Σε αναγνώστες που είναι κουρασμένοι από συνταγές, μπορώ ακόμη να συστήσω μία μακρά σειρά εργασιών πάνω στον καταναλωτισμό, την μαζική κουλτούρα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης- μεταξύ άλλων, αυτά του Τζάκσον Λίαρς, Ρίτσαρντ Φοξ, Στιούαρτ Ιούεν, Γουίλιαμ Λητς, και Τοντ Γκίτλιν. Διαβάστε τον Γκίτλιν πάνω στην υπερβολή των ΜΜΕ [επί] του φοιτητικού κινήματος της δεκαετίας του ’60 και μετά προσπαθήστε να πείσετε τον εαυτό σας ότι μία αντιδραστική πολιτική μεροληψία είναι υπεύθυνη για όλα. Αλλά μην φοβηθείτε να βασιστείτε στις δικές σας παρατηρήσεις, που θα έπρεπε να είναι αρκετές, αφ’ εαυτών τους, για να αυξήσουν την αμφιβολία για το δόγμα ότι τα ΜΜΕ προμοτάρουν μια δεξιόστροφη ιδεολογία της «αφοσίωσης, …πατριωτισμού, και αντιδιανοουμενισμού, ελιτισμού και αντικομμουνισμού», και μη-κριτική συναίνεση. Ρωτήστε τον εαυτό σας πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν τόσο πολλοί άνθρωποι ότι τα Μέσα, ελεγχόμενα από το «ανατολικό λιμπεραλιστικό [σ.ph: των Αμερικανών «liberals»] κατεστημένο», προωθούν μία διαμετρικά αντίθετη ιδεολογία, μία μιας ανόθευτης λιμπεραλιστικής [σ.ph: φιλελεύθερης] ορθοδοξίας.
Αυτή η δοξασία δεν είναι λιγότερο πεπλανημένη από όσο το αριστερόστροφο δόγμα ότι τα μήντια είναι ολοκληρωτικά κυριαρχημένα από τα «συμφέροντα». Αλλά καμιά δοξασία δεν μπορεί να απορριφθεί εξ αρχής. Αντί να απαντούμε σε ένα δόγμα με ένα άλλο, πρέπει να τα πάρουμε σοβαρά αρκετά ώστε να καταλάβουμε πώς συνέβη να υιοθετηθούν και τι τα κάνει να μοιάζουν σαν ενδεχόμενες περιγραφές της πραγματικότητας. Η άρνηση να δώσουμε προσοχή σε δημοφιλείς αντιλήψεις ή να ακούσουμε οποιαδήποτε γνώμη που δεν συμφωνούμε είναι μία συνταγή, δεν χρειάζεται να το πούμε, για την άγνοια.
Όσον αφορά για την ερώτηση αν οι Αμερικανοί πιστεύουν ό,τι βλεπουν στην τηλοψία, δεκαπέντε λεπτά σε ένα μπαρ θα όφειλαν να τακτοποιήσουν το ζήτημα. Μόνο η πολιτική αγωνία, μία αμείλικτα αφηρημένη διανοητική ποιότητα, ή η απουσία οποιασδήποτε έκθεσης στη καθημερινή ζωή -ή ένας συνδυασμός αυτών των αναπηριών- θα είχε οδηγήσει τον Λίχτμαν να πει ότι «η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών απορροφούν, οιονεί από ώσμωση, την αχανή πλειοψηφία των απατών, ψευδών και παραμορφώσεων της Κυβέρνησης…» Θα ήταν δύσκολο να βρεθεί μία απλή δήλωση που καλύτερα να αποσαφηνίζει την κατάσταση της Αριστεράς- την ελαττωμένη της δυναμική όχι μόνο για ανάλυση σφριγώδη των κοινωνικών συνθηκών αλλά για απλή παρατήρηση, την ασφυκτιώσα της αυτοδικαίωση, την ανικανότητα να επικαλεστεί όλο τον στοιχειώδη πολιτικό ρεαλισμό που θα ξεκινούσε προσπαθώντας να καταλάβει την βάση της πολιτικής αίγλης του αντιπάλου, πάνω από όλα την απουσία οποιασδήποτε πολιτικής προοπτικής της ίδιας. Αν η «τεράστια πλειοψηφία των Αμερικανών» καθίστανται τόσο εύκολα κοροϊδευμένοι όσο ο Λίχτμαν νομίζει, τότε δεν θα δεχτούν ποτέ τον σοσιαλισμό, παρά στην θέα ενός όπλου. Είναι δύσκολο να αποδράσουμε από το συμπέρασμα ότι ο σοσιαλισμός -«προσεκτικά τώρα!»- έχει απήχηση στον Λίχτμαν, όπως και σε τόσους από εκείνους τους «ριζοσπάστες» που περιπαθώς επιθυμούν την φήμη του ρηξικέλευθου χωρίς την συνοδευτική ριψοκινδύνευση, μόνον επειδή είναι ηπίως μη-δημοφιλής(παρ’ ότι προορισμένος, φυσικά, για απόλυτη επιτυχία) και συνεπώς διατηρεί ένα ωχρό ουράνιο τόξο του επικίνδυνου και απαγορευμένου, ενώ ταυτόχρονα παρέχει όλη την διανοητική άνεση ενός ασφαλούς, προβλέψιμου, παγιωμένου, ανάλλακτου σώματος δογμάτων.
