…που μας γιόρταζε αυτή την Κυριακή. Πόσες φορές χρησιμοποιούμε, όμως, την λέξη αγάπη σήμερα, και τι εννοούμε σήμερα. Δεν μπορώ να πιστέψω το πόσο έχουμε παραμορφώσει την έννοια, τόσο που χρειαζόμαστε σχεδόν νέες λέξεις…… Άδεται ότι για αυτό ήταν που οι Νηπτικοί Πατέρες άλλαξαν και μετήλλαξαν την λέξη αγάπη με την λέξη «έρως», έτσι ώστε μία τέτοια ανάγνωση του «Ευαγγελίου» σήμερα να επιτάσση αυτήν την εναλλαγή των λέξεων και την αντικατάσταση… Αλλά τι αλήθεια σημαίνει η αγάπη και τι συνεπάγεται; Και γιατί ο καημένος ο Άγιος Ιωάννης, όταν πια το κορμάκι του είχε λυγίσει από τις κακουχίες του βίου, έλεγε μόνο «τεκνία, αγαπάτε αλλήλους» μέσα από ένα κλινάρι φορητό..;
Ήδη, βέβαια, οι τηλεοπτικοί ψυχολόγοι απεφάνθησαν, κατά το «σαρανταπέντε Γιάννηδες ενός κοκόρου γνώση», ότι αγάπη πια δεν υπάρχει. Και εννοεί δεν υπάρχει ούτε στο σύνηθες πεδίο που η τρέντυ εποχή μας την εμφανίζει, δηλαδή στις «διαφυλικές σχέσεις». Μα τι είναι αυτά πια; Τι συναισθηματισμοί; Πρέπει να αρκεστούμε στην τεχνική και την λογικότητα.
Όμως, εσείς και εγώ ξέρουμε ότι βέβαια η αγάπη ζη και ζει(=βράζει) μέσα μας σαν ένα θανάσιμο πάθος και μία πληγή ομορφιάς, όταν ζη όντως, για τους αδελφούς, τους φύσει και τους εν Χριστώ.
Και πώς εκδηλώνεται; Είναι μήπως με αυτά που μυστικά τρέμουμε να μην βρουν τον φίλο μας; Είναι όταν προσπαθούμε να παρηγορήσουμε κωδικοποιημένα τον καταδικασμένο στην αιώνια ακινησία της ψυχής περαστικό; Είναι ο «κρυφός σπαραγμός» όταν τα άγρια φαντάσματα της πορνείας και της φιλαρέσκειας ή της ματαιοσχολίας και της συμφεροντολογίας αρχίζουν να καταλαμβάνουν την φίλη μας που κάποτε δεν ξαναείδαμε όταν έφυγε για πάντα ξαφνικά; Είναι όταν ο Ιωάννης ανέπεσε στην αγκαλιά του Ιησού, φοβούμενος και βλέποντας την άβυσσο, φυσική και ψυχική, που ερχόταν να διαπεράσει Τον Αγαπημένο σαν ρομφαία;
Μα ναι, είναι όλ’αυτά. Και για αυτό, πόση πρέπει τιμή στον μαθητή της αγάπης… Πόση, ιδιαίτερα, σήμερα, που καρφώνουμε σταυρούς για όσα χάνονται και όσα σφετερίζονται σε αυτόν τον τομέα καθημερινά…
Ετικέτες: πόνος, στοργή, ταπεινότητα, Ιωάννης Θεολόγος, αγάπη
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 
27 Σεπτεμβρίου, 2010 στο 3:58 ΜΜ |
Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
Αρκετοί είχαν την άποψη ότι ο Ιωάννης δεν πέθανε, αλλά μετατέθηκε στην άλλη ζωή, όπως ο Ένώχ και ο Ηλίας. Αφορμή γι’ αυτή την άποψη έδωσε το γνωστό ευαγγελικό χωρίο, Ιωάννου κα’ 22. Όμως, ο αμέσως επόμενος στίχος κα’ 23 διευκρινίζει τα πράγματα. Ή παράδοση πού ασπάσθηκε ή Εκκλησία μας είναι ή έξης: ο Ιωάννης σε βαθειά γεράματα πέθανε στην Έφεσο και τάφηκε έξω απ’ αυτή. Άλλα μετά από μερικές ήμερες, όταν οι μαθητές του επισκέφθηκαν τον τάφο, βρήκαν αυτόν κενό. Ή Εκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ότι στον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου συνέβη ό,τι και με την Παναγία μητέρα Του. Δηλαδή, ο Ιωάννης ναι μεν πέθανε και ετάφη, αλλά μετά τρεις ήμερες αναστήθηκε και μετέστη στην αιώνια ζωή, για την οποία ο ίδιος, να τί λέει σχετικά: «Ό έχων τον υίόν έχει την ζωήν ο μη έχων τον υίόν του Θεού την ζωήν ουκ έχει»1. Εκείνος, δηλαδή, πού είναι ενωμένος μέσω της πίστης με το Χριστό και τον έχει δικό του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή. Εκείνος, όμως, πού δεν έχει τον Υιό του Θεού, να έχει υπ’ όψιν του πώς δεν έχει και την αληθινή και αιώνια ζωή.
