Ο «αντι-ψέκας» στον Τζον Κάρπεντερ

Ο αντι-ψεκ είναι ο αντίθετος στην «ψέκα». Είναι αντίθετος σε ό,τι δεν παραδέχεται η «επιστήμη», οι επίσημοι φορείς, η «διεθνής κοινότητα», τα κράτη και οι υπερεθνικοί θεσμοί. Δεν είναι ένας strawman: ένας αχυράνθρωπος, ένα σκιάχτρο, μια ιδέα. Είναι απόλυτη πραγματικότητα. Και αυτό μας το αποκάλυψε κωμικο-τραγικά η τελευταία 2,5-ετία. Αν μπορούσα να συνοψίσω κάποιες βασικές απόψεις του αντι-ψέκα, αυτές θα ήταν:

• Η «επίσημη επιστήμη» (Rene Passet) είναι αδιαμφισβήτητη και είναι ανόητος/απατεώνας (βλαχαδερό, σαϊεντολόγος, θρησκόληπτος, κ.λπ.) και πρέπει να υπόκειται στη χλεύη όποιος τολμήσει να αντιλέξει
• Οι διεθνείς φορείς είναι άτρωτοι από οικονομικά συμφέροντα
• Οι κυβερνήσεις θέλουν το καλό μας κι οι κακοί βασικά είναι στη φυλακή
• Δεν υπάρχουν πράγματα παράδοξα, μεταφυσικά, συνωμοσίες
• Οι «ειδικοί» πρέπει να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλα και να καθοδηγούν την πολιτική (=τεχνοκρατία)

Είναι όμως αλήθεια ο αντι-ψέκας ένα νέο φρούτο; Όχι, καθόλου. Όπως κάποιοι όμως από τους ανοηταίνοντες «συνωμοσιολόγους» (ο όρος σύμφωνα με αξιοσημείωτη άποψη βιβλίου του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τέξας Lance Dehaven-Smith είναι εύρημα των μυστικών υπηρεσιών) κατάγονται από τον ζάπλουτο Ελβετό Έριχ φον Νταίνικεν, έτσι και αρκετοί από τους αντι-ψέκες έχουν ήδη περιγραφεί και υποστεί δριμεία κριτική πρωτύτερα από πολύ μεγάλες προσωπικότητες. Η νοοτροπία της αντι-ψέκας είναι χαρακτηριστική στον αριστουργηματικό Stalker του Αντρέι Ταρκόφσκι, όπου οι ήρωες ζητάνε κάτι άπιαστο, «ψεκασμένο» (ένα μυστικό δωμάτιο που προέκυψε από πρόσκρουση μετεωρίτη, όπου εκπληρώνεται η εσώτερη επιθυμία του ανθρώπου) όπως και στο έργο ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες παιδαγωγούς και φιλοσόφους (για να μην πούμε και εν ενεργεία πολιτικούς), που την περιγράφει και την κριτικάρει έντονα, τον Ευάγγελο Παπανούτσο.

Οι πανταχού παρόντες «αντιεμβολιαστές»

Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, έχει ήδη μπει ο Σεπτέμβριος, δηλαδή το αποκαλόκαιρο. Παρ’ ότι η σχέση της μεταδοτικότητας του κορωνοϊού με τις κλιματολογικές συνθήκες είναι ασαφής, όπως προκύπτει από μελέτη του παγκόσμιου μετεωρολογικού οργανισμού (WMO), το αναμενόμενο είναι ειδικά στη χώρα μας η έλευση του Σεπτέμβρη και δροσερότερου κλίματος να συνδυαστεί με αύξηση των κρουσμάτων. Η κυβέρνηση, πιθανότατα για λόγους εύρεσης αποδιοπομπαίου τράγου, έχει ρίξει το βάρος στους ανεμβολίαστους συμπολίτες μας.

Ο «επιστημονικός μύθος»

“Ο φασισμός είναι η αλήθεια ολόκληρης της προσπάθειας του αστικού Διαφωτισμού από την εποχή του Βάκωνα να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της προκατάληψης”. είχε γράψει κάπου ο μεγάλος κοινωνιολόγος Goran Therborn.

