«Πολλές δουλειές είναι ντροπή» (ή για τον όλεθρο της ανόδου του βιοπορισμού ως αξίας)

Υπάρχει κάτι που βλέπω συνεχώς πλάι μου και δίπλα μου και ανησυχώ πολύ με εκείνη την ανησυχία που κατανοεί την αρκετά πιθανή αδυναμία -διότι παρεμβάλλεται διαμορφωμένη θέληση και συνθήκες- να αλλάξει τα πράγματα… Ποιο είναι αυτό..; Μα ότι ο βιοπορισμός έχει ανεβεί τόσο, αλήθεια, υπερβολικά στην κλίμακα των αξιών, και εννοώ για την όντως εργαζόμενη τάξη, όχι την άεργη καπιταλιστική ή των επιχειρηματιών ή των ραντιέρηδων(κατά την ορολογία του 19ου αι.)/»εισοδηματιών». Θεωρείται ότι όποιος λ.χ. σπουδάσει μακροχρόνια και πολύ περισσότερο όχι προς αναζήτηση προσόντων,  qualifications, αλλά όπως ας πούμε ο Μέγας Βασίλειος(28-29, οπότε έγραψε τους κανόνες της μοναχικής ζωής) ή ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος(περίπου το ίδιο) ή πολύ περισσότερο ο (ως τα 34 σπουδάζων, οπότε και έγινε μοναχός στο Όρος) Άγιος Μάξιμος ο Γραικός/Βατοπαιδινός και πρώην Μιχαήλ Τριβώλης είναι, αν όχι χαμένος και παράφρων, πάντως μάλλον… «ούφο»(!), αν μου συγχωρήτε την έκφραση.

Έτσι, λοιπόν, κι όμως, κι όμως, μια κοπέλα που σπουδάζει δημοσιογραφία «μπήκε στην παραγωγή» από την αρχή, επειδή, λέει (στον Τύπο), και όταν, εξ αρχής, κατάλαβε ότι οι σπουδές της είναι (απλώς) για την «διεύρυνση των οριζόντων»(!). Κάποιος άλλος ρωτούσε στο πανεπιστήμιό του τον καθηγητή του «τι μας χρειάζεται για τη δουλειά μας(ενν. από όλα αυτά που εσύ μας διδάσκεις)».  Από την άλλη, το τεράστιο πρόβλημα είναι ότι στην Εκκλησία μας έχουν κλέψει την άποψη για τον βιοπορισμό οι μαρξιστές και ευρύτερα η υπαρκτή Αριστερά -και έτσι σήμερα την απορρίπτουμε(!..). Η άποψη αυτή προτάσσει αφ’ενός(το πολύ) την χρεία και όχι(βέβαια…) την πλησμονή και ως συνέπεια αυτού την μείωση κατά το δυνατόν, έως απαλείψεως, κατά τον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, των ωρών απασχόλησης με τον ατομικό βιοπορισμό. Όμως, η κυρίαρχη/προβαλλόμενη άποψη είναι ή πάντως είναι πολύ-πολύ κοντά στο βαθυστόχαστο, πράγματι, δόγμα ότι «δεν έχει σημασία η «θεωρία»(!;!), αλλά η πράξη». Ο Ζακ Ελλύλ το έλεγε αλλιώς: είναι το «πρωτείο του ποιείν/πράττειν», και οφείλεται ακριβώς στην ιδεολογία που ο αστός έφερε στον κόσμο. Στο πνεύμα εν πολλοίς του πρωτείου του ποιείν/πράττειν ήταν και ο Μαρξ που μίλησε, άλλωστε, για την «αθλιότητα της φιλοσοφίας» και το πώς δεν πρέπει να κατανοήσουμε τον κόσμο(πρώτα), αλλά να τον αλλάξουμε.(Και καταλαβαίνετε πόσο στοιχειώνει τον μαρξισμό ότι ο Μαρξ δεν ασχολήθηκε με το περί Θεού ζήτημα, ελπίζω, έτσι;…) Να τον αλλάξουμε, για να επέλθη το όνειρο της μαζικής (υλιστικής) ευημερίας, που συμπίπτει με την …γενική τελειότητα. Ο καθένας για τον εαυτό του και εναντίον όλων και έτσι θα προωθηθεί το γενικό συμφέρον. Είναι πράγματι ένα ιδιαίτερα ευγενές όνειρο…*

