Λοιπόν, διάβαζα σε ένα βιβλίο αγιακό, που λένε και οι γιαγιάδες -ήταν του Αγ. Ιωάννη της Κλίμακος;ήταν η Φιλοκαλία;-, ότι οι τέλειοι -δηλαδή αυτοί που έχει επισκεφτεί η αστραπή του υπερβατικού*, που όπου θέλει πέφτει ή πνέει- είναι αυτοί που επιθυμούν ακούσιες θλίψεις και πειρασμούς. Αυτοί που επιθυμούν -όχι ανέχονται αγόγγυστα, λ.χ.- αρρώστιες, ακαταστασίες, δυσκολίες, στενόχωρες -χωρικά- καταστάσεις, διωγμούς ίσως, και όχι ανέσεις, όχι υγείες, όχι ευκολίες, όχι βίον ανθόσπαρτο (εξωτερικά).
Αλλά, δείτε, πόσο είναι όλα αυτά «νορμάλ» για τον μέσο άνθρωπο άραγε….; Πόσο είναι τελείως εκτός της προοπτικής του..; Και πόσο είναι εντός της δικής μου; Και της δικής μας, των εκκλησιαστών; Ή και των σοφών ανθρώπων ακόμη..;
Το πρώτο μπορούμε να το δούμε από μια απλή δειγματοληπτική παρατήρηση των γύρω μας. Τι εύχονται στους άλλους, τι εύχονται για τον εαυτό τους… «Πάνω απ’όλα υγεία» ή «χρόνια πολλά, με υγεία«. Τέλος πάντων, είναι και το όραμα της μαζικής ευημερίας· η συμφιλίωση με τον Θεό, όμως, δεν συνεπάγεται καθόλου κάτι τέτοιο απαραίτητα. Δεν συνεπάγεται μια ζωή ακύμαντη, προγραμματισμένη, εξασφαλισμένη, ευθύγραμμη, προβλέψιμη. Αλλά συνεπάγεται μάλλον το αντίθετο.
Στο τέλος μιας δοκιμασίας τέτοιας, λοιπόν, ένας Άγιος θα ευχόταν να έρθουν και άλλες, ενώ ήδη δεν ευχόταν να τελειώσει, όσο καιρό διαρκούσε.
Εμείς, από την άλλη, ευχόμαστε συνήθως να κάνουμε τα όσα έχουμε διανοητικά προγραμματίσει και να εγκρίνει ο Χριστός το πρόγραμμά μας αυτό. Αλλά, αν μας αγαπάει, δεν πρέπει να το κάνει…
Μια μοναχή, όπως διηγείτο ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ήταν που προσευχόταν να γίνει καλά, να αναρρώσει, για να μπορεί να πάει στην Λειτουργία και να σηκωθεί απ’το κρεβάτι, και την στιγμή που πήγε να σηκωθεί τελικά, έπεσε και έσπασε το πόδι της, ενώ ο Χριστός εμφανίστηκε και της είπε, με πάρα πολύ νόημα: «Βλέπεις τι δίνω εγώ σε αυτούς που μ’αγαπάνε»;
Βέβαια, σε όλα αυτά οπωσδήποτε χάνονται πάρα πολλά, τόσο πολλά καλά που θα μπορούσαμε να κάνουμε -που συνήθως φροντίζουν να μας τα υπενθυμίζουν διάφοροι καλοθελητάδες, αόρατοι υποβολείς από τα γύρω…- για τους άλλους και την δική μας ψυχική, πνευματική ωφέλεια… Αλλά αν λυπόμαστε ειλικρινά για όσα δεν μπορούμε τώρα να κάνουμε, αυτό ισοδυναμεί με το να τα είχαμε κάνει... Σημασία έχει η θερμή και φλογερή διάθεση της ψυχής… Και άλλωστε, υπάρχει «ευθετός -όπως και άκαιρος, παράταιρος, εγωκεντρικός- καιρός» στην ζωή για το κάθε τι… Και ο «υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται»……
Πόσο δύσκολο…… και, όμως, πόσο απλό… 🙂
*που είναι η αγιότητα κατά τον Παύλο Ευδοκίμωφ
Ετικέτες: υπομονή, υγεία, Ιώβ, ασθένειες, ανέσεις, δοκιμασίες, θλίψεις
