Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς(1894-1979) για τους Έλληνες, εμάς

Ξέρετε, είναι αρκετά διασκεδαστικό να βλέπη κανείς ορισμένους προσχωρημένους στην ιδεολογία της ευρωλιγούρας, την κατά ορισμένους ξεκινήσασα κατά την «αναγραμματισμένη» μορφή της ημερομηνίας της Άλωσης που είναι το 1354, όταν ο Δημήτριος Κυδώνης μετέφρασε στα ελληνικά τον Θωμά Ακινάτη (ήταν η Summa Theologiae), πριν προσχωρήσει στον Παπισμό μερικά έτη αργότερα. Δυστυχώς, «μιλάνε πολύ, αλλά με λάθος μήνυμα». Και όχι μόνο με λάθος μήνυμα, αλλά χωρίς να κατέχουν με μία ορισμένη επάρκεια κάποιο θέμα, που τους οδηγεί σε αστειότητες ιδεολογικές. Έτσι, π.χ., ο πατήρ Μπέης στα άρθρα του στην «Ε» τολμάει να μας μιλάη επανειλημμένως και ανεπαισθήτως για την …ρωμέικη αναίδεια(sic) και την «βαλκανική καθ’ημάς Ανατολή» που βεβαιότατα καταλαβαίνουμε πόσο μπανάλ είναι, πόσο αθεράπευτα πτωχική και πόσο βαθιά ντροπή πρέπει να φέρουμε για αυτήν. Βεβαίως, επίσης, και είναι, δηλώνει ακραιφνής θαυμαστής του κου Σημίτη (ναι, ακόμη και σήμερα), και θεωρεί ότι τα (συνήθως και κατά ιδεολογία ανυπόφορα νερόβραστα, στον κλασσικισμό, και πάντως προ της άνθισης του ρομαντισμού) κομμάτια που έφκιαχναν οι Χέντελ μπορούν να είναι εφάμιλλα της Λειτουργίας του Χρυσοστόμου και των Πατέρων- πράγμα που φοβάμαι ότι πρώτα-πρώτα δείχνει το μέγεθος της απουσίας επαφής με την καισαρική διαφορά Δύσης-Αίρεσης και Ορθοδοξίας, πράγμα που ήθελε ακριβώς να επισημάνει ο Κόντογλου μιλώντας για «θείο πάθος» αντί για «θείο δράμα«(πρβλ. θέατρο, όπερα). Δεν έχουν γνωρίσει την καλοσύνη(δεν πουλάει άλλωστε, ούτε παράγει εφέ) και το ήθος, κατ’αρχάς, των Ορθόδοξων «λαοτήτων» των Βαλκανίων, και του Βορρά, και, όπως ο ευαίσθητος δυτικόφιλος επαναστάτης Αλεξάντερ Χέρτσεν πριν την επίσκεψή του στην Δύση, θεωρούν ότι το Δυτικό πνεύμα είναι προς εκθειαστέο. Από την άλλη, ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς δεν καταδέχθηκε να πάρη πτυχίο, μην τελειώνοντας την πτυχιακή του διατριβή σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας, λόγω της άρνησής του να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις των Ευρωπαίων που δεν τους άρεσε καθόλου η δριμεία κριτική του στον Ευρωπαίο άνθρωπο και τον επιφανειακό, ως συνήθως, ουμανισμό του. Ο δε Βλαδίμηρος Σολοβιώφ πήρε το δίπλωμα του Μαγίστρου των Επιστήμων, οιονεί διδακτορικό, υποστηρίζοντας περί το 1875(1874, αν δεν απατώμαι) την διατριβή του με τον εύγλωττο τίτλο «Η κρίση της δυτικής φιλοσοφίας. Κατά των θετικιστών.» Μόνο που το έλαβε στην Ρωσσία, μετέχοντας στην περίφημη Αναγέννηση που έλαβε χώρα κατά τον 19ο αιώνα, τα τέλη, εκεί. Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, να μην πλατυάσω άλλο, λογιότατος όπως ο πρωτοχριστιανικός Άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυρας(από τον οποίο και έλαβε εσκεμμένα το όνομα -το πραγματικό του ήταν Μπλάγκογιε), όμως, σε αντίθεση με την Ευρώπη, είχε σε ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση το (ψευτο-)Ρωμαΐϊκο, την Ορθόδοξη Ελλάδα, του 1920, και μίλησε με λόγια που θα δούμε αμέσως παρακάτω και τα οποία λαμβάνονται από την εξοχη, όντως, μελέτη του π. Αθ. Γιέβτιτς(σήμερα, εδώ και έτη, σε επισκοπικό αξίωμα) για αυτόν… Λέει, συνηθίζει να λέη, λοιπόν, ο νεοαναγνωρισθείς -κρατήστε την έκφραση- Άγιος τα εξής σχεδόν απίστευτα:

«-Man, you disrespecting me? Take him out.» εν όψει Σαββάτου του Λαζάρου…

Τα παρακάτω ανήκουν σε ένα πασίγνωστο συγκρότημα, τους Offspring, που ανήκει στην κατηγορία punk-rock. Οι στίχοι μιλούν για την ζωή στα σχολεία των ΗΠΑ το 1994. Ή μήπως όχι;

Φωτό του τραγουδιστή του συγκροτήματος (D.Holland) εν δράσει...

Come out and play(You gotta keep’m separated)

Like the latest fashion

Like a spreading disease

The kids are strappin’ on their way to the classroom

Getting weapons with the greatest of ease

The gangs stake out campus locale

And if they catch you slippin’ then it’s all over pal

If one guy’s colors and the other’s don’t mix

They’re gonna bash it up

Bash it up x3

Hey, man you talkin’ back to me

Take him out

You gotta keep’em separated

Hey, man you disrespecting me

take him out

You gotta keep’em separated

Hey, they don’t pay no mind

If you’re under 18 you won’t be doing any time

Hey, come out and play

By the time you hear the siren

It’s already too late

One goes to the morgue and the other jail

One guy’s wasted and the other’s a waste

It goes down the same as the thousand before

No one’s getting smarter

No one’s learning the score

Your never ending spree of death and violence and hate

Is gonna tie your own rope

Tie your own rope

Tie your own

Hey, man you disrespecting me

take him out

You gotta keeep’em separated

Hey, man you talkin’ back to me

take him out

You gotta keep’em separated

Hey, don’t pay no mind

If you’re under 18 you won’t be doing any time

Hey, come out and play

It goes down the same as the thousand before

No one’s getting smarter

No one’s learning the score

Your never ending spree of death and violence and hate

Is gonna tie your own rope

Tie your own rope

Tie your own

Hey, man you talkin’ back to me

take him out

You gotta keep’em separated

Hey, man you disrespecting me

take him out

You gotta keeep’em separated

Hey, don’t pay no mind

If your under 18 you won’t be doing any time

Hey, come out and play

Τέτοιαν αρετήν έχουν, τέτοια φώτα μας δίνουν

Απ’ότι καταλαβαίνετε, αφορά το περιστατικό με το school shooting στον ΟΑΕΔ, όπως είναι προσφυές να το ονομάσουμε, και που θυμίζει εντόνως και την πλοκή της ταινίας, ιδιαίτερα το πέρας, με το εκπαιδευτικό πείραμα  της Autokratie ονόματι Die Welle(Το κύμα)…

Πραγματικά, το τι θα «ακούσουμε», έστω οι φίλοι της τηλοψίας(ήτοι όχι ημείς 🙂 ) , από τους ποικίλους τηλεδιαφωτιστάδες και ευρύτερα τα ΜΜΕ είναι …δυσείκαστον, αλλά πάντως προβλέψιμο σε κάποια γενικά πλαίσια και ανυπερθέτως φρικαλέο. Πάλιν καλά, όμως, που θα σπεύσουν οι ψυχολόγοι, για να σώσουν τις ψυχές των παίδων μέσω της ηλεγμένης αστικής ιδεολογίας τους, και να επουλώσουν τα τραύματα. Άλλωστε, αυτή ήταν η στοχοθεσία της υποχρεωτικής (και αθεοκρατικής εν τινί μέτρω) εξορίας των εξομολόγων, ως κρατικών λειτουργών εδώ περίπου, από τα σχολειά. Η εφαρμογή της αστικής laicite, της μισαλλόδοξης θρησκείας του Λόγου, και εδώ.

Βεβαια το θέμα είναι μέγα, αλλά είπαμε και πρωτύτερα, ότι αυτά είναι λίγα από τα οψώνια του εκδυτικισμού, της αστικοποίησης κτο. Είναι σαφές εδώ και πολλά έτη, λ.χ., ότι η έμπρακτα άθεη ιδεολογία του γεμάτου μίσος καπιταλιστικού ανταγωνισμού, και όχι συν-αγωνισμού, και της υλοποίησης της ρήσης του Hobbes «Όλοι εναντίον όλων»(=»Bellum omnium contra omnes») που εκθειάζεται πολλαχόθεν ως το απαύγασμα του εκσυγχρονισμού που θα κλεΐση και ανορθώση τις δομές και την νοοτροπία μας, έχει δηλητηριάση ήδη αρκούντως μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.

