Ο Χριστός και οι αντίχριστοι

Διανύσαμε ήδη το μισό της Μ. Εβδομάδας και, ως είθισται να λέγεται, το Θείο Δράμα και το Θείο Πάθος φτάνει βαθμιαία στην κορύφωσή του. Έχει μεγάλη σημασία ότι ο Χριστός επέλεξε θέλοντας, «εκών», τον δρόμο του φοβερού θανάτου Του. Πολύ όμορφα ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ είπε ότι: «Δεν μπορεί κάποιος να αγαπάει χωρίς να υποφέρει. Ο μεγαλύτερος πόνος είναι αυτός του να αγαπάς στο έπακρον. Ο Χριστός αγάπησε τόσο πολύ που έδωσε τον εαυτό Του σε ένα τρομερό θάνατο. Οι άγιοι το ίδιο.» Ο ίδιος άλλωστε είχε πει στους μαθητές Του για τη μέγιστη αυτή αγάπη, που φτάνει στην αυτοθυσία:

«Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού» (Ιω. 15:13).

Ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης θα ερμηνεύσει εξάλλου στις Επιστολές του το λόγο του Χριστού «Θυγατέρες Ιερουσαλήμ, μη κλαίετε επ’εμέ, πλην εφ’ έαυτάς κλαίετε και επί τα τέκνα υμών» (Λκ. 23:28) με βάση την ελεύθερη επιλογή λόγω της μεγάλης αγάπης Του προς τον άνθρωπο και επισημαίνοντας ότι είναι ανάρμοστο να θρηνείς για κάποιον που επιλέγει θεληματικά κάτι τέτοιο.

Νόημα της Ανάστασης & παραμορφώσεις αυτού

Η Ανάσταση του Χριστού λοιπόν. Ποιο είναι το νόημα του μεγάλου αυτού γεγονότος;

Το νόημα της Ανάστασης είναι η αλλαγή μιας εποχής. Στην εποχή προ Χριστού το μόνο που ήταν βέβαιo στους ανθρώπους της εποχής ήταν ο επικείμενος θάνατός τους. Κάτι που αρκετά θα μας θύμιζε, αν και σε πολύ αδρές γραμμές, τα ελληνικά Δημοτικά Τραγούδια. Η φράση άλλωστε«ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» ανήκει στο βιβλίο του «Εκκλησιαστή» της Π. Διαθήκης.

Με την Ανάσταση εγκαινιάζεται η «εποχή της Χάριτος»: αυτό φέρνει μια σειρά καταιγιστικών αλλαγών. Ο ίδιος ο Χριστός ήρθε «να καταργήσει την κατάραν του νόμου γενόμενος ο ίδιος κατάρα υπέρ ημών«.(Γαλ. 3,13) Στην εποχή της Χάριτος έχει δοθεί το αποφασιστικό χτύπημα εναντίον της εξουσίας του θανάτου, της φθοράς καθώς και εναντίον του διαβόλου, ο οποίος στην Γραφή αποκαλείται «κοσμοκράτορας», ενώ σε κάποια στιγμή, στους Πειρασμούς στην έρημο, φέρεται να μοιράζει τα βασίλεια του κόσμου. Στην Παλαιά Διαθήκη υπήρχε τιμωρία για τους παραβάτες του Νόμου. Στην εποχή της Χάριτος υπάρχει πλήρης ελευθερία, αναρχία θα έλεγε κάποιος ως προς τον Θεό: «Πάντα μοι έξεστι, αλλ’ ου πάντα συμφέρει»(Κορ.Α΄στ’12). Όλα μου επιτρέπονται(εκ Θεού), αλλά δεν με ωφελούν όλα.

«Αν δεν είναι Θεός, τότε είναι η απαισιωτέρα μορφή της Ιστορίας»……

Φοβερός λόγος του π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου για τον Χριστό, σε κάποιο διάλογό του που κυκλοφορεί (και που σταθμίζει τις θυσίες, τις θυσίες χωρίς νόημα δηλαδή). Αλλά όσο και αν φαίνεται φοβερός, είναι παρόμοιος με αυτόν του Αποστόλου Παύλου στην Α’ προς Κορινθίους Επιστολή:

 «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών» (Α΄ Κορ. 15:14).

