Επιστήμη και επάγγελμα (Με αφορμή την κυκλοφορία των Βάσεων 2017)

α)ο «Εθνικός Ιστορικός» Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (φωτό) για συγκυριακούς λόγους δεν απέκτησε ποτέ πτυχίο Ιστορικού. Τις γνώσεις του τις απέδειξε γύρω στα 28 του με άρθρο του -αν δεν με απατά η μνήμη- για την εισβολή των Σλάβων στον ελλαδικό χώρο. Έγινε τελικά επί τιμή διδάκτορας πανεπιστημίου (όχι ότι το είχε ανάγκη βέβαια)

β)ένας από τους μεγαλύτερους κριτικούς λογοτεχνίας και ποίησης ειδικότερα, ο Αλέξανδρος Αργυρίου, δεν σπούδασε ποτέ φιλολογία ή λογοτεχνικά θέματα, αλλά σπούδασε σε πολυτεχνική σχολή

γ)επίσης ένας από τους μεγαλύτερους κριτικούς λογοτεχνίας και ποιητής, ο Τέλλος Άγρας, σπούδασε νομικός και ήταν βιβλιοθηκάριος στο επάγγελμα.

Συμπεράσματα:

1)Καλές οι σπουδές και τα επαγγελματικά δικαιώματα που παρέχουν, αλλά όχι εξ ανάγκης δεσμευτικά για το επάγγελμα.

2)Σημαντικότερη η εις βάθος και εύρος απόκτηση της γνώσης και της παιδείας, η αναζήτηση της επιστημονικής (και ευρύτερης) αλήθειας, χωρίς βέβαια απολυτοποίηση της ουδέποτε ουδέτερης μεταδιδόμενης γνώσης (ή ιδεολογίας/φιλοσοφίας) στον πανεπιστημιακό χώρο. Αυτή έχει αντίκτυπο στη ζωή και την αιωνιότητα.

Το τελευταίο μου το έλεγε κάποιος άστεγος πρόσφατα: πόσο θα ήθελε να έχει σπουδάσει πέραν κάποιας τάξης του Δημοτικού, για να έχει εφόδια (όχι για να ξεφύγει μόνο από τη φτώχεια, πράγμα απόλυτα θεμιτό και σωστό, αλλά) για τη ζωή του…

 

Ετικέτες: παιδεία, Αλέξανδρος Αργυρίου, Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, Τέλλος Άγρας, ανώτατη εκπαίδευση, αναζήτηση, γνώση, επιστήμη, εκπαίδευση