Στιγμιότυπο: "Χειραφετημένη" νεαρή εκ Hollywood
Το έχετε παρατηρήσει ποτέ; Πολλοί συντάκτες της Νέας Αριστεράς, στην γλώσσα του Κρίστοφερ Λας, της ελλαδικής είναι οι πιο σοφιστικέ αναμεταδότες της trash κουλτούρας. Για …λατρεμένα απαγορευμένα λέει η αγγλόφωνη και ποικιλότατη αοιδός Ά. Βίσση(!); Αυτοί ενοχλούνται από τα οποιαδήποτε ηθικά προτάγματα, τους καταπιέζουν κατά κυριολεξία, όπως λένε. Για τα 40 ως τα νέα 20(εννοεί, για να κάνει τρυφηλή ζωή, σαν τον ζωντανό- πεθαμένο βασιληά της Θούλης του Spleen του Μπωντλέρ) λέει(διότι τα διαβάζω, μην νομίζετε) η έτερη αοιδός κα Βανδή σε τάδε πορνο-lifestyle φυλλάδα; Αυτοί εισηγούνται πόλεμο ενάντια στα «ήθη» και στα «πρέπει» και στην «τάξη»(!), στα …»ταμπού»(φροϋδικη έννοια, δηλαδή του εβραϊκού αστισμού), χωρίς να ξέρουν ότι οι απόψεις του Φρόυντ όπως και η ζωή του υπήρξαν άκρως, με ένα εκκοσμικευμένο τρόπο, πουριτανικές, στην εργασιομανία και την θεώρηση του χώρου εργασίας ως το νέο μοναστήρι όπως και τα αυστηρότατα «σαρκικά» ήθη και μάλιστα αυτονομημένα και απνευμάτιστα(όχι κατά το «έρχου και ίδε»!), δηλαδή εν είδει στυγνού ηθικισμού, που θα έλεγε και ο Γιανναράς και όπως το έχει τονίσει ο θεολόγος Paul Tillich…… Η κοινωνία είναι συντηρητική και πουριτανική, λέει η δεξιά διάττων πορνοαστέρας Julia και δεν δέχεται πράγματα που κάνει η Μαντόνα και η κόρη του ξενοδοχειάρχη Χίλτον; Η κοινωνία είναι φοβερά συντηρητική ακόμη (παρά τις σταδιακές λοβοτομές), διαπιστώνουν με το μοιραία μη-χαρίεν, σερνόμενό τους ύφος οι μοντέρνοι χειραφετημένοι μας αυτοί. Και το πρόβλημα είναι ότι είναι η επιτομή του αριστερού αστού, είναι σαν να βγήκαν από το εργοστάσιο παραγωγής. Βεβαίως και η Αριστερά στην Γαλλία δεν είναι η μόνη που έχει αστικές ρίζες… Και βεβαίως δεν ήταν μόνο ο Μισέλ Φουκώ ή ο Γκόγια ή ο Μπέκετ ένας -εν μέρει ή εν πολλοίς- θλιβερός κλόουν των ιδεολογημάτων της τεχνικής κοινωνίας και του μηδενισμού που τελικά έφερε στην ζωή η αστική ιδεολογία – η κατά τα άλλα απορριπτέα…
Και ναι, όντως είμαι ιδιαίτερα εξοργισμένος με αυτήν την αθλιότητα. Θα περίμενε κανείς να έχουν την ωριμότητα να δουν, τουλάχιστον στον σημερινό καπιταλισμό, αν όχι το tittytainment (κάτι ανάλογο του άρτος και θεάματα) για το οποίο συζητούσαμε σε φιλικό ιστολόγιο και για το οποίο προσφυέστατα μας μίλησε φίλιος συντάκτης περιοδικού του χώρου της αναζήτησης ως προωθούμενο από τους μεγιστάνες του χρήματος, την αμοραλιστική ελευθερία για την οποία μίλησε εκτενώς ο Ελλύλ της αστικής ιδεολογίας και τάξης πραγμάτων, την ηθικολογούσα ενίοτε, πρωτεϊκή αμοραλιστική ελευθερία του παληάνθρωπου που είναι ο δημιουργός της κοινωνίας μας αστός. Δεν βλέπουν καν ότι οι καπιταλιστές και οι ελίτ προωθούν την χυδαιότητα και την άκρα ασέβεια, την ηδονιστική χρηστικότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις, όπως και στις σχέσεις εργασίας -Κεφαλαίου;
Βέβαια, το ξέρω, σε αντίθεση με εμάς, είναι παιδιά του …παρισινού Μάη -που εξελίχτηκε σε ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς και στον ελεύθερο από ηθικά ταμπού νεοφιλελευθερισμό. Σύμφωνοι.
