«Μια στιγμή αλήθειας»(του μοναχού Δαμασκηνού Κρίστενσεν)

Ο εσώτερος πόνος και η ένταση που βιώνεται κατά την εφηβική ηλικία δεν είναι μόνον καλή, είναι ακόμη ζωτική για την μελλοντική ανάπτυξη της ψυχής, έλκει κοντύτερα στον Θεό. Είναι μια στιγμή αλήθειας και αυτό είναι γιατί αυτά τα δυνατά αισθήματα -αυτό το του «όλα ή τίποτα», «δεν θα συγκατατεθώ για το δεύτερο καλύτερο» αίσθημα του θεόσδοτου νεανικού ιδεαλισμού-  είναι σημαντικό να διοχετευθούν σε Αυτόν, που δεν είναι «δεύτερος»,  που είναι ο Έσχατος.
Αν συνέβαινε αυτό, περισσότερη από την σημερινή νεολαία θα στρεφόταν στον μοναχισμό- που είναι η «όλα ή τίποτα» ζωή, που δεν συγκατατίθεται στα δεύτερα, αλλά παραδίνει τα πάντα για ένα ψηλότερο σκοπό: το Βασίλειο όχι αυτού του κόσμου.
Αλλά πρέπει να υπάρχει δύναμη και ραχοκοκαλιά στους νέους ανθρώπους, για να κρατήσουν ζωντανή την φλόγα της ιδεαλιστικής τους λαχτάρας, όταν όλα τα είδη των βαριδίων αυτού του κόσμου αποπειρώνται να καταπνίξουν τους νέους σπόρους που βλάστησαν.

“Ο Μύθος της Αμερικής και ο Μύθος του Θεού”, του Ντον Γουίτμαν(μέρος 3ο και τελευταίο)

Ο Μύθος του Θεού περιλαμβάνει ανθρώπους που ζουν σε μια αυθεντική ανθρώπινη κοινότητα. Η βασική μονάδα της ανθρωπότητας είναι περίπου 10 ως 15 άνθρωποι. Αυτές οι κοινότητες, ή κύκλοι, είναι όπου, με τον Θεό, οι άνθρωποι μοιράζονται και λαμβάνουν αποφάσεις για την οικονομική, την πνευματική, την κοινωνική και την πολιτική πραγματικότητα. Κρατούν τα υλικά τους αγαθά κοινά όπως ο Ιησούς είπε να κάνουν. Βεβαίως οι Αμερικανοί δεν θέλουν να το κάνουν αυτό, διότι είναι τελείως αντίθετο στον τρόπο που ο Αμερικανικός Μύθος μας λέει να ζούμε και αυτό που ο Αμερικανός Μύθος μας λέει πως μπορούμε να έχουμε. Κάθε κοινότητα θα έχει την δική της συνθήκη με τον Θεό. Αυτό θα επεξεργαστεί μεταξύ του Θεού και των μελών της κοινότητας και θα καθορίσει τις προσδοκίες σε αμφότερες τις πλευρές και θα ορίσει πώς η κοινότητα ζη και τι κάνει.

Το κέντρο της κοινότητας είναι ο Θεός και η πιστότητα των ανθρώπων στον Θεό και μεταξύ τους και η πιστότητα του Θεού σε αυτούς. Αυτό είναι που επιτρέπει στους ανθρώπους μέσα στον κύκλο να διακινδυνεύσουν την ενέργεια της πολιτικής ανυπακοής και την πιθανότητα να πάνε στην φυλακή. Ακόμη, επιτρέπει στους ανθρώπους να αναλαμβάνουν κινδύνους που αλλιώς δεν θα αναλάμβαναν. Είναι λόγω των βαθέων σχέσεων που διαμορφώνουν μεταξύ τους στην κοινότητα και με τον Θεό που οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πεθάνουν φυσικά ο ένας για τον άλλον και για τον Θεό. Και είναι λόγω αυτών των σχέσεων που οι άνθρωποι έχουν μεταξύ τους και με τον Θεό που οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πεθάνουν για άλλους που δεν γνωρίζουν, ώστε να ζήσουν.

