Σχόλια σε θερινά διαβάσματα… (1)

Σήμερα θα σας γράψω ορισμένα γενικά και ειδικότερα σχόλια σε κάποια αναγνώσματα θερινά και μεσοθερινά…

Πρέπει εξ αρχής να σας προειδοποιήσω, όμως, ότι σε κάποια από αυτά ενδέχεται να σας χαλάσω την έκπληξη, αν θέλατε να τα διαβάσετε στο άμεσο ή το απώτερο μέλλον…

1. Για την  «κυρία με τις καμέλιες» του Αλέξανδρου Δουμά Υιού ο λόγος αρχικά… λοιπόν, πρέπει να ομολογήσω πως είναι ένα από τα καλύτερα φανταστικά έργα, δηλαδή πεζογραφία, που έχω διαβάσει τελευταία. Θα μπορούσαμε άνετα να συγκαταλέξουμε το συγκεκριμένο έργο στην ίδια κατηγορία με τα λογοτεχνικά και ποιητικά γραπτά του Λαμαρτίνου «Paroles d ‘un croyant» -» Στίχοι ενός πιστού» και του Σατωμπριάν «Αταλά» κ.λπ., διότι ο συγγραφέας είναι Χριστιανός και μάλιστα Χριστιανός Ρομαντικός του 19ου αιώνα που έχει πια «πάψει να πιστεύει στις θεωρίες του Βολταίρου», όπως γράφει χαρακτηριστικότατα. Οι θεολογικές αναλύσεις που κάνει αρχικά είναι πραγματικά εξαιρετικές και τονίζουν πάρα πολύ το στοιχείο της συμπόνοιας, ειδικότερα της συμπόνοιας προς τους αμαρτωλούς ανθρώπους και δη τις εκδιδόμενες γυναίκες- η συμπόνια προς όλους τους ανθρώπους τους αναγκεμένους και περιθωριοποιημένους είναι από τις πιο αγαπητές [και συγγενικές] στον Θεό και εκλεκτές αρετές, έλεγε και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον «περί φιλοπτωχείας» λόγο του.

Λέει χαρακτηριστικά: «γιατί να είμαστε πιο αυστηροί από τον Χριστό«, όταν ξέρουμε, συνεχίζει, εκείνον τον απαλό και γεμάτο συγχώρεση και υπέροχο οίκτο τρόπο που φέρθηκε στην μετανοημένη πόρνη εκείνη που ήθελε να του πλύνει τα πόδια [που συγχέει με την παρθενομάρτυρα Μαγδαληνή λόγω του Καθολικισμού του, αλλά δεν έχει σημασία]; Θα θέλαμε πολλές σελίδες, για να μιλήσουμε για αυτό το υπέροχο έργο, αλλά έχει σημασία το τέλος του {από εδώ και πέρα ίσως να μην διαβάσετε ακόμη, αν σκοπεύετε να το διεξέλθετε οι ίδιο}:  έρχονται στην επιφάνεια κάποιοι ανόητοι, ματαιόδοξοι και φαρισαϊκοί θεσμοί της εποχής, που θεωρούσαν μια ειλικρινέστατα [και μέσα από την συγκινητική αγάπη και τις προσπάθειες ενός βασικά καλόκαρδου και ευσπλαχνικού νέου 24 ετών] μετανοημένη εταίρα μιαρή, που πλέον μιαίνει μια «αξιοσέβαστη οικογένεια». Αλλοίμονο, όμως, αν ήξεραν πως Ορθόδοξος Άγιος νυμφεύθηκε πόρνη, προκειμένου να την εξαγνίσει και κατέληξαν να συμμονάζουν πλάι- πλάι … Ένας στίχος της Γραφής αναφέρει δε χαρακτηριστικά: «ο Θεός επεθύμησε πόρνης», που είναι η ανθρωπότητα, ο ξεπεσμένος άνθρωπος, με τον Θεό να παρουσιάζεται ως ο σφόδρα ερωτευμένος που επιθυμεί να την νυμφευθεί και/προκειμένου να την εξαγνίσει, προσφέροντάς της τον εαυτό Του, όπως σχολιάζει & ερμηνεύει ο ι. Χρυσόστομος.

Το πεζογράφημα αυτό -το οποίο βασίζεται σε αληθινή ιστορία που διηγείται ο νεαρός Αρ. Ντυβάλ στον συγγραφέα- μου θύμισε πολύ έντονα τα λόγια του Νικολάι Μπερντιάεφ περί του έρωτα κτλ., όταν έλεγε πως πάντοτε υποστήριζε την «ελευθερία των ερωτευμένων», την ελευθερία δηλαδή δύο αγαπώμενων προσώπων να συμβιώσουν, αν και του ήταν πολύ γνωστή η «δουλεία του έρωτα».

