Τι είναι το Ακραίο Κέντρο;

Ο όρος Ακραίο Κέντρο, όπως και ο όρος νεοφιλελευθερισμός, δεν είναι ένας όρος με εξαρχής αρνητική φόρτιση. Πιο συγκεκριμένα, τις έννοιες αυτές τις δημιούργησαν υπέρμαχοι των αντίστοιχων πολιτικών ιδεολογιών και όχι αντίπαλοί τους. Πολύ πρόσφατα, ο Εμμάνουελ Μακρόν, που έχει χαρακτηριστεί (στο βιβλίο των Br. Amable και St. Palombarini) και ως ο «τελευταίος νεοφιλελεύθερος», είχε μιλήσει για το «ακραίο κέντρο» ως ιδεολογία του. Το 2017, το περιοδικό Foreign Policy είχε κάνει λόγο για τον ριζοσπαστικό κεντρισμό του Μακρόν. Ουσιαστικά, όμως, μπορούμε να πούμε ότι ένας από τους πρώτους θεωρητικούς (και πρακτικούς) του Ακραίου Κέντρου ήταν ο Τόνυ Μπλαιρ, ο οποίος, σε ένα άρθρο του το 2018, είχε μιλήσει για τον «επαναστατικό κεντρισμό» ή το «επαναστατικό κέντρο». Ο Μπλαιρ εκεί αναγνωρίζει την ανάγκη ενός επαναστατικού κέντρου, που κάνει ριζοσπαστικές τομές και δεν αποτελεί απλώς τη δύναμη του «ήρεμου ορθολογισμού», του «πραγματισμού» και των «συμβιβασμών». O Mπλαιρ εξαρχής άλλωστε είχε αυτό-χαρακτηριστεί «κεντριστής», που είναι ένας νέος όρος, ένας νεολογισμός, δηλαδή μέλος ενός νέου Κέντρου.

Ο «αντι-ψέκας» στον Τζον Κάρπεντερ

Ο αντι-ψεκ είναι ο αντίθετος στην «ψέκα». Είναι αντίθετος σε ό,τι δεν παραδέχεται η «επιστήμη», οι επίσημοι φορείς, η «διεθνής κοινότητα», τα κράτη και οι υπερεθνικοί θεσμοί. Δεν είναι ένας strawman: ένας αχυράνθρωπος, ένα σκιάχτρο, μια ιδέα. Είναι απόλυτη πραγματικότητα. Και αυτό μας το αποκάλυψε κωμικο-τραγικά η τελευταία 2,5-ετία. Αν μπορούσα να συνοψίσω κάποιες βασικές απόψεις του αντι-ψέκα, αυτές θα ήταν:

• Η «επίσημη επιστήμη» (Rene Passet) είναι αδιαμφισβήτητη και είναι ανόητος/απατεώνας (βλαχαδερό, σαϊεντολόγος, θρησκόληπτος, κ.λπ.) και πρέπει να υπόκειται στη χλεύη όποιος τολμήσει να αντιλέξει
• Οι διεθνείς φορείς είναι άτρωτοι από οικονομικά συμφέροντα
• Οι κυβερνήσεις θέλουν το καλό μας κι οι κακοί βασικά είναι στη φυλακή
• Δεν υπάρχουν πράγματα παράδοξα, μεταφυσικά, συνωμοσίες
• Οι «ειδικοί» πρέπει να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλα και να καθοδηγούν την πολιτική (=τεχνοκρατία)

Είναι όμως αλήθεια ο αντι-ψέκας ένα νέο φρούτο; Όχι, καθόλου. Όπως κάποιοι όμως από τους ανοηταίνοντες «συνωμοσιολόγους» (ο όρος σύμφωνα με αξιοσημείωτη άποψη βιβλίου του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τέξας Lance Dehaven-Smith είναι εύρημα των μυστικών υπηρεσιών) κατάγονται από τον ζάπλουτο Ελβετό Έριχ φον Νταίνικεν, έτσι και αρκετοί από τους αντι-ψέκες έχουν ήδη περιγραφεί και υποστεί δριμεία κριτική πρωτύτερα από πολύ μεγάλες προσωπικότητες. Η νοοτροπία της αντι-ψέκας είναι χαρακτηριστική στον αριστουργηματικό Stalker του Αντρέι Ταρκόφσκι, όπου οι ήρωες ζητάνε κάτι άπιαστο, «ψεκασμένο» (ένα μυστικό δωμάτιο που προέκυψε από πρόσκρουση μετεωρίτη, όπου εκπληρώνεται η εσώτερη επιθυμία του ανθρώπου) όπως και στο έργο ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες παιδαγωγούς και φιλοσόφους (για να μην πούμε και εν ενεργεία πολιτικούς), που την περιγράφει και την κριτικάρει έντονα, τον Ευάγγελο Παπανούτσο.