Θα πει κανείς και θα έχει δίκηο ότι ο υποθετικός λόγος αφορά το μη-πραγματικό στο παρελθόν, οπωσδήποτε όχι κάποια πιθανή εκδοχή των πραγμάτων στο μέλλον. Κι έτσι είναι. Αλλά δεν μας ενδιαφέρει αυτό εδώ. Μας ενδιαφέρει το πώς οι μεγαλύτεροι των πιστών Χριστιανών σκέφτονταν τον Χριστό: όχι ως ένα διδάσκαλο, όχι ως ένα ιδρυτή θρησκείας, όχι ως ένα …μύστη και αβατάρ, όχι ως τον ιδρυτή της Θρησκείας του Έθνους μας (κατά την γνωστή προχριστιανική αντίληψη που θέλει …κάθε Έθνος να έχει τους δικούς του θεούς), όχι ως μέρος του (μεταξικού ή ο,τιδήποτε) τριπτύχου Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, αλλά ως την αλήθεια εν σαρκί. Ως την ένσαρκη Παν-αλήθεια, κατά την έκφραση του Αγ. Ιωάννη του Χρυσόστομου και του -μαθητεύσαντος σε αυτόν- Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς.  Από την άλλη, πολλοί από τους μεγαλύτερους πολεμίους της αλήθειας του Χριστιανισμού έχουν σωρεύσει ποικίλα κοσμητικά επίθετα για τον Χριστό ως Ιησού, άνθρωπο και θνητό και μη-αναστάντα…

«Των τυράννων εστί το στασιάζειν τα πλήθη»

Οπως έχει γράψει ακόμη και ο αφόρητα μονόπλευρος ιστορικός & κριτικός λογοτεχνίας  Γ. Κορδάτος, ο Άγ. Ιωάννης  Βατάτζης  ο λεγόμενος Ελεήμων πολέμησε σκληρά την αδικία στην εποχή του και έγινε πράγματι, έτσι, «έκδικος αδικουμένων» και «ελεήμων».  Συνέτριψε τους μεγαλογαιοκτήμονες και επίσης καθιέρωσε ένα, συνεχίζει, είδος «συγκεντρωτικής δημοκρατίας»(!).  Στάθηκε γενναίος και κατά τον Άγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο,  «ο άρχοντας υπέρ των αρχομένων αποθνήσκει».  Εμείς σήμερα τι βλέπουμε ; Καταλεηλατούνται οι ολίγιστοι ήδη πόροι των φτωχών ανθρώπων, των αδυνάτων, των γερόντων κ.λπ. ώστε να βρεθούν πόροι, για να πληρώσουμε τόκους στους ιδιώτες πιστωτές, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κττ.

Και τι χρειάζεται ο Χριστός σ’ένα μικρόψυχο καιρό;…(2)

Υπάρχουν οι ένθεοι-έγχριστωμένοι και «άθεοι», άθεοι κατά δήλωση. Αλλά υπάρχει και η υπαρξιακή αθεΐα, που είναι η πραγματική αθεΐα, αυτό που έλεγε ο λαός μας επί αιώνες αμέτρητους τώρα «δεν έχεις τον Θεό σου», από την οποία προκύπτουν οι όντως συμπεριφορές μας, του έμπρακτου αθεϊσμού, όπως ο καπιταλισμός. Από αυτήν πάσχουμε σήμερα, καθώς η Χάρις δεν έρχεται σε βρώμικες καρδιές… Όπως είχε πη κάποτε και ο Σεφέρης που τιμούσε τόσο την Πατερικότατη μνήμη θανάτου, η Χάρις έρχεται, όταν πρώτα «αποκτηνωθείς(=εξανθρωπισθείς, καθαρθείς) από τον πόνο», και εννούσε τον γλυκύ πόνο που προκαλεί τα δάκρυα της Χάριτος εκείνα για τα οποία ο γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης εν παροξυσμώ θείου έρωτος έλεγε, ότι στον Παράδεισο δεν θέλει τίποτε άλλο ειμημόνον να τον αφήση ο Χριστός να κλαίει με αυτά τα δάκρυα…