Και αυτό το γεγονός είναι απλώς μία «κακή στιγμή» πιο ηχηρή…

Αλλά, εν όψει Μεγάλης Εβδομάδας, και της Ανάστασης που συνέτριψε τον κοσμοκράτορα και τις μεθοδείες του μέσω του εκούσιου πάθους του μέγιστου Επαναστάτη, Απελευθερωτή, και Θεραπευτή, δηλ. Σωτήρα, πρέπει να μας παραδειγματίση η (οπτιμιστικά και πονετικά χαρμόλυπη) στάση Του και ιδιαίτερα εμπρός στον νεκρό και σεσηπότα αγαπημένο Του Φίλο Λάζαρο: Η νίκη του θανάτου είναι προς ώραν, αδελφοί -όπως μας «ξέμαθαν» και μας απέτρεψαν να λέμε και να νοιώθουμε ο ένας τον έτερο …….

Ανάσταση του Λαζάρου αυριανή και επ-ανάσταση κατά του κακού, της φθοράς, της ηθικοπνευματικής ανελευθερίας

«Τρωθείσα θείω έρωτι»: για την πρότερη πόρνη Αγ. Μαρία Αιγυπτία και τον θείο έρωτα…

«Και νυν εκείνου εφίεμαι ακατασχέτω τω έρωτι».

Μία φράση που εντόνως με εντυπωσίασε κατά την έρευνα για ένα βιβλίο για την Αγία ή Οσία Μαρία την Αιγυπτία, πόρνη των χαμαιτυπείων της Αλεξανδρείας επί 17 «συναπτά» και ολόκληρα έτη.

Το λέει η Αγία Μαρία η Αιγυπτία στον Αββά Ζωσιμά, πριν να(ή αφ’ού) του δώση το (άγιο)«φίλημα της αγάπης» «τω στόματι», κατά το αγιοπνευματικό «έθος» της εποχής. (Και προ της μοναδικής της «Θείας Κοινωνίας» της ζωής της, στο οποίο βασικά αναφέρεται με την αρχική φράσι.)

Ο ακατάσχετος έρωτας της στρεφόταν βέβαια προς τον «νυμφίο». Και για Αυτόν άφησε τον βίο της λαγνείας και έφυγε στην αυχμηρή έρημο, όπου ζούσε κατάμονη από ανθρώπους και όμως, απ’την άλλη, τόσο κοντά στους ανθρώπους.

Οι άνθρωποι σήμερα, και ιδιαίτερα αυτής, της περασμένης γενεάς, γενικώς δεν κατανοούμε αυτές τις συμπεριφορές. Θα προτάξουμε συχνά κάποιες ανοησίες, ακριτομυθίες των δηλητηρίων που μας «ταγίζει» η εποχή και οι ισχυροί που «ίσμεν(=γνωρίζουμε), ότι κατακυριεύουσιν των εθνών». Οι ισχυροί που παράγουν ιδεολογία και την μαρκετάρουν με την βοήθεια του λεγόμενου social marketing.

Είναι οδυνηρό το πόσο είμαστε ανίδεοι και «ακάτεχοι». Πάντως, η Αγία, πριν να «κοινωνήση των αχράντων μυστηρίων» ομολογεί, με άλλα λόγια, ότι ο Χριστός την «έθελξε πόθω και ηλλοίωσεν τω θείω Του έρωτι». Δεν είναι αλήθεια ένα τεράστιο μυστήριο; Και δεν ακούγεται αρκετά παράταιρο την ώρα που οι ηθικισμοί της εποχής μας απαιτούν την υλοποίηση της ηδονιστικής φιλοσοφίας; Ποια ζωή, θα αποφανθούν αρκετοί ανοηταίνοντες φίλοι, μπορεί να είχε η Αγία; Τι γύρευε στην έρημο; Γιατί παραμέλησε τον εαυτό της τόσο που έμεινε πράγματι… «σκέλεθρο», όπως βλέπουμε και στις ποικίλες αγιογραφίες;

