Η τεχνητή μας ελλαδική κρίση: ηθικά και πνευματικά διδάγματα

Ο Παύλος Ευδοκίμωφ, σε ένα συγκλονιστικό του κείμενο με τίτλο «στις εκκλησίες του Χριστού»(σσ. 142-156*), μας γράφει τα εξής και είναι σαν να τα λέη σήμερα, σε εμάς : «ο κόσμος έχει πέσει αλλά το ύψος από το οποίο έχει πέσει  δεν υπάρχει πια. Η έννοια της αμαρτίας είναι η πιο κενή νοήματος και η συγχώρεση χάνει τραγικά το λόγο ύπαρξής της. Κανείς δεν ζητά τη συγχώρεση, γιατί δεν υπάρχουν παρά δύστυχα θύματα της τύχης η οποία τα έριξε στην ύπαρξη: το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να γίνουν όσο το δυνατόν λιγότερο ευαίσθητοι και να ξεχαστούν·[…]». Αυτά τα γεμάτα έμπονη ανησυχία για τον Κόσμο λόγια έχουν εφαρμογή και στις ποικίλες και παρδαλότροπες δικαιολογητικές προσπάθειες των Κυβερνητικών -και των ψιττακών που επαναλαμβάνουν αξιάγαστα- ανθρώπων σήμερα. Είναι η νοοτροπία του «θεαθήναι τοις ανθρώποις», η ανθρωπαρέσκεια, η μωροφιλοδοξία και άλλα εξ ίσου αηδιαστικά πράγματα που έχει στοιχειώσει τον πολιτικό βίο παλαιόθεν. Θυμηθείτε απλώς τις αξιοθρήνητες ρήσεις μεταμελείας του πρώην πρωθυπουργού: γεμάτες από αυτοδικαιώσεις τύπου «αναλαμβάνω την ευθύνη»(άρα, δείτε, είμαι καλός, ανώτερος) και άλλα συναφή.

Το ξαναγράψαμε από εδώ ότι  η κατάσταση αυτή της προσφυγής στον Χάρωνα που συνιστά το ΔΝΤ, την Τρόικα, και το «Μνημόνιο» είναι καταδικασμένη στην πιο συντριπτική αποτυχία, εκτός και αν η φορά των πραγμάτων ανατρεπόταν από την «αστραπή του υπερβατικού». Που, όμως, επεμβαίνει σε άλλες περιστάσεις και όχι σε τόσο νερόβραστα συμβιβασμένες με το κακό. Επίσης, γράφαμε ότι η προβολή του τάχα τόσο υπερβολικού ελλείμματος(για να μην μιλήσουμε για το εξωτερικό χρέος, ποσοστιαία σχετικώς με άλλες ανεπτυγμένες χώρες μικρό), την στιγμή που αυτό της Βρεττανίας, λ.χ., ήταν σχεδόν ίσο, ήταν κραυγαλέα αλλόκοτη, αν όχι ύποπτη. Έκτοτε, ευσυνείδητοι οικονομολόγοι και δημοσιογραφούντες, όπως ο καθ. Κ. Βεργόπουλος στην «Ελευθεροτυπία» και ο Θ. Δίζελος από το «Παρόν» έχουν καταδείξει, με αδιάσειστα στοιχεία, ότι σε παληότερες εποχές, λόγου χάριν το 2000 ή την περίοδο 1989-1993, άπαντα ή σχεδόν ήσαν χειρότερα: δηλαδή το Χρέος, το Έλλειμμα του ετήσιου Προϋπολογισμού του κράτους(Έξοδα-Έσοδα), όπως και τα ποσοστά δανεισμού που προσέγγιζαν τα ιλιγγιώδη 20 και 25%!! Γιατί τότε ουδείς μίλησε για παραλαβή χάους και άλλα ηχηρά παρόμοια; Είναι άστοχο/άσκοπο ερώτημα; Δεύτερον, είναι απελπιστικά προσανατολισμένη στο επικοινωνιολογικό image-making και τον κουτοπόνηρο ατομισμό η προσπάθεια προβολής της αύξησης των κάποιων εσόδων σχετικά με πέρυσι ή  ακόμη η υπερπροβολή της τετριμμένης και ατελέσφορης «περαίωσης». Η Ύφεση έχει  υπερφαλαγγίσει το δεκαπλάσιο των προβλέψεων των αρμοδίων της Κυβέρνησης, άνθρωποι και αριθμοί σφαδάζουν και το πλοίο μπάζει, αν κάνουμε «εξ απόπτου ενατένισιν», αν δούμε συνολικά, από παντού. Βεβαίως, θα μου πήτε ότι Κυβερνήτης της νηός, τοπικής όσο και οικουμενικής, Εκκλησίας είναι ο Χριστός και ουδέποτε, ακόμη και στις κατακόμβες, το πλοίο δεν ναυαγεί και θα συμφωνήσω. Είναι, όμως, κάτι που μας αποτρέπει από το να επανέλθουμε στην ορθή πορεία, την ιλαρή εσπερινή «λιακάδα την θεϊκή», που επιφέρει την «θεαρχική αδυναμία» της επέμβασης;

