Στιχουργικές παρεκβάσεις(11): «Ο Τυνήσιος» του Βάιο Μαντριγκάλ

Θα σας παρουσιάσουμε σήμερα ένα στιχούργημα του φίλου μας «Βάιο Μαντριγκάλ» που θέλει να μας μιλήση για ένα ξένο· ένα ξένο που εμείς ου συνηγάγομεν αυτόν. Ένας από αυτούς που έρχονται από άλλη δα, προκειμένου να αναζητήσουν τα βασικά: να ποριστούν όχι βέβαια «του Ελ Ντοράδο σημάδι», αλλά  τα πιο στοιχειώδη από τα χρειώδη του βίου.

Αλλά και αυτά τα πιο στοιχειώδη αποδεικνύεται, ότι μπορεί κανείς να τα αναζητήσει μόνο …«στο σύσκιο λαγκάδι», όπως στο γνωστό από τα τελευταία ποιήματα του Ε.Α. Πόε…

Γύρω ο τόπος σκοτεινιάζει, μύρισε βροχή στο χώμα…

Αφιερώνεται στους Θεσσαλονικείς, που έχουν(-με) την τιμή μια από τις κυριώτερες οδούς της πόλεως να λέγεται Τσιμισκή -ενώ μία από τις κυριώτερες περιπανεπιστημιακές Αρμενοπούλου…

Και στον Τριαδικό Θεό, που μας χάρισε αυτήν την ευλογία της σημερινής νεροποντής, που έφερε την χάρη των ποταμών και των ρείθρων στην εκσυγχρονισμένη αστική μας ασχήμια και απουσία αρχιτεκτονικής…  🙂

Απογεμματινή (Τέλλος Άγρας)

Βρέχει – και κάν’ η φύσις
Ήχους τόσο γλυκούς
Το διάβασμα ν’ αφήσης
και να σταθής ν’ ακούς

Στιχουργικές παρεκβάσεις(10): Υμνογραφική παρέκβαση : «Ύμνος εις την αυτοκρατορία» του Φώτανδρου του Έλληνος, μέρος Α’

Ο φίλος μας ο Φώτανδρος μας απέστειλε επί τη ευκαιρία της συμπλήρωσης δέκα(10) στιχουργικών του παρεκβάσεων ένα στιχούργημα που έχει τον χαρακτήρα, εν τινί μέτρω τουλάχιστον, υμνογραφίας, θα λέγαμε ίσως και Ωδής, αν και όχι βέβαια με την καλβική έννοια*. Εδώ, ο φίλος μας μας μιλάει για κάποιον καϋμό του με την ερωτική έννοια και μορφή-είδος. Όπως έλεγε και ο ευαίσθητος πνευματικά και στα άκρα ποιητής Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον «Επιτάφιό» του (στον Μ. Βασίλειο) για την σχέση του με τον Μ. Βασίλειο, οι έρωτες και οι πόθοι οι πνευματικοί, όπως μας περιγράφει την αδελφική φιλική σχέση του με τον Βασίλειο,  μόνο είναι αυτοί που δεν μαραίνονται σαν τα άνθη του έαρος, της άνοιξης, διότι αυτοί είναι που τρέφονται από το Πνεύμα… Αλλά, βέβαια, πάντοτε τα -εν πολλοίς, όχι με την δυϊστική, Δυτική έννοια του «actus purus»– αγνά αισθήματα, οποιαδήποτε, όπως μας διδάσκουν οι Πατέρες όπως ο Χρυσόστομος, νομίζω ταπεινά και εγώ, ότι είναι καλό και, ακόμη, ωφέλιμο να γίνονται γνωστά……

Στιχουργικές παρεκβάσεις(9):Ομηρική στιχουργική(1)- του Φώτανδρου του Έλληνος.