1. Α’ επιστολή Ιωάννου, ε’ 12.
Απολυτίκιο. Ήχος β’.
Απόστολε Χριστώ τω Θεώ αγαπημένε, επιτάχυναν ρύσαι λαόν άναπολόγητον δέχεται σε προσπίπτοντα, ο έπιπεσόντα τω στήθει καταδεξάμενος’ ον ικέτευε Θεολόγε, και έπίμονον νέφος εθνών διασκεδάσαι, αιτούμενος ημίν ειρήνην και το μέγα έλεος.
3 Οκτωβρίου, 2010 στο 12:13 ΠΜ |
Μα, γιατί θανάσιμο;
3 Οκτωβρίου, 2010 στο 2:41 ΠΜ |
@Παιδί Βιολί Το Αληθινό
Α! -θαυμάσια ερώτηση. 🙂 Θανάσιμο, δηλαδή δυνάμενο να επιφέρει τον (φυσικό) θάνατο, λόγω της «έντασης» του έμπονου της αγάπης(καθώς αυτή είναι η φύση της, όταν είναι [αγιο-]πνευματική). Τι λέει για το Άγιο Πνεύμα ο Παύλος; «Εντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις». Όσο, λοιπόν, δίνουμε στον Χριστό την αφορμή ώστε να μας χορηγήσει -όπως πάντα υπέρ εκ περισσού 🙂 – την Χάρι Του, τόσο πονάμε και εμείς για όλους και για όλα, τόσο βιώνουμε την καύση της καρδίας που εκτείνεται μέχρι και τους …δαίμονες, όπως λέει («κλασσικά») ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Για αυτό, θα έλεγα, όπως λέει και το τραγούδι, υποσχεθείτε να κρατήσετε την καρδιά σας ραγισμένη… 😉
Ελπίζω ότι σου έδωσα κάπως να καταλάβης, ΠΒΤΑ· βέβαια η φράση είναι δανεισμένη από κάποιον ποιητή των αρχών του 20ου αιώνα, κάποιο επίγραμμά του. 🙂 Καλημέρα, καλόν όμορφο Οκτώβριο/μήνα, και καλή Κυριακή!!!!! Παρακάτω, σας παραθέτω μία ομιλία του Νικόλαου Μεσογαίας, επί τω αγιασμώ του Νέου Σχολικού έτους, που βρήκα όντως πολύ αξιόλογη και με πολύ σωστό πνεύμα και ύφος. Αν θέλετε, διαβάστε και πείτε μου σχόλια. Να σημειωθεί ότι την πρωτοδιάβασα στο τρέχον φύλλο του «Ορθόδοξου Τύπου», ενώ την παραθέτω από το πολύ καλό και φιλικό ημίν ιστολόγιο «Πέρα από το άτομο»:
Ἀγαπητά μας παιδιά,
Σᾶς εὔχομαι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ μὲ πρόοδο στὸν ἀγῶνα τῆς μόρφωσής σας, καὶ ὄμορφες ἐμπειρίες σχολικῆς ζωῆς!
Μόλις πρὶν ἀπὸ λίγο ὁλοκληρώθηκε ὁ ἁγιασμός. Ἦλθε ὁ ἱερέας, ἰδιόμορφα ντυμένος, διάβασε μερικὰ λόγια ποὺ λίγοι τὰ κατάλαβαν, ἔκανε κάποιες κινήσεις στοὺς περισσότερους ἀκατανόητες, καὶ τέλειωσε. Ὅλο αὐτὸ μοιάζει μὲ κατάλοιπο ἄλλων, παλαιότερων ἐποχῶν. Οἱ πολιτικοί μας δὲν τὸ πιστεύουν, ἀλλὰ διστάζουν νὰ τὸ καταργήσουν. Ἐσᾶς δὲν σᾶς ἐνδιαφέρει, γιατὶ σὲ λίγο θὰ τελειώσει καὶ μετὰ, τοῦ χρόνου πάλι. Κάποιες Ἀνεξάρτητες Ἀρχὲς ἀντιδροῦν, ἀλλὰ πρὸς τὸ παρὸν ἄκαρπα. Κανεὶς δὲν τὸ καταλαβαίνει ὅπως γίνεται. Οὔτε καὶ ἡ Ἐκκλησία. Ἁπλᾶ, αὐτὴ τὸ δέχεται ὡς κεκτημένο δικαίωμά της, ποὺ δὲν θὰ ἤθελε νὰ τὸ χάσει. Δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ συντηροῦμε -στὴν οὐσία νὰ ἐξεφτυλίζουμε- κάτι ἱερό, ποὺ ὅμως εἴτε δὲν καταλαβαίνουμε, εἴτε δὲν θέλουμε, εἴτε δὲν σεβόμαστε.
