Σημείωμα ανεπίδοτο στον γεννημένο πατέρα των φώτων…

Άναρχος Θεός καταβέβηκεν… *

«…και το αίμα μου μέλαν, όθεν βάπτω και γράφω«… και το αίμα μου μαύρο, από όπου βυθίζω και γράφω… ναι, ναι, σκέφτομαι αυτό ακριβώς που έλεγε ο Μελωδός εκείνος που άγιασε και είχε, όπως λένε και κάποιοι κριτικοί, βαθύ «αίσθημα του τραγικού»…

…άλλη μια χρονιά, λοιπόν, που έφυγε για πάντα και άλλη μια χρονιά που οι στεναγμοί στροβιλίζονται μέσα μου, όπως θα έλεγε και ο Όσιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ, ψάχνοντας διέξοδο να εκφραστούν, από εκείνους που η Χάρι κάνει να βλέπουμε πιο καθαρά… Και ο στεναγμός ο βασικός ποιος άλλος νά’ναι παρά εκείνος του πόσο ανάξιος στάθηκα των αληθειών Σου που μου γνώρισες και συνεχίζεις να μου διδάσκεις, πόσο ανάξιος των αγώνων που μου θέτεις -ως ο Αγωνοθέτης…-, πόσο είμαι μακρυά από αυτό που θα ήθελες να γίνω…; Εσύ ήθελες να υποσχεθώ να κρατήσω την καρδιά μου ραγισμένη για όλους, και για όλα, και τον καθένα χωριστά, αλλά εγώ κατάφερα και πάλι να σπάσω την δική Σου καρδιά. Τον χρηστό και ελαφρύ ζυγό του σταυρού Σου δεν τον κράτησα, αλλά ήθελα παραταύτα την Χάρι του… τα αμετάκλητα δώρα Σου που έρχονται μαζί του… να γίνω κατοικητήριο από «παν δώρημα τέλειον» που μας κατεβάζεις από τα ψηλά, με την μικρότερη αφορμή…

Εσύ ήθελες να γνοιάζομαι και να φροντίζω, μαζί με Σένα, αυτούς που με χρειάζονταν, ιδιαίτερα και ιδιαίτατα όταν οι βροχές τους πλημμύριζαν και ο γαλάζιος τους ουρανός γινόταν, γινόταν από ‘αυτόν τον κόσμο τον καλό’ συχνά, φαιός και σκούρος… αλλά εγώ θεωρούσα τόσο συχνά ότι τα λόγια τους δεν είναι παρά κάτι σαν «ανυπόφορη πρόζα»……

Θα μπορέσω άραγε ποτέ να γίνω «περισσότερο σαν εσένα»……;

Χριστός ετέχθη!!!- σε όλους τους αναγνώστες του ιστολογίου, και τους ακριβούς φίλους…!!!

…αλλά και τους εχθρούς…: αν δεν είστε εσείς μαζί μου, είμαι, όμως, εγώ μαζί σας -και στο πλάι σας ίσως- ίσως…

Ετικέτες: προσευχητικά, πένθος, πένθος χαροποιό, Προσευχή, Ρωμανός Μελωδός, Χαρμολύπη, εξομολογήσεις