Θα μπορούσαν, όμως, να έχουν κρατήσει άπειρα άλλα υπέροχα και θαυμαστής σοφίας προτάγματα, από τα οποία ο Ρομαντισμός των εξεγέρσεων αυτών (Άνοιξη της Πράγας, Μάης ’68, αντιγραφειοκρατικές επαναστάσεις αλλού όπως Ουγγαρία, Πολωνική χριστιανοσοσιαλιστική «Αλληλεγγύη» τελικώς ως η μονη λυσιτελής- βλ. και σχετικό τελευταίο μας κείμενο στην «Χ») είχε υπερπληθώρα. Δεν είχαν την θέληση.
Το πρόβλημα, όμως, γίνεται δικό τους, όσο περνάει ο καιρός. Όσο μας μόλυνε η γενιά αυτή μας μόλυνε, οι προθέσεις ήταν υπερβολικά φανερά δαιμονόπνευστες για να επηρεάσουν ένα ικανό τμήμα της νέας γενιάς. Κατόπιν, σε αυτές τις περιπτώσεις, επέρχεται η συντριπτική κριτική «όσων ζωντανών» και η λήθη. Και η λήθη είναι φοβερή. Έχει βροντώδη σιωπή… Και τίποτα από αυτήν δεν ανασύρεται, αν δεν μπορεί να δοκιμαστεί στο πυρ… Δεν βρίσκετε;
Ετικέτες: πολιτιστικές ελίτ, Ανήκομεν εις την Βίσση, Ελλύλ, αμοραλιστική ελευθερία, μηντιακές ελίτ, trash κουλτούρα
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 
24 Οκτωβρίου, 2010 στο 10:22 ΠΜ |
Καλημέρα! Το πρόβλημα αποκτά τεράστιες διαστάσεις αν κάποιος δει τούς «αριστερούς» lifestyle όχι σαν «προδότες» του εξεγερσιακού Μάη του 1968, αλλά σαν πιστούς συνεχιστές του. Μήπως δεν υπάρχει ασυνέχεια; Μήπως ο Μάης κ.τ.λ. ήταν μία ιστορική φάση, και αυτός, στην επικράτηση του ναρκισσιστικού φιληδονισμού (λέω τώρα…)
24 Οκτωβρίου, 2010 στο 2:32 ΜΜ |
@Mανώλης Βαρδής
Καλημέρα, αγαπητέ Μανώλη!! Ναι, ναι, πραγματικά αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό ερώτημα. Έχω την εντύπωση ότι και ο Θ. Ζιάκας, που έχω διαβάσει εν μέρει το τελευταίο του βιβλίο για τον «σύγχρονο μηδενισμό»(εκδ. Αρμός), το υπονοεί αυτό σαφώς (-εξ ου και το εξώφυλλο του βιβλίου αυτού).
Από την άλλη, ξέρω ότι πολλές άλλες μορφές «αριστερής ανανέωσης» υπήρξαν σαφώς βήματα μπροστά για την «υπαρκτή Αριστερά», με όλα τα καταγωγικά της προβλήματα. Π.χ. ο Καρίλιο στην Ισπανία, θεωρητικός και του «ευρωκομμουνισμού» αργότερα, όπως και ο τσέχικος μαρξισμός που αναφέρει ο Ελλύλ που οδήγησε στην «Άνοιξη της Πράγας». Και στο πλαίσιο αυτό, προσπαθώ να μην αδικήσω, ούτε στο ελάχιστο, τον «παρισινό Μάη».