Σκέφθηκα λοιπόν, ἔτσι ποὺ καταντήσαμε τὸν ἁγιασμό, φέτος νὰ μὴν τὸν κάνουμε. Νὰ πῶ στοὺς ἱερεῖς νὰ καθήσουν στοὺς ναοὺς καὶ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ προσευχηθοῦν γιὰ σᾶς. Ἴσως ἔτσι ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἄκουγε περισσότερο. Ὑποχώρησα, πρῶτο γιατὶ κάποιοι δὲν εἶναι ἕτοιμοι νὰ τὸ δεχθοῦν, καὶ δὲν θέλησα ὡς ἐπίσκοπος νὰ τοὺς λυπήσω, καὶ δεύτερο γιατὶ πρὶν τὸ κάνω, ἔπρεπε νὰ σᾶς εἰδοποιήσω.
Αὐτοὶ ὅμως ποὺ ἔβαλαν αὐτοὺς τοὺς ἁγιασμοὺς στὴ ζωή μας, τὸ πίστευαν. Πίστευαν ὅτι μαζὶ μὲ τὴν ἀνθρώπινη προσπάθεια, χρειάζεται καὶ ὁ φωτισμὸς καὶ ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Πίστευαν στὸν Θεό. Εἶχαν σχέση ζωντανὴ μαζί Του. Τὸν ἤθελαν στὴ ζωή τους, ὡς ὅ,τι πολυτιμότερο ὑπάρχει. Ἤθελαν ὅλα νὰ τὰ ἀρχίζουν μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἂν εἶναι ἔτσι, φυσικὰ νὰ γίνεται ὁ ἁγιασμός. Θὰ εἶναι ἡ πιὸ σημαντικὴ στιγμὴ τῆς χρονιᾶς.
Σήμερα ὅμως, Τὸν ξεχάσαμε τὸν Θεὸ καὶ ἁπλὰ Τὸν διατηροῦμε γιὰ νὰ Τὸν ἀμφισβητοῦμε, νὰ Τὸν εἰρωνευόμαστε ἢ δυστυχῶς καὶ νὰ Τὸν βρίζουμε. Καὶ νά ποῦ φτάσαμε! Νὰ μὴν θέλουμε οὔτε τὰ σύμβολά Του. Καὶ νά ποῦ καταντήσαμε! Χωρὶς Αὐτόν, ἡ ζωή μας νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ κρίση, ἀδιέξοδα, σύγχυση, αὐτοκαταστροφικότητα, βία καὶ παραλογισμό.
Στὸ σχολεῖο ποὺ ἔρχεστε, μπορεῖ νὰ γεμίσουν τὰ κεφάλια σας μὲ πληροφορίες, ποὺ οἱ περισσότερες νὰ μὴν χρειάζονται∙ μὲ γλῶσσες ποὺ δὲν εἶναι δικές μας∙ μὲ ἱστορία ποὺ δὲν εἶναι ἀληθινή∙ μὲ θρησκευτικὰ ποὺ δὲν πείθουν. Νὰ σᾶς δώσουν βαθμοὺς χωρὶς ἀντίκρυσμα. Αὐτὸ ὅμως ποὺ τελικὰ χρειάζεστε, εἶναι ἀξίες γιὰ νὰ πλημμυρίσουν τὴν καρδιά σας. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸ δίνει ἡ ἐποχή.