Ετικέτες: Αριστερά, Υπαρκτή Αριστερά, αστικότητα αριστεράς, διπρόσωπος Υλισμός, κρίση της Αριστεράς
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 
24 Σεπτεμβρίου, 2010 στο 5:59 ΜΜ |
🙂 TO MELLON PETHANE.
SORRY-
PSEMATA.-
DEN PETHANE….
TO SKOTWSAN… 😦 TA SYNASPISTIRIA…. KLP ONTA AGNWSTOU TAYTOTHTOS-MH IPTAMENA-!
TWRA APLA EXOUME ENA PARON SE ANTISTROFH METRHSH….
THANK YOU ANYWAY…
🙂
25 Σεπτεμβρίου, 2010 στο 3:58 ΜΜ |
@AGAPH+
«TO MELLON PETHANE.
SORRY-»
Για να είμαι μέσ’ στο πνεύμα. 😉 Εγώ σας ευχαριστώ που διαβάζετε τόσο ουσιώδη αλλά και κάπως απαιτητικά κείμενα.
25 Σεπτεμβρίου, 2010 στο 9:45 ΜΜ |
🙂
AFOU DEN ME AGAPAS EN XRISTW
KI OLO ME MALWNEIS POU TA LEW OPWS TA SKEFTOMAI…..
TI LES TWRA?!
26 Σεπτεμβρίου, 2010 στο 3:29 ΠΜ |
Αυτες τις μέρες γράφτηκαν στον ελλαδικό Τύπο κάποια πολύ αξιόλογα κείμενα για την κρίση της Αριστεράς. Π.χ., χθες ένα του (καθ.) Κώστα Βεργόπουλου στην «Ελευθεροτυπία» :
Το θεσπέσιο πτώμα
Οσάκις ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, η Αριστερά βυθίζεται σε βαθύτερο ιδεολογικο- πολιτικό αδιέξοδο και αποσύνθεση.
Αυτό συνέβη το 1930, αυτό σημειώνεται σήμερα, ακόμη περισσότερο. Αυτό εκδηλώνεται στην Ευρώπη, αυτό καταγράφεται στη χώρα μας, με δραματικές συνέπειες για τις κοινωνικές δυνάμεις, που δεν έχουν καμία διάθεση να αυτοκτονήσουν. Οι κομματικές ηγεσίες διατηρούν δικαίωμα αυτοκτονίας, οι λαοί διατηρούν δικαίωμα να διδάσκουν τους αυτο-ανακηρυγμένους ηγέτες, να αποστασιοποιούνται από τους κομματικά περιχαρακωμένους χώρους. Το κομματικό σύνδρομο, «ανίατη νόσος», διατρέχει όλους τους χώρους της Αριστεράς: η παραδοσιακή το επικαλείται ως «αρετή», η ανανεωτική με τις παραλλαγές της, παρ’ όλο που διατείνεται ότι το ξεπέρασε, εντούτοις σ’ αυτό παραμένει αθεράπευτος δεσμώτης και ζηλωτής. Ανακηρύσσει την κομματική δράση ανώτερη από την κοινωνική. Κι όμως η τέχνη, το πνεύμα, οι κινητοποιήσεις είναι ανατρεπτικές, απελευθερωτικές, ενώ ο κομματισμός και οργανωτικισμός παρωχημένα παράσιτα, που τις διαβρώνουν, αναπαράγοντας τα κατεστημένα. Προσλαμβάνουν την κοινωνική απελευθέρωση ως εργολαβική επιχείρηση. Οσάκις η κοινωνία αφυπνίζεται, η Αριστερά πανικοβάλλεται πρώτη, όχι για την έκβαση της κοινωνικής δυναμικής, αλλά για τον κομματικό έλεγχό της. Αντί στοιχείο λύσης, αποβαίνει η ίδια μέρος του προβλήματος.