Ο φίλος μας ο «Φώτανδρος ο Έλληνας»* μας απέστειλε ένα ακόμη πολύ ωρα-ίο στιχούργημα που κινείται θεματολογικώς στα γνωστά (πρβλ. π.χ. την «εύ-κορη»), αλλά με γλώσσα ομηρική. Γλώσσα αρχέγονη, μητρική της σημερινής(ο Κώστας Ζουράρις έκανε λόγο συνεντευξιαζόμενος, αν δεν απατώμαι, για τις τρεις λέξεις Θεός, θάλασσα και …χέζω που μένουν ίδιες έκτοτε, δείχνοντας την γλωσσική συνέχεια το δίχως άλλο 🙂 ) που μας δίδει συν τοις άλλοις και κάποιο έτυμον για να καταλάβουμε λέξεις που χρησιμοποιούμε συνεχώς, αλλά που συχνά κολοβώθηκαν ή παραφθάρθηκαν αρκετά, ώστε να είναι αγνώριστες……

Στιχουργικές παρεκβάσεις(8): «Ml έμμετρης αχαριστίας» του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Και όμως, έρχονται στιγμές στην ζωή των ανθρώπων, ιδιαίτερα των σημερινών, που μέσα στα πλούτη τους τα τόσα πού’ναι σιχαίνονται τα πάντα. Η αλήθεια ξεθωριάζει στα μάτια τους σαν χίμαιρα. Οι αξίες το ίδιο. Έτσι, τα βάζουν με ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Όλα τους φταίνε μέσα στο Spleen τους, όπως τέλεια, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το είχε περιγράψει ο Μπωντλέρ, για κάποιον βασιλέα ζάπλουτο… Μέσα σε αυτά που τα βάζουν, άλλα μιλούν και άλλα όχι, παρά κλείνονται στην σιωπή τους όπου υπομένουν τις άδικες κατάρες και μομφές με την αγάπη τους πληγωμένη… Από αυτά που μιλούν, ένα είναι εδώ η θάλασσα.

Η θάλασσα, που θυμίζει στον γέρο -καπετάνιο το πόσα του πρόσφερε, καθώς αυτός χωρίς σπλάχνα οικτιρμών της πετάει πέτρες, πληγώνοντας βάναυσα το σώμα της……

«Μη θρησκευτικά, προς Θεού!» -παρενθετικόν στιχούργημα φίλου

Ένας φίλος, επιστήθιος(όχι ο Φώτανδρος ο Έλλην), μας απέστειλε ένα τετράστιχο πονημάτιον για τον πολιτιστικό μας εκσυγχρονισμό. Από ό,τι μας γράφει, το αφιερώνει στους σκληρά κάμνοντας εκσυγχρονιστάς της ελληνικής κοινωνίας, στα πεπολιτισμένα της Εσπερίας έθνη, στους Έλληνες που δρουν ως Ευρωπαίοι πολίται πλέον, όπως το λέει και ο  Δ. Κρεμαστινός,

που προόδευσαν πλέον και αυτοί ως άμεσοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, που τόσο δεν εκτιμήσαμε, ως μας δίδασκε ο Μ. Πλωρίτης ματαίως, στον πολιτικό και τέως Υπ. Οικ. επί κυβερνήσεως Σημίτη Αλ. Παπαδόπουλο που η Ελλάδα δεν κατανόησε -λόγω, ασφαλώς, της τριτοκοσμικής ποπουλίστικής της υφής- το μεγαλείο των προτάσεών του για τον εξευρωπαϊσμό και την πρόοδό της καθώς και τις επ’εσχάτοις όχι λαϊκίστικες προτάσεις του για το νοικοκύρεμα της χώρας. Σας αφήνω να το δήτε, άνευ επιλοίπων σχολίων:

🙂

Στιχουργικές παρεκβάσεις(7): «Κ. Ο. Λ. Ω. Ν. Ε. Σ.» του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Σήμερα, προ της παρουσίασης ενός μικρού κειμένου παρεμβατικού περί της νέας Κατοχής, θα σας παρουσιάσουμε ένα στιχούργημα του «Φώτανδρου του Έλληνος», το οποίο αναφέρεται σε ένα απο τα πλέον ηγαπημένα θέματα του φίλιού  μας δημιουργού. Αυτό το θέμα είναι η φύση και η διαφθορά της μέσα από την τεχνολογία, που εισβάλλει παντού με την ασχημοσύνη της αισθητικής της. Έτσι, εδώ έχουμε αναφορά στις γνωστές αυτές κολώνες του εξηλεκτρισμού.

Βεβαίως, είναι γεγονός, ότι δεν μπορούμε να αναμένουμε, ότι τα πάντα θα λειτουργούν υπό το φως των κηρίων ή το φως, έστω, του ακετυλενίου ή το φυσικό φως της σελήνης και των άστρων, διότι αυτό θα ήταν κάπως σαν «αστροφώς σε κρέπι νεκρικό», όπως έλεγε  και ο Έδγαρ Άλλαν Πόου. Πάντως, η συνήθης αδιαφορία ακόμη -ακόμη, ναι!- και για αυτό που αποκαλούμε στην οικονομική/επιχειρηματική ηθική(business ethics) sustainable development έχει ένα τρομερό αποτέλεσμα σε όλους και όλα. Ο Παλαμάς μιλούσε για τα υπέροχα, ταιριασμένα αισθήματα που του γεννούσαν οι  ορεινές δενδροστοιχίες. Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως για το κάλλος της φύσης που οδηγεί στην δοξολογία του Δημιουργού (και Κυβερνήτη) και πως όσο υπάρχει η φύση τόσο θα ωθείται ο άνθρωπος προς δοξολογία, όπως άλλωστε το έλεγε και ο Ψαλμωδός Δαυίδ. Όμως, εμείς από ό,τι φαίνεται, πράττουμε αυτό που έλεγε προφητικώς ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, και αξίζει, όντως, να το θυμόμαστε έτι και έτι: «Οι άνθρωποι θά μείνουν φτωχοί, γιατί δέν θάχουν αγάπη στά δένδρα». Θα είναι η θεία οργή, δηλαδή αυτό που ο μυστικός της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης Τζ. Μπαίμε έλεγε, ότι προκύπτει, όταν η θεία Αγάπη ανακλάται πάνω στα σκοτάδια, τα σκοτάδια που εμείς πλάσαμε……

Στιχουργικές παρεκβάσεις(6): «Ρολόι με κρύσταλλο»

Ένα ακόμη στιχούργημα του φίλου μας του «Φώτανδρου του Έλληνος» με αναφορά στην φύση και τον χρόνο. Πράγματι, ο χρόνος-κρόνος καθιστά το ανθρώπινο σώμα ενίοτε κρονόληρο και εδώ βρίσκεται, έγκειται, όπως το έλεγε ο Σεφέρης, «το ψεγάδι του στωικού»: ότι υπόκειται κι’ αυτός στον νόμο της φθοράς. Όμως, ό,τι ο χρόνος μας εντυπώνει στην ψυχή και ό,τι η ψυχή εσωκλείει μας δίνει αδιάψευστα τεκμήρια του ό,τι ονόμαζε ο Πλάτωνας «επέκεινα». Η φυσική μέθεξη*, λοιπόν, αξίζει τον χρόνο μας, ακόμη και αν ο σημερινός άνθρωπος μας λέει, παγιδευμένος στην ορθολογικότητα της βιομηχανικής κουλτούρας, όπως υπέροχα το ονόμασε ο Μαξ Χορκχάιμερ, ότι δεν έχει χρόνο για την φύση, αλλά έχει μόνο χρόνο για την καθυπόταξη των στοιχείων της φύσης, και της ανθρωπότητας συμπεριλαμβανομένης, μέσω του εργαλειακού του, υποκειμενικού Λόγου. Μόνο που όταν ο άνθρωπος πάει να υποτάξει την Φύση ριζικά με πειράματα όπως το ναζιστικό και της Ευγονικής, η φύση βγάζει τέρατα.