Ἡ κατάσταση στὸν τόπο μας εἶναι σὲ ἀδιέξοδο. Κάτι πρέπει νὰ γίνει ἄμεσα. Καὶ ἡ ἀλλαγὴ πρέπει νὰ ἀρχίσει ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Ἂς ξεσηκωθοῦμε ὅλοι. Δάσκαλοι, γονεῖς καὶ παιδιὰ ἀρνηθεῖτε τὸ ψέμα, καὶ πολεμῆστε το σὰν τὸν μεγαλύτερο ἐχθρό. Χτυπῆστε τὴ μετριότητα, τὸν συμβιβασμὸ, καὶ τὴ μιζέρια σὰν τὴν χειρότερη ἀρρώστια. Μᾶς κοροϊδεύει τὸ σύστημα, ποὺ αὐτὸ ὑπαίτιο γιὰ ὅλα, μᾶς ὁδηγεῖ σὲ ὑπαρκτικὸ ἐκφυλισμό. Διεκδικῆστε τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία σας μὲ ὅποιο κόστος. Ξαναφέρτε τὴν ἱστορία καὶ παράδοσή μας, τὴ γλῶσσα καὶ τὰ ἤθη μας στὴ ζωή σας. Ἀγωνιστεῖτε γιὰ κοινωνία μὲ εἰλικρίνεια, ἡρωισμό, καθαρότητα καὶ ἐξυπνάδα. Ἀπαιτῆστε πολιτικοὺς ποὺ νὰ ἀγαποῦν τὸν τόπο περισσότερο ἀπὸ τὰ στενὰ μυαλὰ καὶ συμφέροντά τους, ποὺ νὰ σέβονται τὴν ἱστορία περισσότερο ἀπὸ ὅσο προσδοκοῦν τὴν ψῆφο, ποὺ νὰ πονοῦν γιὰ τὸ κατάντημά μας περισσότερο ἀπ’ ὅσο ὑποτάσσονται στὶς ξένες σκοπιμότητες. Ἀξιῶστε Ἐκκλησία ὄχι μὲ ἀδικαιολόγητους συντηρητισμούς, νεκροὺς συμβολισμούς καὶ πομπώδεις τελετουργίες, ὄχι Νομικὸ Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου μὲ δικαιώματα, περιουσίες καὶ διεκδικήσεις, ἀλλὰ Ἐκκλησία μὲ πονεμένο προφητικὸ λόγο, μὲ αὐθεντικὴ πίστη, μὲ θυσιαστικὴ μαρτυρία καὶ ἅγια ζωή∙ Ἐκκλησία ποὺ νὰ ἐμπνέει καὶ νὰ ἔχει πρόταση ζωῆς. Τότε θὰ βρεῖτε τὸν Θεὸ ὁλοζώντανο μέσα σας. Τότε ὁ ἁγιασμὸς δὲν θὰ ἐπιβάλλεται μὲ ἐγκύκλιο τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ἀλλὰ θὰ ἀποτελεῖ δικό σας αἴτημα. Τότε τὸ σχολεῖο θὰ ξαναγίνει ἡ ἐλπίδα τῆς ἐθνικῆς καὶ πνευματικῆς ἐπιβίωσής μας. Τότε ἡ νέα χρονιὰ θὰ εἶναι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ. Σᾶς τὸ εὔχομαι μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά.
Ὁ Θεὸς μαζί σας, ἀγαπητά μας παιδιά.
Μὲ πατρικὲς εὐχὲς καὶ ὅλη μου τὴν ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς
ΝΙΚΟΛΑΟΣ
http://vardavas.blogspot.com/2010/09/blog-post_3879.html
3 Οκτωβρίου, 2010 στο 10:00 ΠΜ |
@philalethe00
Αν δεν τα συγχέω στο φτωχό μου το μυαλό, αυτά που λες, μου θυμίζουν τα περί χαρμολύπης;
Άκρως ενδιαφέρουσα η ομιλία. Κι εγώ πιστεύω, για τους ίδιους λόγους ότι καλό θα ήταν να καταργηθεί ο αγιασμός.
Βοήθειά μας! και επίσης Καλημέρα, καλόν όμορφο Οκτώβριο/μήνα, και καλή Κυριακή!!!! 🙂
3 Οκτωβρίου, 2010 στο 10:24 ΜΜ |
Καλόν Οκτώβριο, και Οκτ-όμβριο, ίνα έλθει ο όμβρος, ποτίσει και καθαγιάσει τη διψασμένη γη.