Σημειώσεις για το θέμα των σχέσεων ελληνισμού-Ορθοδοξίας

Οι Πατέρες πράγματι τίμησαν την παιδεία. Επιπλέον, απέκτησαν, ορισμένοι, και οι ίδιοι την παιδεία και επιπλέον μέχρι και όλη την παιδεία της εποχής τους. Από τους πιο μελετηρούς ήσαν ο Μ. Φώτιος, ο Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Άγ. Μάξιμος ο Γραικός και ο Μ. Βασίλειος, σύγχρονα ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ. Όπως ο Μέγας Αθανάσιος είχε γράψει το «κατά Ελλήνων/ειδώλων», έτσι και ο Μ. Βασίλειος είχε γράψει εκείνο τον λόγο (ή επιστολή) προς τους νέους, για την ωφέλεια από τα ελληνικά κείμενα. Πολλοί, λαμβάνοντας αφορμή από αυτόν τον λόγο και μόνον, μίλησαν για τον «θαυμάσιο ελληνοχριστιανικό πολιτισμό» και τα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη». Μπορώ να θυμηθώ πρόχειρα μερικούς εν ενεργεία Μητροπολίτες, καθώς και την ιστοσελίδα της Ι.Μ. Θεσσαλονίκης, που κάνει λόγο για την προώθηση του «Ορθόδοξου(;) Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού».  Και τίθεται το ερώτημα, αν με όλα αυτά ισχύει το «Ουκ έστι Έλλην ου Σκύθης ου Ιουδαίος… πάντες εις εσμέν».

Ως γνωστόν, οι Πατέρες έλεγαν ότι το «εθνικιστικό σαράκι» και ο «σωβινιστικός οίστρος», καταπώς το αποκαλούσε ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος εμφατικότατα, είναι χαρακτηριστικά προχριστιανικά, των εθνικών και των παγανιστών. Αυτό σημαίνει πως όταν υπάρχει μια καταγωγή από κάποιο έθνος που τίμησε περισσότερο τον Θεό ή είχε σημαντικά επιτεύγματα σε κάποιους όντως σημαντικούς τομείς, αυτό συνεπάγεται απλώς μεγαλύτερη ευθύνη και όχι αξιωσύνη. Διότι «ο Θεός μπορεί να εγείρει από τις πέτρες απογόνους στον Αβραάμ». Και «εάν ήσασταν τέκνα του Αβραάμ, θα κάνατε τα έργα του Αβραάμ». Ομοίως και για εμάς.

«Χουντικά σταγονίδια» στον «φιλόχριστο στρατό»

Όπως ίσως θα έχετε παρακολουθήσει οι φίλοι αναγνώστες αυτών των γραμμών, τις τελευταίες δέκα ημέρες έγινε λόγος για ένα ζήτημα το οποίο άπτεται της εορτής του Πολυτεχνείου. Κάποιος νεαρός και ειδικότερα ο 4ετής αρχηγός φοιτητής της Σχολής Ευελπίδων Π. Φαραντάτος, όπως φημολογήθηκε αρχικά από την φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Το βήμα της Κυριακής», μετά την εορτή προς τιμήν του Πολυτεχνείου 1973, μίλησε για «μπούρδες» αναφορικά με την εορτή αυτή και τραγούδησε κάποιο άσμα το οποίο είναι χουντικός ύμνος («Μεσ’ στου Απρίλη την γιορτή»). Μάλιστα, ανάγκασε ίσως ή συνοδεύτηκε σε αυτήν την ενέργεια από ορισμένους(4-5) συμφοιτητές ή και φίλους. Υπήρξαν πληροφορίες έσωθεν ότι το περιστατικό με κάποια μορφή πράγματι έλαβε χώρα, ενώ σε άλλη κυριακάτικη εφημερίδα συγγενής του παιδιού αυτού ισχυρίστηκε ότι συκοφαντήθηκε και ότι επρόκειτο για παρεξήγηση. Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα μίλησε για «χουντικό πυρήνα στην Ευελπίδων»· ο δε πρότερος πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου είχε ομιλήσει στους Μέρκελ-Σαρκοζί στην περιβόητη συνάντησή τους μετά την ανακοίνωση δημοψηφίσματος περί κινδύνων… πραξικοπήματος· οι συνδαιτυμόνες αυτοί εξοργίστηκαν με αυτά που άκουγαν- βέβαια «μην κρίνεις, για να μην κριθείς».
Βεβαίως, και νομικά ακόμη υπάρχει το περίφημο τεκμήριο αθωότητας και δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε εύκολες κριτικές και επικρίσεις, πόσω μάλλον καταδίκες. Αλλά ας υποθέσουμε ότι ισχύει οποιαδήποτε εκδοχή. Ποια σημασία έχει; Αυτές οι σχετικές αναρρωτήσεις είναι σαν να προέρχονται από κάποιον που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με την ελλαδική πραγματικότητα και δη την στρατιωτική, η οποία σε μεγάλο τμήμα της είναι «σουρεαλιστική» και άκρως εξοργιστική. Ιδίως, ίσως, οι νεώτεροι, από κατ’ ιδίαν συζητήσεις και μόνον θα γνωρίζουν πόσοι και πώς έχουν -έκπαλαι- τέτοια φρονήματα εντός του στρατού. Προσέξτε: όχι εθνικιστικά ή «υπερεθνικόφρονα» φρονήματα, αλλά απλώς φασιστοειδή ή/και «μιλιταριστικά». Δηλαδή αντιδημοκρατικά και νομικιστικά, που προσκυνούν ως είδωλο και ως νέο χρυσό μοσχάρι το Κράτος και έχουν ποικίλα όνειρα φίλαρχης «επιβολής της τάξης».