Η Εκκλησία ουδέν διενήνοχε βοοστασίου

Μετ-αναστατικά πρώιμα: ημιβαρεία θεολογία…(Μέρος Α’)

Χριστός ανέστη (και ανιστάμενος διατελεί)

Η «αυτοζωΐα» συνέτριψε τον Άδη και περιέχυσε με φως τα «κατώτατα της γης». Ησυχά και σιγαλά(Παλαμάς), καθώς και αψήφιστα για πολλούς. Άλλους, όμως, που «πράσσουν φαύλα και μισούν το φως», τους γέμισε ανησυχία.

Είναι η ώρα για κάποιες επισημάνσεις; (Καιρός για μία βαθιά ανάσα. 🙂 ) :

1)Η Πίστη στον Αναστημένο, όπως έχει επισημανθή ήδη από πολλούς, νομίζω και τον Γκεμερέυ, είναι κατ’εξοχήν αντιθρησκεία. Ίσως είναι και κατ’εξοχήν αντιφιλοσοφία. Διότι ο Πλάτωνας, πιθανώς ο μέγιστος φιλόσοφος όλων των εποχών, εν μέρει θεόπνευστος κατά τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, «απεφθέγγετο», δηλαδή, ας πούμε, δογμάτιζε «Θεός ανθρώποις ου μείγνυται», όπως μας θυμίζει ο «μαΐστορας» της καταγραφής της μυστικής/θετικής/εμπειρικής «βυζαντινής φιλοσοφίας» Β.Τατάκης στο δοκίμιο του περί «πορείας του ανθρώπου»(Εκδόσεις των φίλων, 1999). Από την άλλη, ως Χριστιανοί «πιστεύουμε» βάσει και γεγονότων, υπαρξιακών/πνευματικών γεγονότων και ιστορικών γεγονότων, και γεγονότων πιστοποίησης της θεραπευτικής πορείας προς την κατά Χάριν Θέωση, όπως τα πολυποίκιλα («αγιοπνευματικά») χαρίσματα, όπως το ανώτατο της διάκρισης πνευμάτων, για τα οποία θα μιλήσουμε άλλη φορά.

2)Η Πίστη αυτή είναι γεγονός. Ο Χ. Γιανναράς στο βιβλίο του «Ενάντια στην θρησκεία» κάνει λόγο για «εκκλησιαστικό γεγονός» κάτι που αντιπαρατάσσει στο παθητικό, δηλαδή όχι από ηθική ελευθερία,  (ατομιστικό) ορμέμφυτο της θρησκείας. Δεν είναι, άρα, διανοητική αποδοχή ή και σαγήνευση σε ιδεολογίες ή θρησκευτικές θεωρίες, γενικά σε θεωρίες. Πώς μπορούμε να καταλάβουμε, ότι είναι γεγονός; Ίσως θα εκπλήξη πολλούς, αλλά αρκεί να προσευχηθούμε, και βεβαίως δεν εννοώ στο Υπέρτατο Πνεύμα, τον Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, την higher power (και άλλα βουβά και μουγγά είδωλα), για τον πλησίον συστηματικά και με πνευματικές προϋποθέσεις. Το πείραμα μας οδηγεί να δεχτούμε, ότι η πίστη είναι ακριβώς καρπός αυτού που ονομάζουμε Άγιο Πνεύμα, του Παράκλητου. Με άλλα λόγια, η φράση ουδεις δυναται ειπειν κυριον ιησουν ει μη εν πνευματι αγιω είναι συγκλονιστικά αληθινή.Όποιος έχει κάνη το πείραμα, σίγουρα αναγνωρίζει ό,τι εννοώ.