Είναι αυτή η ιδεολογία που κάνει τους ανθρώπους να μην σκέφτονται καν τι θα κάνουν προς βιοπορισμό, αν είναι σωστό, αν δηλαδή αληθεύει, -ή αν θα τους πεθαίνει καθημερινά και θα καταντήσουν κινούμενοι σκελετοί από την αμαρτία άμεσα-, αν ανταποκρίνεται στα τάλαντα, τις εσωτερικές τους κλίσεις δηλαδή και θελήσεις, το μεράκι τους πιο απλά. Οπότε, η απόλυτη φρίκη, αν μου επιτρέπετε: δημοσιογράφοι γράφουν και διδάσκουν και μιλάνε συνεχώς, όπως επιτάσσει η ‘δουλειά’, χωρίς να έχουν α ν τ ι μ ε τ ω π ί σ ε ι καν τα θεμελιωδέστερα ζητήματα που θα έπρεπε να τους απασχολούν (και συνειδητά) και που προϋποθέτουν τα όσα αναπτύσσουν, παρουσιάστριες τηλεμαγκαζίνο ανακοινώνουν ότι δεν πρέπει να ζητάνε και πολλά(δεν εννοώ μόνο τα χρήματα) από τις συνθήκες(το τι θα τις βάζουν να κάνουν και να λένε…!) της δουλειάς τους στην εποχή αυτή την χαλεπή, «μοντέλες» lifestyle εντύπων μας λένε(παρεμπιπτόντως) στα διαλείμματα της δουλειάς τους εκ της οποίας πορίζονται ψωμί και παντεσπάνι ότι είναι απλούστατα η δουλειά τους αυτή, όχι κάτι άλλο.  Ναι, ναι, πράγματι…: καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, στον μεταμοντέρνο καπιταλισμό ειδικότερα… Το μάθημα το μάθαμε όπως μας τό’ παν.

Χωρίς σχόλια... 🙂

Ειλικρινά, ειλικρινά, όμως, φίλοι μου, είναι καύχημα τεράστιο ότι για αυτήν την φτήνια, την χαμέρπεια και τον θάνατο ήμασταν νεκροί ως Εκκλησία, που δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, από πάντα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν σκέφτηκε ούτε τα …έξοδα και τα χρόνια των πολυετών σπουδών του ούτε το τάλαντό του στην ρητορική ούτε τις νεανικές του σχετικές ‘ονειροπολήσεις’, όπως έλεγε, όταν αποφάσισε ότι δεν θα γινόταν δικηγόρος, δηλαδή ρήτορας μέσα στα δικαστήρια, αυτός που ήταν πράγματι ο ανυπέρβλητος ρήτορας, μέσα στους κορυφαίους όλων των εποχών και του κόσμου, κατά ευρύτατη ομολογία… Όταν είδε μετά από τις σπουδές τι βούρκος υπήρχε στα δικαστήρια και τις κοσμικές δίκες, αποφάσισε να μην γίνει κάτι τέτοιο, αλλά να ακολουθήσει τον δρόμο που γνωρίζουμε, βασικά της άσκησης και της εκκλησιαστικής διακονίας…

Και ο λογισμός μου λέει ειλικρινά ότι είναι η ‘έσχατη’ ντροπή για μια χώρα που έχει, θαμμένες, ήδη από προ Χριστού, τέτοιες υποθήκες….. Όπως, λ.χ., του Απ. Παύλου »οι Έλληνες σοφίαν αιτούσιν», όπως του Πυθαγόρα, που συγκατέλεγε τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, τους φιλο-σόφους(όπως ο ίδιος) και τα ανδράποδα (που ζητάνε το χρήμα και τις ψευδο-‘ηδονές’). Και κάποιοι άλλοι της ίδιας παράδοσης, που έφτασε επιτέλους στην αλήθεια, μπορεί να έλεγαν εύρομεν πίστιν αληθήν, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες, αλλά πώς άραγε θα εφαρμόσουμε στο μέτρο που την ξέρουμε και την βρήκαμε ήδη αυτήν την αλήθεια..; Πείτε μου…

* 🙂

Ετικέτες: Άγιος Μάξιμος Γραικός, Μέγας Βασίλειος, Χρυσόστομος, Χριστιανισμός και πλούτος, ακτημοσύνη, βιοπορισμός, βιοτικές μέριμνες, εργασιακό ήθος, καπιταλιστική ηθική, καλβινιστική ηθική