Περί Ψωμιάδη, «λαϊκίστικης» Αριστεράς και μνημονίου ή, άλλως, Τίνος είδους δημοσιογραφικά φυντάνια ευδοκιμούν στης πλαγιάς της πιο μελάγχολης τα μάκρη(του Ρωμαΐικου)

Ο πολύς κος Σήφης Πολυμίλης μας, λοιπόν, με άρθρο του στο …»Βήμα» -διότι δεν μπορεί να μην μας διαφωτίζη πολλαχόθεν, όπως καταλαβαίνετε, τώρα που ηδικήθη κατά τι στην «Ε»- μας μιλάει εναντίον του Παναγιώτη Ψωμιάδη, του από ορισμένους αποκληθέντος «Νομάρχη-Ζορό» που ήταν έτοιμος να προασπίση τον Καραμανλή και τον Λαζόπουλο(δευτερευόντως) από κάθε κρύφια απειλή. Συνοψίζω τα κύρια σημεία:

1)ο Ψωμιάδης είναι εκφραστής τάσης «ψυχοπονιάρικης»(άλλο πάλι και τούτο) κατά του Μνημονίου.

2)υπάρχει τάση σύμφυτη μέσα στην ελληνική κοινωνία που προτάσσει μία ψεύτικη λεβεντοπατριωτική, θα λέγαμε, αντίσταση κατά του μνημονίου. Βέβαια, όλοι εμείς οι ορθολογισταί καταλαβαίνουμε πόσο χαζά είναι όλα αυτά.

3)οι πολιτικοί συνέβαλαν σε αυτές τις τάσεις, που απολυτοποιούν αφηγήματα ιστορικά, όταν όλοι ξέρουμε στην κατά τον Μποντριγιάρ «μετά το όργιο» εποχή του μεταμοντερνισμού ότι υπάρχει γνωσιολογικός σχετικισμός.

4)ακόμη και ο Αλαβάνος παριστάνει τον εθνικό απελευθερωτή, σαν τον Αντρέα πριν το ’81.

5)όλα αυτά είναι πάρα πολύ άσχημα, και δεν πρέπει η μάχη κατά του Μνημονίου να εκφυλιστεί σε αυτά, που είναι «βλαχομπαρόκ».

Όπως επιγραμματικώς αναφέρει ο σοφός δημοσιολόγος:

Γιατί μπορεί να τα έχουμε κάνει θάλασσα παντού σχεδόν αλλά βέβαια δεν μπορούμε να ανεχθούμε σε καμιά περίπτωση ότι κάποιοι άλλοι και δη ξένοι έχουν την ικανότητα, την τεχνογνωσία να μας επιβάλλουν ένα μοντέλο σωτηρίας που δεν ταιριάζει στις παγιωμένες… παραδόσεις μας. ( Πηγή. )

Βεβαίως, είναι αρκετά χρόνια που διαβάζω αυτού του τύπου τις απόψεις στον ελλαδικό Τύπο, από πολλά διαφορετικά πρόσωπα, με πολλές διαφορετικές παραλλαγές, με την ίδια στοχευμένη επιχειρηματολογία. Και κάποιοι φίλοι που μας διαβάζουν μπορεί να σκέφτονται κάτι σαν «μα θα ασχοληθούμε τώρα με ένα ασήμαντο εθνομηδενιστή φαφλατά του συρμού»; Το φαινόμενο είναι γενικευμένο, όμως. Η ασθένεια έχει επιδεινωθή. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται καυτηριασμός.