Κι αυτό, διότι νομίζω πως γεννάει περίπου τόσο αυτήν την επιθυμία όσο και ο «κλασικός» «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ, όπου τα δύο αγαπώμενα αυτά παιδιά -εκεί είχαν ενωθεί κρυφά, εκκλησιαστικά, από τον καλοκάγαθο χαμηλόβαθμο μοναχό πατέρα Λαυρέντιο- πέθαναν λόγω του ανόητου και άσβεστου προγονικού μίσους των φαμελιών τους, των Μοντέγων και Καπουλλέτων. Ο θάνατός τους είχε σταματήσει τότε το προγονικό μίσος, αλλά βέβαια αλλοίμονο αν χρειάζονται δύο αυτοχειρίες δύο νέων ανθρώπων, για να σταματήσει το κακό κάθε φορά…

2. Δεύτερο ανάγνωσμα, εν εξελίξει αυτήν την φορά, είναι «η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα» του σημαντικότατου Έλληνα δημοσιογράφου Γ. Κάτρη. Ο Κάτρης, πάντα βάσει των προϋποθέσεών του, κάνει μια ανατομία και λεπτομερέστατη περιγραφή των γεγονότων του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου του 1967, διηγούμενος και πολλές άγνωστες λεπτομέρειες, έχοντας πάρα πολλές πληροφορίες αντλήσει από τον ίδιο τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Ο Κάτρης μιλάει για τους τρεις «πυλώνες», δηλαδή στυλοβάτες του κατεστημένου της εποχής του και τους απαριθμεί ως εξής:

1. Τα Ανάκτορα(Ο Βασιληάς)

2. Οι Αμερικανοί

3. Ο Στρατός

Οι αναλύσεις του στα θέματα αυτά είναι πράγματι εξαίρετες και πολύ πειστικές. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος δείχνεται πώς ήθελε να κάνει την λεγόμενη «Μεγάλη Χούντα (των Στρατηγών)», ενώ οι «Συνταγματάρχες», τους οποίος αποκαλούσε «ηλίθιους» και «μπάσταρδους» απλώς …τον πρόλαβαν! Δυστυχώς, εκεί κινήθηκαν οι ενστάσεις του και ακόμη και η αποτυχημένη προσπάθεια για ανατροπή των Συνταγματαρχών του Δεκεμβρίου του ’67. Ο Κωνσταντίνος πράγματι θα μπορούσε να έχει κινητοποιήσει το Ναυτικό, την Αεροπορία και τις μη …επαναστατικές δυνάμεις του Σ. Ξηράς, για να ανατρέψει τους Συνταγματάρχες, αλλά δεν το πράττει, για να αποφύγει την αιματοχυσία.  Τελευταία στιγμή, άλλωστε, την παραμονή του πραξικοπήματος, προδίδεται από τον [εν Θεσσαλονίκη] Στρατηγό Ζωιτάκη, που μεταπηδά στην «μικρή Χούντα».

Βρήκα, τέλος, πολύ ενδιαφέρουσα την πληροφορία ότι η Χούντα ήθελε να συλλάβει πρώτον τον …Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος κατηγορείτο ότι θα έκανε …πραξικόπημα ο ίδιος, με μια παραστρατιωτική οργάνωση ονόματι ΑΣΠΙΔΑ. Ο Παπανδρέου, βέβαια, τότε, ήταν απλώς η κεντροαριστερή πτέρυγα της «εθνικόφρονης» «Ενώσεως Κέντρου» και δεν ήταν ο «σοσιαλιστής» που ξέρουμε μεταγενέστερα… Υπήρχαν επιπλέον εισηγήσεις και ειδικά από τον Ι. Λαδά να τον θανατώσουν και εφημερίδες όπως ο «Ελεύθερος Κόσμος» κατήγγελαν το καθεστώς το 1968 που δεν τον ξεφορτώθηκε! Τελικώς, ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος απέρριψε την πρόταση… Ίσως και για αυτό κάποιοι …υπερ-χουντικοί [και πιστοί Χριστιανοί και μεγάλοι πατριώτες βεβαίως-βεβαίως] τον κατηγορούν ότι ήταν …υπερβολικά Χριστιανός…!!!

[Η συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση… 🙂 ]

Ετικέτες: παπαδοπουλική δικτατορία, συμπόνια, Βασιλιάς Κωνσταντίνος, Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα, Η κυρία με τις καμέλιες, καταπίεση