Ηπολυδιάσπαση του αριστερού χώρου δεν είναι αιτία της ιδεολογικής σύγχυσης και του ελλείμματος ορατότητος, αλλά συνέπεια αυτών. Ο Ιμπέρ Βεντρίν, άλλοτε υπουργός Εξωτερικών σοσιαλιστικών κυβερνήσεων της Γαλλίας, επισημαίνει ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά παραμένει παγιδευμένη σε «αφελή ευρωπαϊσμό», αγνοώντας στοιχειώδη γεωπολιτικά και κοινωνικά δεδομένα.1 Ο κομματισμός συμπληρώνεται με αφασία και αποστασιοποίηση από τις συμφορές του κόσμου. Καυτά προβλήματα φλέγουν τους εργαζομένους, η Αριστερά περιορίζεται σε αφορισμούς και δόγματα παντός καιρού, ως Ερυθρός Σταυρός, θεματοφύλακας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιεροκήρυκας. Αποπνέει είτε ληγμένο παρελθόν είτε φαντασίωση κάποιου ασαφούς μέλλοντος, για το οποίο πολύς λόγος γίνεται, αλλά μόνον αυτή παίρνει το αστείο στα σοβαρά. Ο Βεντρίν αποκαλεί τον χώρο του «μαλάκα της Ιστορίας»: παίρνοντας στα σοβαρά τις ιδεολογικές φάρσες των άλλων, αποβαίνει θύμα των φαντασιώσεων της εποχής του. Η Δεξιά παραμένει πραγματιστική, επανενεργοποιώντας κράτος και εθνικοποιήσεις, η Αριστερά εμφανίζει «τρικυμία εν κρανίω», με την αυθαίρετη, ατεκμηρίωτη και αθεράπευτη εμμονή της στο τέλος του κράτους – έθνους, του ρυθμιστικού ρόλου του, των εθνικοποιήσεων. Αμήχανη με τα εγκόσμια, σκιαμαχεί στο πεδίο των φαντασιώσεών της.
Οταν η ευρωπαϊκή Αριστερά αποδέχθηκε την οικονομία της αγοράς, αυτή μεταλλασσόταν ήδη σε καζίνο. Οταν η φούσκα έσπασε, η Αριστερά απεφάνθη ότι «έτσι είναι ο καπιταλισμός και δεν διορθώνεται με τίποτα». Σήμερα το κρατικό φαινόμενο, που είχε αυθαίρετα κηρυχθεί «νεκρό», επαναφέρεται, ενώ η Αριστερά το στιγματίζει ως «κεϊνσιανή ρεφορμιστική ουτοπία», απορρίπτοντας κάθε διορθωτική δυνατότητα του καπιταλισμού μέσω του κράτους. Οι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής Αριστεράς διαβεβαιώνουν σε κάθε ευκαιρία απόλυτη προσήλωση στην ελευθερία εμπορίου, παραγνωρίζοντας δραματικά προβλήματα για τους Ευρωπαίους εργαζομένους, με τις απεριόριστες εισαγωγές από ασιατικές χώρες, που χρησιμοποιούν ως ανταγωνιστικό πλεονέκτημα την εξαθλίωση εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών τους. Η υπερευαισθησία για δικαιώματα μεταναστών εξαντλείται στον αφηρημένο ανθρωπισμό, προκαλώντας υπόνοια ότι υποβαθμίζει τις τεκμηριωμένες ανησυχίες τής εργατικής πλειοψηφίας.
Τέλος της Ιστορίας, της πολιτικής, σύγκρουση πολιτισμών, όξυνση ανταγωνισμών, ανάδυση νέου πολυκεντρικού παγκόσμιου συστήματος. Τι πιστεύει η Αριστερά γι’ αυτά τα ζητήματα; «Επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία». Ενώ άλλοτε η ίδια διακατεχόταν από συγκρουσιακή αντίληψη της Ιστορίας, σήμερα περιχαρακώνεται και αποστασιοποιείται από τις εξελίξεις, υπό αφελές ειρηνιστικό, ιδεολογικό περίβλημα. Απορρίπτει την προστασία των πολιτών από το κράτος, που διαβάλλει ως «εθνικισμό», απορρίπτει όμως και τον προστατευτικό ρόλο της Ευρώπης εν ονόματι κάποιας «παγκόσμιας κοινωνίας», που αδυνατεί να υπάρξει, έστω και θεωρητικά. Υπεραμύνεται της «κοινωνικής συνοχής», αφού όμως η ίδια έχει απορρίψει κάθε εργαλείο προάσπισής της. Εάν απεμπολούμε δυνατότητες παρέμβασης, επειδή αισθανόμαστε «ανίσχυροι και κουρασμένοι», τονίζει ο Βεντρίν, τότε το μέλλον θα φέρει τα γνωρίσματα της ανισχυρίας και εξάντλησής μας.