Η ψυχρή λογικότητα του αστικού κοινωνικοφιλοσοφικού συστήματος, η ταπεινή τρυφερότητα των Αγίων…(1)

Όπως μας λέει ένας από τους κατά ευρεία παραδοχή μεγαλύτερους κοινωνιολόγους της εποχής μας, ο Goran Therborn, «Ο φασισμός είναι η αλήθεια ολόκληρης της προσπάθειας του αστικού Διαφωτισμού από την εποχή του Βάκωνα να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της προκατάληψης»*.  Και είναι ο φασισμός, διότι ο φασισμός ακριβώς εκφράζει την «αποθέωση» του αστικού ορθολογισμού και αστικού Λόγου, μέσα από την διαλεκτική των ιδεών του, που τον οδηγούν (αναπόφευκτα) στον «Μύθο» , όπως θα έλεγαν οι Αντόρνο/Χορκχάιμερ της σχολής της Φραγκφούρτης, που είναι, σίγουρα, από τα αξιολογότερα ρεύματα της ευρωπαϊκής ιντελλιγκέντσια.  Βεβαίως, μέσα στην ελλαδική κοινωνία, παρά το ότι μπήκε στην Ε.Ε.** ως «Η χώρα της Φιλοκαλίας»(η Γαλλία, μαζί και ο όψιμος Καμύ, διδάχθηκε πάρα πολλά από την Ορθόδοξη ρωσσική διασπορά, θυμηθείτε…), όπως έλεγε τότε η «Le monde», υπάρχουν κάποιοι διανοητές που θεωρούν, ότι ακόμη και σήμερα, παρά και όλα τα άκρως και πρωτοφανώς αιματοβαμμένα διδάγματα του  20ου αι., του«άθρησκου αιώνα μας» (Νικολάι Μπερντιάεφ, 1918), και παρά, τέλος, το ότι απέχουμε 5 αιώνες από τον Τορκεμάδα και την Ισπανία της «Ιεράς Εξέτασης», που ήταν ο «φόβος και ο τρόμος των αιρετικών»,  θεωρούν, λοιπόν, ότι πρέπει να επιστρέψουμε στον (αφηρημένο) Αστικό Διαφωτισμό, για να διορθωθούν , ω χαρά, όλα μας τα προβλήματα. Μάλιστα, όχι μόνο στην νοησιαρχία του Μεσαίωνα με κοσμική μορφή, δηλαδή την αποθέωση της διάνοιας, και της συλλογιστικής μεθόδου(«=ορθολογισμός), αλλά επίσης και στην «αστική ωφελιμιστική ηθική«.

J.S. Mill, πατέρας του σύγχρονου ωφελιμισμού

Τώρα, βέβαια, είναι ένα βασικό ερώτημα, πώς μπορείς να επιστρέψεις σε κάτι που έχει εξαπλωθεί ήδη από οργανικούς κ.α. διανοούμενους σαν την πανούκλα από μολυσμένους αρουραίους…; Πώς μπορείς να επιστρέψεις και να εμπεδώσεις κάτι που ήδη είναι, κατά την θαυμάσια ορολογία του Μάη του ’68 και συναφών κινημάτων, κυρίαρχη ιδεολογία και που προωθείται, λυσσωδώς σαν μια ακόμη επανάσταση «δαιμονισμένων», από τους «ιδεολογικούς μηχανισμούς του Κράτους» και τα ΜΜΕ;…… Λοιπόν;

Το τέλος των μύθων του ελληνισμού και του ανθελληνισμού(μέρος α’)

Ο Παύλος Ευδοκίμωφ γράφει στην «τρελλή αγάπη του Θεού», που διαβάζω τρεχόντως:

«Στην αδυναμία του Θεού αντιστοιχεί η αδυναμία του ανθρώπου. O Άγιος Παΐσιος ο Μέγας προσευχόταν για τον υποτακτικό του που είχε αρνηθεί τον Χριστό. Ο Κύριος του παρουσιάστηκε και είπε: «Δεν τo ξέρεις ότι μ’αρνήθηκε;» Όμως ο Άγιος δεν έπαυσε να λυπάται και να προσεύχεται ακόμα πιο έντονα για το μαθητή του, οπότε ο Κύριος του λέει: «Παΐσιε, με την αγάπη σου ταυτίστηκες μαζί μου…».

