Ευρώπη και Αφρική

Αυτές τις μέρες θυμηθήκαμε τα γεγονότα που οδήγησαν στο Δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου και στο άτυπο «πραξικόπημα» των Δανειστών μας, που κατέληξε στη συνθηκολόγηση της 12^ης-13^ης Ιουλίου στην Διάσκεψη Κορυφής και το 3^ο Μνημόνιο.

Ένα από τα στοιχεία εκείνης της περιόδου ήταν οι αλλεπάλληλες δηλώσεις «θεσμικών παραγόντων», οι οποίοι θεωρούσαν «αδιαπραγμάτευτη» την παραμονή μας στην «Ευρωπαϊκή οικογένεια» και μας νουθετούσαν πατρικά να ψηφίσουμε «ΝΑΙ» στην πρόταση Γιούνκερ, ώστε να τη διασφαλίσουμε.

Εδώ υπάρχει μια εμφανής σύγχυση μεταξύ δύο τελείως διαφορετικών πραγμάτων: η πολιτιστική παράδοση της Ευρώπης και οι σύγχρονες οικονομικές και νομισματικές ενώσεις. Οι τελευταίες, εφόσον σκεφτούμε και όλα αυτά που έγραψε ο Jeremy Rifkin στο βιβλίο του «Ευρωπαϊκό όνειρο», αφίστανται πάρα πολύ από την πραγματική ευρωπαϊκή κοινωνικοοικονομική παράδοση, η οποία έδινε έμφαση στην άμβλυνση του αμιγούς καπιταλισμού μέσω του μικτού συστήματος, στον λεγόμενο «κοινωνικό μισθό», στην κρατική/κοινωνική ρύθμιση στην ασύδοτη μεγαλοεπιχειρηματική δραστηριότητα, στα δικαιώματα των καταναλωτών.

Η μ. Μέρκελ, ο Πάπας και τα τεχνάσματα

Χλωμά φαίνονται τα πράγματα για την συγκυβέρνηση 2 εβδομάδες περίπου μετά την κεφαλαιώδη συνάντηση του πρωθυπουργού κ. Σαμαρά με την Γερμανίδα καγκελάριο Μαντάμ Μέρκελ, η οποία έλαβε χώρα στις 23/09 στο Βερολίνο.
Σύμφωνα με τις δημοσιευμένες δημοσιογραφικές πληροφορίες των διεθνών πρακτορείων και ειδησεογραφικών ιστοχώρων, καθώς και βάσει του σχετικού οπτικού υλικού, ο κ. Σαμαράς επανα-επιβεβαίωσε την δέσμευσή του να εφαρμόσει όλες τις σχετικές επιταγές της Τρόικας ως τον Ιανουάριο του επόμενου έτους. Η Γερμανίδα καγκελάριος πάντως φάνηκε μάλλον περισσότερο φειδωλή έναντι του κ. Πρωθυπουργού, εφόσον δεν του έδωσε καμιά απολύτως δέσμευση, εκτός από θερμά συγχαρητήρια για το επώδυνο, όπως παραδέχθηκε, πρόγραμμα περικοπών και «μεταρρυθμίσεων». Ο κ. Πρωθυπουργός έπειτα από την συνάντηση δήλωσε πως η Ελλάδα πρέπει να γίνει μια κανονική, φυσιολογική χώρα(“normal”) που θα μπορεί να στέκεται στα πόδια της.

Πλεόνασμα εξαπάτησης

 Νέο αγκωνάρι βρήκε ο αξιότιμος κ. Πρωθυπουργός μας λοιπόν, για να παρουσιάσει στην εφιαλτική ερειπωμένη πολιτεία:

το πρωτογενές πλεόνασμα(2,8 δισ. ευρώ)- το οποίο… δεσμεύεται πως θα αξιοποιήσει σε σε ποσοστό αξιολογότατο (70%), προκειμένου να “άρει τις αδικίες”.

Το φως στο τούνελ φάνηκε λοιπόν! Έστω για μερικές ημέρες… Οι εντυπώσεις μετράνε. Και αν δεν ήταν η επίσημη ανεργία -δηλαδή οι εγγεγραμμένοι ως άνεργοι- στο 28%(1, 4 εκατομμύρια), τότε οπωσδήποτε θα γινόταν πιο πιστευτός- βεβαίως και η καλπάζουσα φτώχεια. Πόσο φοβερό είναι να τον ακούει ένας άνεργος άνευ εισοδήματος, ένας υποαπασχολούμενος, που θυσίαζε τις κλίσεις του και τον χρόνο του ως και την 3η δεκαετία της ζωής του, για να αποκτήσει τα (αυξανόμενα σταδιακώς και απρόσωπα) “τυπικά προσόντα”; Πώς τα ακούει ένας νέος που το άπληστο αφεντικό του τον αμείβει με 200-400 ευρώ, για να του παράσχει δουλειά part-time; Τι ηθικά διδάγματα λαμβάνει για την χρήση και ακριβέστερα κατάχρηση της εξουσίας και το ανηλεές ψεύδος που την συνοδεύει; Πώς θα φερθεί ως δάσκαλος, ως γονέας, ως οποιοσδήποτε φορέας της;