Πάντως, βλέποντας κανείς την σταδιοδρομία πολλών πρωταγωνιστών του, νομίζω ότι τείνει να έχει κάποιες αμφιβολίες για την συνειδητότητα, την αυθεντικότητα κτλ. και των καλών αιτημάτων και προταγμάτων του. Δηλαδή, ο Κουσνέρ είναι εκεί που είναι ως ΥπΕξ του Σαρκοζύ κτλ., ο φανατικά υπέρμαχος του ευρώ και της ΟΝΕ «κόκκινος Ντάνι» λέει ότι ο Μάης του 68 ήταν λίγο-πολύ μια τρελή εποχή που θέλει να μας δείξει ότι πρέπει να έχουμε θέληση κ.λπ, κ.λπ.
Ειδικότερα, για το θέμα του «ναρκισσιστικού φιληδονισμού», νομίζω ότι ο Μάης δυστυχώς δεν είχε καμία προϋπόθεση ώστε να τον αποφύγει, απεναντίας έπεσε με τα μούτρα στον βούρκο, αν με συγχωρείς για την έκφραση. Π.χ. ένας από τους μεγαλύτερους στο τότε αντιψυχιατρικό κίνημα (και με τις κλασσικές αναφορές στον Μάο και τα άλλα γνωστά χαρακτηριστικά του Μάη), ο «υπαρξιακός μαρξιστής» Ντ. Κούπερ (δρούσε τότε ιδιαίτερα), κατηγορούσε τον Βίλχελμ Ράιχ για συντηρητισμό σε αυτά τα θέματα(διότι δεν πολυαναγνώριζε την «ομοφυλοφιλία», ας πούμε) και ήταν απίθανος συνήγορος ενός ακραιφνούς τέτοιου ηδονισμού(αν και με ρητό σεβασμό, υποτίθεται, προς το πρόσωπο του άλλου)…
Εγώ διστάζω να κάνω μία γενική αποτίμηση, γιατί θέλει να γνωρίσω καλύτερα αυτό το κίνημα. Αλλά δυστυχώς, πολλές πτυχές του μιλάνε αντί για εμένα από μόνες τους… 🙂
Ευχαριστώ πολύ, Μανώλη!! Καλή Κυριακή και καλή εβδομάδα!!!
24 Οκτωβρίου, 2010 στο 8:33 ΜΜ |
Με την ευκαιρία, να σημειώσω ότι η πηγή της φωτό είναι από το «βίντεοκλιπ» του τραγουδιού των «Papa Roach»με το εύγλωττο όνομα «Hollywood whore» που μπορείτε να δήτε εδώ:
Βεβαίως, δεν λείπουν και ορισμένοι… τεντυμποϊσμοί, που οπωσδήποτε είναι απορριπτέοι, αλλά υπάρχουν ορισμένα θαυμάσια μηνύματα, αν διαβάσετε τους στίχους, μέσα πάντα από το κοσμοθεωρητικό πλαίσιο των καλλιτεχνών αυτών 🙂 :
Hollywood whore,
Passed out on the floor
I’m sorry but the party’s over
Cocain nose and trendy clothes,
Gotta send her to rehab
She found out she’s got no soul,
But it really doesn’t bother her
White trash queen, American dream
Oh what a role model
Throwin’ a fit, makin’ a scene
Like no tomorrow
Hollywood whore
Passed out on the floor
Can’t take it no more
I’m sorry but the party’s over
The talk of the town
Is she’s going down
I’m sorry but the party’s over NOW
Awake by noon, drunk by four
Sucked up in the showbiz
You’re so lame, you’re such a bore
I wanna kick your teeth in
Plastic smile to match your style
We can tell you’ve got a face lift
You’re so vain, oh so vile
You’re a number one hit
Hollywood whore
Passed out on the floor
Can’t take it no more
I’m sorry but the party’s over
The talk of the town
Is she’s going down
I’m sorry but the party’s over
The cameras are gone
And nobody screams
She couldn’t survive,
Her fifteen minutes of fame
Her friends are all gone
She’s going insane
She’ll never survive,
Without the money and fame
It’s all going down the drain
Hollywood whore
Passed out on the floor
I’m sorry but the party’s over
The talk of the town
Is she’s going down
I’m sorry but the party’s over
hollywood whore
passed out on the floor
im sorry but the partys over
the talk of the town