3)Η αθεϊστική θεωρία του ψυχολογισμού την οποία αναφέρει ο Ευδοκίμωφ κάπου(«Η πάλη με τον Θεόν», Πατριαρχικό ίδρυμα πατερικών μελετών, 1991) και αναφέρεται συχνά από ορισμένους(προφανώς αγνοούν υπέρμετρα πολλά ρεύματα στο χώρο της Δυτικής Ψυχολογίας) υλιστές «ψυχοθεραπευτές» που πέφτουν θύμα της απαιδευσίας και των επαγγελματικών τους σπουδών, τείνει να αντιμετωπίση τα αποτελέσματα της (αυθεντικής) Πίστης, οφείλω να πω τελείως αστόχαστα, εν αγνοία, και με την βιασύνη του πλανώμενου, ως αποτέλεσμα κάποιου «καλού λογισμού»(=»αυθυποβολή») που έχει γίνη αποδεκτός από τον άνθρωπο, ας το πούμε έτσι. Αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Το αν θα δεχτή ο Θεός την προσευχή, κατ’αρχάς, δεν έχει να κάνη με το αν θεωρή κάποιος, ότι θα την κάνη δεκτή. Θα έλεγα, εμπνεόμενος από τον Νικόδημο Αγιορείτη, Όσιο και «Κολλυβά», ότι η προσευχή γίνεται δεκτή, όταν υπάρχη η τέλεια εμπιστοσύνη στον Θεό και η τέλεια απιστία στην αυτάρκεια των προσωπικών μας δυνάμεων, ειδάλλως, όπως έλεγε και ο διάσημος γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης «η προσευχή(που γίνεται με «υπερηφάνεια») είναι μόνο για τον λογισμό μας».

4)Γίνεται πολύς λόγος για το θέμα της βιοχημείας των αισθημάτων και «αισθήσεων» του ανθρώπου, συνήθως από κάποιους άμοιρους παιδείας, διεπιστημονικότητας βιολόγους, που έτσι καταντούν πιστοί ενός βιολογισμού που θυμίζει αυτόν του Νίτσε. Αυτοί μας λένε, ότι το τάδε αίσθημα αντιστοιχεί σε ορισμένες ουσίες του εγκεφάλου που υποτίθεται, ότι έχουν εντοπιστή. Κάποιοι δημοσιογράφοι αναπαράγουν αυτά τα «ευρήματα» με βαρύγδουπους τίτλους. Νομίζουν οι επιπόλαιοι αυτοί, ότι, αν υποθέσουμε, ότι όλα τα αισθήματα του ανθρώπου έχουν υλική έκφραση, αυτό καθιστά τα αισθήματα παράγωγα του εγκεφάλου. Αν δεν απατώμεθα, πριν 16 αιώνες και πλέον, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στους λόγους του «Εις τους ανδριάντας» που γράφτηκαν απευθυνόμενοι στον αγρίως «στασιάσαντα» λαό της Αντιοχείας και «κρημνίσαντα» κυβερνητικά κτίρια, ανδριάντες της βασιλικής οικογένειας του Θεοδόσιου κτλ.,  αναφέρει ρητά, ότι όλες οι αισθήσεις οφείλονται στον «εγκέφαλο», που πάντως έχουμε ελάχιστες σαφείς γνώσεις περί της λειτουργίας του. Κάποιος άλλος αρχαίος δε, είχε διατυπώση το απόφθεγμα, ότι το σώμα είναι όργανο της ψυχής, η οποία είναι όργανο του Θεού. Μάλιστα, τελευταία είδαμε να γίνεται λόγος και για το λεγόμενο ανεπιτυχώς «θρησκευτικό συναίσθημα» και κάποιο σχετικό σημείο G, κάτι που αναφέρθηκε και από τινές συνιστολόγους μας. «Ομολογώντας» τις σκέψεις μου, αυτό το βρήκα ακόμη πιο κωμικοτραγικό και επιπόλαιο.  Το «θρησκευτικό συναίσθημα» ως όρος, αν και το είδαμε παρακάτω στον Χέλντερ Καμάρα και τις ρήσεις του, δεν είναι… ένα κάποιο, απλό, ορισμένο συναίσθημα. Κατά βάσιν, όπως είπαμε ήδη, το Άγιο Πνεύμα, εμπειρικά και θεολογικά μιλώντας, εξαγιάζει τις αισθήσεις μας. Εξαγιάζει την χαρά, την λύπη, τον έρωτα, την αγάπη, τον θυμό, μεταστοιχειώνει τα αισθήματα του ανθρώπου και παράγει ένα άνθρωπο που θα τον αποκαλούσαμε από αγνώριστο και πέρα, αν υποθέσουμε, ότι θα ακολουθήση -έχει κάθε ελευθερία εκ Θεού, και πρέπει και εκ του ανθρώπινου νόμου, να μην το πράξη- την «θεραπευτική αγωγή» του «πνευματικού ιατρείου» που συνιστά η Εκκλησία κατά τους Πατέρες. Έτσι εξηγείται και η θέση του συγκαιρινού αγίου «στάρετς», γέροντα Πορφύριου του Καυσοκαλυβίτη, ότι αυτό που (εκ του πονηρού) οι «ψυχίατροι», ψυχολόγοι, «ψυχοθεραπευτές» κτλ. ονομάζουν (απλώς) ψυχικές ασθένειες, είναι στην πραγματικότητα «δαιμονικές ενέργειες»/επήρρειες που οφείλονται στις (μη-εξαγορευμένες) αμαρτίες και που θεραπεύονται με το λεγόμενο «θρησκευτικό συναίσθημα». Είναι προφανές, ότι εδώ ο λόγος είναι για αυτόν τον προαναφερόμενο εξαγιασμό των αισθήσεων και την μεταστοιχείωση των διαβλητών παθών(σε αδιάβλητα) και των αισθημάτων.

