Εξαφανίσεις και πρωτογενές πλεόνασμα

Είναι μια από τις αμέτρητες φορές που επαναλαμβάνεται το ίδιο “μοτίβο”:

τα δελτία ειδήσεων της χώρας μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τα μείζονα, υποτίθεται, ζητήματα που αφορούν τον μέσο άνθρωπο, διαχωρίζοντας ταυτόχρονα τα γεγονότα που συμβαίνουν με τον σχολιασμό τον οποίο επιδαψιλεύουν.

Έτσι και τις τελευταίες ημέρες. Η βοή των γεγονότων (και των μόνιμων τηλεσχολιαστών) σαφής: ο Χρ. Ξηρός, έντεκα χρόνια μετά την σύλληψή του για την συμμετοχή του στις επιχειρήσεις της περιβόητης “17Ν”, δεν εμφανίστηκε στο Α.Τ. όπου έπρεπε να εμφανίζεται καθημερινά.

Δριμύτατοι οι τηλεσχολιαστές που βεβαίως “καταδικάζουν την βία από όπου και αν προέρχεται”, μαζί με τους σαφώς θορυβημένους κυβερνητικούς παράγοντες, εξετάζουν μέτρα (περαιτέρω) επιδείνωσης της κατάστασης των μακροχρονίως φυλακισμένων: λήψη αδειών, δικαιώματα κ.λπ.

Ο συνήγορός του μη-εμφανισθέντα επίσης αρκετά ξεκάθαρος: “πολιτική απόφαση συνεπής με την επαναστατική του δράση” η ενέργεια -ή μάλλον …παράλειψη- αυτή.

Εμείς εδώ που κοιτάζουμε αυτά τα θέματα μέσα από το πρίσμα της αιωνιότητας και του Λόγου, σίγουρα πρέπει να θυμίσουμε κάτι που ο “ντεκαφεϊνέ χριστιανισμός” της εποχής μας απέτυχε τακτικά να υπομνήσει:

οι φυλακισμένοι -δίκαια ή άδικα, αδιακρίτως- καλούνται από τον Χριστό “αδελφοί” Του° ελάχιστοι κατά κόσμον αδελφοί Του. Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας μας είναι αρκετά γνωστή: υπερπολλαπλάσιοι άνθρωποι κρατούμενοι από τον προβλεπόμενο χώρο, απανθρωπία συνθηκών, άτυπες εκδικήσεις από μέρους δεσμοφυλάκων, αλλά και ανοχή όταν συμβαίνει αυτό μεταξύ κρατουμένων.

Ο Ν. Ψαρουδάκης είχε προτείνει για αυτό το θέμα κάποτε, λόγω της φιλανθρωπίας του, η φυλακή να είναι ένας μικρός οικισμός και όχι ένα σκοτεινό κελί.

Δεν χρειάζεται να πούμε πως η καταδίκη των φόνων που πραγματοποιείται στα πλαίσια της “ένοπλης πάλης” ορισμένων τέτοιων οργανώσεων -όπως και γενικά- είναι δεδομένη. Αλλά βέβαια δεν είναι εδώ αυτό το ζήτημα: το ζήτημα είναι να μπορούμε να ιεραρχήσουμε τα πράγματα. Το ζήτημα είναι να μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ αιτίου και αποτελέσματος, να μπορούμε να διακρίνουμε τους όντως υπευθύνους και πρώτους τρομοκράτες και την φοβερή βία που έχουν σωρεύσει τόσα χρόνια υπερπερίσσεια, έχοντας επιπλέον το νεύρο να εμφανίζονται αναιδείς και να επικρίνουν τους άλλους.

Στην τοπική μας παράδοση υπάρχουν πράγματι μορφές που αντιτάσσονται βιαίως σε καθεστώτα που θεωρούν απαράδεκτα:

ο Χρήστος Μηλιόνης του Παπαδιαμάντη, η “ρωμαίϊκη κλεφτουριά τύπου Ρομπέν των δασών” στην οποία αναφέρεται ο πατ. Ι. Ρωμανίδης κ.ά. Αυτοί οι άνθρωποι, παρά την βία που ενδεχομένως μετέρχονταν και προς ανθρώπους, διέσωζαν μια εκπλήσσουσα κάποιες φορές σοφία και αγαθότητα, όπως μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει.

Διασώζεται ένα σχετικό περιστατικό με τον λήσταρχο Νταβέλη και τον άγιο των Αθηνών ταπεινό παπά-Νικόλα Πλανά. Κάποτε λοιπόν, ο λήσταρχος ήρθε στον παπά-Νικόλα, που είχε ήδη φήμη Αγίου, για να εξομολογηθεί. Αφού έβγαλε τα άρματα και αφού του διάβασε εντέλει και την συγχωρητική ευχή, του είπε:

“– Όλα αυτά θα σου τα συγχωρέση ο Θεός . Αν όμως η πολιτεία σε συλλάβη, με τους δικούς της νόμους δεν ξεύρω τι θα κάνη.“

Ας ευχηθούμε λοιπόν κι εμείς η παραπάνω υπόθεση να έχει αίσια έκβαση…

ΥΓ Αναδημοσίευση από φύλλο 909 της εφημερίδας «Χριστιανική» (  www.xristianiki.gr )

Ετικέτες: "ατομική τρομοκρατία", σχολείο εγκλήματος, Φυλακή, Χριστόδουλος Ξηρός, Ψαρουδάκης, ελάχιστοι αδελφοί Χριστού, ντεκαφεϊνέ χριστιανισμός