Στις 7 Νοεμβρίου του 1917 ξεκίνησε η Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, με την κατάληψη της εξουσίας εκ μέρους των Μπολσεβίκων, κάτι που οδήγησε σε πόλεμο μεταξύ αυτών και αντιμαχόμενων μερίδων. Το 1917 στη Ρωσία είχε διεξαχθεί ακόμη μία, η Φεβρουαριανή Επανάσταση, που οδήγησε στην κυβέρνηση Κερένσκι, που ήταν εν πολλοίς μια αστική δημοκρατία όπως την ξέρουμε στο δυτικό κόσμο. Πολλά ενδιαφέροντα πράγματα έχουν ειπωθεί για την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο Νικολάι Μπερντιάγεφ είχε διαπιστώσει ότι κατά τη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν την επανάσταση, ο ίδιος ο Λένιν κατέβαλε σημαντικές προσπάθειες να μετριάσει μηδενιστικές, ακραίες καταστροφικές δυνάμεις. Ο Τζον Κέννεθ Γκάλμπρεϊθ απέδωσε το θάνατο του Λένιν, που τελικά επήλθε το 1924, στις υπεράνθρωπες και αγχωτικές προσπάθειες που έπρεπε να καταβληθούν προκειμένου να γίνει η διοργάνωση της σχεδιασμένης οικονομίας. Αυτό μάλιστα συνέβαινε σε μια εποχή όπου δεν υπήρχαν ηλεκτρονικοί υπολογιστές για να βοηθήσουν με τους υπολογισμούς. Ο Γκάλμπρεϊθ είχε εκφράσει το θαυμασμό του για τα επιτεύγματα της Σοβιετικής Ένωσης στο επιστημονικό πεδίο (όπως με την επιτυχή εκτόξευση του Σπούτνικ), ωστόσο ο Βασίλης Ραφαηλίδης επισήμανε ότι, στον ανταγωνισμό των δύο συστημάτων, η μη-αξιοποίηση αυτού που σήμερα λέμε Τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνιών από τον πρώτο υπολογιστή ENIAC και έπειτα στάθηκε καταλυτική για την υστέρηση του σοβιετικού συστήματος.
Archive for the ‘Ιστορία’ Category
104 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση
23 Νοεμβρίου, 2021Μνήμη εκλογής Επτά Διακόνων
22 Απριλίου, 2018Λέει το ευαγγέλιο της ημέρας:
«Σκεφτείτε, λοιπόν, αδελφοί, εφτά άντρες από εσάς με καλή μαρτυρία, πλήρεις Πνεύματος και σοφίας, τους οποίους θα καταστήσουμε για την ανάγκη αυτή,
ενώ εμείς θα επιμείνουμε καρτερικά στην προσευχή και στη διακονία του λόγου».
Και άρεσε ο λόγος μπροστά σε όλο το πλήθος, και εξέλεξαν το Στέφανο, άντρα πλήρη από πίστη και Πνεύμα Άγιο, και το Φίλιππο και τον Πρόχορο και το Νικάνορα και τον Τίμωνα και τον Παρμενά και το Νικόλαο, προσήλυτο Αντιοχέα,
τους οποίους έστησαν μπροστά στους αποστόλους και, αφού προσευχήθηκαν, επέθεσαν σ’ αυτούς τα χέρια.»
Μερικές παρατηρήσεις στα παραπάνω:
1)Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι οι Απόστολοι κάλεσαν όλο το εκκλησίασμα (άντρες και γυναίκες, αδιακρίτως, όπως επισημαίνουν οι Χρυσόστομος κ.ά.) να προβούν στην εκλογή των -κατά κάποιο τρόπο- πρώτων «Χριστιανών πολιτικών».
(Σε πλήρη αντίθεση με αυτά, η Ιεραρχία τη δεκαετία του 1930 είχε κυκλοφορήσει Εγκύκλιο με την απίστευτη άποψη πως η απόδοση ψήφου στις γυναίκες «είναι αντίθετη με την Αγ. Γραφή».)
Φώτης Κόντογλου, λάτρης του Έντγκαρ Άλλαν Πόε και δεινός καστρολόγος
6 Νοεμβρίου, 2017Επίσης ο Κόντογλου αρεσκόταν να επισκέπτεται για ατελείωτες ώρες ερημωμένα κάστρα και έγραψε δεκάδες σελίδες σημειώσεων που εκδόθηκαν για αυτά, τον «Καστρολόγο» (και ορισμένα ακόμη, που εξέδωσε αργότερα ο Ι.Μ. Χατζηφώτης), παρά το ότι το ρωμαΐικο κάστρο κατάγεται ιστορικά από το δυτικό καστέλι.
