Λοιπόν, διάβαζα σε ένα βιβλίο αγιακό, που λένε και οι γιαγιάδες -ήταν του Αγ. Ιωάννη της Κλίμακος;ήταν η Φιλοκαλία;-, ότι οι τέλειοι -δηλαδή αυτοί που έχει επισκεφτεί η αστραπή του υπερβατικού*, που όπου θέλει πέφτει ή πνέει- είναι αυτοί που επιθυμούν ακούσιες θλίψεις και πειρασμούς. Αυτοί που επιθυμούν -όχι ανέχονται αγόγγυστα, λ.χ.- αρρώστιες, ακαταστασίες, δυσκολίες, στενόχωρες -χωρικά- καταστάσεις, διωγμούς ίσως, και όχι ανέσεις, όχι υγείες, όχι ευκολίες, όχι βίον ανθόσπαρτο (εξωτερικά).
Αλλά, δείτε, πόσο είναι όλα αυτά «νορμάλ» για τον μέσο άνθρωπο άραγε….; Πόσο είναι τελείως εκτός της προοπτικής του..; Και πόσο είναι εντός της δικής μου; Και της δικής μας, των εκκλησιαστών; Ή και των σοφών ανθρώπων ακόμη..;