Ο ασθενής- Ελλάδα σε νέο γύψο

Ιδού, λοιπόν, που οι διαπραγματεύσεις για το περίφημο PSI επέτυχαν. Οι φίλοι και εταίροι, ευγενείς όντες, μας επέβαλαν ένα νέο κούρεμα των ομολόγων που οφείλονται σε πιστωτές ιδιώτες που αγγίζει, μαθαίνουμε, πλέον το 70%. Βεβαίως, μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και κάποια ανταλλάγματα: Ήδη αυτές τις ημέρες ρυθμίζονται τα θέματα που αφορούν στην κατά 22-32% μείωση των μισθών, σε μια χώρα που ήδη επισήμως έχει από τον Νοέμβριο του 2011 (αύξουσα) ανεργία ίση με 21%!!! Με άλλα λόγια, μιλούμε για το διαμετρικώς αντίθετο της περίφημης –στους πλησιέστερους στα οικονομικά αντικείμενα- «πλήρους απασχόλησης», που μαθαίνουμε σε πλείστα όσα ακαδημαϊκά εγχειρίδια ότι είναι ο κύριος -ή εκ των κύριων- στόχος της οικονομικής πολιτικής μιας Χώρας. Η ανεργία και η συνακόλουθη Ύφεση δεν είναι απλώς ένα πρόβλημα για το οποίο σκέφτεται και φιλοσοφεί κάποιος από το γραφείο και τον γυάλινό του πύργο. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, είναι ο διακόπτης, το καίριο σημείο, διότι από αυτό εξαρτώνται όλα όσα αφορούν την οικονομία και την κοινωνία.

Η δανική εκκλησία και ο λαϊκός τύπος

 Έλεγε κάποτε ο μεγάλος Soren Kierkegaard, ο σπουδαίος και πιστότατος Χριστιανός φιλόσοφος και πατέρας της υπαρξιστικής φιλοσοφίας για τους στυλοβάτες του εκάστοτε κατεστημένου, δύο εκ των οποίων ήταν η δανική «εκκλησία» και ο λεγόμενος «λαϊκός τύπος». Ο λαϊκός τύπος αυτός τον αντάμειβε με απαξιωτικά σκιτσάκια-γελοιογραφίες, στις οποίες παριστανόταν σαν φασουλής και σαλτιμπάγκος, με τερατώδη και γελοία χαρακτηριστικά.

   Βέβαια, κανείς δεν θυμάται σήμερα κάποιον από εκείνους τους καμπόσους δημοσιογράφους της εποχής. Τα γεγονότα, όμως, μας τον θυμίζουν πολύ τον Σ. Κίρκεγκωρ και τις «αποφάνσεις» του αυτές τις μέρες. Ικανό τμήμα των ελλαδικών ΜΜΕ έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια να κάνει το άσπρο μαύρο -ή τουλάχιστον το γκρι μαύρο. Με βάση εικοτολογίες, ατεκμηρίωτες καθεστωτικές εικασίες και ανέρειστα πορίσματα προσπαθούν να πειθαναγκάσουν, να τρομοκρατήσουν τους αναγνώστες, να υποταχθούν και να υπακούσουν σε ό,τι κελεύει η Τρόικα ή και σε ό,τι κελεύουν οι …γριφώδεις συμβουλάτορες της Τρόικας.

Σαν αστροφώς σε κρέπι νεκρικό…

«Χτυπάει νούμερα η φρίκη στην οθόνη», κατά τον Μιλτιάδη. Ας δούμε την εικόνα εξ απόπτου: η ανεργία βρίσκεται, ας πούμε πολύ προσεγγιστικά, στο 12%. Λάθος της πολιτικής ΔΝΤ-ΠΑ»ΣΟ»Κ πρώτο: η συλλογιστική που υπηρετούν και που φέρνει την ελευθερία των απολύσεων(διότι μόνο για το Κεφάλαιο υπάρχει ζωή, όπως στον δυτικό Μεσαίωνα για τους ευγενείς) αποτυγχάνει κατά κράτος. Γιατί; Διότι θεωρούν ότι, όταν λ.χ. απολυθεί κάποιος από την Microsoft ή τα εκκοκιστήρια βάμβακος Λεβεντάκης ΑΒΕΕ, θα προσληφθεί στην General Motors ή, εν πάση περιπτώσει, στα γκαράζ «Μπάμπης». Κινητικότητα του εργατικού δυναμικού. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν προκύπτει. Τον Σεπτέμβριο μόνο η ανεργία αυξήθηκε επίσημα κατά 3,16%. Πληθωρισμός, ας πούμε χονδρικώς 6%. Δεύτερο σφάλμα του νεοφιλελευθερισμού: όποιος γνωρίζει πέντε στοιχειώδη πράγματα από μακροοικονομικά μοντέλα, γνωρίζει ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική της «κοινωνικής ακροδεξιάς» κατά γνωστό και αγαπημένο μας εδώ αρθρογράφο θεωρεί ότι ο πληθωρισμός δεν είναι πληθωρισμός ζητήσεως, δεν είναι demand-pull, όπως θεωρεί η «κεϋνσιανή αριστερά». Είναι, λέει, πληθωρισμός κόστους. Με άλλα λόγια, παράγεται από το κόστος. Και επειδή, παρά και τις συμβουλές του δεξιότατου Peter Drucker, οι μισθοί λογίζονται ως κόστος(μα τα είπαμε, άλλωστε, ο άνθρωπος είναι ένα οικονομικόν ζώο που φκιάχνει εργαλεία, τα είπε η αστική μας επιστήμη και ο διαλεκτικός υλισμός), και το κόστος έχει κοπεί τόσο που να μας θυμίζει το όριο λιμοκτονίας των αρχών του 19ου αιώνα, βλέπουμε ότι ο πληθωρισμός δεν έχει μειωθεί ούτε είναι απολύτως χαμηλά· είναι διπλάσιος, ο επίσημος, από το όριο εισόδου στην ΟΝΕ…