Σε όλα αυτά, η απάντησι είναι βέβαια ο «θείος έρωτας». Ο έρωτας αυτός που, όπως έλεγε και ο πασίγνωστος γέροντας Παΐσιος κ.α., γίνεται κατανοητός από αυτούς που γνώρισαν το υπαρξιακό βίωμα και συναίσθημα του διαφυλικού έρωτα…

Μαρία Αιγυπτία/Αββάς Ζωσιμάς

«Τρωθείσα θείω έρωτι»;!…

Στην Ορθόδοξη Ανατολή έχουμε το «πλήρωμα της σοφίας». Ex Oriente Lux, κατά Dostoyevsky. Στα «περί ψυχής» να ξεκινήσουμε από τον Αριστοτέλη, να περάσουμε ίσως από τον Πυθαγόρα τον σοφό Σάμιο, και να φτάσουμε στους μέγιστους ψυχολόγους, γνώστες της ψυχής σε «άμετρα βύθη», όπως αναγνωρίζεται και από συγχρόνους (όχι τόσο) «μεγάλους», δηλ. Ιωάννη Σιναΐτη/της Κλίμακος, Μάξιμο Ομολογητή, ως τον Α. Παπαδιαμάντη, διασήμως της «Φόνισσας». Βάσει αυτών των ασάλευτων θεμελίων, θα έπρεπε να κρίνουμε και διάφορους αυτοαποκαλούμενους δυτικούς ψυχολόγους κτλ., όπως τους του αστικού «κινήματος ψυχικής υγείας», αρχής γενομένης από τον ηδονιστή εκκοσμικευμένο εβραίο αστό Φρόυντ, και όντως διακρινόμενους ψυχογράφους, όπως τον λογοτέχνη Φραντς Κάφκα...

Αλλά και η Δύση δεν έχει μείνη τόσο απόλυτα πίσω στις αναζητήσεις. Παράδειγμα είναι οι Καρμηλίτες. (Ο Soren Kierkegaard, ο μέγιστος Δανός φιλόσοφος και πατήρ του υπαρξισμού, είχε γράψη ένα από τα βιβλία του με το ψευδώνυμο ενός Καρμηλίτη, του Jean de la Croix ή επί το ελληνικώτερον Ιωάννη του Σταυρού, όπως είχε γράψη άλλα με αυτό του Ιωάννη της Κλίμακος ή του Ιωάννη της Σιώπης.) Ο π. Deseille μας αναφέρει ένα ωραίο παράδειγμα από την (εμπειρική) θεολογία μίας έγκλειστης φλαμανδής που συνδεόταν με αυτό το τάγμα στο περιεκτικό και καινοτόμο εγχωρίως βιβλίο του περί «Ανατολικής και δυτικής Χριστιανοσύνης».

Ιωάννης του Σταυρού, μυστικός της Δύσης

Εκεί μας μιλεί με νήψη και, ας πούμε, σύννοια, συγκέντρωση στο γνωστικό όργανο της καρδίας, για το «γλυκύτατο» της ανάμνησης του ονόματος του Χριστού και της Θεοτόκου, για το πώς αυτή η ανάμνηση, «πληγώνει απαλά την καρδιά με αγάπη» και δημιουργεί μία «τρυφερή αφοσίωση» και το πώς είναι κάτι αγιοπνευματικά εμπνευσμένο.

Τερέζα της Άβιλα, άλλη μία εκ των μυστικών της Δύσης

Οι αναφορές είναι πραγματικά πάρα πολλές. Ο Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης παρομοιάζει τον θείο έρωτα με τον έρωτα μίας κοπέλας, βοσκοπούλας λ.χ., με κάποιον νεαρό, που κάθε βράδυ κάνει μία τεράστια, επώδυνη και επικίνδυνη, διαδρομή μόνο για να τον δη, ο πασίγνωστος χαρισματούχος γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης με τον έρωτα κάποιου γνωστού του με κάποια γυφτοπούλα που από την ερωτική του «εκστατικότητα» δεν μπορεί να «κοιμηθεί και υπνώσει» τις νύχτες και ψιθυρίζει εμπόνως το όνομά της(!).

Ο γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, υπήρξε ποιητής τέτοιων «ερωτικων ύμνων» προς τον τριαδικό Θεό, όπως θα έλεγε και ο Καυσοκαλυβίτης.

Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης(1912- 1990)

Από μία ακρόασή τους μίας ανάγνωσης που είχε ο ίδιος κάνη κάποτε και είχα ακούση ηχογραφημένη, νομίζω, ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται αυτό το πάναγνο ερωτικό πάθος που τον συγκλονίζει ως τα «μυχιαίτατα» υπαρξιακά κατάβαθα με μία ένταση και ένα βάθος παντελώς άγνωστο στον Κόσμο μας, που μιλάει περί έρωτα πάρα πολύ βέβαια, μιλάει, όμως, ανυποψίαστος και εν αγνοία, και υπό ποικίλες κάκιστες επιδράσεις, όπως τις ψευδοιατρικές/ψευδοεπιστημονικές φροϋδικές κτλ., από την επίδραση του δυτικού πολιτισμού και του lifestyle κ.τ.τ.

Το «στάδιον των αρετών»

Η σωτηρία από το πολύμορφο κακό, από το (όντως) «έγκλημα», και άλλα Δεινά, δεν βρίσκεται παρά, θεμελιωδώς, εδώ, λοιπόν. Και μία μακρόχρονη και ανθρωπιστική, κατά τον Άγ. Ν. Βελιμίροβιτς, Χριστιανική Επανάσταση που θα «πραγματώση τα ιδανικά μέσα στην Ιστορία» δεν μπορεί παρά να στηριχθή εδώ, σε αυτό το μεταποιημένο πάθος της έμπονης αγάπης, όταν αυτή πραγματώνεται στην οριζόντια διάστασή της, την εκ των δύο της σταυρικής αυτής αγάπης. Εδώ βρίσκεται και μία εκ των δύο πηγών του («γαλλικού») σοσιαλισμού του νεαρού πετρασεφσκικού Ντοστογιέφσκι (που είχε αγαπήση τον φτωχό ρωσσικό λαό στο πρόσωπο κάποιου απλού χωρικού) και μία από τις βασικές «πηγές του ρωσικού κομμουνισμού», κατά τον Μπερντιάγεφ, του «ευκολόπιστου και προδομένου» ρωσικού λαού και αγροτιάς.

Τα συμπεράσματα ειλικρινά δεν θέλω να τα καταγράψω εγώ… 🙂

Υ.Γ Γράφτηκε επί τη μνήμη της Αγίας «Μητέρας» μας της Ε’ Κυριακής των Νηστειών, ήτοι 5 Απριλίου.

«Αυτεξούσιον και αδέσποτον»(πλαστουργημένον)…!

…κατέστησε ο Θεός τον άνθρωπο κατά τον Θεοφάνη Κεραμέα, σε κείμενό του που διάβαζα(βλ. εικόνα) επί τη ευκαιρία της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως που ήταν προ 11 ημερών…

"Σταυρός του Χριστού στην ζωή μας" υπό Θεοφάνου Κεραμέως

Στον οποίο σταυρό προσγράφει, λίαν ενδιαφερόντως, στο ίδιο ο Άγιος που συνέγραψε όντως εν συντριβή τον ψεσινό εν εκκλησίαις και διάσημο Μέγα Κανόνα, Ανδρέας Κρήτης τις ιδιότητες του «σωφρονιστή πλουσίων» και «προνοητή πενήτων»…

Μαρτυρίες

Αυτό το νόημα έχει, μας λέει, η σταυροαναστάσιμη «Κυριακή ρήση» «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν,  αρατω τον σταυρόν αυτού, απαρνησάσθω εαυτόν και ακολουθείτω μοι».

Ο Απόστολος Παύλος, άλλωστε, μεταβατικός στην θεολογία του, απευθυνόμενους δημόσια σε ασύλληπτα ως προς το σήμερα άκρους κρατιστές, είχε πη, και μάλιστα προ της προς Φιλήμονα,  όπου επιτάσσει αγαπητικά την απελευθέρωσι του ληστεύσαντός τον «δούλου» κατά κόσμον Ονήσιμου: «Τιμής ηγοράσθητε, μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων»(Α’ προς Κορινθίους).

Ο ίδιος ο Χριστός μας εξαγόρασε με το αίμα Του και το «δοξαστικό εκούσιο πάθος» από την κατάρα του Νόμου, όπως διαβάζει κανείς στην προς Γαλάτας(3:13):

«Χριστος ημας εξηγορασεν εκ της καταρας του νομου γενομενος υπερ ημων καταρα οτι γεγραπται επικαταρατος πας ο κρεμαμενος επι ξυλου»

Και, ακόμη, λίγο ενωρίτερα, αναγράφεται:

«ο εν Κυρίω κληθείς δούλος απελεύθερος Κυρίου εστίν»

Εδώ δεν αναφερόμαστε, βεβαίως, στην δουλεία από τους ανθρώπους, και βεβαίως δεν μπορεί κανείς να ασχολήται «επισταμένως» με ιλαρά και τραγικά διαδικτυακά αναμηρυκάσματα περί «ορθόδοξης δουλοφροσύνης» με συνήθεις «πηγές»… τον Ambelain, τον Σκαρίμπα, και τον Σιμόπουλο..

