«…Εν τω μέσω της νυκτός…» (Ποίηση Ι. Γρυπάρη)

  -Ιδού ο Νύμφιος έρχεται…

Πάσα στιγμή, που ζη την πάσα ημέρα,

την έγνοια την ανείκαστή μου, ω Πόθε,

πληθαίνοντας, μου κρυφολές: -Καρτέρα,

να ιδής, λιχνίζοντας στον ίσιο αγέρα,

πέρα τις πίκρες τη χαρά σου εδώθε!

-Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…

Έλα, εκλεκτέ, σφιχτοπερίπλοκέ μου,

η ελπίδα μου κ’ η γλυκαπαντοχή μου°

Έλα, εκλεκτέ, που ακαρτεράω, και πιέ μου,

ροδέμνοστε και παγκαλόμορφέ μου

στη φούχτα μου εδώ μέσα τη ψυχή μου!

(Ιωάννης Γρυπάρης, Σκαραβαίοι και Τερρακότες, «Ο Νυμφίος»)

Οι αγωνίες πολλές, οι παγίδες επίσης, το Τριώδιο επίσης επίκειται, σε ενάμιση μήνα προσδοκούμε μια άνοιξη δύσκολη εθνικά/ταξικά και που προαναγγέλλει ένα νοσηρό θέρος μέσα στις τσιμεντουπόλεις και τα παραθεριστικά κέντρα που πολλοί από εμάς διαβιούμε/-είτε…

…οπότε χρειαζόμαστε κάποιον που να έρθει και να μεταμορφώσει τα πάντα…

από μέσα προς τα έξω…

Να δώσει σε όλα (εμ-βιωμένο) νόημα και επίσης εμ-βιωμένη ομορφιά- και σ’ αυτά ακόμη τα γκρεμισμένα κτίρια…

Ετικέτες: πόθος του Θεού, Γρυπάρης, Σκαραβαίοι και τερρακότες, απαθής πόθος, απαντοχή, εγκαρτέρηση, ελπίδα, θείος έρωτας