Αρρενομανείς φοράδες: απάντηση στους «θηλυμανείς ίππους»!!!(α’ μέρος)

Ας ξεκινήσουμε με την καταγραφή κάποιων πραγματικοτήτων:

α)το φεμινιστικό κίνημα έχει εκτροχιασθή σε ικανό του μέρος. Για να μην μιλήσουμε για φεμινίστριες όπως η Αγία Οσ. Ξένη, που διεκδικούσε την ελευθερία στο να μην υπανδρευθή όποιον δεν θέλει, δηλαδή που την βλάπτει στην αρετή της, και την Αγία Αικατερίνη την πάνσοφο, που δεν υπανδρεύθηκε κανένα, διότι πληγώθηκε βαθύτατα από τον αποκλειστικό, θείο έρωτά της προς τον κάλλει Ωραίο Νυμφίο της -παρά τις πιέσεις των ευγενικής καταγωγής γονέων της-, ή την αυτοκράτειρα Θεοδώρα(ισότητα στον κολασμό της μοιχείας για τους άνδρες π.χ.), ας θυμηθούμε την Καλιρρόη Παρρέν, η οποία ήταν βαθιά Χριστιανή και ζητούσε όντως τα θεόσδοτα δικαιώματα για τις αδελφές της εν Χριστώ.  Κοντά στις μέρες μας, η κυρίαρχη ιδεολογία ζήτησε την ισοπέδωση των γυναικών και ανδρών και τις ήθελε στην παραγωγή. Επίσης, ζήτησε την εξομοίωση σε όλα τα άσχημα και από πλευρά ήθους ανάξια, δηλαδή την τεχνητή αρρενωπότητα. Όχι την ισότητα, αλλά την αντιπερσοναλιστική ισοπέδωση. Αυτά έγιναν αιτήματα και του φεμινιστικού κινήματος σε ικανό μέρος του…

Η επιστροφή του «χυδαίου υλισμού» ως επιστήμης

Υπάρχει ένα  θέμα που με απασχολεί επί καιρό πολύ. Σε πολλές περιπτώσεις συγχρόνων «επιστημόνων»(«αμόρφωτων επιστημόνων», που είναι μάλλον πλεονασμός κατά Καστοριάδη) και «διανοητών», βλέπουμε ένα άκρως, χονδροειδές υλιστικό πνεύμα. Οι απριορισμοί, οι προκαταλήψεις εγγίζουν το επίπεδο του «ιδεολογικού κάλου».  Βεβαίως, όλοι γνωρίζουμε, ελπίζω, ότι ο «επιστημονικός υλισμός», καθώς και ο επιστημονισμός(scientism), που υπονοούν και τον «επιστημονικό αθεϊσμό», είναι ιδεολογίες που κατέπεσαν πολύ καιρό πριν, όπως, άλλωστε, και ο (αστικός ευρωπαϊκός) Διαφωτισμός από την «ρομαντική δημιουργική αντίδραση» του 19^ου αι.. Συγκεκριμένα, για αυτό υπήρξε, όπως έχει ξαναγραφτεί πολλάκις, ομολογία του ιδίου του σκαπανέα(μαζί με τον Haeckel) του υλισμού των φυσικών επιστημών, βιολόγου και φιλοσόφου Hans Driesch(1867-1941): ο υλισμός, είπε τότε, κάπου στο δεύτερο τέταρτο του 20^ου αιώνα, είναι μία θεωρία πλέον ξεπερασμένη.

Δύση και Χέρτσεν(2):αδιέξοδα της Δύσης, ορθολογισμός, επιφανειακότητα και η δυτική αντίδραση

Στο προηγούμενο, είπαμε για την Δύση και πόσο αυτή απογοήτευσε τον μέγιστο δυτικόφιλο φιλόσοφο Alexander Herzen. Πράγματι, αυτή ήταν πολύ μακρϋά από την ρωσσική αντίληψη.  Κύριο γνώρισμα της Δύσης είναι, για πάρα πολλούς μεγάλους, η επιφανειακότητα, η επιπολαιότητα(το ίδιο είναι). Αυτό συνήθιζε να το λέει ο μέγιστος της παρ’ημίν λογοτεχνίας και δοκιμιογραφίας, ο κυρ Φώτης Κόντογλου. Αλλά το έλεγαν και πάρα πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στον συγγραφέα Μελχιόρ ντε Βογκέ. Αυτό το γνώρισμα έχει, όντως, ο ρηχός ρασιοναλισμός(«ορθολογισμός»).