«Ανέλεος η κρίσις τω μη ποιήσαντι έλεος»…

Η (τελική) κρίση θα είναι, δηλαδή, ανελέητη για αυτόν που δεν ποίησε έλεος… Για αυτόν που ήταν σκληρόκαρδος, που ήταν απρόσιτος, που ήταν αναίσθητος στις ανάγκες του διπλανού του, που, αντί να είναι «όλος αυτιά», ήταν βράχος που συντρίβεται το κύμα. Αυτά ισχύουν ιδιαίτερα για τους έχοντες εξουσία: ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ερμήνευε το (ο άρχοντας)«ου γαρ εική την μάχαιρα φορεί»(=η εξουσία δεν φέρει άσκοπα το ξίφος, το μαχαίρι) λέγοντας πως δεν το έχει, για να το χρησιμοποιεί, αλλά για να προκαλεί το φόβο στους αδίκους και τους (κοινωνικά) κακούς. Διότι «ίδιον αρχής το ελεείν».

Στο οικονομικό κομμάτι, ελεώ σημαίνει ότι δεν έχω αποκτήσει τα αγαθά μου εκμεταλλευόμενος(=υποχρεωτικώς), νόμιμα συνήθως, τον κόπο των άλλων. Δηλαδή, δεν μπορεί ένας εφοπλιστής, ένας πλοιοκτήτης, ένας μεγαλοκεφαλαιούχος, ένας μεγαλομέτοχος να πει ότι ελεεί. Αυτός αδικεί και πρώτα πρέπει να διορθώσει την αδικία, την κλοπή κατά τον νόμο του Θεού, όπως ο τελώνης Ζακχαίος κατά την μετάνοιά του που ήταν έμπρακτη καθ’ όλα. Κατόπιν, πρέπει οπωσδήποτε να… ξεπεράσει το «αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι» του Φαρισαίου, δηλαδή να  δώσει πάνω από το ένα δέκατο σε όσους είναι ενδεείς, ξεπερνώντας τον επιπόλαιο ορθολογισμό του…

Ο άνθρωπος, όπως έχει λεχθεί σωστά, συνιστά εικόνα του μοναχικού εμπορεύματος στον σύγχρονο κόσμο. Μαθαίνει να μην κάνει έλεος και να είναι σκληρός. Όπως το είχε εκφράσει τρομερά ο Μανόλης Αναγνωστάκης ως συμβουλή κάποιου …ανανήψαντος εθνικόφρονα της εποχής του …«Κι η ζωή θέλει σκληρότητα. Και ρεαλισμό κυρίως». Αυτό ήταν το αναμάσημα σε όλους τους τόνους. Και επειδή δεν κάναμε έλεος, να που τώρα και αυτή η κρίση είναι ανελέητη. Και είναι ανελέητη, διότι «κρινόμενοι υπό του Κυρίου παιδευόμεθα, ίνα μη συν τω κόσμω κατακριθώμεν». Τουτέστιν, αν φτάσουμε σε ένα ορισμένο επίπεδο πώρωσης και κακίας, το μόνο που μένει στον Θεό και την αγάπη Αυτού είναι να μας ταρακουνήσει πολύ γερά, μήπως ξαναβρούμε το φως μας…

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και οι σχέσεις των Κρατών. Ο Τσιριντάνης μετέφερε κάποτε μια γνώμη: πως «οι λαοί [μπορεί να] έχουν φίλους. Τα κράτη έχουν συμφέροντα». (Δείτε απλώς πόσο αυξήθηκαν οι ελληνικές εξαγωγές μέσα στο 2011 στην Ρωσία ή πόσο αυξήθηκε ο τουρισμός των Ρώσων κατά το ίδιο διάστημα…) Παραταύτα, από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, αυτό που κυριάρχησε είναι ο εθνικισμός, ο εθνικός απομονωτισμός. Στην θέση του Θεού ήταν που η Γαλλική Επανάσταση έβαλε το «έθνος» (και τον «νόμο», το «κοινωνικό συμβόλαιο»), ένα ειδικό έθνος αστικού περιεχομένου, για την ακρίβεια:  «Η ιστορία των Νέων Χρόνων δημιούργησε πρότυπα εθνικισμού, που ήταν άγνωστα στον κόσμο του Μεσαίωνα.[]Έχουν σχηματιστεί κλειστές εθνικές μονάδες, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι, τα άτομα έχουν μεταβληθεί σε κλειστές για τα μάτια του κόσμου μονάδες», λέει ο Μπερντιάγεφ. «Αυτή η ίδια η θρησκευτική ζωή πήρε τη μορφή μιας εθνικής απομονώσεως(ενός εθνικού απομονωτισμού)». Και κλείνει ως εξής:   «Ο σύγχρονος εθνικισμός γεννήθηκε από τον ατομισμό». 

  Δυστυχώς, συχνά στην Εκκλησία δεν δείχνουμε να το καταλαβαίνουμε αυτό, αν και έχει επικυρωθεί και από πανορθόδοξη Σύνοδο. Είναι μια άλλη μορφή του μοντέρνου, ανελέητου μας χαρακτήρα: ακούμε συνεχώς για «εθνικά συμφέροντα» και κανείς δεν σκέφτεται να μιλήσει για «εθνικά δίκαια» και πως όλα τα εθνικά δίκαια πρέπει να προωθούνται από τους σοβαρούς και δίκαιους ανθρώπους και κατ’εξοχήν τους Χριστιανούς…

Έτσι, λοιπόν, δύσκολα τα πράγματα για εμάς τους σημερινούς ανθρώπους τότε… Δοθήκαμε υπερβολικά στο «ο θάνατός σου η ζωή μου», είτε σε ατομικό είτε σε εθνικό επίπεδο, υπό την επιρροή ακριβώς των ιδεών που άνθισαν μετά την Γαλλική Επανάσταση (που είχε, ως γνωστόν, το σύνθημα «Εμπρός, παιδιά της Πατρίδας») και τον Γαλλικό Διαφωτισμό, που κατά τα άλλα καταγγέλλουμε ως πράγματα «αθεϊστικά». Έτσι χάσαμε το χρυσό μαργαριτάρι της Χάρης και έτσι πάμε προς την απώλεια σε ευθεία γραμμή, χωρίς παρεκκλίσεις.

Αλλά μακάρι να κάνουμε την μεγάλη στροφή… Και εμείς από εδώ αυτό ακριβώς θέλουμε και ευχόμαστε…

Καλή, ευλογημένη, ξεχωριστή Σαρακοστή σε όλους!!!!!

Ετικέτες: χρήση, Αποκριά, Εθνικισμός, Κυριακή της Απόκρεω, Τελική κρίση, ατομισμός, ελεημοσύνη, κτήση