Είναι ενδιαφέρον ότι όταν οι άνθρωποι της θρησκευτικής ειρήνης μιλούν για την αντίσταση, σπανίως ή ουδέποτε μιλούν για την προθυμία να δώσει κάποιος την ζωή του. Η προθυμία να δώσει την ζωή του προς χάρι των άλλων ζη στην καρδιά κάθε αυθεντικής θρησκευτικής παράδοσης. Είναι το σπάνιο πρόσωπο που θα είναι ικανό να δράσει έτσι δίχως να έρθει από μία πολύ ισχυρή ομάδα ανθρώπων που είναι αφοσιωμένοι μεταξύ τους και προς τον Θεό.

“Ο Μύθος της Αμερικής και ο Μύθος του Θεού”, του Ντον Γουίτμαν*(μέρος 2ο)

Αυτή ήταν ακόμη μια δικομματική σφαγή. Ξεκινήθηκε υπό τον πρώτο Τζωρτζ Μπους, συνεχίστηκε υπό τον Κλίντον, και τελικά σταματήθηκε από τον δεύτερο Τζωρτζ Μπους αφού εισέβαλε στην χώρα και έκανε την κατάσταση για τους Ιρακινούς πολύ χειρότερη. Το Κογκρέσσο ήταν επίσης υπεύθυνο για το εμπάργκο και την εισβολή. Το εμπάργκο εξολόθρευσε περίπου 500.000 ιρακινά παιδιά και συνολικά, πιθανώς, 1,3 εκατομμύριο Ιρακινών.

Το εμπάργκο, και το τρομακτικό του αποτέλεσμα, καλύφθηκαν ευρέως στον τύπο των ΗΠΑ. Καθώς οι εκπρόσωποι, που σαν πολλούς από εμάς δεν ήθελαν να γνωρίζουν ή δεν νοιάζονταν, συνέχιζαν στο γκροτέσκο τους θέαμα, κάποιος θυμήθηκε. Ίσως οι εκπρόσωποι ήσαν τόσο πολύ εκστασιασμένοι από το ελιξίριο ή την πιθανότητα της εκλογής ενός δημοκρατικού προέδρου ώστε δεν μπορούσαν να συλλογιστούν τίποτε άλλο. Αλλά αυτός που δεν λησμονεί τίποτε επίσης παρακολουθούσε, με το όνομα κάθε Ιρακινού θύματος γραμμένο στην καρδιά του. Και καθώς ο Θεός παρακολουθούσε το θέαμα και θυμόταν τα παιδιά και τους ενήλικους που σκοτώθηκαν από έλλειψη και αποκλεισμό από ιατρική βοήθεια, δάκρυα ερρευσαν από τα μάτια του. Μετά από τα δάκρυα ήρθε οργή.

«Ο Μύθος της Αμερικής και ο Μύθος του Θεού», του Ντον Γουίτμαν*(μέρος 1ο)

Εισαγωγή ph.: Στο κείμενο αυτό, θα δείτε μία συντριπτική κριτική κατά της εξωτερικής πολιτικής και της πλανητικής υπεροχής των ΗΠΑ όχι μόνο από χριστιανική και βιβλική, αλλά και καθαρά Προφητική/παλαιοδιαθηκική σκοπιά, αυτήν ακριβώς που νοσφίζονται οι επεκτατιστές προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αμαρτήματά τους. Το ρεύμα στο οποίο ανήκει ο συντάκτης (Ντον Γουίτμαν) θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε χριστιανικό ριζοσπαστικό πασιφισμό. Έχει, πάντως, πολύ ισχυρή επιχειρηματολογία.

