Ο Χριστός και οι αντίχριστοι

Διανύσαμε ήδη το μισό της Μ. Εβδομάδας και, ως είθισται να λέγεται, το Θείο Δράμα και το Θείο Πάθος φτάνει βαθμιαία στην κορύφωσή του. Έχει μεγάλη σημασία ότι ο Χριστός επέλεξε θέλοντας, «εκών», τον δρόμο του φοβερού θανάτου Του. Πολύ όμορφα ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ είπε ότι: «Δεν μπορεί κάποιος να αγαπάει χωρίς να υποφέρει. Ο μεγαλύτερος πόνος είναι αυτός του να αγαπάς στο έπακρον. Ο Χριστός αγάπησε τόσο πολύ που έδωσε τον εαυτό Του σε ένα τρομερό θάνατο. Οι άγιοι το ίδιο.» Ο ίδιος άλλωστε είχε πει στους μαθητές Του για τη μέγιστη αυτή αγάπη, που φτάνει στην αυτοθυσία:

«Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού» (Ιω. 15:13).

Ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης θα ερμηνεύσει εξάλλου στις Επιστολές του το λόγο του Χριστού «Θυγατέρες Ιερουσαλήμ, μη κλαίετε επ’εμέ, πλην εφ’ έαυτάς κλαίετε και επί τα τέκνα υμών» (Λκ. 23:28) με βάση την ελεύθερη επιλογή λόγω της μεγάλης αγάπης Του προς τον άνθρωπο και επισημαίνοντας ότι είναι ανάρμοστο να θρηνείς για κάποιον που επιλέγει θεληματικά κάτι τέτοιο.