παπά-Κώστας Σιδηρόπουλος, Χριστιανοί και μέταλ, 3η Σεπτεμβρίου και Μακρυγιάννης

(1) Παπά-Κώστας Σιδηρόπουλος

Πάνε μερικές μέρες από την τελευτή του παπά-Κώστα*- από την ίδια ασθένεια που προσευχόταν να του έρθει ο Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης .

Ο παπά- Κώστας, από όσο λίγο είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω, ήταν ένας άνθρωπος με ζήλο, με αποφασιστικότητα, “εδραίος & αμετακίνητος”, ακέραιος. Μπορεί να διαφωνούσες με θέσεις του, αλλά αναγνώριζες τις αγαθές προθέσεις και την ειλικρίνειά τους.

Ήτανε φορές που, σε κάποιες εσπερινές ακολουθίες που τελούσε, ήταν μόνος και διαδραμάτιζε παράλληλα ρόλο ιερέα, ψάλτη, αναγνώστη και …παιδαγωγού.

 

Τέλος του θέρους και Φθινόπωρο του θερισμού

Τέλος του καλοκαιριού (του σκότους) και επιτέλους νέα ανάρτηση για το ιστολόγιο. (Με την ευκαιρία, ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τους αναγνώστες για την παύση και τις παύσεις, αλλά υπήρξαν λόγοι… πολύμηνης ανωτέρας βίας. Στο εξής αυτό θα αλλάξει, συν Θεώ.)

Να εξομολογηθώ κάτι: υπάρχει κάτι χαρμόσυνο κάθε που φεύγει το καλοκαίρι για εμένα° ο Αύγουστος, σύμφωνα με τον Άγ, Γρηγόριο τον Παλαμά, είναι ο χειρότερος μήνας του χρόνου (εξ ου και το Μυστήριο του Ευχέλαίου που προτάσσεται). Ο δε Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης στον λόγο του για την ανακομιδή των οστών του Αγ. Γεωργίου(μήνα Νοέμβριο), έγραφε πως το Φθινόπωρο και η Άνοιξη είναι οι καλύτερες εποχές του χρόνου.

Και προσωπικά, σε τέτοιες εποχές που μπαίνει το Φθινόπωρο, αισθάνομαι την πόλη της Θεσσαλονίκης ως ποιητική και σαγηνευτική -αν και τσιμεντούπολη.

Το Φθινόπωρο αυτό φαίνεται ότι θα σημάνει αλλαγές° η μνημονιακή κυβέρνηση είναι πλέον σαν αυτήν την σαπισμένη πόρτα με την οποία παρομοίαζε τα καθεστώτα που ανατράπηκαν επιτυχημένα από  επαναστάσεις ο Τζ. Κ. Γκαλμπραίηθ. Ο προωθούμενος νόμος για τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας, σήμα ότι το χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο έχει αφεθεί ασύδοτο να αλωνίζει και να εξουσιάζει έμμεσα, θα φέρει πολύ πθανώς, αν η αλαζονεία και η κοντόθωρη οπτική συνεχίσουν να επικρατούν, το …μοιραίο. Άλλωστε, οι Αμερικανοί διπλωμάτες του τόπου, απεφάνθησαν ότι μάλλον μέσα στο Φθινόπωρο θα έρθουν οι πρόωρες εκλογές, ενώ η εκτόνωση της οργής, συνέχισαν, θα έρθει με την έλευση στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Χαμένες διαπροσωπικές σχέσεις και προσωπική μετάνοια

Συχνά εδώ στο ιστολόγιο έχουμε μιλήσει για θέματα που τα έχουμε εντάξει σε μια ειδική κατηγορία, στις εξομολογήσεις ή τα «καθ’εαυτόν». Έτσι και σήμερα, θα έχουμε ένα τέτοιο θέμα.

Το ζήτημα αφορά τις χαμένες φιλίες και ευρύτερα διαπροσωπικές σχέσεις στις ζωές μας σήμερα. Είναι διαπιστωμένο ότι οι σχέσεις αυτές δεν ευδοκιμούν εύκολα. Οι σχέσεις γενικότερα έχουν γίνει πολύ «δύσκολες». Αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει η αγιοπνευματική οικειότητα και η ενότητα, θα μου εξηγήσετε θεολογικά και πνευματικά, και θα συμφωνήσω. Επίσης, είναι γεγονός πως κάποιοι Πατέρες είχαν αντικαταστήσει την έννοια της φιλίας με την έννοια της αγάπης, λέγοντας ότι η φιλία αφορά κάποιες σχέσεις που οφείλονται περισσότερο σε συγκυρία(επάγγελμα, σπουδές κ.λπ.). Η αγάπη αυτή αφορά όλους και ΚΥΡΊΩΣ τους φτωχούς, τους ξένους, τους αδικημένους, τους αναξιοπαθούντες, τους τιμωρούμενους. Την δε φιλία τους οι Άγιοι Γρηγόριος Θεολόγος και Μέγας Βασίλειος την είχαν ονομάσει {ο πρώτος} «πνευματικό έρωτα».

Φθινοπώρου μυστηριώδης και παραδείσια μελαγχολία…(Σκέψεις πάνω στο «νόημα του φθινοπώρου».)