4 Οκτωβρίου, 2010 στο 3:48 ΠΜ |
@Παιδί Βιολί Το Αληθινό
«Άλλοτε πάλιν ερωτήθηκε (ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)[…]Και τι είναι καρδία ελεήμων; Και είπε: Καρδία ελεήμων είναι να καίγεται η καρδιά υπέρ όλης της κτίσεως, ήγουν υπέρ των ανθρώπων και των ορνέων και των ζώων και των δαιμόνων και υπέρ παντός κτίσματος, από την θύμησιν και την θεωρίαν των οποίων τρέχουν από τα μάτια δάκρυα και από την πολλή συμπάθεια και την ελεημοσύνη μικραίνει η καρδιά του ελεήμονος και δεν μπορεί να υποφέρη να δη ή να ακούση κάποια βλάβη ή κάτι λυπηρό να γίνεται στην κτίσιν. Γι’ αυτό και υπέρ των αλόγων ζών και υπέρ των εχθρών της αληθείας και υπέρ εκείνων που τον βλάπτουν εύχεται την κάθε ώρα με δάκρυα όπως τους φυλάξη ο Θεός και τους ελεήση. Επίσης, εύχεται και υπέρ των ερπετών από την πολλή του ελεημοσύνη, η οποία κινείται στην καρδιά του χωρίς μέτρον, κατά ομοίωσιν του Θεού.»(«Ο εμός φιλόσοφος -Άγιος Ισαάκ ο Σύρος», σσ.103-104, Π.Μ. Σωτήρχου, εκδ. Ακρίτας)
Πραγματικά, πόσο άπειρα μεγαλειώδες και σε υπερχείλιση από Ζωή… 🙂
Ναι, χαρμολύπη, ΠΒΤΑ μου, ακριβώς. Που λογίζεται από αυτούς που χαρίστηκε πολυτιμότερη των πολυτιμότερων λίθων… Κάπως σαν την «Βασιλεία των Ουρανών», δηλαδή… 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε η ομιλία…!
Καλημέρα!!!!!
@Eusebis
«Γύρω ο τόπος σκοτεινιάζει/μύρισε βροχή στο χώμα»… 🙂
Να δω και στις ψυχές μας τις βρώμικες πότε θα βρέξη, όμως… Πότε, δηλαδή, θα ποθήσουμε κάτι τέτοιο οι κοκορόμυαλοι και κουφιοκεφαλάκηδες κοσμικόφρονες άνθρωποι του σήμερα…… 😉
Ευχαριστούμε, πάντως, απροϋπόθετα…
Ευξόμεθα υπέρ σου. 🙂
4 Οκτωβρίου, 2010 στο 8:34 ΠΜ |
@philalethe00
λοιπόν, αν θυμάμαι καλά, όσοι είχαν τη χαρμολύπη, παρακαλούσαν να μην τη χάσουν-διόρθωσέ με αν κάνω λάθος. Συνδυάζοντας με τις εξής φράσεις «υπερχείλιση από Ζωή…», «πολυτιμότερη των πολυτιμότερων λίθων», επανέρχομαι στην απορία μου: γιατί θανάσιμο; δεν έρχονται σε αντίθεση;
4 Οκτωβρίου, 2010 στο 5:02 ΜΜ |
@Παιδί Βιολί Το Αληθινό
Καλησπέρα!! Ναι, θυμάσαι σωστότατα…
Αχ, νομίζω ότι δεν σου έδωσα να καταλάβης πιο πριν….. Λέω «θανάσιμος» με την έννοια του θανάσιμα έμπονου, αγαπητικά έμπονου. Βεβαίως και είναι μια υπερβολή, αλλά δεν αποκλείεται κάποτε να γίνει και πραγματικότητα. Όπως είχε γίνει με τον γέροντα Πορφύριο και τους βομβαρδισμούς της Σερβίας κάποτε…
Ευχαριστούμε!!! Πολύ καλη-σπέρα!!!
4 Οκτωβρίου, 2010 στο 7:22 ΜΜ |
@philalethe00
Οκ, καλύτερα τώρα. Ούτως ή άλλως, η τέχνη για να πείσει πρέπει να υπερβάλλει.. Παρακαλούμε και…εμείς ο πολλοί! Επίσης καλησπέρα- ή μάλλον καλό βράδυ, τέτοια ώρα… 🙂
4 Οκτωβρίου, 2010 στο 10:12 ΜΜ |
@Παιδί Βιολί Το Αληθινό
Βεβαίως και πρόκειται για μια ανάρτηση με «λυρικό λόγο» κατά Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο, αν και έχω/είχα μια ορισμένη τάση να τον αποφεύγω, αλλά δεν γράφτηκε πουθενά «φεύγετε τον λυρικό λόγον», έτσι δεν είναι; 🙂 (Απεναντίας.) Και είναι δάνειο ποιητικό, βέβαια… O πληθυντικός δεν είναι παρά πληθυντικός …ευγενείας.(Αστείο.) 🙂 Καλό βράδυ!!! -εις ημάς, υμάς και τους αναγνώστας απανταχού της Υφηλίου και αν ευρίσκωνται.