«Χουντικά σταγονίδια» στον «φιλόχριστο στρατό»

Όπως ίσως θα έχετε παρακολουθήσει οι φίλοι αναγνώστες αυτών των γραμμών, τις τελευταίες δέκα ημέρες έγινε λόγος για ένα ζήτημα το οποίο άπτεται της εορτής του Πολυτεχνείου. Κάποιος νεαρός και ειδικότερα ο 4ετής αρχηγός φοιτητής της Σχολής Ευελπίδων Π. Φαραντάτος, όπως φημολογήθηκε αρχικά από την φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Το βήμα της Κυριακής», μετά την εορτή προς τιμήν του Πολυτεχνείου 1973, μίλησε για «μπούρδες» αναφορικά με την εορτή αυτή και τραγούδησε κάποιο άσμα το οποίο είναι χουντικός ύμνος («Μεσ’ στου Απρίλη την γιορτή»). Μάλιστα, ανάγκασε ίσως ή συνοδεύτηκε σε αυτήν την ενέργεια από ορισμένους(4-5) συμφοιτητές ή και φίλους. Υπήρξαν πληροφορίες έσωθεν ότι το περιστατικό με κάποια μορφή πράγματι έλαβε χώρα, ενώ σε άλλη κυριακάτικη εφημερίδα συγγενής του παιδιού αυτού ισχυρίστηκε ότι συκοφαντήθηκε και ότι επρόκειτο για παρεξήγηση. Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα μίλησε για «χουντικό πυρήνα στην Ευελπίδων»· ο δε πρότερος πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου είχε ομιλήσει στους Μέρκελ-Σαρκοζί στην περιβόητη συνάντησή τους μετά την ανακοίνωση δημοψηφίσματος περί κινδύνων… πραξικοπήματος· οι συνδαιτυμόνες αυτοί εξοργίστηκαν με αυτά που άκουγαν- βέβαια «μην κρίνεις, για να μην κριθείς».
Βεβαίως, και νομικά ακόμη υπάρχει το περίφημο τεκμήριο αθωότητας και δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε εύκολες κριτικές και επικρίσεις, πόσω μάλλον καταδίκες. Αλλά ας υποθέσουμε ότι ισχύει οποιαδήποτε εκδοχή. Ποια σημασία έχει; Αυτές οι σχετικές αναρρωτήσεις είναι σαν να προέρχονται από κάποιον που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με την ελλαδική πραγματικότητα και δη την στρατιωτική, η οποία σε μεγάλο τμήμα της είναι «σουρεαλιστική» και άκρως εξοργιστική. Ιδίως, ίσως, οι νεώτεροι, από κατ’ ιδίαν συζητήσεις και μόνον θα γνωρίζουν πόσοι και πώς έχουν -έκπαλαι- τέτοια φρονήματα εντός του στρατού. Προσέξτε: όχι εθνικιστικά ή «υπερεθνικόφρονα» φρονήματα, αλλά απλώς φασιστοειδή ή/και «μιλιταριστικά». Δηλαδή αντιδημοκρατικά και νομικιστικά, που προσκυνούν ως είδωλο και ως νέο χρυσό μοσχάρι το Κράτος και έχουν ποικίλα όνειρα φίλαρχης «επιβολής της τάξης».