Η

προφητεία εκπορεύεται από την καρδιά του Θεού, προσλαμβάνεται από τους ανθρώπους, και παραδίδεται στην κοινωνία όπου οι άνθρωποι ζουν και στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να αποδεχθούν ή δεν ξέρουν την πραγματικότητα από τι αυτή η χώρα κάνει τώρα ή έχει κάνει στο παρελθόν. Ο Μπαράκ Ομπάμα συνεχίζει να σκοτώνει ανθρώπους στο Ιράκ. Στο Αφγανιστάν έχει αυξήσει την θανάτωση πολιτών και τώρα ο στρατός ζητάει ακόμη περισσότερους στρατιώτες για να παρατείνει την σφαγή. Είναι σχεδόν ασφαλώς σίγουρο ότι ο Ομπάμα έχει σκοτώσει περισσότερους πολίτες στο πρώτο του έτος στο γραφείο από ό,τι ο Τζωρτζ Μπους σκότωσε στο τελευταίο του έτος στο [σ.ph.: πρωθυπουργικό] γραφείο. Αυτό είναι αχανές κακό. Ακόμη και οι νόμοι των εθνών το καταδικάζουν. Οι Συμβάσεις της Γενεύης δείχνουν ότι οι εισβολές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν είναι εγκλήματα επιθετικότητας, που είναι τα χειρότερα από όλα τα εγκλήματα επειδή είναι από αυτά τα εγκλήματα που όλα τα υπόλοιπα εγκλήματα πηγάζουν. Ότι ο Ομπάμα συνεχίζει αυτές τις επιδείξεις φρικαλεότητας δείχνει ότι δεν είναι λιγότερο ένοχος από τον Τζωρτζ  Γ. Μπους. Αλλά πολύ πιο σημαντικό είναι ότι είναι τρομερό στα μάτια του Θεού. Για τους προφήτες, η εισβολή και ο πόλεμος δεν είναι πολιτική που συζητείται, είναι πράξεις για να καταδικάσουμε.

Η «ιερή επανάσταση»(του Gebre Menfes Kidus)

Καθώς η ανθρωπότητα διασχίζει το κατώφλι μίας νέας χιλιετίας, βρίσκουμε ακόμη ενα διάδρομο πολέμου, πείνας, βαναυσότητας, και αδικίας. Η ανθρώπινη ιστορία μας έφερε την Μεταρρύθμιση, την Εποχή του Διαφωτισμού, τα ιδεώδη του Ρομαντισμού, και τις Βιομηχανικές και τεχνολογικές επαναστάσεις· αλλά στο ότι οι άνθρωποι υποφέρουν δεν έχει ακόμη μπει απόληξη. Ο εικοστός αιώνας έδειξε ότι ούτε ο Κομμουνισμός ούτε ο Καπιταλισμός μπορούσαν να γιατρέψουν τις αρρώστιες της ανθρώπινης κοινωνίας, και ακόμη, αντί να εξαλείψουν την απανθρωπιά του ανθρώπου στον πόνο, μόνο την επαύξησαν. Τα μηχανήματα που έχουμε παράξει, οι εκτάσεις που έχουμε διασχίσει, και οι ψυχαγωγήσεις που έχουμε κυνηγήσει μας έχουν αφήσει βαλτωμένους σε περισσότερη μιζέρια και απελπισία. Και οι ανθρώπινες εφευρέσεις και η οξυδέρκεια μας έχουν φέρει μήτε μεταξύ μας πλησιέστερα μήτε πλησιέστερα στον Θεό.

Οι πεπλανημένες απόπειρες του ανθρώπου να αναδομήσει την κοινωνία σύμφωνα με κακές συλλήψεις από θνητές φιλοσοφίες και ιδεολογίες πάντα οδηγούν στην καταστροφή. Αλλά η κενότητα του ανθρώπινου πνεύματος είναι αείποτε σε δουλειά, ζητώντας να επανακαθορίσει τον κόσμο σύμφωνα με τα δικά του αλαζονικά σχέδια. Αυτή είναι η φαρμακερή επιδίωξη των πολιτικών. Και ποιος μπορεί έλλογα να αρνηθεί ότι το καθαρό αποτέλεσμα των ανθρώπινων πολιτικών έχει πάντα υπάρξει η βία, η διαίρεση και η ασυμφωνία; Αυτοί που επιχειρούν να επαναστατικοποιήσουν την κοινωνία χωρίς πρώτα να έχουν αναζητήσει μια επανάσταση της δικής τους πνευματικής κατάστασης είναι οι ανόητοι που θυματοποιούν τις μάζες δια της μωρίας τους.

