«Τα πάθη που συνδέονται με την σάρκα …είναι πηγή αμαρτιών που αποτελούν εγκλήματα εναντίον ενός άλλου προσώπου»…

«Τα σαρκικά πάθη», λοιπόν, κατά τον στάρετς Σέργιο είναι «ιδιαιτέρως σοβαρά, γιατί είναι πηγή αμαρτιών που αποτελούν «εγκλήματα εναντίον ενός άλλου προσώπου», και ταυτοχρόνως «εγκλήματα κατά του ίδιου του εαυτού μας, του ίδιου του προσώπου μας»…

Και αυτά τα θυμάμαι με αφορμή εκείνη την 29χρονη -τόσο δεν ήταν;- κοπέλα που τα πέταξε έχοντάς τα ασκήσει για τόσα χρόνια σαν το τυφλοκούταβο, τα «αποσκοράκισε» -τά’στειλε στον κόρακα-, για να ασκητέψει στις πιο αγριωπές ερήμους… την Αγία Μαρία την Αιγυπτία…

Και μου λέει εδώ ο στάρετς: «Πράγματι, μέσα στο σαρκικό πάθος, το υποκείμενο του πάθους χρησιμοποιεί τον εαυτό του και τον άλλο ως όργανο ηδονής, μειώνεται και ο ίδιος και μειώνει και τον άλλον σε πράγμα

-σ.φ.: η «αντικειμενοποίηση του προσώπου», όπως το έχω ακούσει να το λένε συνήθως, είναι κάτι κάπως παρόμοιο με τον φετιχισμό του εμπορεύματος, μια μάλλον από τις (πιο) αξιόλογες κοινωνιολογικές θεωρίες του Μαρξ, σύμφωνα με τον οποίον ο άνθρωπος γίνεται μέσα στον καπιταλισμό εικόνα του μοναχικού εμπορεύματος, η εργασία του απλό εμπόρευμα και τα όμοια με αυτά-

αγνοεί ηθελημένα και περιφρονεί τόσο τη δική του πνευματική του διάσταση όσο και αυτήν του άλλου, αμαρτάνοντας έτσι ταυτόχρονα προς την εικόνα του Θεού που φέρει και ο ίδιος και ο πλησίον του.

Το σαρκικό πάθος είναι λοιπόν άμεσα συνδεμένο με την υπερηφάνεια, με τον εγωισμό και την ελλειψη αγάπης προς τον Θεό, προς τον πλησίον και προς τον ίδιο τον εαυτό μας«(σ.83, Στάρετς Σέργιος, εκδ. Ακρίτας).

Και είναι αυτός ο οργισμένος λογισμός που μου λέει ότι κάποια τέτοια αποσπάσματα έπρεπε να τα ‘τρίψουμε στην μούρη’ ορισμένων συμβουλατόρων των Άλλων, του -αγνοούντος- λαού και ειδικότερα της νεολαίας, είτε αυτοί νομίζουν ότι είναι κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχοθεραπευτές* ή ο,τιδήποτε άλλο.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει ο φθόνος των δαιμόνων μόνο, που ωθεί στο να μανίζουν και να λυσσάνε εναντίον μας. Υπάρχει και ο φθόνος των πεσμένων που δεν θέλουν να μετανοήσουν. Αυτοί χρησιμοποιούν μύριες μεθοδείες, για να μας ρίξουν στα ίδια βάραθρα με τον εαυτό τους… είτε τις βαπτίζουν ‘επιστήμη’, είτε ‘μόδα’, είτε ‘νορμάλ συμπεριφορά’, είτε ‘κοινωνική σύμβαση’ είτε ο,τιδήποτε άλλο. Αλλά πάντως το έλεγε ακριβώς έτσι, αν ο κόσμος μας μισεί, πρώτα μίσησε Αυτόν. Και αν ήμασταν εκ του κόσμου, αν γινόμασταν δηλαδή τα ίδια μαύρα χάλια, θα μας ‘αγαπούσε’ και εμάς το ίδιο… αυτός ο κόσμος, ο καλός…

Ειδικότερα, ο καπιταλισμός, ακόμη και σύμφωνα με τον Μαρξ, έχει επιφέρει την «αποϊέρωση των πάντων». Σκοπός μας είναι να δείξουμε ξανά το πόσο ιερά είναι όλα και όλοι, οι άνθρωποι εδώ, οι αδελφοί, δηλαδή να τα επανιερώσουμε…… Μου αντέχετε;

*δεν είναι αστείο 🙂

Ετικέτες: σαρκικό φρόνημα, σεξισμός, φθόνος αρετής, φθόνος δαιμόνων, Καπιταλισμός, αποϊέρωση των πάντων, αγία Μαρία Αιγυπτία