Τι συντηρούν οι «συντηρητικοί»

Σε ένα καταπληκτικό άρθρο του μακαριστού πατ. Επιφανίου (Θεοδωρόπουλου) με τον τίτλο «η πολιτική περιπλάνησις των συνειδητών πιστών», δημοσιευμένο την 29.6.1984 στην εφ. «Εστία», συμπυκνώνεται η άμετρη τραγικότητα, αλλά και η τόσο ασόβαρη και αψήφιστη στάση της μερίδας (ημών) των «εν επιγνώσει πιστών» :  «Η μερίς λοιπόν αυτή με ολίγας εξαιρέσεις ήτο επί δεκαετίας όλας μόνιμος και αμετακίνητος «εκλογική πελατεία» των συντηρητικών κομμάτων και συνήθως του μεγαλυτέρου εξ αυτών.»

Κατόπιν, όμως, και ειδικώς προ του 81, οι τότε –λεγόμενοι- συντηρητικοί ηγέτες άλλαξαν στάση άρδην και έλεγαν (μεταγράφω σε σύγχρονη γλώσσα): «Η Εκκλησία; Αμελητέος παράγοντας! Αυτήν θα υπολογίσουμε τώρα; Μοναδικοί μας στόχοι η οικονομική ανάπτυξη, η τεχνολογική εξέλιξη, η τουριστική αξιοποίηση. Με δυο λέξεις, ο ΠΡΑΚΤΙΚΌΣ ΥΛΙΣΜΌΣ. Αυτός θα αναδείξει το Εθνος. Ο Θεός, η Πίστη, η Εκκλησία είναι έννοιες παρωχημένες».

Επιπροσθέτως, αυτοί οι ηγέτες απειλούσαν πλέον, -πέρα από την πρότερη ευσεβοφάνεια- ευθέως την Διοικούσα Εκκλησία ότι «ήρθε ο καιρός να χωρίσουμε τα τσανάκια μας», ενώ «έντονες φήμες περί κατοχής υψηλών βαθμών της Μασωνίας από κορυφαίους ηγέτες της συντηρητικής παράταξης έφταναν μέχρι τις στήλες του Τύπου, ιδιαίτερα προ τριετίας, χωρίς να τυγχάνουν καμίας διάψευσης».

Αυτή η αφήγηση είναι συγχρόνως, αθέλητα, και μια εκδραμάτιση, διότι κάθένας που ξέρει(από εμβίωση ή από διάβασμα) πέντε βασικά πράγματα για την «χριστιανική κοινωνικότητα» κατανοεί ότι η συντηρητική παράταξη βρισκόταν στον αντίποδα, στο άλλο άκρο από όσα πρεσβεύει αυτή, η Πίστη. Ο αείμνηστος πιστός καθηγητής Νομικής Αλ. Τσιριντάνης άλλωστε είχε αποφανθεί «τι επιτέλους συντηρεί» η συντηρητική παράταξη[βλ. σχ. στο «Για να επιζήση η δημοκρατία»). Και αυτό ήταν «το του κρείττονος ξυμφέρον», με άλλα λόγια το συμφέρον του ισχυροτέρου. Το συμφέρον των «βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλεμπόρων», όπως τους κατονομάζει και διακρίνει στο ίδιο άρθρο ο αείμνηστος π. Επιφάνιος.