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 6o και τελευταίο)

Αν και ο θεσμός της οικογένειας ανάγκασε τους άνδρες, για να γίνουν μονογαμικοί, ένα διπλό μέτρο σεξουαλικής συμπεριφοράς πάντοτε έκλεινε το μάτι στις συχνές τους διαλλείψεις από αυτό το ιδανικό, ενώ τιμωρούσε τις γυναίκες για τις ίδιες διακοπές, συνήθως με αγριωπή σοβαρότητα. Το διπλό μέτρο ήταν ίσως η πιο σημαντική μόνη επιρροή που εν τέλει έφερε την οικογένεια σε δυσφημία.  Ο εικοστός αιώνας, δυστυχώς, έχει προσπαθήσει να επανορθώσει αυτή την οφθαλμοφανή αδικία θεσμίζοντας ένα μονό μέτρο σεξουαλικής  αδειοδότησης, ενόσω το σωστό γιατρικό είναι ένα πιο απαιτητικό μέτρο σεξουαλικής πιστότητας και ένας πιο απαιτητικός ορισμός της υπευθυνότητας των γονιών στα παιδιά τους. Μία «οικογενειακή πολιτική» σχεδιασμένη να στρέψει αυτή την υπευθυνότητα στο κράτος δεν είναι καθόλου μια λύση. Ούτε είναι μία «ριζοσπαστική» λύση. Απλώς θα ενέκρινε το σχήμα του γραφειοκρατικού ατομικισμού που ήδη υφίσταται, στο οποίο το κράτος αναλαμβάνει τις λειτουργίες ανατροφής που πρότερα ήταν συσχετισμένες με την γονικότητα και αφήνει τους ανθρώπους ελεύθερους να απολαύσουν τους εαυτούς τους ως καταναλωτές. Μία τέτοια λύση μας καθιστά όλους παιδιά. Ο κόσμος μπορεί να κάνει χωρίς ένα «ριζοσπαστισμό» που προτείνει μόνο να φέρει τους υπάρχοντες διακανονισμούς στη λογική τους συνέπεια: η απορρόφηση της δημόσιας ζωής από το κράτος και η καταστροφή των ενδιάμεσων θεσμών με τον επανορισμό τους ως ομάδων πίεσης ή «[εδαφικά] παραρτήματα τρόπων ζωής» (κατά την έκφραση του Ρόμπερτ Μπέλα) στα οποία τα άτομα αφήνονται ελεύθερα να κυνηγήσουν αμιγώς ατομικά συμφέροντα και απολαύσεις.

Εφ’όσον η Ρούμπιν αναμιμνήσκεται την δεκαετία των 60, ώστε να υποστηρίξει τον αμφίβολό της ισχυρισμό ότι τα ριζοσπαστικά κινήματα αυτής της δεκαετίας βρήκαν την έσχατή τους τελειότητα στον φεμινισμό, θα ήταν μια καλή ιδέα να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι η δεκαετία του 60 είδε μια αναβίωση της κοινοτιστικής παράδοσης που έχει ανέκαθεν συνυπάρξει με την κυρίαρχη φιλελεύθερη παράδοση. Η διαφωνία μεταξύ των κοινοτιστών και των φιλελεύθερων αγγιστρώνεται σε αντιφατικές συλλήψεις του εαυτού. Εκεί που οι φιλελεύθεροι συλλαμβάνουν τον εαυτό ως ουσιαστικά κατάφορτο και ελεύθερο να επιλέξει μέσα από ενα ευρύ φάσμα εναλλακτικών, οι κοινοτιστές επιμένουν ότι ο εαυτός είναι συντεταγμένος μέσα και αποτελούμενος από την παράδοση, την πολιτογράφηση σε μια ιστορικά ριζωμένη κοινότητα. Οι φιλελεύθεροι θεωρούν την παράδοση ως μία συλλογή προκαταλήψεων που προσκόπτει το άτομο, προκειμένου να καταλάβει τις δικές του ανάγκες.  Εκθειάζουν τον κοσμοπολιτισμό απέναντι στον επαρχιωτισμό [σ.ph.: είδος τοπικότητας/τοπικισμού] που στα μάτια τους ενθαρρύνει την συμμόρφωση και την δυσανεξία. Οι κοινοτιστές, από την άλλη, απαντούν ότι «η δυσανεξία φυτρώνει το πιο πολύ», καταπώς το λέει ο Μάικλ Σάντελ, «εκεί που οι μορφές της ζωής είναι εξαρθρωμένες, οι ρίζες εκτοπισμένες, οι παραδόσεις αναιρεμένες.»