is that shes goin down
im sorry but the partys over
WAKE UP
The party’s over
WAKE UP
The party’s over
WAKE UP
The party’s over
WAKE UP
The party’s over NOW
dont let the door hit ya when the good lord splits ya honey
Πηγή: http://www.moron.nl/lyrics/papa-roach/hollywood-whore-lyrics.html
Και το φαινόμενο είναι σαν την λέπρα και σαν την ακρίδα, βέβαια, όσο επιεικείς και αν θέλουμε να είμαστε… 🙂
6 Μαρτίου, 2012 στο 1:48 ΜΜ |
Πάντα με ξένιζε η έκφραση «ποπ κουλτούρα». Το «ποπ» βγαίνει από το popular που σημαίνει δημοφιλής αλλά επίσης σημαίνει και λαϊκός. Όσο για την κουλτούρα, μου κάνει περισσότερο η λέξη «πολιτισμός» ή «νοοτροπία» ή «καλλιέργεια» ή «παιδεία» ανάλογα με τα συμφραζόμενα. Είναι κακοχωνευμένη λέξη. Οπότε θα προτιμούσα την έκφραση «λαϊκός πολιτισμός» έτσι ώστε να γίνεται φανερό ότι και οι σύγχρονες κοινωνίες μπορούν να είναι αντικείμενο του κομματιού εκείνου της κοινωνιολογίας που λέγεται λαογραφία και ότι η λαογραφία δεν είναι μόνο κεντήματα και παραδοσιακοί χοροί.
Σχετικά με το κεντρικό μήνυμα του άρθρου, είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μια εποχή όπου η έννοια του ιερού δέχεται πολλή πίεση. Η αύξηση της πληροφόρησης, η απολυτοποίηση του «δικαιώματος», η αντίδραση στην καταπίεση προηγούμενων αιώνων, το γεγονός ότι «η διαμάχη πουλάει» είναι μερικές αιτίες. Διαφωνώ ότι αυτή η τάση είναι η μόνη απαραίτητη και η μόνη αναγκαία στα πλαίσια του παρόντος συστήματος. Δεν μπορεί να κατηγορείται ο «νεοφιλελευθερισμός» για «ανηθικότητα» τη στιγμή που και σαν πολιτική πρόταση είναι πολύ πρόσφατη ενώ η ανηθικότητα είναι ζήτημα σταδιακής αποσύνθεσης και στις προτάσεις περί περισσότερο ελεύθερης αγοράς δεν περιλαμβάνεται κατ’ ανάγκη το γκρέμισμα συμβόλων. Αυτό το τελευταίο νιώθω ότι περισσότερο ανάγκη το έχουν αριστερές παρατάξεις. Εκεί ναι, δεν υπάρχει ούτε ιερό ούτε όσιο πέρα από τον άη Λαό για τον οποίο όμως δεν μπορεί να χτιστεί ναός…
6 Μαρτίου, 2012 στο 6:16 ΜΜ |
@erkebrad
Κατανοητή η ένσταση… Βασικά, η κουλτούρα έχει ως λέξη μια ιστορία και κατάγεται από το -γαλλιστί- culte, που σημαίνει ιερός, όπως ξέρω από τον Μπερντιάγεφ. Υπάρχουν και οι θέσεις του Σπένγκλερ πάνω σε αυτά. Απλώς, αναπαράγω εδώ τον όρο… 🙂
Σχετικά με το ιερό, οπωσδήποτε όλα αυτά που αναφέρεις παίζουν σημαντικό ρόλο, είναι σημαντικοί παράγοντες. Αλλά είναι και η παραπληροφόρηση, ο επαρχιωτισμός, η μεταπρατική και αστικοποιημένη/εκδυτικισμένη ελλαδική «διανόηση», η άγνοια του ξένου πολιτισμού(όλοι μιλάνε για τον Βολταίρο και τον Ντιντερό/Εγκυκλοπαιδιστές, αλλά φαίνεται να αγνοούν τον Σατωμπριάν, τον Σέλλινγκ, τον Ουγκώ και τον Νοβάλις)…
Ο Μαρξ λέγεται πως είχε πει κάποτε ότι ο καπιταλισμός συνιστά την «αποϊέρωση των πάντων». Βέβαια, ο Μαρξ δεν μπορεί να μην κατηγορηθεί για ασυνέπεια και συνθηκολόγηση με όλη αυτήν την παράδοση: ήταν τέκνο των ίδιων ιδεών βασικά, εξ ου και η ο μαρξισμός έχει αποκληθεί ως αστική/ταξική α υ τ ο -κριτική, ο μαρξισμός ήταν ένα ιδεολογικό τέκνο μιας μετανιωμένης καλλιεργημένης αστικής τάξης, ο ίδιος ο Ένγκελς ήταν γιος εργοστασιάρχη που ήθελε να αφήσει αυτήν την ηθικά άθλια, όπως την θεωρούσε, δουλειά.