Ένας άλλος μεγάλος, Αριστερός επίσης, κοινωνιολόγος της σχολής της Φραγκφούρτης, ο Μαξ Χορκχάιμερ, είχε πει σε συνέντευξή του στο περιοδικό Spiegel (1970):

«Οι θετικιστές συγκεκριμένα διευκρινίζουν ότι από τη θέση του θετικισμού καμία ηθική πολιτική δε μπορεί να εξαχθεί. Επιστημονικά μιλώντας, το μίσος δεν είναι κατώτερο της αγάπης, παρά όλη την κοινωνική και λειτουργική διαφορά τους. Δεν υπάρχει κανένας επιστημονικός λόγος γιατί δεν θα έπρεπε να μισώ, εφόσον δεν υπάρχουν για μένα μειονεκτήματα στην κοινωνία».
(Μαξ Χορκχάιμερ)

Ο φασισμός, στην πραγματικότητα, και ο ναζισμός, ήταν η πραγμάτωση του βαθύτερου «μηδενιστικού» σπέρματος της αστικής ιδεολογίας από την εποχή του «Διαφωτισμού». Πίσω από μια συναισθηματική ρητορική, υπήρχε ένας ακραίος ορθολογισμός και θετικισμός, μαζί με μια ειδωλοποιημένη επιστήμη, που κατέληγε να θεωρεί ένα νεκρό ανθρώπινο σώμα ακριβώς ένα άθροισμα από υλικά για τη βιομηχανία.

Επιστήμη και επάγγελμα (Με αφορμή την κυκλοφορία των Βάσεων 2017)

α)ο «Εθνικός Ιστορικός» Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (φωτό) για συγκυριακούς λόγους δεν απέκτησε ποτέ πτυχίο Ιστορικού. Τις γνώσεις του τις απέδειξε γύρω στα 28 του με άρθρο του -αν δεν με απατά η μνήμη- για την εισβολή των Σλάβων στον ελλαδικό χώρο. Έγινε τελικά επί τιμή διδάκτορας πανεπιστημίου (όχι ότι το είχε ανάγκη βέβαια)

β)ένας από τους μεγαλύτερους κριτικούς λογοτεχνίας και ποίησης ειδικότερα, ο Αλέξανδρος Αργυρίου, δεν σπούδασε ποτέ φιλολογία ή λογοτεχνικά θέματα, αλλά σπούδασε σε πολυτεχνική σχολή

γ)επίσης ένας από τους μεγαλύτερους κριτικούς λογοτεχνίας και ποιητής, ο Τέλλος Άγρας, σπούδασε νομικός και ήταν βιβλιοθηκάριος στο επάγγελμα.

Συμπεράσματα:

Διπλώματα και παπλώματα, παιδεία και εκπαίδευση…

Συχνά τίθεται το ερώτημα ποια είναι η σχέση ή η διαφοροποίηση μεταξύ της παιδείας και της εκπαίδευσης. Σε αυτό το ερώτημα έδωσε κάποιες πολύ ωραίες και καίριες απαντήσεις ο Χρήστος Μαλεβίτσης, τονίζοντας τον «έρωτα» για το αντικείμενο της μάθησης και μελέτης ως ειδοποιό διαφορά. Άλλο συναφές ερώτημα είναι: ένας άνθρωπος με αυξημένα τυπικά προσόντα και τίτλους είναι (κατ’ανάγκη) πεπαιδευμένος; Ή ποια αξιοσύνη (πάντα στο επίπεδο της παίδευσης) μπορεί να έχει λ.χ. ένας άνθρωπος στερούμενος πτυχίου; Η απάντηση δεν φαίνεται να είναι εύκολη ή «καθολική». Κάποιες παρατηρήσεις όμως δίνουν κάποια πρώτα συμπεράσματα και τουλάχιστον μπορούν να αποτρέψουν από «άκριτες» γενικεύσεις.

Η θεωρητική φυσική, το νέο βιβλίο του Stephen Hawking και ο καθεστωτικός ταριχευμένος αστικός αθεϊσμός

Ο Στίβεν Χώκινγκ είναι μία πολύ γνωστή φιγούρα των ακαδημαϊκών της Θεωρητικής Φυσικής, κυρίως λόγω της νευρομυικής του πάθησης και χάρις σε ένα βιβλίο του «εκλαϊκευτικής επιστήμης», το «Χρονικό του χρόνου».  Ο Χώκινγκ θα κυκλοφορήση νέο βιβλίο την επόμενη εβδομάδα και από ό,τι φαίνεται, κάποιος προσπαθεί να κάνη θόρυβο σερβίροντας ξαναζεσταμένη σούπα «επιστημονικής» θεωρίας με ηχηρές απόψεις που οι δικοί μας δημοσιογράφοι ως καλοί μέτοχοι της αστικής τάξης πραγμάτων και παιδιά της εποχής τους παρερμήνευσαν, πετώντας στα πρόσωπα όσους τους διαβάζουν μία σειρά τερατώδικων και γελοίων ανακριβειών, ιστορικών, ιστορίας των επιστημών, αλλά και δημοσιογραφικών ακόμη. Και επειδή όλα αυτά είναι και «μυρίων κεραυνών άξια», όπως αγαπά να λέη ο ι. Χρυσόστομος, και επειδή η υπόθεση ζέχνει από πολλά μέτρα και επειδή, τέλος, το ψέμμα των Μήντια(sic) πρέπει να πάρη απαντήσεις, θα ασχοληθούμε.