Αλλά και ο χρόνος δεν θα είχε νόημα, μέσα σε μία ζωή μακράν της Ζωής. Όπως άρτια και τέλεια το είχε διαπιστώσει ο χαρακτήρας του δαιμονιώδους Κόμη Δράκουλα στο κλασσικό «Νοσφεράτου»: «ο χρόνος είναι μία άβυσσος·βαθύς όσο χίλιες νύχτες»…**

Παρεκβάσεις στιχουργικές(5):Αιμο(ι)λυπ(η)σία του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Σήμερα θα αναρτήσουμε εν τέλει μία πρόζα του Φώτανδρου του Έλληνος που δεν αναρτήθηκε λόγω αναμονής της έλευσης της Διακαινησίμου (Εβδομάδας). Το θέμα του είναι εύληπτο, αλλά και πολύπλοκο. Βεβαίως, πάντα, τα βαθύτερα αισθήματα και οι βαθύτερες ενδιάθετες τάσεις του ανθρώπου σχετίζονται με κάθε άλλη έκφανσή του (ανθρώπου) και την χρωματίζουν ανεξίτηλα. Ένα τέτοιο παράδειγμα που θυμάμαι προχείρως είναι η «Λησμονημένη» του Σαχτούρη. Πρόκειται πράγματι και για πρόζα ενός ιατροφιλοσοφικού χαρακτήρα, όπως άλλωστε υποδειγματικά ενσαρκώθηκε αυτή η δημιουργία και ταυτότητα από τον μεγάλο -και Νομπελίστα- Αλέξις Καρρέλ, που μας μίλησε σε ειδική του μελέτη εντυπωσιακότατα, στις αρχές του 20ου αιώνα, για την «προσευχή ως βιολογική ανάγκη» του ανθρώπου, αλλά και για τον άνθρωπο ως άγνωστο(=inconnu), θα λέγαμε, λοιπόν, για ένα ριζικό ανθρωπολογικό αποφατισμό. Σας αφήνω, λοιπόν, (‘ς) την δημιουργία του φίλου μας, που του αφήνουμε το ελεύθερο βήμα.

Καλό σας ταξείδιον:

Στιχουργικές παρεκβάσεις(3):”Η εύ-κορη”, του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Ο πολυγραφώτατος, πράγματι, δημιουργός μας έστειλε και ένα τρίτο έργο του, το οποίο είναι ερωτικό, αλλά έρωτι Χριστού μεταστοιχειωμένο, κατά τα Μηναία -του Αγίου Μεθοδίου. Προσωπικά -οπότε- μου θυμίζει στο πνεύμα του Σολωμό, Τυπάλδο και τα συναφή με αυτά. Δεν θα μπορούσε να μας θυμίση, φυσικά, Λορέντζο Μαβίλη ή, απείρως περισσότερο, …Ανδρέα Εμπειρίκο.

Βέβαια, υπάρχει και μια αίσθηση του τραγικού, όπως θα έλεγε σχετικά και ο Ι. Μ. Χατζηφώτης, η οποία, αντίθετα με ό,τι μπορεί να νομίζατε, υπάρχει πάρα -πάρα πολύ και σε Αγίους, όπως ο όντως μέγιστος Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός που ακούσαμε -όσοι ακούσαμε- στον Ακάθιστο Ύμνο προχθές και τις προηγούμενες Παρασκευές, αλλά και στα Έπη του «πληγωμένου αετού» -απείρως πνευματικά ευαίσθητου- Αγίου Γρηγορίου του επώνυμου της Θεολογίας.

Χωρίς περαιτέρω λόγια, σας αφήνω να το δήτε. 🙂