Από τον κατά Ν. Βρεττάκο «μελαγχολικό Οκτώβρη», περάσαμε σε αυτό που ένας άλλος μεγάλος ποιητής μας( με συμπαθούντες στην γενιά του ’30 όπως τον Χατζίνη), ο Κ. Καρυωτάκης έλεγε κάπου στα Ελεγεία και τις Σάτιρές του, δηλαδή την ξέφυλλη δενδροστοιχία του Δεκέμβρη· στο τέλος του Φθινοπώρου και την έναρξη του Χειμώνα. Το φθινόπωρο είναι για τον Άγ. Νικόδημο τον Αγιορείτη μία από τις δύο καλύτερες εποχές του έτους, μαζί με την άνοιξη· είναι η εποχή της ανακομιδής των οστών του Αγίου Γεωργίου από την Καππαδοκία…  Αλλά το χινόπωρο ήταν και (η) αγαπημένη εποχή πολλών ποιητών· ιδιαίτερα υπήρχαν ποιητές που έγραφαν μάλλον μόνο το φθινόπωρο·  ο ιδιαίτερα και βαθιά ευαίσθητος, αλλά και δημοτικιστής και σοσιαλιστής της εποχής Κώστας Χατζόπουλος ένας από αυτούς. Αυτές τις μέρες που το χινόπωρο φεύγει έρχονται στον νου εκείνοι οι ωραίοι στίχοι των Nevermore: «Have you ever wondered why the wind blows cold?» Δηλαδή: «έχεις ποτέ αναρωτηθεί γιατί ο άνεμος πνέει κρύος»; Κάθετι σε αυτήν την κτίση, δηλ. τον κόσμο, έχει ένα ιδιαίτερο και βαθύτερο λόγο δημιουργίας και ύπαρξης. Σε κάθετι ενυπάρχει το μυστήριο, έλεγε ο Ντοστογιέφσκι, και αυτό το μυστήριο είναι ο λόγος των όντων που ανέφερε  θεόπνευστα ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Όπως το έλεγε ο συγγραφέας ιστοριών μυστηρίου Ντιν Κουντζ, «ο Θεός είναι η πηγή κάθε μυστηρίου»…

Όπου γενικότης εκεί και επιπολαιότης

Κι αυτό το έλεγε ο Παπαδιαμάντης, που ήξερε και δεν περίμενε από την γνώση του κτιστού και τις μεθόδους της(παρατήρηση, πείραμα που επαναλαμβάνεται κτλ.) που είχε να του αποκαλύψει γενικούς νόμους…

Αλλά όλοι εσείς οι «επαγγελματίες» γραφιάδες και παχυλά αμειβόμενοι -μήπως παρ’αξία; μήπως;.. -στα διάφορα φριπρές, στις διάφορες λάιφστάιλ φυλλάδες, αρχής γενομένης από το ΚΛΙΚ που σήμερα έχει εξαπλωθεί σαν την χολέρα και διαθέτει κάθε «σοβαρή» κατά τα άλλα εφημερίδα ένα τέτοιο(από την «Μακεδονία» ως την «Ελευθεροτυπία», με λαμπρές, θύραθεν, εξαιρέσεις λ.χ. τον Ριζοσπάστη και την Εστία, να πω και ένα καλό λόγο), μην χάσει το target-group και ταις πωλήσεις, νομίζετε ότι μπορείτε να βγάλετε γενικούς νόμους, κοινωνιολογικούς ας πούμε και ουσιαστικά, για το πώς φέρονται οι τάδε, τι θέλουν οι δείνα, τι πραγματικά σκέφτεται ο κύριος Άλφα -που λέει και ο Καρυωτάκης στις πρόζες του, συγκεκριμένα στην «Κάθαρσιν«-, τι αλήθεια θέλει να πει ο κύριος Βήτα.

«Κάθε λόγος του έχει ουσία, η σιωπή του μια σημασία»

Λοιπόν, όπως λέγαμε λίγο πριν, ο Μίλτος Σαχτούρης ήθελε να «σκίσει» εκείνο το ποίημα που διδάσκεται μαζί με την «Αποκριά» στην Λογοτεχνία του Λυκείου, τον «στρατιώτη ποιητή», ενώ κατέστρεφε τα περισσότερα, ίσως 9:1 από τα ποιήματά του… Τα περισσότερα ποιήματα του Καβάφη είναι «κρυμμένα» ή «αποκηρυγμένα», ενώ εν ζωή εξέδωσε ελάχιστα, μεταξύ 10 και 20 -με την επιμέλεια του Γρηγόριου Ξενόπουλου, όπως νομίζω. Ο Έδγαρ Άλλαν Πόε, όταν κάποτε εκδόθηκαν τα ποιήματά του, τα αποκάλεσε απλώς «ασήμαντα», ενώ ο Φρ. Σοπέν είχε 3 «Νυχτερινά» σε ένα συρτάρι κρυμμένα, εκ των οποίων το ένα (σε ντο# ελάσσονα) είναι το πασίγνωστο κομμάτι που ακουγόταν στην ταινία  «ο πιανίστας»… Τι κοινό έχουν όλα αυτά και γιατί τα αναφέρω έτσι..;