Κάτι νομίζω πως μας λένε όλα αυτά για το πώς πρέπει να βλέπουμε κι εμείς την παράδοσή μας. Σίγουρα όχι ως αιγυπτιακή μούμια πάντως…
*γκροτέσκες/αραβουργήματα/ρασιοναλιστικές ιστορίες, όπως έχουν κατηγοριοποιηθεί αλλιώς
Ο χαρακτήρας της παράδοσης (εθνικής, ελληνικής, άλλης)
2 Νοεμβρίου, 2017

Μνήμη & τιμή «ΌΧΙ», θεός Άρης και Άγιος Γεώργιος
25 Οκτωβρίου, 2017Η Αγία Τριάδα, η επαναστατικότητα και το ’21
23 Μαρτίου, 2016Ένα τραγούδι που βγήκε από το μεράκι του λαού μας αναφέρει:
«-Χρίστο, σε θέλ’ ο βασιλιάς, σε θέλουν κι οι αγάδες
-Όσο’ν’ ο Χρίστος ζωντανός, Τούρκους δεν προσκυνάει
(“Του Χρίστου Μηλιόνη”-Κλέφτικο Δημοτικό Τραγούδι-Απόσπασμα)
Ο Χρίστος Μηλιόνης ήταν, με βάση τον Απόστολο Βακαλόπουλο, ο «αρχαιότερος κλέφτης που θυμούνταν» οι μεταγενέστεροι συνάδελφοί του που συγκροτούσαν την Κλεφτουργιά, η οποία ήταν σύμφωνα με τον Στρατηγό Μακρυγιάννη «η μαγιά της λευτεριάς». Από παλαιά οικογένεια Κλεφτών, τους Κολοκοτρωναίους, προήλθε και ο Αρχιστράτηγος του Αγώνα του Εικοσιένα Θοδωρής Κολοκοτρώνης.
Το απροσκύνητο ήθος της Κλεφτουργιάς, που συντηρούσε με εντατικότατη προσπάθεια και αυτοθυσία, ενέπνεε και τον απλό λαό μέσα στην δουλεία.
Το Πολυτεχνείο ’73 και μια μορφή της «θύραθεν» ελληνικής παράδοσης
15 Νοεμβρίου, 2015Η εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 μπορεί να έχει καταστεί θρύλος της μεταπολίτευσης, αλλά ταυτόχρονα έχει γίνει και ακίνδυνη, σαν τις μπλούζες του Τσε που παράγονται μαζικά από καπιταλιστικές εταιρείες. Είναι δηλαδή κάτι σαν ένα σουβενίρ. Πρέπει όμως κανείς να εμβαθύνει στα γεγονότα, να τα δει στην πραγματική τους διάσταση, ώστε να μπορέσει να τα κατανοήσει εντάσσοντάς τα μέσα σε κάποια ερμηνευτικά «σχήματα». Αυτό θα βοηθούσε πολλές κατηγορίες ανθρώπων: τους αριστερούς, τους δεξιούς, τους απολίτικους, τους χουντικούς…
Ένα σημείο που δεν έχει τύχει τόσης ανάδειξης είναι το πώς η εξέγερση αυτή μπορεί να ενταχθεί σε ένα ισχυρό νήμα της ελληνικής παράδοσης, που είναι το αντιτυραννικό πνεύμα. Συγκεκριμένα ήθελα να αναφερθώ στον Απολλώνιο Τυανέα(15-98 μ.Χ.), ένα πρόσωπο μυθοποιημένο έως θεοποιημένο εκ των υστέρων από τον συγγραφέα Φιλόστρατο και στις μέρες μας από νεοπαγανιστικούς κύκλους, αλλά που πάντως είχε μεγάλη αξία και που ήταν μια εξωχριστιανική, εννοείται, σημαντική, κατά τον Πατρολόγο Στυλιανό Παπαδόπουλο, «θρησκευτική προσωπικότητα» του ελληνισμού, νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος και θεουργός.