Πάντως, ο νεοφιλελευθερισμός έχει αυτήν την τάση επιστροφής στον πρώιμο φιλελευθερισμό, φίλε erkebrad. Σου εφιστώ την προσοχή στο ότι επικαλείται την καθαρή επιστήμη, στο ότι μάχεται την «φιλοσοφία» -σαν τους Διαφωτιστές- όπως νομίζει ότι είναι η κοινωνική πρόνοια και πως ιστορικά το νεοφιλελεύθερο μοντέλο [θεωρείται πως] έζησε στην πολύ πρώιμη νεωτερικότητα, τον 18ο και 19ο αιώνα, πριν την νόθευσή του, πριν να γίνει, δηλαδή «κοινωνική δημοκρατία», με εργατικές κατακτήσεις κ.λπ…. Πρόσεξε ότι δεν κάνω αξιολογική κριτική εδώ, απλώς αναφέρω κάποια δεδομένα για το θέμα μας… 🙂
Ευχαριστώ πολύ και πάλι!!! Περιμένω ανταπάντησή σου, όποτε θέλεις!
6 Μαρτίου, 2012 στο 10:10 ΜΜ |
Είναι αλήθεια ότι μέρος της νεοφιλελεύθερης νοοτροπίας είναι ο θετικισμός ή μάλλον ο νεοθετικισμός (όλα νέα είναι πια…) και η φιλοσοφία περιφρονείται, έχω στο μυαλό μου αρκετούς οικονομολόγους, καθηγητές και μη, που μου το επιβεβαιώνουν αυτό. Εξαίρεση θα έλεγα ότι αποτελούν οι Αυστριακοί οικονομολόγοι αν και αυτοί είναι ειδική περίπτωση.
Δε θα έλεγα «νεοφιλελεύθερο μοντέλο» αυτό του 18ου-19ου αιώνα, πριν πέσει στο τραπέζι η ιδέα ότι το κράτος πρέπει να προστατεύει άτομα που θεωρούνται προσωρινά ή μόνιμα αδύναμα (αυτό που λες «κοινωνική δημοκρατία»). Αν αυτό ήταν το νέο, ποιο ήταν το παλιό ή αρχικό; Συμφωνώ όμως ότι ο νεοφιλελευθερισμός εμπνέεται ιδιαίτερα από το 19ο αιώνα και ειδικότερα από την belle epoque, που όμως κατέληξε σε παγκόσμιο πόλεμο…
9 Μαρτίου, 2012 στο 4:37 ΜΜ |
@erkebrad
Ναι, σωστά, δεν λέω ότι αυτό είναι το νεοφιλελεύθερο, είναι το φιλελεύθερο, το πρωτοφιλελεύθερο, στο οποίο προσβλέπει και το νεο-φιλελεύθερο, είναι μία ιστορική φανέρωση του ίδιου «κινήματος», του ίδιου ή πολύ παρόμοιου συνόλου ιδεών.
