενός μάρτυρα είναι η μίμησή του. Ο μάρτυρας πραγματώνει τον λόγο του Χριστού που λέει «μείζονα της αγάπης ταύτης ουδείς έχει, ίνα τις θη την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού». Όμως, σύμφωνα με τους Πατέρες, και ειδικότερα τους «μεγαλύτερους Θεσσαλονικείς όλων των εποχών»(Κ. Ζουράρις) Αγ. Κύριλλο και Μεθόδιο, αυτός μπορεί να είναι και ο μόνος σκοπός ενός πολέμου από χριστιανικής πλευράς, δηλαδή το να θέσει κανείς την αγάπη του υπέρ των αγαπημένων του, για να τους σώσει από τους θανάσιμους κινδύνους που τους απειλούν. Έτσι ένας πατριωτικός πόλεμος γίνεται από μια υπερβάλλουσα «αλληλεγγύη προς τους ομοεθνείς», όπως θα έλεγε και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Έτσι, μπορούμε κατ’αναλογία να πούμε«τιμή εθνομάρτυρος, μίμησις εθνομάρτυρος». Να μιμηθούμε τους πεσόντες του 40. Και πώς μπορούμε να μιμηθούμε τους πεσόντες του 40 σε ένα Κράτος που πλέον βρίσκεται υπό την βελούδινη αλλά όχι λιγότερο θανάσιμη γερμανική -και, βαθύτερα, του διεθνούς Κεφαλαίου- μπότα;

Περί Ψωμιάδη, «λαϊκίστικης» Αριστεράς και μνημονίου ή, άλλως, Τίνος είδους δημοσιογραφικά φυντάνια ευδοκιμούν στης πλαγιάς της πιο μελάγχολης τα μάκρη(του Ρωμαΐικου)

Ο πολύς κος Σήφης Πολυμίλης μας, λοιπόν, με άρθρο του στο …»Βήμα» -διότι δεν μπορεί να μην μας διαφωτίζη πολλαχόθεν, όπως καταλαβαίνετε, τώρα που ηδικήθη κατά τι στην «Ε»- μας μιλάει εναντίον του Παναγιώτη Ψωμιάδη, του από ορισμένους αποκληθέντος «Νομάρχη-Ζορό» που ήταν έτοιμος να προασπίση τον Καραμανλή και τον Λαζόπουλο(δευτερευόντως) από κάθε κρύφια απειλή. Συνοψίζω τα κύρια σημεία:

1)ο Ψωμιάδης είναι εκφραστής τάσης «ψυχοπονιάρικης»(άλλο πάλι και τούτο) κατά του Μνημονίου.

2)υπάρχει τάση σύμφυτη μέσα στην ελληνική κοινωνία που προτάσσει μία ψεύτικη λεβεντοπατριωτική, θα λέγαμε, αντίσταση κατά του μνημονίου. Βέβαια, όλοι εμείς οι ορθολογισταί καταλαβαίνουμε πόσο χαζά είναι όλα αυτά.

3)οι πολιτικοί συνέβαλαν σε αυτές τις τάσεις, που απολυτοποιούν αφηγήματα ιστορικά, όταν όλοι ξέρουμε στην κατά τον Μποντριγιάρ «μετά το όργιο» εποχή του μεταμοντερνισμού ότι υπάρχει γνωσιολογικός σχετικισμός.

4)ακόμη και ο Αλαβάνος παριστάνει τον εθνικό απελευθερωτή, σαν τον Αντρέα πριν το ’81.

5)όλα αυτά είναι πάρα πολύ άσχημα, και δεν πρέπει η μάχη κατά του Μνημονίου να εκφυλιστεί σε αυτά, που είναι «βλαχομπαρόκ».

Όπως επιγραμματικώς αναφέρει ο σοφός δημοσιολόγος:

Γιατί μπορεί να τα έχουμε κάνει θάλασσα παντού σχεδόν αλλά βέβαια δεν μπορούμε να ανεχθούμε σε καμιά περίπτωση ότι κάποιοι άλλοι και δη ξένοι έχουν την ικανότητα, την τεχνογνωσία να μας επιβάλλουν ένα μοντέλο σωτηρίας που δεν ταιριάζει στις παγιωμένες… παραδόσεις μας. ( Πηγή. )

Βεβαίως, είναι αρκετά χρόνια που διαβάζω αυτού του τύπου τις απόψεις στον ελλαδικό Τύπο, από πολλά διαφορετικά πρόσωπα, με πολλές διαφορετικές παραλλαγές, με την ίδια στοχευμένη επιχειρηματολογία. Και κάποιοι φίλοι που μας διαβάζουν μπορεί να σκέφτονται κάτι σαν «μα θα ασχοληθούμε τώρα με ένα ασήμαντο εθνομηδενιστή φαφλατά του συρμού»; Το φαινόμενο είναι γενικευμένο, όμως. Η ασθένεια έχει επιδεινωθή. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται καυτηριασμός.