Η παλιά ιστορία (για το καταραμένο απόγευμα)

Πολλές φορές το έχουμε γράψει: τα όσα ζουν οι απλοί άνθρωποι της χώρας μας από την ιδεολογικοποιημένη μισανθρωπία, την ίδια, ναζιστικής ψυχρότητας, λογικότητα της εφαρμοζόμενης πολιτικής είναι ξανά και ξανά ειδωμένα. Ξανά και ξανά γραμμένα. Οι ίδιες αιτίες, οι ίδιες προφάσεις, τα ίδια αποτελέσματα. Τόσο πολύ που θύμιζαν εκείνο το ωραίο και φρικτό και απέριττο ποίημα του Μ. Σαχτούρη για την «παλιά ιστορία, το καταραμένο απόγευμα», όπου ο ίδιος εμφανίζεται να δέχεται συνεχή τηλεφωνήματα από κάποιον με σκοπό να του μιλήσουν πάλι για το ίδιο, πάλι για το «καταραμένο απόγευμα», παρά το ότι είναι «παλιά ιστορία»… «Ποιος τα θυμάται», όμως, που έλεγε και ένας άλλος ποιητής, ο Μ. Αναγνωστάκης… Αυτό είναι το ζήτημα.

Αφορμή για αυτές τις διαπιστώσεις, πολλάκις (μοιραία) ξαναγραμμένες και αυτές, ήταν η ανακάλυψη &  «αναδίφηση» σε ένα παλιό βιβλίο, βαρύτιμο για τα χρόνια μας σίγουρα: το «ταξίδι στον χρόνο της οικονομίας» του Τζ. Κ. Γκαλμπρέιθ(μτφ. Εκδ. Κάκτος, 1998), ενός από τους κατά τεκμήριον 5-10 κορυφαίους της οικονομικής θεωρίας και επιστήμης του 20ου αι. Χρόνος αναφοράς: η εποχή της προεδρίας Ρόναλντ Ρέιγκαν. Τόπος: Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Δεκαετία του 1980.

Σε ποια σημεία βρίσκεται η αναλογία;

1)      Στην εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική: πρωτογενής & νεοφώτιστη νεοφιλελεύθερη τότε (είχε δημιουργηθεί ένα κόμμα τότε στην Ελλάδα, των «νεοφιλελευθέρων», εκ του πατρός ενός εκ των Υπουργών της κυβέρνησής μας σήμερα).

2)      Πολιτική ρητορική: ισχυρότερη του κ. Σαμαρά (και της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) κατά των «συντεχνιών» και των «οργανωμένων συμφερόντων» και των «δυναμικών μειοψηφιών»- οπωσδήποτε κατά περίπτωση μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην πάταξη των Συνδικάτων (λ.χ. αυτό των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας).

3)   Πολιτικό marketing: το target-group  ήτανε (και) τότε αυτό των πλουσίων και υπερπλουσίων, που έπεισαν και τους υπόλοιπους. Αυτών που μέρος τους στο παρελθόν ασφαλώς έχουν προσδιορίσει την πολιτική και την νομοθεσία στις μνημονιακές κυβερνήσεις, σε μια γενικώς αγαστή συνεργασία με την «Τρόικα».

4)    Πολιτική ιδεολογία: ο αποτυχημένος νεοφιλελευθερισμός, στην μορφή τότε του «Μονεταρισμού»:  θυμόμαστε όλοι τα παιδιά του Σικάγο(Σικάγο Μπόυζ) άλλωστε, τους διδακτορικούς φοιτητές του Φρίντμαν, που ήτανε οι σύμβουλοι του Αουγκούστο Πινοσέτ, νεοφιλελεύθερου δικτάτορα της Χιλής κατά τα έτη 1973-1990, και άλλων καθεστώτων που ενεπλάκη το ΔΝΤ.

