Γεώργιος, προασπιστής των άδικα πολεμουμένων, και Σεβαστιανός

Σε κάποια πεπαλαιωμένη και σκονισμένη έκδοση με τον τίτλο «Φαβιόλα: η εκκλησία των κατακομβών», μεταφρασμένη από τα γαλλικά εκ μέρους του «πολιού γέροντος» των Θρησκευτικών Αδελφοτήτων Παναγιώτη Τρεμπέλα, γίνεται μια μεγάλη αναφορά, εν είδει μυθιστορηματικής βιογραφίας, και στον περίφημο στην Δύση από την εποχή της Ενωμένης Εκκλησίας Άγιο Σεβαστιανό(250 έως 256-287).

Ο άγ. Σεβαστιανός ήταν από τους λίγους μάλλον Χριστιανούς της εποχής του που, παρά τις παραινέσεις του αγ. Ιππολύτου Ρώμης και άλλων αγίων της εποχής, ήταν στρατιωτικός και δη εξέχον δημόσιο πρόσωπο. Ειδικότερα, το έτος του μαρτυρίου του, είχε φτάσει να είναι χιλίαρχος στον ρωμαϊκό στρατό. Ήταν γνωστότατη φιγούρα της δημόσιας πολιτικής, που με την επιρροή που είχε στις αρχές και στον ίδιο τον αυτοκράτορα κατόρθωνε να επιτυγχάνει ωφελήματα για τους Χριστιανούς της Ρώμης, που τότε ήταν σε κατάσταση κινδυνώδη και κατά διαστήματα τελούσαν υπό δεινή καταπίεση.