Ο αναστημένος Χριστός τείνει το χέρι στον προπάτορα...

Έτσι, θα έλεγα, ότι είναι μάταιο σε οντολογικό επίπεδο(επίπεδο αναζήτησης των πρώτων αρχών, πρώτου αιτίου) να επεκτείνουμε την ορθολογική μεταφυσική του υλιστικού βιολογισμού, αν και παρουσιάζει ένα κάποιο αμιγώς » επιστημονικό» ερευνητικό ενδιαφέρον. Η  αθάνατη ψυχή του ανθρώπου, η ύπαρξη, και η «καρδιά» ως κέντρο της ύπαρξης και αυτοσυνειδησίας, δεν είναι δεμένη βίαια και αφύσικα με το σώμα, όπως υποστηρίζει η ορφική, πυθαγόρεια, πλατωνική και νεοπλατωνική παράδοση(σώμα=σήμα=τάφος κτλ.), αλλά είναι ο άνθρωπος φύσει ψυχοσωματική ενότητα και οντότητα, που έχει ψυχοσωματικές εκδηλώσεις. (συνεχίζεται…)

Ο Λόγος επί ξύλου κρεμάται-σχόλιον μεγαλοπεμπτιάτικο

"και εγένετο σκότος εφ'όλην τη γην"

Είναι πολλάκις δύσκολο να γράψουμε όσοι Χριστιανοί κάτι αυτές τις ώρες.
Και είναι ίσως δύσκολο κάποιος θύραθεν να φανταστή τους λόγους…

Όχι, η απάντηση δεν θα μας έρθη από τα «Μικρά άνθη»(Fioretti) του Φραγκίσκου της Ασσίζης ον ηγάπα ο νιτσεϊκός βουδδιστής χριστιανός Ν.Καζαντζάκης.

Η απάντηση βρίσκεται στην μέθεξη στο θείο πάθος εκ της Εκ-κλησίας. Κάποιες φορές η ψυχική αλλοίωση τω θείω έρωτι, δια του θείου έρωτος, γίνεται «υπεράγαν» έντονη για τον άνθρωπο και η «υπέρ αίσθησιν αίσθηση» κατεξουσιάζει όλες τις άλλες… Και τότε συμβαίνει σε κάποιο μέτρο αυτό που έλεγε ο Παύλος «ζω δε ουκέτι(=όχι πια) εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός», αλλά και πάλι σε κάποιο μέτρο το προθανάτιο του σύγκαιρού μας γέροντα Σωφρόνιου του Έσσεξ «δεν βλέπω τίποτα μέσα μου παρά Χριστό».