Με έλλειμμα ιδεολογικού στίγματος, η Αριστερά όχι μόνο δεν βοηθά την κοινωνία να κατανοήσει βαθύτερα τα προβλήματά της, αλλά, αντιθέτως, την υπονομεύει, προκαλεί μεγαλύτερη σύγχυση, αποπλάνηση και ηττοπάθεια στα ευαισθητοποιημένα κοινωνικά στρώματα. Για την κρίση της η ίδια φέρει αποκλειστική ευθύνη και ουδείς άλλος ευθύνεται γι’ αυτό.
Σε εποχές κρίσης, όταν οι πολίτες χάνουν τα πάντα, αδράχνονται από το μόνο που τους απομένει: την πολιτισμική ταυτότητα. Ισως αυτό θεωρηθεί φρικτό, όμως παραμένει κατανοητό για απλούς ανθρώπους που δεν διακατέχονται από θεωρητικά σχήματα. Εντούτοις, σε αντίθεση με την έξαρση της ΕΑΜικής εμπειρίας, η Αριστερά σήμερα αποστρέφεται, όπως ο διάβολος το λιβάνι, κάθε έννοια ταυτότητος, είτε εθνικής είτε ευρωπαϊκής, διαγιγνώσκοντας πάντα κίνδυνο εθνικισμού.
Στην ελληνική κρίση δημόσιου χρέους η Αριστερά λάμπει με την απουσία της. Ούτε εναλλακτικές προτάσεις ούτε προσπάθεια τροποποίησης των ευρωπαϊκών Συνθηκών. Κάποιοι «μαρξιστές» διεκδικούν αβασάνιστα και ατεκμηρίωτα παύση πληρωμών, επειδή «στον καπιταλισμό δεν υπάρχει λύση». Ομως το αυτό υποστηρίζεται από γερμανικούς τραπεζικούς κύκλους: αποβολή της Ελλάδος, διακοπή οικονομικών σχέσεων με «αναξιόχρεες» χώρες. Οσοι φαντάζονται την πτώχευση ως «αντίσταση» στον καπιταλισμό, ταυτόχρονα καταγγέλλουν ότι η κυβέρνηση την εφαρμόζει ήδη εν κρυπτώ και ντεφάκτο, ότι οι αγορές την ακολουθούν στην πράξη υποτιμώντας τα ελληνικά ομόλογα κατά 30%-40%. Ακόμη και στην Αργεντινή η πτώχευση δεν ήταν δική της επιλογή, αλλά του ΔΝΤ. Στην Ελλάδα ενδεχόμενη πτώχευση θα αποτελειώσει τα εναπομένοντα λαϊκά εισοδήματα. Τα δόγματα και οι φαντασιώσεις των αντίθετων αλληλοσυμπληρώνονται, συγκλίνοντας στην αδράνεια και ακινησία, εις βάρος της κοινωνίας και των απλών ανθρώπων, που επιθυμούν κάτι επιτέλους να αλλάξει. Και το θεσπέσιο πτώμα; Αναμένει ματαίως την ταφή του, που διαρκώς αναβάλλεται.Κι όμως, αρχαίος χρησμός, που δεν έπαψε να ισχύει, επιφυλάσσει τη νίκη στην πλευρά της οποίας οι άρχοντες θυσιάζονται.
1. Βλ. «Magazine Philosophie», νο 42, Σεπτέμβριος 2010
Δεύτερον, ο φίλος eksapodo επισημαίνει ένα ακόμη, δευτεριάτικο, με ορισμένα, εξαίρετα, όπως νομίζω, δικά του σχόλια :
http://eksapodo.wordpress.com/2010/09/20/548/
Τρίτον, ένα εξαιρετικό κείμενο, και ικανοποιητικότατα αιχμηρό(πρβλ. «η μάχαιρα του Πνεύματος, ο εστί ρήμα Θεού» κτλ.),έγραψε και ο Γ. Καραμπελιάς για το φυλλο της Ρήξης του τελευταίου μήνα, που το έδωσα και σε κάποιες πολύ καλόψυχες φίλες της άκρας αριστεράς να το διαβάσουν, επειδή ενδιαφέρονταν (-προς τιμήν τους). 🙂
«Η κρίση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας, είναι κατ’ εξοχήν κρίση της παγκοσμιοποίησης και των μηχανισμών της. Δύο υπήρξαν οι κυριότεροι εκφραστές της, οι τραπεζίτες και τα παρελκόμενά τους, ΜΜΕ και Τύπος, καθώς και η διανόηση της… Αριστεράς.»
Συνέχεια: http://ardin.gr/node/3679