   Τον Νοέμβριο του 284 μ.Χ. είναι που οι Στρατηγοί ανακηρύσσουν τον Διοκλητιανό Αυτοκράτορα του Ρωμαϊκού Κράτους. Ο Διοκλητιανός θα αυταρχικοποιήσει και συγκεντροποιήσει τις εξουσίες στο πρόσωπό του, σε μια απόλυτη μοναρχία. Για αυτόν τον σκοπό όμως χρειαζόταν και μια άλλη θεμελίωση, την οποία του παρείχε η δωδεκαθεϊστική θρησκεία της εποχής, που αναγνώριζε στο πρόσωπο του αυτοκράτορα ένα θεό του οποίου το πρόσωπο έχρηζε βάσει νόμου λιβανωτού, δηλαδή λατρείας.  Ο Σεβαστιανός δεν αποκαλύφθηκε αμέσως ως Χριστιανός το 284, αλλά το 287: σύμφωνα με μια εκδοχή, προδόθηκε από κάποιον κατήγορο ευνοούμενο του αυτοκράτορα και αμέσως μετά παραδέχθηκε την χριστιανική του πίστη, ενθαρρύνοντας έτσι στις νέες δυσκολίες που προέκυπταν και τους αδελφούς του, δεδιωγμένους από τον Αυτοκράτορα, Χριστιανούς της τοπικής εκκλησίας. Ο Σεβαστιανός ήταν και φιλόπτωχος και φίλος των φυλακισμένων, αλλά και μπόρεσε να παίξει πολλάκις ρόλο αρωγού και προστάτη πολλών Χριστιανών της τοπικής εκκλησίας λόγω του δημόσιου αξιώματος που είχε. Σύμφωνα με το Απολυτίκιό του, παρέβλεψε τα συνέδρια της εσφαλμένης Συγκλήτου και ομολογώντας την πίστη του συγκαταλέχθηκε σύμφωνα με τον Διοκλητιανό στους «εχθρούς της πατρίδος των, απίστους προς τον κυρίαρχόν των, ασεβείς προς τους θεούς των» (όπ.π., σελ. 272). Ο Σεβαστιανός παριστάνεται στο ανωτέρω διήγημα κατά την απολογία του προς τον τύραννο Διοκλητιανό ως νομιμόφρων κατά τα άλλα στρατιώτης, εφόσον ως εκείνη την στιγμή είχε κρατήσει πειθαρχία και όχι ως προδότης, αλλά διευκρινίζει ότι «πρέπει να υπακούω εις τους νόμους Αυτού μάλλον, παρά εις τους ιδικούς σου» και ότι ως τότε είχε την ελπίδα κάποιας ωφέλειας των Χριστιανών, αν και ζούσε «μέσα εις την θλίψιν βλέπων τας καθημερινάς σφαγάς των»(οπ.π., σελ. 327-8).
Ο Άγιος Γεώργιος, σε κάθε περίπτωση, παριστάνεται στο Απολυτίκιό του ως «των πτωχών υπερασπιστής και των αιχμαλώτων ελευθερωτής(…)βασιλέων υπέρμαχος». Η στρατιωτική ιδιότητά του στο Δοξαστικό των Αίνων εντάσσεται σε αυτή την συνάφεια: «Ούτος γαρ ως καλός στρατιώτης, ηνδρίσατο κατά των τυράννων, και τούτους κατήσχυνε(=τους καταντρόπιασε), μιμητής γενόμενος του πάθους του Χριστού…». Υπάρχει λοιπόν και πάλι, όπως άλλωστε και στην υπόλοιπη Πατερική και υμνογραφική γραμματεία, σαφής αντίθεση μεταξύ των βασιλέων και τυράννων. Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος και μεγαλομάρτυρας ήταν 12 ετών όταν μαρτύρησε ο Σεβαστιανός. Όταν διαπίστωσε ότι σχεδιαζόταν νέος δριμύς διωγμός του Διοκλητιανού όχι «κατά των πονηρών και αδίκων ανθρώπων, όπως αυτό θα ήταν φυσικό», όπως γράφει ο όσ. Συμεών ο Λογοθέτης, αλλά κατά των Χριστιανών το 303, ο ίδιος, όπως η αγ. Αικατερίνα, όπως άλλοι άγιοι, αφ’εαυτού του ουσιαστικά «δόθηκε» στο μαρτύριο ομολογώντας με παρρησία την χριστιανική του ιδιότητα και ελέγχοντας τον αυτοκράτορα και τους άλλους πολιτικούς και στρατιωτικούς άρχοντες στην Νικομήδεια.
   Τον άγ. Γεώργιο αγάπησαν και τίμησαν πολλά σημαντικά και ετερόκλητα πρόσωπα και θεσμοί: σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, θεωρείτο προστάτης των Ιπποτών της Στρογγυλής Τράπεζας(Αρθουριανός Κύκλος), τον 13^ο αιώνα(1222) ανακηρύχθηκε προστάτης άγιος της Αγγλίας, τον 19^ο αιώνα ανακηρύχθηκε προστάτης του ελλ. Στρατού, ενώ κατά τον Μεσοπόλεμο ο περιβόητος αρχιλήσταρχος Γιαγκούλας είχε πολύ επιμελημένα ζωγραφισμένη τη μορφή του στο κοντάκιο του όπλου του θεωρώντας τον ως προστάτη του. Ακόμη και ο διαβόητος ηγεμόνας Βλαντ Τσέπες τον 15^ο αιώνα, ο οποίος με φρικιαστικά μέσα απέκρουσε τους Οθωμανούς εισβολείς από την ρουμανική επαρχία της Τρανσυλβανίας, λέγεται ότι είχε το προσωνύμιο-πατρώνυμο Δράκουλας, λόγω του ότι ο πατέρας του ανήκε στο «τάγμα (των Ιπποτών) του Δράκου», που είχε και πάλι ανακηρύξει ως προστάτη άγιό του τον Γεώργιο.
Γενικότερα ο άγ. Γεώργιος θεωρήθηκε διαχρονικά, σύμφωνα με τα λόγια του π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου, ως αυτός που προάσπιζε τους άδικα πολεμουμένους, για αυτό και υπήρξε ευρύτατα αγαπητός. Το παράδειγμά του, αν μη τι άλλο, είναι πάρα πολύ επίκαιρο και στις ημέρες μας.

Ετικέτες: τύραννοι, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Σεβαστιανός, φιλοπτωχεία, Αρθουριανός Κύκλος, Βλαντ Τσέπες, Διοκλητιανός, Θρησκευτικές Αδελφότητες, Φώτης Γιαγκούλας, Φαβιόλα, άδικα πολεμούμενοι, βασιλείς