Θεός δακρύων…

Ανάμεσα στους "ληστές"

Μία φράση Γραφική, που την κατανοούμε ή την θυμόμαστε, όταν βιώσουμε αυτήν την ήρεμη πλην σπαρακτική λύπη που, όμως, ασφαλώς και κατά παράδοξο κοσμικά τρόπο, κάθε άνθρωπος θα επιθυμούσε να αποκτήση…

Σήμερα μπορούμε να καταλάβουμε πληρέστερα προς τι η αγωνία του Χριστού κατά την προσευχή Του, οι κόμποι του ιδρώτα, η αγωνία και ο κίνδυνος θανάτου από το περίλυπον. Βέβαια, όσο και αν είναι εξαγιασμένες οι αισθήσεις μας, με όρους μίας στερεότυπης Πατερικής θεολογίας που θυμίζει ιδιαίτερα αυτήν του Γρηγόριου του Παλαμά, είναι μάλλον αδύνατο και όχι απλώς «χαλεπόν» να αντιληφθούμε την συμπόνια και την οδύνη του αναμάρτητου και άρα του πάναγνου, Αυτού που η ιλύ των αστοχημάτων, δηλαδή αμαρτημάτων, δεν είχε θολώση και νεκρώση στο ελάχιστο τις αισθήσεις Του.

Η θυσία Του, λοιπόν, το εκουσιό Του «θείο πάθος», και όχι Δράμα, κατά δυτικότροπη έκφραση, δεν εκτιμήθηκε από τους ανθρώπους της εποχής, όπως δεν εκτιμάται και από τους ανθρώπους της, ας πούμε, «αποστάτιδας» σημερινής εποχής.

«Κατάρα υπέρ ημών γενόμενος»

«Ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ὄρνις ἐπισυνάγει τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε.»λέει κάπου προ αυτών για την Ιερουσαλήμ που τον επρόδωσε ολοκληρωτικά κατόπιν και που θανάτωνε όλους τους Προφήτες…

Και πραγματικά αυτός είναι ένας πόνος, ο «μεγαλοπεμπτιάτικος» πόνος, κατ’εξοχήν υπέρ φύσιν και κατ’επέκτασιν κατά Χάριν. Είναι ακριβώς ο πόνος του Χριστού/Κυρίου/ένσαρκου Λόγου.

Να πονάη κάποιος χαρμόλυπα, δηλ., που είναι και το κατέξοχήν βίωμα της Σαρακοστής, όπως θα σημειώση και ο Schmemann, επειδή ο αγαπώμενος δεν θέλει -και αυτός το σέβεται απόλυτα και ούτε καν του το λέει, άλλωστε η «αγάπη ου ζητεί τα εαυτής» κατά τον γνωστό ορισμό του Παύλου–  να δεχτή την «άφατη» και οπωσδήποτε ασύλληπτη με κάθε κοσμικό μέτρο στοργή του που φτάνει στην άκρα ταπείνωση της αυτοθυσιαστικής θεοστυγούς θεοκτονίας……!

Σωκράτης θανατούμενος: ανεξίκακος της αρχαίας εποχής...

Διότι και ο Σωκράτης, ων ανεξίκακος, επειδή είχε κάπως δαρή και κακοπάθη από κάποιον, όπως θυμίζει ο Μ.Βασίλειος, έγραψε το όνομά του κακούργου μόνο στο πρόσωπό του, στο «κούτελο». Πέθανε δε από «νομιμοφροσύνη», αλλά και από υπερφυσική πεποίθηση στο «δαιμόνιόν» του.

Κάτι που εκτοπίζει την θυσία του Χριστού απλώς πάνω και πέρα και από την τέλεια ανεξικακία του αρχαιοελληνικού προτύπου του «σοφού»….

Ο Χριστός ως Επαναστάτης (Αγ. Ν. Βελιμίροβιτς)

Μιλήσαμε για τον Ντομ Χέλντερ Καμάρα στην προηγούμενη ανάρτησί μας. Ας δούμε τώρα τι λέει σχετικά με την επανάσταση ενάντια στο κακό, κοινωνικό, πολιτικό, ηθικό ένας Ορθόδοξα Χριστιανός επίσκοπος.

