Ρομανώφ και Επταετία

Χτες, 20 Ιουλίου του 2022, ήταν η 48η επέτειος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Της εισβολής αυτής, που ακολούθησε το πραξικόπημα στην Κύπρο (15 Ιουλίου 1974), έπεται χρονικά η πτώση και της ιωαννιδικής δικτατορίας, στις 24 Ιουλίου.

Στις 17 Ιουλίου επίσης ήταν η 104η επέτειος της εκτέλεσης του Τσάρου Νικολάου Ρομανώφ και της οικογένειάς του. Το ρωσικό Πατριαρχείο έχει προχωρήσει στην αγιοκατάταξη της οικογένειας των Ρομανώφ, όχι ωστόσο λόγω της «αμφιλεγόμενης», όπως λέει χαρακτηριστικά, πολιτικής του Τσάρου Νικόλαου αλλά λόγω της «παθοφορίας» του, με άλλα λόγια διότι δέχτηκε το πάθημά του από τους Μπολσεβίκους με ταπεινότητα. Ο τσάρος Νικόλαος, όταν οδηγήθηκε στην εκτέλεση το έτος 1918, ήταν ήδη ηττημένος. Εντούτοις, αν πιστέψουμε και στην κριτική του Κορνήλιου Καστοριάδη, όπως τη γράφει μέσα στο κορυφαίο βιβλίο του με τίτλο “Γραφειοκρατική κοινωνία”, οι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης και συγκεκριμένα ο Ιωσήφ Στάλιν προχώρησε και στη φυσική εξόντωση των αστικών στρωμάτων, μετά την ήττα τους στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Αυτό έρχεται σε προφανή αντίθεση με τη λογική των Σαντινίστας, όπου μετά τη νίκη της επανάστασης στη Νικαράγουα, διακηρύχθηκε για τους ηττημένους αστούς: “η δική μας εκδίκηση θα είναι η συγχώρεση”.

Κάποιοι λένε αυτές τις μέρες ότι η εισβολή στην Κύπρο μετά το χουντικό πραξικόπημα ακριβώς επέφερε την πτώση της Επταετίας. Αυτά ως ένα βαθμό υποστήριξε και ο Υφυπουργός Παιδείας (τρομάρα μας) Άγγελος Συρίγος, θέλοντας να αποδομήσει το “μύθο του Πολυτεχνείου”. Και για μεν τον κύριο Συρίγο, τα πράγματα είναι πολύ απλά: είναι ένας “συντηρητικός της καθεστηκυίας τάξεως”. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα να συνεχίσει έτσι στον αιώνα τον άπαντα και δε θέλει αμφισβητήσεις και “εξεγέρσεις”. Ας δούμε όμως την περίπτωση της δυναστείας των Ρομανώφ: τα μεγαλύτερα λάθη και εγκλήματα δεν έγιναν από το Νικόλαο στο τέλος της θητείας του (1896-1917). Το μεγαλύτερο (νόμιμο) έγκλημά του πιθανότατα έγινε 12 χρόνια πριν, το Γενάρη του 1905, όταν έβγαλε το στρατό έναντι του λαού που ζητούσε μεταρρυθμίσεις και αντιμετώπιση της φτώχειας, κρατώντας εκκλησιαστικές εικόνες και εικόνες του ίδιου του Τσάρου! Αυτό το τρομερό έγκλημα μνημονεύεται κατεξοχήν και στην “Απολογία του Πετρώφ”, όπου ο σπουδαίος αυτός Ρώσος Χριστιανός κληρικός λέει τα εξής:

Όταν με την τακτική αυτή, τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο κι’ ο λαός δεν αντέχει πια στην πείνα, στις στερήσεις και τους παντοίους εξευτελισμούς, που πληγώνουν τα ευγενέστερα ορμήματα της ψυχής, και υψώνει την τραχειά φωνή του διεκδικώντας μόρφωσι, δουλειά, ψωμί και γενικά στοιχειώδη ικανοποίησι των αναγκών του, τότε οι φρακοφορεμένοι λωποδύτες των σαλονιών που έχουν τα πάντα στα χέρια τους, εξαποστέλλουν εναντίον του πεινασμένου και επαναστατημένου αυτού λαού, τα παιδιά του, ωπλισμένα με λόγχες και κανόνια, για να πνίξουν στο αίμα την πονεμένη φωνή του.

Σε αυτό το έγκλημα συνέβαλε φυσικά και η απόλυτα εξαρτημένη στο Κράτος ρωσική Ιεραρχία, που αποκάλεσε τους ειρηνικά διαμαρτυρόμενους «ξένους πράκτορες», υποκινούμενους από εχθρικά ξένα κέντρα. Μάλιστα, ο Μπερντιάγεφ φτάνει να πει ότι ο Νικόλαος είχε συνείδηση της «μυστικιστικής φύσης» της αποστολής του και ότι έκανε προσπάθειες (προς το τέλος) να φανεί ένας «λαϊκός Τσάρος» και έτσι εξηγείται ακόμη και ο προσεταιρισμός του Ρασπούτιν.

Όμως, οι τροχοί της δικαιοσύνης ήδη είχαν μπει σε κίνηση. Και, αντίθετα με την απλοϊκή σκέψη πολλών, η φθορά των κυβερνήσεων ή των καθεστώτων δεν επέρχεται στιγμιαία αλλά σωρευτικά. Και κάποια στιγμή, φτάνει σε αυτό που λέγεται για τα υλικά «όριο θραύσης»…

ΥΓ. Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από το φύλλο 1105 (21/07/2022) της εφημερίδας «Χριστιανική»

Ετικέτες: Άγγελος Συρίγος, Επταετία, Ματωμένη Κυριακή 1905, Οκτωβριανή επανάσταση, Ρομανώφ, εφ. "Χριστιανική"