Απλώς στο ότι όσον αφορά στα του Θεού υπάρχει πλήρης αναρχία. Αυτεξούσιον και αδέσποτον.

Την παρατήρησι αυτήν έκανε και ο «διαπρεπής» καθηγητής Νομικής Αλέξανδρος Τσιριντάνης στο δίτομο έργο του περί ανθρωπισμού και ειδικότερα στο «Παύλος και νομος». Σε αυτό τοποθετήθηκε ορθώς, εκεί, οπωσδήποτε, αν και υψηλόβαθμο στέλεχος Χριστιανικής οργάνωσης («Ζωή») που δυστυχώς διακρίθηκε, όπως προκύπτει άμεσα από τα κείμενά της, για την αιρετική ούτως ειπείν θεολογία της νομιμοφροσύνης που ντροπιάζει και σήμερα την Εκκλησία και την κάνει, όπως θα έλεγε και ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, να χάνη το επαναστατικό της χρώμα, συμφυρόμενη με κοσμικούς, καπιταλιστικούς, αστικοδημοκρατικούς, θεσμούς…

Νικόλαος Βελιμίροβιτς, επίσκοπος, ακαδημαϊκός, Άγιος.

Απευθύνσεις (μερικές)

α)Στους ποικίλους κοσμικώ τω τρόπω θεοκράτες ή/και αστοχριστιανούς θεολόγους που θέλουν να μας πείσουν,  π.χ., ότι ο «πολιτικός γάμος» ως επιλογή και η απουσία του αντιδημοκρατικού, άρα αυτόχρημα αντόρθοδοξου, καταναγκασμού προς τον  θρησκευτικό(…) αποκαλούμενο γάμο, που ίσχυε ως την «αλλαγή» του 1981 είναι «αντίχριστος επιλογή», και ότι πρέπει όλους να τους αναγκάσουμε να φορέσουν τα στέφανα που δηλώνουν την εν παρθενία αληθή αφθορία κατά τον ιατρό Άγιο Βασίλειο Αγκύρας, το «νυφικό» ιμάτιο, που δηλώνει όμοια, και να πουν υποκριτικά λόγια, εκκοσμικεύοντας και «μολεύοντας», αθέλητα έστω,  το Μυστήριο που κατακυρώνει στα μάτια του Τριαδικού Θεού -και όχι βέβαια της γειτονιάς και των συγγενολοΐων- ένα άλλο, «μέγα μυστήριο»…

β)Στους παλαιοδιαθηκολόγους που δεν κατανοούν, ότι ο άνθρωπος τότε, πριν σχηματίση διαθήκη με τον Θεό, γέγονε και ήταν δούλος των στοιχείων του κόσμου, του «νόμου της αμαρτίας στα μέλη του«, των πολλών τάξεων και κατηγοριών δαιμόνων. Ήταν ανελεύθερος συνολικά, και εν απογνώσει εν πολλοίς. Ο θάνατος ήταν μετάβαση στο σκότος, αν και όχι στον άδη κάποιων δημοτικών τραγουδιών, ή στον άδη της αρχαίας μυθολογίας ή και επών. Για αυτό και ο Χριστός κατά τον Αγ. Νικόλαο Βελιμίροβιτς ήταν ο μέγιστος επαναστάτης, που έβαλε το «πριόνι» σε αυτήν την ίδια την ρίζα του κακού, και «εποίησε καινά τα πάντα»…

γ)Σε οσους δεν κατανοούν στο ελάχιστο τις λέξεις «ποίμνιο» κ.τ.ο. και δεν αντέχουν την ταπείνωση ορισμένων Χριστιανών, όπως ποικίλους «παγανοδωδεκαθεϊστές», φασίστες κλπ.. Αυτή η ταπείνωση είναι θεληματική μπροστά σε ένα άκρως ταπεινό Θεό, όπως Τον σκιαγραφούν εμπειρικά οι Πατέρες, που δεν μας αναγκάζει σε τίποτα και για τίποτα. Εξ ου και το αφόρητο πολυώνυμο κακό, που κάποιοι, όπως ο αξιολογότατος μαρξιστής συγγραφέας Βασίλης Ραφαηλίδης, γράφουν, ότι έκανε τον Θεό να… αυτοκτονήση, τύψεων ένεκεν, για την απάνθρωπη κοινωνία που αδυνάτησε να «ξεκάνει».