Αποσπάσματα από εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου για τον άγ. Αλέξανδρο Σμορέλλ
27 Μαΐου, 2015Μια καταπληκτική εκδήλωση συνολικά, ξεχωριστή και με μεγάλο ενδιαφέρον νομίζω ότι έγινε την περασμένη Παρασκευή 22/05 στο αμφιθέατρο-πνευματικό κέντρο του Ι.Ν. Παναγίας Λαοδηγήτρίας, όπως διαφαίνεται και από τα αποσπάσματα των εισηγήσεων και παρεμβάσεων που μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω. Οι 3 συνολικά στον αριθμό κύριες εισηγήσεις κάλυψαν ένα πλήθος θεμάτων:
- Το νόημα της αγιότητας εν συγκρίσει προς την ζωή του νεομάρτυρα Αλέξανδρου Σμορέλλ
- Την ιστορία και ιδεολογία του Ναζισμού και τους λόγους επικράτησής του
- Τις ιδέες και την ιστορία της οργάνωσης του άγ. Αλέξανδρου, του «Λευκού Ρόδου»
- Την αντιχριστιανική διάσταση του Ναζισμού
- Την λεπτομερειακή καταγραφή του βίου και πολιτείας του νεομάρτυρα
- Το περιεχόμενο των φυλλαδίων του «Λευκού Ρόδου»
- Την βαθύτατη χριστιανική πίστη του άγ. Αλέξανδρου Σμορέλλ, αλλά και των υπόλοιπων μελών της οργάνωσης
Εκκλησιαστικά εφημεριδογραφικά: Μέρος 1ο (περί παρελάσεων)
14 Νοεμβρίου, 2013Πολύς ο λόγος για τις παρελάσεις και την εθνική υπερηφάνεια σe «εκκλησιαστικά» και «χριστιανικά» έντυπα.
Κανείς έχει την εντύπωση ότι πρόκειται σχεδόν για τις αποφάσεις των Οικουμενικών και Πανορθόδοξων Συνόδων(οι οποίες έχουν ισχύ οικουμενικής), όπως ήταν λ.χ. η καταδίκη του Εθνοφυλετισμού(φυλετισμού= ρατσιστικού εθνικισμού) στην Πανορθόδοξη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως το 1872.
Από πού ξεκινάει το θέμα; Από εκεί που το προσδιόριζε ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, κορυφαίος ανάμεσα στους κορυφαίους της Ορθοδοξίας του περασμένου αιώνα:
το θέμα ξεκινάει από την «ανάγκη σύμπλευσης» της «εθνικοποιημένης» Διοικούσας Εκκλησίας, ώστε να είναι αρεστή στους ισχυρούς αυτής της εποχής° πράγμα που ξεκίνησε με την Βαυαροκρατία.
Ας σκεφτούμε την εν Ρωσσία Εκκλησία της εποχής της ΕΣΣΔ. Προσπαθούσε να φανεί πως δεν ήταν αντίθετη με το καθεστώς, ώστε να γίνει ανεκτή από αυτό. Εξ ου και ο μεγάλος Ρώσος θεολόγος Παύλος Ευδοκίμωφ είχε γράφει πως δεν υπάρχει ούτε «αστικός χριστιανισμός» ούτε «προλεταριακός χριστιανισμός» -με την έννοια φυσικά ενός χριστιανισμού συμβατού με την «προλέτ κουλτ» του ολοκληρωτικού σοβιετικού καθεστώτος…
Παρακάτω θα προσπαθήσω να κάνω ένα μικρό σχολιασμό λοιπόν σχετικά με το θέμα των παρελάσεων, οι οποίες κάθε χρόνο αποτελούν το θέμα τριβής ορισμένων «αγωνιστών» -αλλά και όντως αγωνιστών- της Εκκλησίας, οι οποίοι κατακεραυνώνουν την «προοδευτική και εκσυγχρονιστική αρνησιπατρία», όπως θα έλεγε και ο κ. Γιανναράς.
Αυτή η τελευταία σαφέστατα υπάρχει, πλην όμως, όχι να γίνεται παράχρηση του όρου…
παπά-Κώστας Σιδηρόπουλος, Χριστιανοί και μέταλ, 3η Σεπτεμβρίου και Μακρυγιάννης
4 Σεπτεμβρίου, 2013(1) Παπά-Κώστας Σιδηρόπουλος
Πάνε μερικές μέρες από την τελευτή του παπά-Κώστα*- από την ίδια ασθένεια που προσευχόταν να του έρθει ο Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης .
Ο παπά- Κώστας, από όσο λίγο είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω, ήταν ένας άνθρωπος με ζήλο, με αποφασιστικότητα, “εδραίος & αμετακίνητος”, ακέραιος. Μπορεί να διαφωνούσες με θέσεις του, αλλά αναγνώριζες τις αγαθές προθέσεις και την ειλικρίνειά τους.
Ήτανε φορές που, σε κάποιες εσπερινές ακολουθίες που τελούσε, ήταν μόνος και διαδραμάτιζε παράλληλα ρόλο ιερέα, ψάλτη, αναγνώστη και …παιδαγωγού.