Λέει, λοιπόν, ο κάτωθε επίσκοπος, δάσκαλος πανεπιστημιακός και Άγιος:

Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Ο Χριστός δεν σήκωνε εξεγέρσεις ενάντια στην εξουσία του κράτους, με στόχο μία εφήμερη αλλαγή τοπικής σημασίας· ο Χριστός εργαζόταν για μια επανάσταση που είχε ως στόχο την καθολική παγκόσμια ανατροπή. Ο Χριστός δεν δημαγωγούσε ενάντια στις δυναστείες του Ηρώδη και του Αυγούστου-αυτή θα ήταν μια μικρή «αντάρτικη» δουλειά-αλλά έθετε τα θεμέλια σ’ένα πολύ μεγαλύτερο έργο. Πήγε πέρα και βαθύτερα απ’όλους τους επαναστάτες του κόσμου. Στο δένδρο του κακού δεν κλάδευε κλαριά και δεν καθάριζε τα φύλλα, αλλά έβαζε το τσεκούρι στην ίδια τη ρίζα. Δεν βιαζόταν να δει γρήγορα την επιτυχία του έργου Του[…]

«Επαναστατήστε πρώτα εναντίον του εαυτού σας και ύστερα ενάντια στον κόσμο»-αυτό το μήνυμα θα μπορούσε να βγει από το κύριο κήρυγμα του Χριστού. Τούτο ήταν το εργαλείο για λάξευμα και για λείανση.[…]

Γι’αυτό αφήστε , αδέλφια, τα παιδιά να πλησιάσουν τον Χριστό, να ποτιστούν με το πνεύμα του Χριστού, με το πνεύμα της πιο μεγαλειώδους και κάλλιστης επανάστασης ενάντια στο κακό.[…]

Αυτό το νέο πνεύμα πρέπει να εισαχθεί στην διαπαιδαγώγηση…«(σσ.42-47, Αργά βαδίζει ο Χριστός, εκδ. Εν πλω, 2008)

Αυτό το «νέο πνεύμα» ασφαλώς δεν εκφράζεται από πλειάδα ιερέων, και οπωσδήποτε όχι αρχιερέων και Δεσποτοκρατών της σήμερον.

Αυτοί εκφράζουν εν πολλοίς την «φιλισταϊκή παιδαγωγική του Σπένσερ, με την οποία τρεφόταν η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια(και) σήμερα μαζεύει τους πλούσιους καρπούς της. Τούτη είναι παιδαγωγική χωρίς επαναστατική ζύμη.(οπ.π, σ. 68)».

Πλην ουαί τη Εκκλησία -και τη αληθεία, της οποίας αποτελεί «στύλον και εδραίωμα»-, εάν δεν υπάρξη αλλαγή «ρότας»…

«-Man, you disrespecting me? Take him out.» εν όψει Σαββάτου του Λαζάρου…

Τα παρακάτω ανήκουν σε ένα πασίγνωστο συγκρότημα, τους Offspring, που ανήκει στην κατηγορία punk-rock. Οι στίχοι μιλούν για την ζωή στα σχολεία των ΗΠΑ το 1994. Ή μήπως όχι;

Φωτό του τραγουδιστή του συγκροτήματος (D.Holland) εν δράσει...

Come out and play(You gotta keep’m separated)