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 5o)

Ως προϊόντα μιας φιλελεύθερης κουλτούρας, το βρίσκουμε δύσκολο να κατανοήσουμε την σημαντικότητα που άλλες πολιτικές παραδόσεις θέτουν πάνω στην αυθόρμητη συνεργασία και την αξία των υποσχέσεων. Για τους Έλληνες, η δυνατότητα να κάνει κάποιος υποσχέσεις ήταν σχεδόν ο ορισμός του πολιτικού ζώου. Ο φεουδαλισμός έκειτο πάνω σε μία διαφορετική αλλά εξ ίσου ισχυρή σύλληψη της σπουδαιότητας δεσμευτικών όρκων. Η μοντέρνα σύλληψη, από την άλλη -που είναι βαθύτατα απολιτική- είναι ότι η δυνατότητα για ορθολογική επιλογή, ορθολογικό υπολογισμό της χρησιμότητας [σ.ph.: με την «χυδαία ωφελιμιστική» ή ηδονιστική έννοια, πρβλ. χρησιμοθηρία] και του προσωπικού πλεονεκτήματος, είναι αυτό που ορίζει τον πολίτη ή τον συμφωνημένο ενήλικο [σ.ph.: νομική ορολογία], όπως λέμε. Η μοντέρνα σύλληψη  δίνει ελάχιστη στήριξη στις δεσμευτικές υποσχέσεις που υπολανθάνουν στην οικογένεια, ειδικά όταν προσθέσουμε στην ιδεολογία των ατομικών δικαιωμάτων την ευρέως αποδεκτή πίστη στην οικουμενική [σ.ph.: καθολική, που αφορά όλους ανεξαιρέτως] υποχρέωση να είναι κανείς ευτυχής. [σ.ph.: είναι ακριβώς αυτό που αποκαλεί ο Ζακ Ελλύλ «ιδεολογία της ευτυχίας»] Η φιλελεύθερη ιδεολογία όχι μόνο δίνει ελάχιστη στήριξη στην οικογένεια, δεν μπορεί ούτε να βγάλει νόημα από την οικογένεια, μία θέσμιση που παρουσιάζεται ανορθολογική κατά την έννοια ότι τα μέλη της θεωρητικώς δεν σκέφτονται τα δικά τους συμφέροντα και τα δικαιώματα που σχεδιάστηκαν για να τα προστατεύουν, και στην περαιτέρω έννοια  ότι υπόσχονται να διατηρήσουν ο ένας τον άλλο δια μέσου μίας ζωής. Τι τρέλλα!

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 4ο)

Ας προσπαθήσω να επαναδιατυπώσω το επιχείρημά μου σχετικά με την οικογένεια σε μια μορφή που οι κριτικοί μου μπορούν να παρακολουθήσουν. Για το καλό της απλότητας, θέλω να περικλείσω την περισσότερη από την προσοχή μου στην πρώτη κατηγορία των «οικογενειών». Από την δεύτερη μπορούμε εύκολα να απαλλαχθούμε. Άγαμα άτομα που μένουν μόνα προδήλως δεν μπορούν να περιγραφούν πολύ καλά ως οικογένειες (αν και άνθρωποι το έχουν προσπαθήσει). Όσο για την ανεπίσημη συγκατοίκηση, ακόμη και αν θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε να την αποκαλέσουμε ένα γάμο κάποιου είδους, και πάλι δεν θα είχαμε κανένα λόγο να την αποκαλέσουμε οικογένεια. Σε κάθε κοινωνία γνωστή στην ανθρωπολογία, με λίγες πολύ στασιαζόμενες εξαιρέσεις, μία οικογένεια  αποτελείται από ένα άνδρα και μια γυναίκα ενωμένους από τον γάμο και ζώντες με τους γόνους τους. Είναι αδύνατο να συζητηθεί η οικογένεια χωρίς αναφορά στον γάμο, αλλά είναι επίσης αδύνατο να  συζητηθεί σαν να ήταν γάμος και τίποτε παραπάνω. Καθαρά σημαίνει ένα γάμο συν παιδιά. Οποιοδήποτε άλλο είδος οικογένειας είναι απλώς παιχνίδι με λέξεις.

