«Είμαι ακόμη ο χειρότερός μου εχθρός»……

Όποιος οργισθεί αδίκως -δηλαδή αν δεν θέλει να τον χωρίσει από τον Χριστό τσακίζοντας την προσωπικότητά του, όπως εξηγεί κάποιος αββάς στο Γεροντικό- κατά του αδελφού του θα είναι ένοχος στην Κρίση. Αλλά από την άλλη, ο Απ. Παύλος μας προτρέπει να ‘οργιζόμαστε και να μην αμαρτάνουμε’. Ενώ ο γέροντας Παΐσιος έλεγε ότι οι θυμώδεις χαρακτήρες εξαγιάζονται δύο φορές πιο γρήγορα από τους ήπιους, γιατί θυμώνουν με το κακό μέσα τους. Ο γέροντας Πορφύριος προέτρεπε να «δινόμαστε στον Χριστό με θυμό»(εύλογο το γιατί), ενώ ο Άγιος Σάββας Νεμάνια, πατέρας της σερβικής Εκκλησίας κατά τον π. Αθανάσιο Γιέφτιτς έβρισκε την ασκητική του ζωή ως «εξέγερση κατά του κακού εν εαυτώ και στον κόσμο».  Άρα; Υπάρχει, ναι, ένα είδος τελείως ιερού θυμού και οργής, που στρέφεται κατά του κακού γενικά και όχι κατά των προσώπων με προτεραιότητα στον εαυτό. Ο ίδιος ο Χριστός, άλλωστε δεν υπήρξε «περιβλεψάμενος αὐτοὺς μετ’ ὀργῆς, συλλυπούμενος ἐπὶ τῇ πωρώσει τῆς καρδίας αὐτῶν» ..; Με άλλα λόγια, όπως φαίνεται, η ιερή οργή συνδέεται και είναι αναμιγμένη με συμπόνοια και με ταπεινότητα, και συνοδεύει μια απόλυτη ψυχική αταραξία, σε αντίθεση με την εγωιστική τέτοια……

Εδώ, όμως, είναι ο λόγος μας για την οργή κατά του εαυτού. Κατά καιρούς, έχω δει να ονομάζεται δια εκκλησιαστικού, ας το πούμε έτσι, λεξιλογίου, με πολλούς τρόπους, όπως «ιερο μίσος κατά του εαυτού» κ.ά. πολλούς συναφείς.

Ο εαυτός μου/μας είναι ο χειρότερος εχθρός, γιατί αυτός μας χωρίζει από τόσα και τόσα αναγκαία και καλά, λόγω των παθών μας που δεν ανήκουν στις λόγω της φύσης (αυτό είναι κακή φρασεολογία, το καταλαβαίνω, το εννοώ Πατερικά όμως….!) ανθρώπινες αδυναμίες, όπως δίψα, πείνα, κούραση, δειλία, φόβος, αγωνία κτλ., δηλαδή που δεν είναι αδιάβλητα.

Και κάποιος είχε πει ότι τον σφοδρότερο αγώνα κατά των παθών που έχει δει ποτέ (στην σύγχρονη εποχή) τον είδε να τον κάνει ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, που μόναζε σε μικτό κοινόβιο στην Αγγλία…

Πολύ σημαντική, όπως νομίζω ταπεινά, είναι η θεώρηση του όλου πράγματος σε βάθος, δηλαδή η θεώρηση της αδικίας, της φιλαρχίας, του δόλου, της συκοφαντίας και κατάκρισης-καταδίκης, των «σαρκικών», που λέμε λανθασμένα, παθών, και των κοιλιακών. Να δει, δηλαδή, κανείς πού οδηγείται με αυτά ο ίδιος, σε ποια πνευματική κατάσταση, πού οδηγούνται οι άλλοι κτλ…. Γιατί απαιτείται στέρεη απόφαση, απόφαση που έλεγε ο Άγ. Κοσμάς ο Αιτωλός που σημαίνει επιθυμία, προτίμηση να χύσεις το αίμα σου παρά να αμαρτήσεις. Και αν δει κανείς καθαρά, μπορεί τουλάχιστον να πάρει την απόφαση…

…αφού πάρει την απόφαση, όμως, απαιτούνται πολλά ακόμη, ένα από τα οποία είναι η νήψη. Η νήψη είναι, όπως μου λένε οι πενιχρές πράγματι γνώσεις μου, εγρήγορση και έλεγχος των ιδεών που πάνε να εισδύσουν στην «καρδιά» και, ισοδύναμα, να μας τραυματίσουν σαν βέλη που έχουν φωτιά. Βέβαια, οι φωτιές σβύνουν, αλλά, αφού είναι εφικτό, δεν είναι προτιμότερο να μην ανάψουν καν..;

Η νήψη, όμως, σχετίζεται και με το μίσος του άλλου. Διότι, όταν δεν ελέγχουμε τις σκέψεις μας και τις σκέψεις που μας υποβάλλουν οι πρόθυμοι …υποβολείς από τα γύρω, τότε αρχίζει να δημιουργείται ή ξεσπάει επιθυμία εκδίκησης, αυτοδικαίωσης, πίκρας και όλα τα συναφή. Πόσες φορές όλα αυτά  δεν ξεκινάνε από μερικούς κακούς λογισμούς με τους οποίους αρχίζουμε εμείς να κάνουμε διάλογο (αντί για πόλεμο)..;

Αλλά απαιτείται πάντα άτεγκτη στάση, τέλεια αδιαφορία της ψυχής για όλα αυτά, απέχθεια και αηδία κατά του κακού· και όποιος μίσησε το κακό, όπως μας λέει ο Όσιος, με όλη την ψυχή του, θα γίνει νεκρός για αυτό οπωσδήποτε, σύντομα… και με την Άκτιστη Χάρη που μέλλει να του χαριστεί……

Έτσι, με όλα αυτά, προσπάθησα απλώς να σας μιλήσω για το περιεχόμενο του παρακάτω (χριστιανικού-ροκ) κομματιού, που έχει να κάνει με το μίσος του άλλου και το μίσος(μίσος που συνδυάζεται με μια γνήσια αγάπη, για αυτό που είναι όντως και όχι για αυτό που η υπερηφάνεια μας κάνει να νομίζουμε ότι είναι) του εαυτού… ( Ελπίζω να σας αρέσει… 🙂 )

Πηγή στίχων.

Ετικέτες: πάθη, διαβλητά πάθη, εγωιστική οργή, μίσος αδελφού, μίσος αμαρτίας, οργή ιερή, οργή κατά εαυτού