«
Στρατόπεδον ευσεβείας» είναι μια θαυμάσια φράση του Έλληνα θεολόγου Ωριγένη, στο θαυμάσιο απολογητικό του έργο «Κατά Κέλσου».
Ο Ωριγένης εκεί, εκφράζοντας γενικώς την εκκλησιαστική συνείδηση της εποχής του -θυμηθείτε ότι υπήρχε και μια άποψη του Ωριγένη περί αποκατάστασης που καταδικάστηκε εκκλησιαστικά, δεν μιλάμε για αυτό εδώ- απαντάει στην μομφή που του απευθύνει ο Κέλσος ότι οι Χριστιανοί δεν στρατεύονται και αφήνουν τον Αυτοκράτορα μόνο του απέναντι στις επιθέσεις των βαρβάρων. Ο Ωριγένης απαντάει ως εξής: εμείς οι Χριστιανοί συνεισφέρουμε στην Άμυνα του Κράτους μας με τον καλλίτερο τρόπο: προσευχόμαστε και έτσι αποκρούουμε τις δαιμονικές προσβολές που διασαλεύουν την ειρήνη και προκαλούν τους πολέμους. Έχουμε, με άλλα λόγια, το δικό μας στρατόπεδο, το «στρατόπεδον ευσεβείας».
Οι σκέψεις αυτές έρχονται στον νου μου με την αναγγελία της τραγικής αυτοχειρίας ενός ακόμη παιδιού στον Έβρο, κατά την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία του.
Πρώτο σημείο: Σήμερα οι Χριστιανοί είμαστε στην πλευρά και την όχθη του Κέλσου, αν το παρατηρήσατε. Θα κατηγορούσαμε δηλαδή κάποιον που δεν επιθυμεί να στρατευθεί για λόγους αντίθεσης στην βία. Το αποτέλεσμα: ιδεολογική σύγκλιση στην κατάσταση που παράγει Κίμωνες, νέα παλικάρια που, από υπερβολική ίσως φιλοτιμία και ευθιξία, καταλήγουν να κάνουν το σ φ ά λ μ α που έκαναν εκεί στην Άπω Ανατολή, δηλ. το χαρακίρι. Αυτοχειρία για λόγους τιμής.
Όπως στην περίπτωση του Καρυωτάκη, λ.χ., έχουμε εδώ την ίδια ενέργεια, που σκοπό έχει μέσα στην απόγνωσή της, να στείλει ένα μήνυμα, γραμμένο με το αίμα του αποστολέα. Όπως λέει και ένα τραγούδι, «και αν πέθαινα αύριο, τελικά θα έβλεπες όλα τα σημάδια μου».
Κακά τα ψέματα: το ελλαδικό Κράτος δεν μπορεί καν να εκσυγχρονιστεί με το πρότυπό του, δηλαδή το ευρωπαϊκό Κράτος, από το οποίο αντέγραψε όλους τους θεσμούς του.
Να πούμε και κάτι τελευταίο, όμως: δεν πρέπει ποτέ κανείς να χάνει την ελπίδα του. Αυτό δεν είναι απλώς απώλεια μιας μάχης, είναι απώλεια του πολέμου…
Ετικέτες: υποχρεωτική θητεία, Ωριγένης, αυτοχειρία
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 
21 Φεβρουαρίου, 2013 στο 8:51 ΠΜ |
πολυ καλο κειμενο
21 Φεβρουαρίου, 2013 στο 12:44 ΜΜ |
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια!Πολλές ευχές!
1 Μαρτίου, 2013 στο 2:43 ΜΜ |
Πολλύ καλό φιλαλήθη!!!
18 Μαρτίου, 2013 στο 4:17 ΜΜ |
Θα ἠταν ενδιαφερον να σχολιάζες σε καποιο 3ο θυσαυροφυλακιο μνήμης την εφαρμογή του παραπάνω κειμένου και στην πολιτική στρἀτευση, ανεξάρτητη ή εξαρτώμενη, βίαιη ή ειρηνικη (αν μπορει να υπαρχει «ειρηνικη»).
Μπαἰνω στο πειρασμό να σε κατηγορήσω για 2 μετρα και 2 σταθμά.
Η προπαγανδα (ουδετερα φορτισμενη), δεν ειναι τιποτε αλλο από παράθεση σκορπιων αληθινων γεγονότων μεγενθυμένων υπο το πρισμα των προκαταληψεων μας, ωστε να βουτηχτουν οι δευτερες στην κολυμβηθρα της αληθοφανειας (της αυτο-δικαίωσης?). Τι λες?
31 Μαρτίου, 2013 στο 10:25 ΜΜ |
Αγαπητέ μου φίλε Πρίγκηπα Μίσκιν,
καλησπέρα και ζητώ συγγνώμη για τις καθυστερήσεις στην απάντηση, όπως και στην ανανέωση του ιστολογίου βέβαια…
Αυτό που λες είναι πολύ ενδιαφέρον.
Όμως, εδώ μιλάς για μεταφορική στράτευση, όχι κυριολεκτική. Εάν εγώ στρατευθώ σε μια υπόθεση και ένα σκοπό, είναι βέβαια τελείως διαφορετικό από το να στρατευθώ κυριολεκτικά. Στρατεύομαι πολιτικά, όπως και το να είμαι «στρατιώτης Χριστού» -κατά τον Απ. Παύλο- σημαίνει μια πειθάρχηση, επιπλέον δε, πράγμα πολύ σημαντικό, εθελοντική, σε ένα σκοπό, που λογίζεται ως ιερός.
Τα πράγματα δεν είναι μονοσήμαντα πάντως.
Σε ευχαριστώ θερμά για το πάρα πολύ ωραίο και γόνιμο σχόλιο και εύχομαι να μας σχολιάζεις όταν το κρίνεις ωφέλιμο…
Πολλές ευχές!