Για αυτό, άλλωστε, ο εξέχων Χριστιανοσοσιαλιστής , αποπεμφθείς δε υπό της έκπτωτης Τσαροκατευθυνόμενης Δεσποτοκρατίας και όχι βέβαια «της Εκκλησίας» στην Σιβηρία, Νικολάι Μπερντιάγεφ(και εικονιζόμενος)  σε εντολή που έμεινε κενό γράμμα λόγω «επανάστασης του ’17», έκανε λόγο για την Βασιλεία του Θεού ή το Βασίλειο του Πνεύματος ως αναρχία, κάτι που του προσήψε τον τίτλο υπό τινών Δυτικών του αναρχοχριστιανού…

Νικολάι Μπερντιάγεφ(1874-1948):Ορθόδοξος, Περσοναλιστής Χριστιανοσοσιαλιστής, Γενναίος έναντι των πολυώνυμων τυράννων

Περαστικά παντάπασι και σε όλους μας, λοιπόν…… 🙂

Υ.Γ. Συγγνώμην για την διορθωμένη αρχική μνημονική παραδρομή……

Ιωάννης Σιναΐτης, συγγραφέας της «Κλίμακος»-θεολογίζον σχόλιο εντός της νεοελλαδικής μας αγνωσίας

Αόρατος πόλεμος και η "κλίμακα των αρετών"

Χθες ήταν η Δ’  Κυριακή της Τεσσαρακοστής.  Τιμώμενο και μνημονευόμενο πρόσωπο  ένας από τους μεγαλύτερους ασκητές και θεόπτες όλων των εποχών. Έζησε από το 523 ως το 603 και μαζί με τον Γρηγόριο και την Αικατερίνη στολίζουν υπερκοσμίως και υπερούσια το όρος Σινά.

Έγραψε ένα από τα θεωρούμενα ως πλέον υψηλού επιπέδου κείμενα στην αναβασία προς την χάριτι (και όχι αυτο-)«Θέωση», την Κλίμακα.

Δίδαξε πάμπολλα σε ένα αληθή όλβο θεοσοφίας, εκ των οποίων κρατούμε τρία θεμελιώδη και εν πολλοίς διάσημα:

α)την αγαπητική «καύσιν καρδίας» που εκτείνεται ως τα δαιμονικά πνεύματα, κατά τον αγ. Ισαάκ τον Σύρο:

«…η αγάπη, δεν πέφτει ποτέ από το ύψος της ούτε σταματά από το τρέξιμό της ούτε επιτρέπει σ΄ αυτόν που επλήγωσε με τα βέλη της να ηρεμήση από την «μακαρίαν μανίαν» που του επροξένησε.»

β)την αντιπαραβολή του Θεού με «μανικό εραστή» με φλογερό μέσα σε όλη την αγνεία του έρωτα προς την ανθρωπότητα, και τον κάθε άνθρωπο προσωπικά . Ο οποίος  «επεθύμησε πόρνης», όπως θα έλεγε κάποιος άλλος Πατέρας, την ανθρωπότητα/ανθρώπινη φύση, προκειμένου να την ανορθώση, εξαγνίση, και να καταστή εξ ελευθερίας οιονεί αγαπημένη συμβία  του.

γ)Την πολιτική θεολογία του Χριστιανικού Κοινωνισμού, που ανέπτυξε και ο αείμνηστος πρόεδρος της Ελληνικής Χριστοπολιτείας Αναστάσιος Πιέρριος στο κάτωθι έργο. Αυτή η πολιτική θεολογία αφορά τον τρόπο, το ύφος, το χρέος στην διακονική εξουσία, είτε εκκλησιαστική είτε κοσμική, και είναι από τα χρέη στην διδαχή της Ποιμαίνουσας Εκκλησίας, εν πολλοίς παραγνωριζόμενο ή στρεβλωμένο σήμερα. Ο Ιωάννης της Κλίμακος υπήρξε λοιπόν δημόκλητος ηγούμενος και διοικητής σε μοναστήρι, όπου τοποθετήθηκε παρά την θέλησί του από τους εκλέκτορες μοναχούς της μονής του Σινά…

Ο Πιέρριος για την αθέλητη αποδοχή της εξουσίας δημόκλητου προσώπου κ.π.α.