Σχετικά τα ζητήματα της επιστήμης και της φιλοσοφίας, απλώς σε παραπέμπω στον Φρίντμαν, που θεωρεί ότι όπου παρεμβαίνει το Κράτος(πλην Δικαιοσύνης, Αστυνομίας, Στρατού, που είναι θεσμοί του Κράτους, ίσως), αυτό το πράγμα αντίκειται στην καθαρή επιστήμη και τους φυσικούς νόμους που αυτή εκφράζει και αποτυπώνει…
11 Μαρτίου, 2012 στο 2:22 ΜΜ |
Διαφωνία στους όρους περισσότερο εδώ, νομίζω ότι ξεκαθαρίστηκε. Όντως, κίνημα θα τους χαρακτήριζα αν και με μια έννοια αρκετά διαφορετική από την παραδοσιακή αριστερή που έχουμε συνηθίσει να ακούμε. Παραδόξως όμως, ή ίσως όχι τόσο παραδόξως, συγκλίνουν μαζί της σε πολλά. Ακόμα και στο θέμα της εργασιακής ηθικής συγκλίνουν απλά οι αριστεροί θέλουν να το εφαρμόσουν αυτό σε «δικό τους» καθεστώς (δικτατορία) και όχι από τώρα 🙂 . Σιαμαία που χωρίστηκαν στη γέννα με μόνη, αν και σημαντική διαφωνία, στο «πόσο» κράτος θέλουν.
12 Μαρτίου, 2012 στο 5:14 ΜΜ |
@erkebrad
Ναι, καταλαβαίνω αυτό που λες… Το μεγαλύτερο μέρος της υπαρκτής Αριστεράς, και η μαρξιστική, αλλά και -κατ’εξοχήν- η «δημοκρατική», έχει πολλή την συνάφεια με τον φιλελευθερισμό. Νομίζω αυτό εννοούσε και ο Ζαν-Κλωντ Μισεά, όταν μιλούσε για το «αδιέξοδο Άνταμ Σμιθ» στο ‘φερώνυμο’ βιβλίο του.
Οι μαρξιστές, άλλωστε, τύπου Κάουτσκι και Πλεχάνωφ, σε Γερμανία και Ρωσσία αντίστοιχα, αποκαλούνταν απαξιωτικά από τον Λένιν και άλλους «aufklarers», δηλ. «διαφωτιστές», διότι προέτασαν, παράλληλα με τον μαρξισμό και τον σοσιαλισμό του, ένα δημοκρατικό ιδεώδες και τα ατομικά δικαιώματα, όπως καλλιεργήθηκαν από τον φιλελευθερισμό, όπως την ελευθερία της συνείδησης κ.λπ.
Γενικώς, μια που το ανέφερες, πολλές φιλοσοφίες είχαν «δεξιούς» και «αριστερούς» ερμηνευτές: και ο Χέγκελ είχε αυτούς που θεωρούσαν ότι η κατάσταση στην Πρωσσία εκφράζει την τελείωση της Ιδέας όπως πραγματώνεται στο Κράτος κ.λπ. αλλά και ο Μαρξ και άλλοι, ο Μπάουερ, ο Στράους, ξεκίνησαν από τους περίφημους «νέους εγελιανούς»…
Καλησπέρα!
22 Νοεμβρίου, 2015 στο 8:22 ΜΜ |
Μου αρεσε πολυ το αρθρο ο ακαδημαικος ψευτοριζοσπαστισμος εχει στεγνωσει και πνευμα και καρια οσο για τη γενια του Μαη του 68 στη γαλλια που ημουν το 2014 δεν εχει μεινει σχεδον τιποτα
24 Νοεμβρίου, 2015 στο 6:14 ΜΜ |
@xrissi dervissi
Καλησπέρα, ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο!
Πράγματι, ίσως τελικώς αναπολήσουμε έστω εκείνη την επιφανειακή ριζοσπαστικότητα, σε σχέση με την σημερινή ξηρασία και κομφορμισμό.
Για αυτό το θέμα μιλούσε ο Κρίστοφερ Λας στο βιβλίο του «η εξέγερση των ελίτ και η προδοσία της δημοκρατίας (εκδ. Νησίδες), από τον οποίο και πήρα τον τίτλο!