Πολύ το φοβάμαι πως τέτοια προσκόμματα μπλέκονται στα πόδια μας και λόγω του ακατάσχετου, εξ ορισμού αστικού, ηθικού σχετικισμού μας τις τελευταίες δεκαετίες και ειδικά στην μετά Σημίτη εποχή, δεν τα βλέπουμε καν. Πρώτον, είναι οι συνέπειες της αποδοχής του τοκισμού. Αν διαβάσετε τις σχετικές ομιλίες του Μεγάλου Βασιλείου(βλ. σχετικά και στο Ι. Πέτρου, Κοινωνική δικαιοσύνη, εκδ. Παρατηρητής), που όντως θα έκαναν τον Μαρξ και τον Προυντόν να χλομιάσουν, θα δήτε ότι συνιστά στους φτωχούς και γνωρίζοντας το ποιόν των τοκιστών, να αποφεύγουν τον δανεισμό αυτόν τον οπωσδήποτε, με όποιο επιτόκιο, αμαρτωλό και ακάθαρτο. Ο Καππαδόκης Πατέρας λέει ότι οι πλούσιοι τοκιστές έχουν κάθε πρόθεση να εκμεταλλευτούν τον δανεισμό τους, ώστε να τους ρίξουν σε βάραθρα από τα οποία δεν βγουν ποτέ, εκποιώντας ίσως και θεμελιακά περιουσιακά τους στοιχεία. Μία τέτοια, βέβαια, επιλογή προϋποθέτει ριζική ανακατανομή του πλούτου και περιστολή της αυθαιρεσίας σε κινήσεις της, εξ ορισμού παρασιτικής του κοινωνικού σώματος, κομπάζουσας «επιχειρηματικότητας».  Δεύτερον, αυτό που όλοι μας ξέρουμε ότι έχει εισαχθεί σαν το σάμαλι, η κουτοπονηριά του μεταπολιτευτικού νέου εγωισμού, που συνοψίζεται από τον Νικολάι Μπερντιάεφ ως το «μερκαντιλικό πνεύμα της Δύσης». Ο Μπερντιάγεφ σημειώνει ότι και ο πρώην δυτικόφιλος επαναστάτης Αλ. Χέρτσεν και ο «αντιδραστικός» φιλόσοφος Λεόντιεφ, ως Ρώσσοι, εμίσησαν εξ ίσου αυτό το πνεύμα της αστικοποίησης, που απογοήτευσε βαθύτατα τον κάποτε δυτικόφιλο Χέρτσεν αφού πήγε στην Δύση.Έτσι θα έπρεπε να συμβεί και με εμάς, βέβαια, που ως Ορθόδοξοι, έχουμε την ίδια διαμορφωμένη από την Ορθοδοξία ροπή προς την αφελότητα της καρδιάς, την βαθιά αγνότητα και ανεξικακία, την κοινοτική ζωή, την αμεριμνία περί τα ατομικά υλικά αγαθά. Τρίτον και επίσης βασικόν, θα έλεγα ότι υπάρχει μία ιδιώτευση βαθύτατη, συχνά με κομματισμό συνεζευγμένη και συνελιγμένη. Δηλαδή η νοοτροπία του «ασχολούμαι με την δουλειά(-ίτσα) μου». Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι ο Χρυσόστομος εξορίστηκε δις για πολιτική κριτική της αυτοκράτειρας(«έγκλημα καθοσιώσεως»), ο Μάξιμος ο «Γραικός» για την κριτική της πολιτικής (της φεουδοποίησης) των μοναστηριών των ρωσσικών, ενώ, τέλος, ο ι. Χρυσόστομος συμβούλευε στους Χριστιανούς γονείς παιδαγωγούς όχι μόνον να ασχολούνται με την πολιτική, αλλά να διδάσκουν και στα τέκνα τους το αυτό.

Είμαι μήπως «ουτοπιστής» που προτείνω όλα αυτά; Δεν θα το έλεγα, αλλά θεωρώ ότι το εφικτό σωστό είναι να μετακινηθούμε σε μία μετά-ΔΝΤ,  μετακατοχική κατάσταση, διότι και η προκατοχική και η παρούσα είναι ανυπόφορες, και βλάσφημες στην Αλήθεια και την Οδό, εξ ίσου. Όπως ακριβώς και με την παπαδοπουλική δικτατορία και τον Παλαιοκομματισμό, δηλαδή. Ας ελπίσουμε η μετανοητική εσωτερική επανάστασή μας εναντίον του κακού να είναι η πρώτη από τις ευκαιρίες που θα αδράξουμε από την παραμονή μας σε αυτήν την κόλαση. Είναι προϋπόθεση.

Δημοσιεύεται στο τρέχον φύλλο της εφ. «Χριστιανική»(30-09-2010).

*ενν. από το «η τρελή αγάπη του Θεού»

Ετικέτες: ΔΝΤ, Κοινωνική αδικία, Μάξιμος Γραικός, Χρυσόστομος, αντίσταση