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 3ο)

Ανίκανη να εξηγήσει την επιμονή των θρησκευτικών, των υπέρ- της- οικογένειας συμπεριφορών και μία ηθική προσωπικής ευσυνειδησίας/λογοδοσίας εκτός ως μια έκφραση ψευδούς συνείδησης… η Αριστερά βρίσκει τον εαυτό της χωρίς ένα ακόλουθο.

Οι αναγνώστες θα βρουν την θέση μου συγχυστική [της διάνοιας] μόνο εάν επιμένουν να σκέπτονται ότι όποια θέση που δεν είναι άμεσα αφομοιώσιμη από την ορθοδοξία της αριστερής πτέρυγας ανήκει αυτόματα στην Δεξιά. Η εμπειρία της αντιπαλότητας, υπό τον Ρήγκαν, έχει καταστήσει πιο έντονη την ζήτηση για ιδεολογική συμμόρφωση/κομφορμισμό στην Αριστερά και έτσι ενθαρρύνει αυτό το είδος του σκέπτεσθαι, πάντοτε αρεστό σε αυτούς τους ανασφαλείς ανθρώπους που λαχταρούν να παίρνουν μεριές στην αιώνια πάλη μεταξύ των δυνάμεων της προόδου και της «οπισθοδρόμησης». «Σε ποια μεριά είστε, παιδιά;» Όταν οι μεριές ήταν πιο καθαρά διαγεγραμμένες, η ερώτηση είχε κάποιο νόημα. Έχει ακόμη νόημα αν σημαίνει ότι άνθρωποι που επαγγέλλονται μία ανυστερόβουλη αγάπη της αλήθειας και της δικαιοσύνης θα έπρεπε να είναι σκεπτικιστές, κατ’ αρχή [σ.ph.: για λόγους αρχής] , με τους ισχυρισμούς ότι ο πλούτος και η ισχύς είναι προδιατεθειμένα να παρασταθούν στους αδυνάτους. Αλλά η Αριστερά έχει από πολύ καιρό χάσει κάθε ζωντανό ενδιαφέρον στους αδυνάτους. Είναι αλλεργική σε ο,τιδήποτε δείχνει μία χαμένη μάχη. Μία τέτοια ηθική αυθεντία όπως αυτή που απολάμβανε η Αριστερά στο παρελθόν προερχόταν από ταύτιση με τους καταπιεσμένους·  αλλά η αρέσκειά της στους στοχαστές, δυστυχώς, κείται πάνω στον ισχυρισμό της ότι στέκεται στην πλευρά της ιστορίας και της προόδου.

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 2ο)

Σε αναγνώστες που είναι κουρασμένοι από συνταγές, μπορώ ακόμη να συστήσω μία μακρά σειρά εργασιών πάνω στον καταναλωτισμό, την μαζική κουλτούρα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης- μεταξύ άλλων, αυτά του Τζάκσον Λίαρς, Ρίτσαρντ Φοξ, Στιούαρτ Ιούεν, Γουίλιαμ Λητς, και Τοντ Γκίτλιν. Διαβάστε τον Γκίτλιν πάνω στην υπερβολή των ΜΜΕ [επί] του φοιτητικού κινήματος της δεκαετίας του ’60 και μετά προσπαθήστε να πείσετε τον εαυτό σας ότι μία αντιδραστική πολιτική μεροληψία είναι υπεύθυνη για όλα. Αλλά μην φοβηθείτε να βασιστείτε στις δικές σας παρατηρήσεις, που θα έπρεπε να είναι αρκετές, αφ’ εαυτών τους, για να αυξήσουν την αμφιβολία για το δόγμα ότι  τα ΜΜΕ προμοτάρουν μια δεξιόστροφη ιδεολογία της «αφοσίωσης, …πατριωτισμού, και αντιδιανοουμενισμού, ελιτισμού και αντικομμουνισμού», και  μη-κριτική συναίνεση. Ρωτήστε τον εαυτό σας πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν τόσο πολλοί άνθρωποι ότι τα Μέσα, ελεγχόμενα από το «ανατολικό λιμπεραλιστικό [σ.ph: των Αμερικανών «liberals»] κατεστημένο», προωθούν μία διαμετρικά αντίθετη ιδεολογία, μία μιας ανόθευτης λιμπεραλιστικής [σ.ph: φιλελεύθερης] ορθοδοξίας.