«Zele compatissement»

Zele, με γαλλικό accent, είναι ο ζήλος και zele compatissement ο ζήλος που στηρίζεται στην συμπόνια και προέρχεται από αυτήν. Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, αυτή η συναισθηματική κατάσταση ήταν από τις κύριες που καθοδηγούσαν ανθρώπους όπως τον πασίγνωστο θεατρικό συγγγραφέα κ.λπ. Μπέρτολτ Μπρεχτ. Η Χάννα Άρεντ αναφέρεται χαρακτηριστικά (στο «Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς«) στο ότι ο Μπρεχτ ήταν ένας από τους πάρα πολλούς ανθρώπους της Αριστεράς και δη της κομμουνιστικής με την έννοια της μαρξιστικής που έκρυβε τον ζήλο αυτό, τον zele compatissement πίσω από σκληρές επιστημονικές διατυπώσεις και τον εξέφραζε μέσα από αυτές…

Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι ο Μπρεχτ ήταν προσκείμενος σε μια ιδεολογία που η σημερινή Αριστερά βδελύσσεται εδώ και δεκαετίες. Δεν νομίζω ότι θα βρίσκονταν πολλοί σημερινοί Αριστεροί, ας πούμε προσκείμενοι στον ΣυΡιζΑ, που θα δέχονταν να τους αποκαλέσεις μαρξιστές και πολύ περισσότερο σχετιζόμενους με τον λεγόμενο «υπαρκτό σοσιαλισμό»…

Εν πάση περιπτώσει όμως, ο zele compatissement είναι ένα στοιχείο που βλέπουμε πολύ συχνά στην κατηγορία αυτή των ανθρώπων, όποια επιπλέον στοιχεία και αν αποκτά και όπως και αν εκφράζεται. Πόθος της ζωής και τρόμος του κενού(horror vacui) ήταν για τον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο τα δύο σημαντικότερα στοιχεία κατά τον ίδιο που καθόριζαν την ζωή του στο βάθος. Δηλαδή ένα αίσθημα. Αντίστοιχα συμβαίνει και εδώ.

Αν είναι, όμως, έτσι, γιατί ορισμένοι ημιμαθείς ισχυρίζονται -με την αφορμή του οπωσδήποτε ενδιαφέροντος και ελπιδοφόρου συνεδρίου «Εκκλησία και Αριστερά»- ότι η ιδεολογία της Αριστεράς είναι εξ αρχής ασύμβατη με την Ορθοδοξία και υλιστική και όλα τα συναφή; Δεν έχει γράψει χαρακτηριστικά ο (διορατικός) στάρετς Σέργιος Chevitch ότι η αγάπη αλλιώς λέγεται φιλευσπλαχνία, η αγάπη που συνοψίζει «όλο τον Νόμο και τους Προφήτες» ήδη από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, κατά τον λόγο του Χριστού;

Ο Χριστός λέει: «Αν το άλας χάσει την ουσία του, με τι θα ξαναλατιστεί; Δε χρησιμεύει πια σε τίποτα, παρά θα πεταχθεί έξω, και θα καταπατιέται από τους ανθρώπους.»

Αν οι Χριστιανοί γίναμε ανάξιοι, λοιπόν, τότε το μόνο που μας μένει είναι να μας καταπατούν οι άνθρωποι, να αντιτίθενται στον λόγο μας, ο οποίος έχει χάσει την αλήθεια του, έχοντας γίνει συμβατικός, δηλαδή υποκείμενος σε εφήμερες συμβάσεις.

Αντιθέτως, βρίσκονται άνθρωποι οι οποίοι, όντας αυθεντικοί μέσα στις όποιες πλάνες τους, ζουν περισσότερο από εμάς χριστιανικές αρετές, όπως έχει παρατηρήσει κι ο καθ. Τσιριντάνης πριν πενήντα τόσα χρόνια. Έχουν «ηθικό ιδεαλισμό», έχουν ευγενείς ιδέες, έχουν συγκρότηση, έχουν διάθεση για αυτοθυσία, αφιλοδοξία και αφιλοχρηματία. Εάν αυτοί μας καταγγείλουν, τότε πρέπει να ομολογήσουμε την προδοσία μας και να φροντίσουμε να σαρκώσουμε σωστότερα το σώμα του Χριστού, όχι να τους …κατηγορήσουμε μέσα από την λερή και σαπισμένη θέση όπου βρισκόμαστε.

Σωστά;

Ετικέτες: συμπόνια, χριστιανομαρξιστικός διάλογος, Αριστερά, Ζήλος, Μπέρτολτ Μπρεχτ