Θα μου πείτε ίσως: «μα και εμείς οι Χριστιανοί δεν προσευχόμαστε σε κάθε Θ. Λειτουργία υπέρ του «φιλόχριστου στρατού» «; Ναι, βεβαίως· καθήκον μας είναι να προσευχόμαστε υπέρ παντός και ιδίως των σε εκάστοτε χειρότερη πνευματική κατάσταση ευρισκομένων. Ο Ζακ Ελλύλ αναφέρει κάπου(βλ. στο «Αναρχία και Χριστιανισμός», εκδ. Νησίδες) ότι υπήρχαν Χριστιανοί στην Γερμανία που προσεύχονταν υπέρ του Χίτλερ, ενώ ταυτοχρόνως συνωμοτούσαν για να τον ανατρέψουν· η προσευχή σημαίνει την αγαπητική βούληση της καλής αλλοίωσης και εξαγιασμού του όποιου άλλου, όχι της …συντήρησής του. Ο σωστός πατριωτισμός, όπως τόνισε σωστότατα και ο αδελφός Θ. Κουρταλίδης σε προηγούμενο φύλλο της «Χ», είναι αυτός που συνδυάζεται με την Δημοκρατία και μάλιστα την δημοκρατία όπως την εννοούμε μέσα στην Εκκλησία, δηλαδή την καθολική δημοκρατία, την «υπερδημοκρατία»(Ν. Μπουγάτσος, «Ο Ορθόδοξος δρόμος για την πολιτική εξουσία»), το «να αποφασίζεται κάτι με την γνώμη όλων», όπως συμβούλευε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αυτός ο «λαοκρατικός καλόγερος» κατά τον Σάθα. Ακόμη, άλλοι ονειρεύονται την εξομοίωσή μας με τους «βαρβάρους», και οραματίζονται αιματοχυσίες των ανθρώπων των γειτονικών λαών. Προσέξτε το εξής: δεν ονειρεύονται την απελευθέρωση κάποιων ομοεθνών, την άρση της καταπίεσής τους από κάποια αλλοεθνή ή και βαρβαρική τυραννία,  δεν κινούνται δηλαδή από αγάπη και πατριωτισμό, δηλαδή αλληλεγγύη προς τους ομοεθνείς, ή και οργή κατά του κακού που διαπράττεται, αλλά από προσωπικό και εθνικιστικό μίσος. Ο δε εθνισμός τους έχει διαστραφεί σε αυτό ακριβώς που οι σύγχρονοι προοδευτικοί τον κατηγορούν: σε ένα συλλογικό ατομισμό . Αυτά τα φρονήματα, εν πάση περιπτώσει,  καθότι δεν μπορούμε να κάνουμε τέτοια ηθικολογικά κηρύγματα και χρηστομάθειες στον τεχνοκρατικό 21^ο αιώνα, μένουν στις πλείστες περιπτώσεις απλώς φρονήματα και  έτσι μπορούν να καθίστανται σεβαστά ως εθελούσια επιλογή ενός προσώπου, που δεν επηρεάζει την Πολιτεία. Δεν υπάρχει κανένα συναφές υπόβαθρο ιδεολογικό σήμερα επαναφοράς μίας στρατιωτικής Χούντας. Όσο φιλοατλαντιστές και αν ήσαν οι «επαναστάται» συνταγματάρχες, δεν έπαυσαν να έχουν μια προσωπικότητα δική τους, μάλιστα εμποτισμένη με αυτό που ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος πολέμησε από την δεκαετία του 1950 δριμύτατα, δηλ. τις «ελληνοχριστιανικές συνθέσεις» και τον «ελληνοχριστιανικό πολιτισμό»(με την έννοια της σύγκρασης ισότιμων στοιχείων) και κάποια αντικομμουνιστικά οργανωσιακά ιδεολογήματα.

Πρέπει να το πούμε, όπως ταπεινά φρονώ, με αυτήν την θαυμάσια ευκαιρία, καθαρά ότι ο πόλεμος κι ο στρατός είναι ένα κακό πάντοτε, όσο κι αν δικαιολογείται εκάστοτε. Αναζητώντας κανείς την χριστιανική τελειότητα, έχει κάθε έρεισμα, για να τα απορρίψει έως και τελείως.  Ο φόνος άλλου ανθρώπου, παρά το ότι υπό συνθήκες είναι ανεκτός ή και τιμάται εν μέρει, δεν είναι ποτέ ή καλύτερη επιλογή και είναι κώλυμα ιερωσύνης. Η μόνη περίπτωση που ένας τέτοιος πόλεμος μπορεί να γίνει δεκτός, λένε οι Πατέρες, είναι ακριβώς από λόγους και πνεύμα αυτοθυσιαστικής αγάπης. Στην περίπτωση του κοινωνικού αγώνα, ο παπάς –υπουργός της επαναστατικής κυβέρνησης των Σαντινίστας Ερ. Καρντενάλ είχε πει ότι, εν συγκρίσει με την -μαρτυρούμενη και στην Γραφή- επίθεση των πλουσίων κατά των φτωχών και εργαζομένων για αυτούς, μία απεργία είναι εφάμιλλη, συγκρίσιμη με παθητική αντίσταση. Όπως και νά’χει, όμως, στην περίπτωση ενός πολέμου, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Δείτε π.χ. τους φοβερούς ενδοιασμούς του τόσο ευαίσθητου και ηρωικού πρωτομάρτυρα του Μακεδονικού Αγώνα Π. Μελά, σε περίοδο που οι Έλληνες της Μακεδονίας μεθοδικά ξεκληρίζονταν, με πρώτους τους παπάδες και τους δασκάλους των χωριών…

Ειλικρινής ευχή μου το λοιπόν είναι να αγωνιστούμε όλοι, για να αλλάξουμε αυτές τις φοβερές, υφέρπουσες καταστάσεις· καταστάσεις που μας καταστούν όχι απειλούμενους έξωθεν, αλλά φθισικούς.

Ετικέτες: πόλεμος, παπαδοπουλική δικτατορία, σουρεαλισμός, φασιστοειδή ιδεολογήματα, φθίση, χουντικά σταγονίδια, Δημοκρατία, Ερνέστο Καρντενάλ, Εθνικισμός, Πατριωτισμός, Πατέρες, Παύλος Μελάς, Στρατός, Σχολή Ευελπίδων, εθνισμός, εθνικά δίκαιο, ειρήνη, κώλυμα ιερωσύνης