Με τα λόγια του καθηγητή Γκάλμπρεϊθ:

«Η διοίκηση παγιδεύτηκε για μικρό χρονικό διάστημα σ’ αυτό που επρόκειτο να είναι η μεγάλη στιγμή του μονεταρισμού: τη σκέψη που εκπορευόταν από τον καθηγητή Μίλτον Φρίντμαν, ότι οι τιμές θα ήταν σταθερές και όλα θα πήγαιναν καλά στην οικονομία, αν η διαθέσιμη ποσότητα χρήματος [] μπορούσε να ελεγχθεί σθεναρά[].Ό,τι εν τέλει επιτεύχθηκε ήταν η οξεία κάμψη[…]»(σελ. 318)

5)   Πολιτική ορθότητα: «[]σε σχέση με τη βοήθεια προς τους πλούσιους πρέπει να υπάρχει αιδήμων σιωπή[] τόσο η πολιτική υπέρ των πλουσίων όσο και η πολιτική εναντίον των φτωχών πρέπει να έχουν ως κάλυψη κάποια θεωρία. Αυτή την κάλυψη δεν είναι αναγκαίο να την παίρνουν στα σοβαρά[…]Αυτή ήταν η υπηρεσία που παρείχε η περίφημη Καμπύλη Λάφερ[…]»(σ. 314)

Έτσι, αντί να πούμε πως εξυπηρετούμε την αταλάντευτη ευημερία των δανειστών λ.χ., σήμερα, «σώζεται η χώρα», διασώζεται η «ευρωπαϊκή πορεία», αποτρέπεται η «πορεία προς το χάος», εμπεδώνεται η «ασφάλεια» και η «σταθερότητα».

  6)  Εξαιρέσεις (στην -σφιχτή και λιτή- εισοδηματική πολιτική): έως σήμερα, οι Τράπεζες έχουν ενθυλακώσει περί τα 200 δισ., παρά το ότι ο ρόλος τους στην οικονομία –πασίγνωστο- είναι επικουρικός, βοηθητικός της παραγωγής και εσχάτως της κατανάλωσης και της κοινωνικής ευημερίας. Έτσι και τότε: «Δύο άλλες κατευθύνσεις πολιτικών δαπανών παρέμειναν ιερές και απαραβίαστες. Ήταν οι δαπάνες για τη σωτηρία χρεωκοπημένων χρηματοοικονομικών οργανισμών, και κυρίως των Οργανισμών Αποταμίευσης και Δανείων[] ήταν στην υπηρεσία ενός εύπορου ή οικονομικά ικανοποιημένου αλλά και πολιτικά εκφραζόμενου μέρους της εθνικής κοινότητας…»(σ. 313)

Ο κ. Σαμαράς, όμως -που ασφαλώς δεν είναι οιηματίας και αμετροεπής- καμαρώνει μέχρι και σήμερα μαζί με τους επιτελείς του για αυτό που καμάρωνε και ο κ. Παπαντωνίου, Υπουργός επί των οικονομικών τότε, περί το 1997-1998: για το ότι η Ελλάδα πλέον θα αποκτούσε, και αυτή, «πρωτογενές πλεόνασμα»! Χαράς ευαγγέλια λοιπόν. Καμαρώνει επίσης και για άλλα μεγέθη που «πετυχαίνει». Γεγονός όμως είναι, ακόμη και αν ήτανε έτσι που μας τα διηγείται, ότι τα βασικά μακροοικονομικά μεγέθη της χώρας ήσαν και είναι στα τάρταρα εις το διηνεκές, επιφέροντας μια πρωτοφανή σωρευτική ζημία.

Αυτό είναι ισοδύναμο με το να χαρακτηρίσει κανείς την πολιτική του απολύτως αποτυχημένη.

 

Ετικέτες: πολιτική ιδεολογία, πολιτική ορθότητα, Μονεταρισμός, Ρόναλντ Ρέιγκαν, νεοφιλελευθερισμός