Like the latest fashion

Like a spreading disease

The kids are strappin’ on their way to the classroom

Getting weapons with the greatest of ease

The gangs stake out campus locale

And if they catch you slippin’ then it’s all over pal

If one guy’s colors and the other’s don’t mix

They’re gonna bash it up

Bash it up x3

Hey, man you talkin’ back to me

Take him out

You gotta keep’em separated

Hey, man you disrespecting me

take him out

You gotta keep’em separated

Hey, they don’t pay no mind

If you’re under 18 you won’t be doing any time

Hey, come out and play

By the time you hear the siren

It’s already too late

One goes to the morgue and the other jail

One guy’s wasted and the other’s a waste

It goes down the same as the thousand before

No one’s getting smarter

No one’s learning the score

Your never ending spree of death and violence and hate

Is gonna tie your own rope

Tie your own rope

Tie your own

Hey, man you disrespecting me

take him out

You gotta keeep’em separated

Hey, man you talkin’ back to me

take him out

You gotta keep’em separated

Hey, don’t pay no mind

If you’re under 18 you won’t be doing any time

Hey, come out and play

It goes down the same as the thousand before

No one’s getting smarter

No one’s learning the score

Your never ending spree of death and violence and hate

Is gonna tie your own rope

Tie your own rope

Tie your own

Hey, man you talkin’ back to me

take him out

You gotta keep’em separated

Hey, man you disrespecting me

take him out

You gotta keeep’em separated

Hey, don’t pay no mind

If your under 18 you won’t be doing any time

Hey, come out and play

Τέτοιαν αρετήν έχουν, τέτοια φώτα μας δίνουν

Απ’ότι καταλαβαίνετε, αφορά το περιστατικό με το school shooting στον ΟΑΕΔ, όπως είναι προσφυές να το ονομάσουμε, και που θυμίζει εντόνως και την πλοκή της ταινίας, ιδιαίτερα το πέρας, με το εκπαιδευτικό πείραμα  της Autokratie ονόματι Die Welle(Το κύμα)…

Πραγματικά, το τι θα «ακούσουμε», έστω οι φίλοι της τηλοψίας(ήτοι όχι ημείς 🙂 ) , από τους ποικίλους τηλεδιαφωτιστάδες και ευρύτερα τα ΜΜΕ είναι …δυσείκαστον, αλλά πάντως προβλέψιμο σε κάποια γενικά πλαίσια και ανυπερθέτως φρικαλέο. Πάλιν καλά, όμως, που θα σπεύσουν οι ψυχολόγοι, για να σώσουν τις ψυχές των παίδων μέσω της ηλεγμένης αστικής ιδεολογίας τους, και να επουλώσουν τα τραύματα. Άλλωστε, αυτή ήταν η στοχοθεσία της υποχρεωτικής (και αθεοκρατικής εν τινί μέτρω) εξορίας των εξομολόγων, ως κρατικών λειτουργών εδώ περίπου, από τα σχολειά. Η εφαρμογή της αστικής laicite, της μισαλλόδοξης θρησκείας του Λόγου, και εδώ.

Βεβαια το θέμα είναι μέγα, αλλά είπαμε και πρωτύτερα, ότι αυτά είναι λίγα από τα οψώνια του εκδυτικισμού, της αστικοποίησης κτο. Είναι σαφές εδώ και πολλά έτη, λ.χ., ότι η έμπρακτα άθεη ιδεολογία του γεμάτου μίσος καπιταλιστικού ανταγωνισμού, και όχι συν-αγωνισμού, και της υλοποίησης της ρήσης του Hobbes «Όλοι εναντίον όλων»(=»Bellum omnium contra omnes») που εκθειάζεται πολλαχόθεν ως το απαύγασμα του εκσυγχρονισμού που θα κλεΐση και ανορθώση τις δομές και την νοοτροπία μας, έχει δηλητηριάση ήδη αρκούντως μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.

Και αυτό το γεγονός είναι απλώς μία «κακή στιγμή» πιο ηχηρή…

Αλλά, εν όψει Μεγάλης Εβδομάδας, και της Ανάστασης που συνέτριψε τον κοσμοκράτορα και τις μεθοδείες του μέσω του εκούσιου πάθους του μέγιστου Επαναστάτη, Απελευθερωτή, και Θεραπευτή, δηλ. Σωτήρα, πρέπει να μας παραδειγματίση η (οπτιμιστικά και πονετικά χαρμόλυπη) στάση Του και ιδιαίτερα εμπρός στον νεκρό και σεσηπότα αγαπημένο Του Φίλο Λάζαρο: Η νίκη του θανάτου είναι προς ώραν, αδελφοί -όπως μας «ξέμαθαν» και μας απέτρεψαν να λέμε και να νοιώθουμε ο ένας τον έτερο …….

Ανάσταση του Λαζάρου αυριανή και επ-ανάσταση κατά του κακού, της φθοράς, της ηθικοπνευματικής ανελευθερίας