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 
25 Μαΐου, 2011 στο 10:52 ΜΜ |
«Γι’ αυτό και Σ’αγαπάνε λίγοι»…
Η αλήθεια του Χριστού είναι τόσο μακρυά από μας… Ζούμε στην εποχή της επίδειξης… Καλός Χριστιανός είναι αυτος που του πάνε όλα καλά, έχει μια δουλειά, έχει σπουδές, είναι καταξιωμένος στην κοινωνία, θαυμάζεται από τους πάντες… Πόσο απέχουμε από την αλήθεια του Χριστού!!!!! Η επιθυμία των δυσκολιών για την αγάπη Του είναι η τελειότητα… Η αγόγγυστη υπομονή των δύσκολων περιστάσεων της ζωής μας είναι ο αγώνας μας…
Να σαι καλά…
27 Μαΐου, 2011 στο 2:37 ΠΜ |
@MEXIK
Έτσι! Ευχαριστώ για την συμπλήρωση!.. Μα δεν είναι καταπληκτική η συνέχεια; 😀 Μου θυμίζει τον Χριστό όπως τον γνωρίζουμε από αυτές τις ελαχιστότατες και επαρκείς διηγήσεις των Ευαγγελιστών, τον «πράο και ταπεινό τη καρδία» Χριστό, δηλαδή, που δεχόταν κάθε ένσταση, δεν επέπληττε εύκολα κτλ…. 🙂
Και θυμάμαι και εκείνο τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ που, αν και χειροδύναμος, κάθισε να δαρεί από κάποιους ληστές, που τον άφησαν μισοπεθαμένο, και χτυπήματα από τα οποία ποτέ δεν ανάρρωσε πλήρως και για αυτό περπατούσε σκυμμένος κτλ…. Τι ριζικά διαφορετική νοοτροπία… Και, όμως, πόσο τον ωφέλησαν αυτά, και πόσο, άρα, μπόρεσε να ωφελήσει και τους άλλους…… 🙂
29 Μαΐου, 2011 στο 4:28 ΜΜ |
Αυτό έτυχε να διαβάσω μόλις τώρα (και, επειδή είναι απόλυτα εντός θέματος αυτής της Φιλαλήθους ανάρτησης, το μεταφέρω εδώ):
Η αγιότητα είναι το σημαντικότερο αγαθό που μπορεί να απολαύσει ο άνθρωπος και σε αυτή τη ζωή και στην αιωνιότητα. Τα πάντα πρέπει να σχετίζονται με αυτήν. Κάθε θυσία αξίζει για να κερδίσεις τον παράδεισο, να πλησιάσεις το Θεό κ.τ.λ., όπως θέλετε πέστε το. ΚΑΘΕ ΘΥΣΙΑ. Αν ωστόσο κάποιος θεωρεί «αναξιοπρεπές» να υφίσταται οδύνη και ταπείνωση χάριν του Θεού είτε ακόμη χάριν εκείνου που τον ταπεινώνει (γιατί κίνητρο δεν είναι μόνο ο «ιδιοτελής» πόθος του παραδείσου αλλά και η αγάπη, που είναι ευγενέστερο κίνητρο), έχει κάθε δικαίωμα να σταματήσει. Αυτεξούσιος είναι. Ο Θεός δεν τον έχει ρυθμίσει. Ας κάνει καθένας τις επιλογές του. Θα είναι ασφαλώς της αρεσκείας του. Θα είναι όμως όντως συνετές επιλογές;
Εκτός αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει αγιότητα, αλλά όλα είναι ψεύδη, οπότε τίποτε δεν έχει βάση. Ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος, έχει αντίκτυπο μόνο στο παρόν. Και αυτό ακόμη προσκρούει στην πραγματική παρουσία αγίων σε κάθε εποχή.
Πηγή: http://vardavas.blogspot.com/2009/09/blog-post_990.html
Σχόλιο Θεόδωρου Ριγινιώτη.
30 Μαΐου, 2011 στο 3:37 ΜΜ |
@Γεωργία
Χριστός ανέστη! Πολύ -πολύ καλό + ευχαριστούμε πολύ, Γεωργία… 🙂