Αυτής της παράταξης ηγείται σήμερα ο κ. Α. Σαμαράς και αυτή σήμερα καταγίνεται –αντί πρώτα να «κοιτάξει τα μούτρα της στον καθρέπτη»- σε μια άκρως καταγγελτική ρητορική πανστρατιά κατά της «Αριστεράς». Σε αυτήν δηλαδή που ανταποκρίθηκε και ο πρώην Νομάρχης κ. Ψωμιάδης , για να μην γίνει «η Ελλάδα Βόρεια Κορέα»(βάλετε εσείς τα θαυμαστικά)!!!… Ποιος να εξηγήσει, τώρα, στον λαϊκότατο -και ταυτόχρονα υπέρμαχο του καπιταλισμού- Νομάρχη ότι ο Κορνήλιος Καστοριάδης και η μη-σταλινική Αριστερά, είτε είναι είτε δεν είναι(όπως δηλ. το μεγαλύτερο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ) μαρξιστική,  κατηγορούσε το ΚΚΕ για «σταλινική εξέγερση», όπως αποκαλούσε απαξιωτικά το «β’ αντάρτικο»(- στο οποίο πάντως ισχυρά εξωθήθηκε το τότε ζαχαριαδικό ΚΚΕ από την «αστοπατριωτική» παράταξη); Ποιος να εξηγήσει ότι κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν ως καταγωγική τους συνθήκη -κι ως παντιέρα- την φράση του αειμνήστου Ν. Πουλαντζά ότι «σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία δεν είναι σοσιαλισμός»; Ποιος να του εξηγήσει ότι το ρωσικό σοσιαλεπαναστατικό κόμμα, στο οποίο δραστηριοποιείτο η μάρτυς Οσία Μαρία Σκομπτσόβα κατά την νεότητά της, που έλαβε την πλειοψηφία μετά το 1917 πρέσβευε ένα μίγμα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΎ και αγροτικού σοσιαλισμού σε αντίθεση με τους Μπολσεβίκους (-που το …κατείργησαν στην συνέχεια); Είναι προφανές πού απευθύνονται αυτά τα πράγματα. Και είναι φοβερό το πόσο σαπισμένα, πόσο υποκριτικά, πόσο αηδιαστικά πράγματι είναι αυτά τα πολιτικά κόμματα τα οποία η ελλαδική μας κοινωνία ψήφιζε κατά συρροήν κατά τα προηγούμενα χρόνια… Αμφότερα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ την προηγούμενη ημέρα προ των τρομοκρατικών απειλών όμνυαν ότι θα έδιναν … «ψήφο ανοχής» στο Κοινοβούλιο και θα στήριζαν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ! Τώρα δε, η δεύτερη συνασπίστηκε με ακροδεξιές και ακραίες καπιταλιστικές –τάχα «φιλελεύθερες» δυνάμεις, οι οποίες, μαζί με τα διαπλεκόμενα μήντια και άλλα καμάρια της σημερινής Ελλάδας, συνέπηξαν το μαύρο μέτωπο της κατατρομοκράτησης και της υποτέλειας- στην οποία τα «συντηρητικά» κόμματα έχουν άλλωστε μακρά παράδοση. Την στιγμή που ακόμη και ο πολύς κ. Σόιμπλε –συμφωνώντας με την κ. Μέρκελ- πλέον δηλώνει ότι πρέπει να διατηρήσει η Ευρώπη την Ελλάδα στην Ευρωζώνη «με κάθε κόστος».

Βεβαίως όλα αυτά δεν λέγονται, προκειμένου να εξιδανικεύσουν ή, έστω, εξωραΐσουν κάποιον ή κάποιους υπαρκτούς κομματικούς σχηματισμούς. Όμως, πέραν της ανάγκης –λόγω και του φρικτού εκλογικού νόμου- να υπάρξει πρώτος αντιμνημονιακός σχηματισμός, εξεγείρεται το αίσθημα δικαίου οποιουδήποτε παρακολουθεί την εν λόγω εκστρατεία λάσπης. Όπως θα έλεγε και ένας προσφυής ροκ στίχος, «I’m innocent/ but the weight of the world is on my shoulders»: Οι ένοχοι-παλαιοκομματικοί φόρτωσαν ήδη όλες τις κατηγόριες στους αμέτοχους και τους αθώους…

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει ότι η κορυφαία αρετή ενός (Χριστιανού) ανθρώπου, άρχοντος ή αρχομένου, είναι η αγάπη, βέβαια, αλλά, συνεχίζει, «το καλύτερο μέρος της θεωρώ πως είναι η αγάπη στους φτωχούς…»(Λόγος «Περί φιλοπτωχίας», εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σ. 7) Όποιος θέλει λοιπόν να λέγεται φίλος της Εκκλησίας πρέπει τους φτωχούς να τους φροντίσει και προστατέψει ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΏΣ και ως «πρώτη προτεραιότητα». Πολύ παρόμοια πράγματα έχει γράψει ως επαίνους σε καλό άρχοντα ο ι. Χρυσόστομος στον Γέμελλο  σε επιστολή του. Ας το έχουν κατά νου όλοι, όταν κρίνουν και συγκρίνουν, απορρίπτουν και προτείνουν.

Για τα υπόλοιπα, συν Θεώ μια επόμενη φορά.

Σημ.φ.: Από εφ. «Χριστιανική», φύλλο 869

Σημείωση διευκρινιστική: το παραπάνω άρθρο αναφέρεται με μια γλώσσα αιχμηρή στο ζήτημα των συντηρητικών κομμάτων, επικαλούμενο μαρτυρίες όπως του πατρός Επιφανίου Θεοδωρόπουλου και του μεγάλου καθ. Αλ. Τσιριντάνη. Δεν επιδιώκει να επικρίνει βασικά τους ανθρώπους που θεωρούσαν ότι εξυπηρετούν αγαθούς σκοπούς με την υπερψήφιση αυτών των κομμάτων. Όπως λέει κι ο π. Επιφάνιος στο ανωτέρω άρθρο, η σκέψη αυτών των ανθρώπων λειτουργούσε απλοϊκά, αφελώς, θα λέγαμε. Καιρός, όμως, να αφυπνιστούμε, φίλοι μου… 

Ετικέτες: πρακτικός υλισμός, πατριδοκαπηλεία, συντηρητικοί, χριστοκαπηλεία, Μασωνία, ΣυΡιζΑ, επαναληπτικές εκλογές