Τα ερέβη της απαιδευσίας και η αχλύ του θεϊκού μυστηρίου

Σήμερα, όμως, το πρόβλημα είναι, ότι δεν γνωρίζουμε καν για αυτές τις προσωπικότητες πολύ συχνά. Στην Δύση, ως γνωστόν, υπάρχουν σχετικές κινήσεις επιστροφής, και μυστικοί ή μυστικίζοντες, όπως ο Μάιστερ Έκχαρτ. Ακόμη, η κοινωνιολογική σχολή της Φραγκφούρτης έχει επηρεαστή, ως ευρυμαθής, στα πρόσωπα του Χέρμπερτ Μαρκούζε και του Ερνστ Μπλοχ από τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη . Ο τελευταίος, με τα έργα του, και βάσει και της παράδοσης που τον θέλει πρώτον αρχιεπίσκοπο Παρισίων και προσηλυτισθένα απο τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο μαζί με την Δάμαρι, στον Άρειο Πάγο, υπήρξε η βασική επιρροή στην μη-σχολαστικιστική και μυστική θεολογία της Δύσεως, άλλωστε. Τελευταία επηρεάζει και μείζονα φιλοσοφικά ρεύματα, αν και στα πρόσωπα της Τερέζας της Άβιλα κ.α., υπήρξε μία σχετική δογματική ανυποληψία στους μυστικούς .

Πάντως, εδώ στην καθ’ημάς Ανατολή, εκ της οποίας το φως, όπως θα έλεγε και ο Φ.Ντοστογιέφσκι και θα θύμιζε ο Νικολάι Μπερντιάγεφ για αυτόν, έχουμε πληθώρα μυστικών βιωσάντων τον Θεό και «εγγισάντων» μέχρι το ανώτατο σκαλί της θέας του Ακτίστου Φωτός και της (προσωρινής) θέωσης.

Ο Γρηγόριος ο Σιναΐτης, ο Νικήτας Στηθάτος, οι νεοησυχαστές «Κολλυβάδες» (περιπαικτική ονομασία στην προέλευσί της- ήτοι Μ.Νοταράς, Αθ. Πάριος, Νικόδημος Αγιορείτης), ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Συμεών ο νέος Θεολόγος, ο Ιωάννης της Κλίμακος υπήρξαν οι αντιιδεαλιστές/ αντιμεταφυσικοί -και κατά τούτο σύμφυτοι με τον Γαλλικό Διαφωτισμό- που βίωσαν τον Θεό μέσα στις Άκτιστες ενέργειές Του και έδωσαν στον σύνολο κόσμο να καταλάβη τις τιτάνιες κρυφές κατά Χάριν διαστάσεις του ανθρώπου.

Εμείς, όμως, μένουμε να μελετούμε μόνο Μαρξ, Λένιν, Σίγμουνδ Φρόυντ, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ(άνευ της κριτικής του «αναρχο-Ορθόδοξου» Λ. Τολστόι),  Σάρτρ(και ούτε καν τον πατέρα της φιλοσοφίας του -υπαρξισμός- Σαίρεν Κίρκεγκωρ), Νίτσε(ιδιαίτερα παληότερα), αν είμαστε πιο «διαβασμένοι»,  για να μείνουμε στους αμέσως ή εμμέσως περί ψυχής ενδιατρίβοντες…

…ειδάλλως την ιδεολογία μας διαμορφώνουν οι  αστικοκαπιταλιστικοί συστημικοί «ιδεολογικοί μηχανισμοί» των ΜΜΕ, της κρατικής εκπαίδευσης κτλ.

Οπωσδήποτε, και ο πραγματικά παμμέγιστος Φ. Κόντογλου, που είχα την άφατη τιμή να διαβάζω κάποια δοκίμιά του τούτες τις ημέρες, μας τα έλεγε από παληά για τον εκδυτικισμό και την «νόθα αστικοποίηση» μας, κατά την φράση του Β.Φίλια,  αλλά δυστυχώς «ουδείς προφήτης στον τόπο του».  Οπότε, ας είμαστε έτοιμοι να δρέψουμε τα οψώνια του εκδυτικισμού μας…

έως την επερχόμενη (επ-)ανάσταση…

Ασάλευτο θεμέλιο (=η Ορθοδοξία) και συγκλονιστικές όψεις του κατά τον "σκληρό Ρωμηό" Κόντογλου