«Ο Μύθος της Αμερικής και ο Μύθος του Θεού», του Ντον Γουίτμαν*(μέρος 1ο)

Εισαγωγή ph.: Στο κείμενο αυτό, θα δείτε μία συντριπτική κριτική κατά της εξωτερικής πολιτικής και της πλανητικής υπεροχής των ΗΠΑ όχι μόνο από χριστιανική και βιβλική, αλλά και καθαρά Προφητική/παλαιοδιαθηκική σκοπιά, αυτήν ακριβώς που νοσφίζονται οι επεκτατιστές προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αμαρτήματά τους. Το ρεύμα στο οποίο ανήκει ο συντάκτης (Ντον Γουίτμαν) θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε χριστιανικό ριζοσπαστικό πασιφισμό. Έχει, πάντως, πολύ ισχυρή επιχειρηματολογία.

Η

προφητεία εκπορεύεται από την καρδιά του Θεού, προσλαμβάνεται από τους ανθρώπους, και παραδίδεται στην κοινωνία όπου οι άνθρωποι ζουν και στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να αποδεχθούν ή δεν ξέρουν την πραγματικότητα από τι αυτή η χώρα κάνει τώρα ή έχει κάνει στο παρελθόν. Ο Μπαράκ Ομπάμα συνεχίζει να σκοτώνει ανθρώπους στο Ιράκ. Στο Αφγανιστάν έχει αυξήσει την θανάτωση πολιτών και τώρα ο στρατός ζητάει ακόμη περισσότερους στρατιώτες για να παρατείνει την σφαγή. Είναι σχεδόν ασφαλώς σίγουρο ότι ο Ομπάμα έχει σκοτώσει περισσότερους πολίτες στο πρώτο του έτος στο γραφείο από ό,τι ο Τζωρτζ Μπους σκότωσε στο τελευταίο του έτος στο [σ.ph.: πρωθυπουργικό] γραφείο. Αυτό είναι αχανές κακό. Ακόμη και οι νόμοι των εθνών το καταδικάζουν. Οι Συμβάσεις της Γενεύης δείχνουν ότι οι εισβολές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν είναι εγκλήματα επιθετικότητας, που είναι τα χειρότερα από όλα τα εγκλήματα επειδή είναι από αυτά τα εγκλήματα που όλα τα υπόλοιπα εγκλήματα πηγάζουν. Ότι ο Ομπάμα συνεχίζει αυτές τις επιδείξεις φρικαλεότητας δείχνει ότι δεν είναι λιγότερο ένοχος από τον Τζωρτζ  Γ. Μπους. Αλλά πολύ πιο σημαντικό είναι ότι είναι τρομερό στα μάτια του Θεού. Για τους προφήτες, η εισβολή και ο πόλεμος δεν είναι πολιτική που συζητείται, είναι πράξεις για να καταδικάσουμε.

Φυσικά, οι λόγοι που οι εισβολές έλαβαν χώρα ήταν λόγω του πετρελαίου στην περιοχή και της επέκτασης της Αμερικανικής ισχύος. Όλες οι αυτοκρατορίες δρουν με τον ίδιο τρόπο και η δική μας δεν είναι εξαίρεση.  Παράλληλα με τα εγκλήματα υπάρχει φυσικά τεράστια προπαγάνδα που λέει ότι τα κάνουμε αυτά για υπέροχους και καλούς λόγους και κάπως είναι προς όφελος των ανθρώπων που σκοτώνουμε. Όταν κάποιος εμπλέκεται σε εγκλήματα που τρομάζουν τον Θεό η απάντηση δεν είναι ένα τριετές σχέδιο για την αργή απόσυρση στρατιωτών αφήνοντας στο τέλος αυτού του χρόνου χιλιάδες στρατιώτες επιχώρια. Ακόμη και η σκέψη αυτού είναι βλασφημία.  Ο Θεός απαιτεί να αποσυρθούμε άμεσα και να πληρώσουμε τεράστιες αποζημιώσεις για τα εγκλήματά μας.

Κατά την τελευταία Δημοκρατική Συνέλευση, ο Μπιλ Κλίντον ανέβηκε επί σκηνής συνοδευόμενος από ενθουσιώδη επιφωνήματα, φωνασκίες και γιγάντια επευφημία. Καθώς αναπήδησε πάνω και κάτω από την σκηνή, οι εκπρόσωποι έγιναν ακόμη πιο φρενιτιώδεις στην επαινετικότητά τους. Διαρκούσης της διοίκησής του, ο Κλίντον σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδων παιδιών δια του εμπάργκο του Ιράκ. Εκατοντάδες χιλιάδων άλλων Ιρακινών σκοτώθηκαν επίσης. Σε μια συνέντευξη, η Μαντλίν Ωλμπράιτ, η Υπουργός εξωτερικών υποθέσεων, σε απάντηση σε μια ερώτηση δήλωνε ότι το σκότωμα αυτών των παιδιών «άξιζε το κόστος». Μία δήλωση που, αν εξαιρέσουμε την δημόσια άρθρωσή της, θα μπορούσε να έχει γίνει στην Ναζιστική Γερμανία.

Ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί της είναι υπεύθυνοι για αυτό αποδεικνύεται από έγγραφα και πολλές δημόσιες μαρτυρίες. Δύο υψηλά ιστάμενοι επίσημοι παραιτήθηκαν διαμαρτυρόμενοι λόγω του εμπάργκο. Ένας, ο Βοηθός Γενικός Γραμματέας Ντένις Χαλλιντέι, είπε σε μια δήλωση ότι ήταν ευρέως καταγραμμένο ότι ήταν μια «πολιτική γενοκτονίας κατ’επίγνωσιν». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμφιβολία για αυτό περισσότερη από ό,τι υπάρχει για το Ολοκαύτωμα. Αν τα μέτρα της Δίκης της Νυρεμβέργης εφαρμόζονταν στον Μπιλ Κλίντον θα είχε εκτελεστεί. Δεν θα το υποστήριζα αυτό, επειδή δεν υποστηρίζω την θανάτωση κανενός. Το περιλαμβάνω αυτό υπό την έποψη της σύγκρισης.

*η μετάφραση γίνεται από την ιστοσελίδα των Jesus Radicals.

Ετικέτες: χριστιανικός ριζοσπαστικός πασιφισμός, Δημοκρατικοί, Κλίντον, Ομπάμα, Χριστιανική αναρχία, εξωτερική πολιτική ΗΠΑ