«This is a coup»- ένας χρόνος μετά(1ο μέρος)

Αυτές τις μέρες θα θυμηθούμε τα γεγονότα του περσινού Ιουλίου:

1.bank-run,

2.capital controls,

3. διεξαγωγή Δημοψηφίσματος,

4. «this is a coup»

5. συνθηκολόγηση σε Συμφωνία- 3ο «Mνημόνιο»

Προκαταρκτικά μόνο, ως προοίμιο ενός μεγαλύτερου κειμένου που θα αναρτηθεί καλώς εχόντων των πραγμάτων εντός των ημερών, θα έλεγα το εξής: ορισμένοι του ίδιου χώρου στον οποίον κι εγώ ανήκα και ανήκω (αντιμνημονιακού και στρατηγικά και κατ’αρχή αντίθετου στην Ευρωζώνη και την ΕΕ), φαινομενικά κυρίως για να κρατήσουν την ελπίδα τους που θεωρούν ότι τους καταρράκωσε ο Τσίπρας, ο Καμμένος και οι συν αυτώ, διατηρούν ένα ιδιαίτερα «βολικό» αφήγημα:
ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ(Τσίπρας, Καμμένος, Ζουράρις, Ξυδάκης, Παρασκευόπουλος, Κατρούγκαλος κ.ο.κ.), [σ.σ.: οι οποίοι συχνά αποθαύμαζονταν από τους ίδιους μερικές μέρες πριν τα γεγονότα του Ιουλίου], έγιναν εν μία νυκτί προδότες, ψεύτες, υποκριτές, δωσίλογοι, ίδιοι ή, συχνά, χειρότεροι με τους Σαμαροβενιζέλους…

…και τι γίνεται με την καταρρακωμένη «ελπίδα» αυτών των ανθρώπων; Πλέον η «ελπίδα» σαρκώνεται μάλλον από εκείνους που το βράδυ της κύρωσης της συνθηκολόγησης/3ου Μνημονίου μιλούσαν με τα θερμότερα λόγια για τον Π/Θ και την κυβέρνηση(«ηθικό μεγαλείο», «στηρίζουμε ολόθερμα και πολύ δυνατά την κυβέρνηση» κ.λπ.), ενώ αργότερα (προεκλογικά!!!) ανακάλυψαν ότι ήταν «ένοχος εσχάτης προδοσίας», «εθνικός υποκριτής» και ηχηρά παρόμοια.

Φαίνεται και προκύπτει λοιπόν γενικά ότι ως (επιμένων αντιμνημονιακά) πολιτικός χώρος, με ορισμένες ευρύτερα γνωστές και σπανίζουσες τιμητικές εξαιρέσεις ικανής εσωτερικής συνέπειας, ακεραιότητας και σύνεσης που μπορούν να διακριθούν (λ.χ. Βαρουφάκης, Αλαβάνος κ.ά.) δεν έχουμε κριτήριο ή αναλυτική δυνατότητα, είμαστε κάθε άλλο παρά προσγειωμένοι(«με τα πόδια στη γη και το βλέμμα στον ουρανό») και μετριόφρονες, και βέβαια προτιμούμε φανερά την πρόσκαιρη σκοπιμότητα και τις κορώνες «κριτικής» από την αλήθεια. Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, θεωρώ ότι ήταν αυτοί οι λόγοι, μαζί με μια τελείως διαφορετική «πολιτική ανάλυση», που οδήγησαν στην συρρίκνωση της ΛΑ.Ε.(στην οποία πολλοί είχαν επενδύσει πολλές προσδοκίες) στο 2.86%, που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ήταν πολύ μικρότερο και από τα ποσοστά που κατά μέσο όρο προεκλογικά της έδιναν τα (Διαπλεκόμενα κατά κύριο λόγο) ΜΜΕ και από το 40% που ως Αριστερή Πλατφόρμα ήλεγχε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ(το 2,86% είναι μόλις το 8% του 35,46% του ΣΥΡΙΖΑ).

 Συμπέρασμα (προεισαγωγικό): Πραγματικά έχω την εντύπωση ότι θα περάσουν χρόνια (και εκτιμώ ότι θα πρέπει να έχει επανέλθει η χώρα στην κανονικότητα, συν Θεώ) ώσπου να καταλαγιάσουν τα πολιτικά πάθη και να αναλυθούν τα γεγονότα του περσινού Ιουλίου με νηφαλιότητα και με δίκαιη απόδοση των ευθυνών καθενός.

Θα μοιάζει δηλαδή κάπως η κατάσταση ως προς αυτό με τον Εμφύλιο του ’46-’49.

ΥΓ Δεν έχω καμιά αυταπάτη ότι με τα παραπάνω έχω γίνει και γίνομαι δυσάρεστος για ορισμένους φίλους και πρόσωπα. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να πάρω μια θέση ασπρόμαυρη: οι αντιμνημονιακοί που μας πρόδωσαν κι έγιναν μνημονιακότατοι, κατάπτυστα καθάρματα και απατεώνες. Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε ότι προτιμώ κι ο ίδιος τις σκοπιμότητες από την αλήθεια και από τις πραγματικές αποτιμήσεις μου- αυτό δεν έχω πρόθεση να το κάνω, εκτός βέβαια (και μόνο) και αν κάποτε πειστώ περί του αντιθέτου.

Ετικέτες: Λαϊκή Ενότητα, αντιμνημονιακός χώρος, ιδιωτικοποιήσεις, μνημόνια, νεοφιλελευθερισμός, This is a coup