Χαμένες διαπροσωπικές σχέσεις και προσωπική μετάνοια

Συχνά εδώ στο ιστολόγιο έχουμε μιλήσει για θέματα που τα έχουμε εντάξει σε μια ειδική κατηγορία, στις εξομολογήσεις ή τα «καθ’εαυτόν». Έτσι και σήμερα, θα έχουμε ένα τέτοιο θέμα.

Το ζήτημα αφορά τις χαμένες φιλίες και ευρύτερα διαπροσωπικές σχέσεις στις ζωές μας σήμερα. Είναι διαπιστωμένο ότι οι σχέσεις αυτές δεν ευδοκιμούν εύκολα. Οι σχέσεις γενικότερα έχουν γίνει πολύ «δύσκολες». Αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει η αγιοπνευματική οικειότητα και η ενότητα, θα μου εξηγήσετε θεολογικά και πνευματικά, και θα συμφωνήσω. Επίσης, είναι γεγονός πως κάποιοι Πατέρες είχαν αντικαταστήσει την έννοια της φιλίας με την έννοια της αγάπης, λέγοντας ότι η φιλία αφορά κάποιες σχέσεις που οφείλονται περισσότερο σε συγκυρία(επάγγελμα, σπουδές κ.λπ.). Η αγάπη αυτή αφορά όλους και ΚΥΡΊΩΣ τους φτωχούς, τους ξένους, τους αδικημένους, τους αναξιοπαθούντες, τους τιμωρούμενους. Την δε φιλία τους οι Άγιοι Γρηγόριος Θεολόγος και Μέγας Βασίλειος την είχαν ονομάσει {ο πρώτος} «πνευματικό έρωτα».

Δεν είναι, όμως, μόνο έτσι: πράγματι υπάρχουν και σήμερα πολλές φιλίες που είναι τελείως γνήσιες. Σε αυτές τις φιλίες συνήθως βασίζονται/βασιζόμαστε οι νέοι και νεώτεροι και οι έφηβοι συχνά, διότι ένας τέτοιος φίλος είναι τελείως πολύτιμος. Και είναι πολύτιμος, διότι πολλές άλλες σχέσεις βιολογικού χαρακτήρα και «φυσικής αγάπης», όπως οι οικογενειακές/γονεϊκές αποδεικνύονται ανεπαρκείς στην καλύτερη περίπτωση, καταδυναστευτικές και ψυχοφθόρες δε στην χειρότερη. Πολύ συχνά σκέφτομαι την φιλία μεταξύ των Μαρξ και Ένγκελς: ο Ένγκελς συνήθιζε να αποκαλεί τον εαυτό του «δεύτερο βιολί» ως προς τον επιστήθιο φίλο του Καρλ Μαρξ. Ο Ένγκελς είχε πολλά στοιχεία του κινήματος του Ρομαντισμού, είχε μια αγάπη για τον αδικούμενο άνθρωπο και ακόμη στήριξε τον Μαρξ με εκπληκτικό τρόπο σε όλη του την ζωή, ηθικά και υλικά, ίσως ακόμη και ως προς ένα νόθο τέκνο που απέκτησε ο πρώτος. Τέτοια φιλία δύσκολα βρίσκουμε σήμερα, ακόμη και μεταξύ [τύποις] πιστών ανθρώπων, θα έλεγα…

Όμως, ας σκεφτούμε πολλούς ανθρώπους με τους οποίους περάσαμε κοινές αγωνίες και σημαντικές στιγμές. Πόσο «νομιμοποιούμαστε» σήμερα να τους θυμόμαστε, να νοσταλγούμε, να τους έχουμε ως έννοια και ως ανησυχία, εκ του μακρόθεν έστω; Δεν ξέρω, πράγματι. Σκέφτομαι ότι σήμερα πολλοί τείνουν να το περάσουν αυτό ως ένα «ανόητο ρομαντισμό» και συχνά αυτό συμβαίνει. Ίσως όμως, υπάρχουν πολλά πράγματα που ο καθένας από εμάς ξεχνά, όταν κάποιος άνθρωπος με τον οποίον κάποια στιγμή «μοιραία» χωρίζουν οι δρόμοι του. Τα ξεχνά και δεν τον εκτιμά αρκετά, τον έχει για δεδομένο, δεν του δίνει τον χώρο του, δεν σέβεται την απαραβίαστη ελευθερία του πιθανώς. Η αγάπη όμως έχει το γνώρισμα ότι ενδιαφέρεται πρώτα για τον άλλον, να τον αναπαύσει, έχει ευαισθησία ως προς τις ειδικές κάθε φορά ανάγκες [δεν εννοώ καπρίτσια, προσοχή] του, και ως προς το να πει ένα ειλικρινή καλό λόγο, να κάνει μια πράξη που να δείχνει το ενδιαφέρον της προς τον άλλον. Δυστυχώς, όταν αυτά τα πράγματα δεν λειτουργήσουν ειλικρινά και εγκαίρως, δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις. Και πρέπει τότε να τα βάλουμε με τον εαυτό μας, με την αδιαφορία μας και την καταπίεσή μας κατά περίπτωση, που συχνά πληγώνει και δη ανεπανόρθωτα.

Και, για να μην αοριστολογώ απλώς, θυμάμαι τον εαυτό μου αρκετά χρόνια πίσω σε τέτοιες φιλικές –όπως τις είπαμε παραπάνω- σχέσεις. Δεν ήμουν, για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα, [καθόλου] αυτός που θα έπρεπε να είμαι, απεναντίας η ζωή μου εκινείτο γύρω από τις ατομικές μου φιλοδοξίες και «πρόοδο» κατά κόσμον. Δυστυχώς, όταν αργότερα έγινε μια εσωτερική αλλαγή μέσα μου –εννοώ προς την συνειδητή Πίστη- και αντιλήφθηκα με φρίκη το λάθος μου, φαίνεται πως ήταν πολύ αργά. Είχα μεν μετανοήσει και μετανιώσει πολύ για την συμπεριφορά μου τότε, αλλά υπήρχε ένα προηγούμενο χρόνιο, που, αν μη τι άλλο, χρειαζόταν μια περίοδος έμπρακτης μετάνοιας και αλλαγής, για να ξεπεραστεί, που δεν την είχα πια.

Έτσι, και επειδή δεν μένουν πολλές επιλογές σε αυτές τις περιπτώσεις, παρά να θρηνεί κανείς (για) τις αμαρτίες του, σας προτείνω κάτι, αν θέλετε, ως συμβουλή.

Μην υπολογίζετε ως δεδομένους και μην βλέπετε με μάτι «απομύθευσης» τον Άλλον άνθρωπο, είτε είναι φίλος, είτε είναι συνσπουδαστής, είτε είναι γυιος και θυγατέρα, είτε είναι ένας φιλότιμος δάσκαλος είτε ο,τιδήποτε. Διότι η ζωή έχει άσβεστη ελπίδα, έχει την «υπέρ λόγον» ειρήνη της μετάνοιας, ναι, αλλά έχει και το «τραγικό» γεγονός, το μερικώς ανεπανόρθωτο…

Ετικέτες: Φιλία, απώλεια, διαπροσωπικές σχέσεις, μετάνοια