Ένας είναι ο εχθρός: ο «λαϊκισμός»

Επιεικώς απογοητευτική κρίνεται η παρουσία πολλών από τους αστέρες του πολιτικού συστήματος αυτές τις μέρες στα συνέδρια των πολιτικών κομμάτων.

Στο 14^ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, που διεξήχθη στις 6-8 Μαΐου, ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης μίλησε για τη μεγάλη σήμερα ισχύ της Ελλάδας (ισχύ να αγοράζει τα οπλικά συστήματα και να παίρνει τις θέσεις που της επιβάλλουν), τα πολλά συνέδρια που διοργάνωσε ως πρόεδρος (με ξένα κόλλυβα, εννοείται, και κόκκινα δάνεια που «πρέπει να διαγραφούν»), για τις «φρεγάτες και τις… γραβάτες» που έφερε και δε θέλουν οι αντίπαλοί του (εννοώντας μάλλον την αξιωμ. αντιπολίτευση).

Ωστόσο, αν κρίνουμε από το σχετικό ρεπορτάζ της ξέφρενα φιλοκυβερνητικής Καθημερινής, την μεγαλύτερη μάλλον επίθεση την επιφύλαξε στον λαϊκισμό. Είπε συγκεκριμένα ο κ. Μητσοτάκης: «στο διάστημα που ακολουθεί ο λαϊκισμός θα παίξει το τελευταίο του χαρτί». Και συμπλήρωσε: «Θα πρόκειται για την πιο απεγνωσμένη επίθεσή του, θα είναι η πιο σκληρή και πιο χυδαία από ποτέ. Τορπιλίζοντας τη θέση της χώρας μέσα σε ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον».

 

Ο κύριος Μητσοτάκης εδώ μας μιλάει με… γρίφους, ωστόσο είναι φανερό ότι αναφέρεται μεταξύ άλλων και στην αξιωματική αντιπολίτευση, από την οποία και –όπως τα κατάφερε, εξοργίζοντας ακόμη και φανατικούς ψηφοφόρους του- φυσικά και απειλείται με ήττα στις επόμενες εκλογές. Όμως, γενικότερα στις ομιλίες και τα μηνύματα του κ. Μητσοτάκη, ο λαϊκισμός κλίνεται σε όλες τις κλίσεις. Ακόμη και στα μηνύματά του για τη Δικτατορία, αναφέρθηκε στην αναθέρμανση του λαϊκισμού, που «διακινεί ξανά δήθεν εύκολες απαντήσεις σε δύσκολες ερωτήσεις» και που προτείνει «ανύπαρκτες λύσεις σε υπαρκτές προκλήσεις». Το ίδιο γινάτι έναντι του λαϊκισμού είχε και ο κ. Σημίτης, ο οποίος και συνέγραψε το πόνημα με τον χαρακτηριστικό, ερωτηματικό τίτλο «εθνικιστικός λαϊκισμός ή εθνική στρατηγική». Ακραιφνείς σημιτικοί όπως ο κ. Λοβέρδος επίσης προ ημερών γνωμάτευσαν ότι με την συμπόρευση του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος με την αριστερά, «οι Γάλλοι Σοσιαλιστές μετατρέπονται σε συνοδοιπόρους του ακραίου και επικίνδυνου λαϊκισμού». Αλλά και ο ΓΑΠ, ο ολετήρας της χώρας που, όπως σωστά είχε προβλέψει η «Χ» το 2010, με πρόσχημα το αυξημένο (και φουσκωμένο) έλλειμμα, την έβαζε σε μια κόλαση από όπου η έξοδος είναι αργή και βασανιστική, ανακάλυψε τους λαϊκιστές της Ευρώπης που χρηματοδοτεί με ρούβλια ο Πούτιν. Επίσης, στον αγώνα κατά του λαϊκισμού προστίθεται και ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκης, ο οποίος, εκπροσωπώντας ένα κόμμα «σοσιαλιστικό», προτιμάει το ακραίο κέντρο του Μακρόν 100%, όπως λέει, από την αριστερά του Μελανσόν.

Ο κ. Σημίτης, αν ανατρέξουμε στα κείμενά του, έχει μια ιδέα για το τι θεωρεί ως λαϊκισμό. Κατά την άποψή του, έχει να κάνει με την επίκληση στο συναίσθημα, την διέγερση εναντίον διαφόρων εχθρών χωρίς σαφή επιχειρηματολογία και οπωσδήποτε είναι εχθρός του εκσυγχρονισμού. Πιο καλά πληροφορημένο από τον κ. Σημίτη είναι το άρθρο της ελληνικής Βικιπαιδείας, σύμφωνα με το οποίο λαϊκισμός είναι η «πολιτική ιδέα και δράση που στοχεύει στην αντιπροσώπευση των επιθυμιών και των αναγκών του απλού λαού» (λεξικό Cambridge). Σύμφωνα με το καλά τεκμηριωμένο άρθρο αυτό, ενώ στην κοινή χρήση νοείται αρνητικά, στην πραγματικότητα έχει ουδέτερο αξιολογικό περιεχόμενο. Με άλλα λόγια, λέγοντας λαϊκισμός δεν εννοούμε απαραίτητα κάτι καλό ή κάτι κακό, αλλά αυτό εξαρτάται. Στο σχολείο, μαθαίναμε ότι λαϊκισμός είναι η κίβδηλη και μη-αυθεντική λαϊκότητα. Ωστόσο, το πρόβλημα των εκσυγχρονιστών αντιπάλων του λαϊκισμού δεν είναι πως έχουμε μια μη-αυθεντική λαϊκότητα. Αντίθετα, είναι η ίδια η λαϊκότητα και η αντίθεση με τα οργανωμένα συμφέροντα και την ιδεολογία της κοινωνικής ελίτ…

ΥΓ Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο φύλλο της εφημερίδας "Χριστιανική" υπ' αριθμόν 1100

Ετικέτες: Μητσοτάκης, Συνέδριο ΝΔ, Σημίτης, ακραίο κέντρο, εκσυγχρονισμός, λαϊκισμός