Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 1ο)

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον

(ανταπάντηση στην φεμινίστρια Λίλιαν Ρούμπιν)

Αυτή η μπαγιάτικη πολεμική, γεμάτη από ηθική αγανάκτηση και θεωρητικό πυρωμένο αέρα, ανεπίγνωστα μας δείχνει γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον. Ανίκανη να εξηγήσει την επιμονή της θρησκευτικής, υπερ- της- οικογένειας συμπεριφοράς, και μία ηθική προσωπικής ευσυνειδησίας εκτός ως μία έκφραση ψευδούς συνείδησης- ως το προϊόν της πλύσης εγκεφάλου  ή μίας ανορθολογιστικής προσκόλλησης σε «απλές και εύκολες λύσεις» μετά από «δυο δεκαετίες κοινωνικής αναταραχής» -η Αριστερά βρίσκει τον εαυτό της χωρίς έναν ακόλουθο. Εφ’όσον αρνείται να πάρει τις λαϊκές συμπεριφορές σοβαρά, να «υποθάλψει την υπάρχουσα λαϊκή συνείδηση», κατά την περίεργη και αποκαλυπτική έκφραση της Λίλιαν Ρούμπιν, μπορεί να ελπίζει μόνο να μετασχηματίσει την κοινωνία μόνο μπροστά σε μία λαϊκή αντίσταση ή αδιαφορία. Ο ισχυρισμός ότι η Αριστερά μιλάει για τους απλούς-κοινωνικούς ανθρώπους πλέον δεν εμπεριέχει την παραμικρή πεποίθηση. Αλλά η προσπάθεια να διατηρηθεί χωρίς πεποίθηση είναι αποηθικοποιητική, ενώ η προσπάθεια να προχωρήσει χωρίς αυτήν -να εγκαταλείψει τον μύθο της δημοκρατίας και να οδηγήσει τους ανθρώπους στην γη της επαγγελίας ενάντια στην δική τους κρίση και τάσεις- είναι ακόμη λίγο αλλόκοτη για ριζοσπάστες που ανατράφηκαν μέσα σε μία δημοκρατική πολιτική παράδοση. Συνέπεια η νότα της [σ.ph.υπαρξιακής] αγωνίας που διατρέχει αυτά τα μηνύματα, τόσο αποκαλυπτικά της Αριστερίστικης νοοτροπίας.

Αντιμέτωπη με το πρόξενο αμηχανίας κενό μεταξύ της Αριστερίστικης ιδεολογίας και της «υπάρχουσας λαϊκής συνείδησης»- ένα κενό που αυτοαποκαλύπτεται ήδη τόσο νωρίς όσο η δεκαετία του 1940- η Αμερικανική Αριστερά είχε να διαλέξει, κατά συνέπεια, μεταξύ δύο εξ ίσου στερούμενων νοήματος και αυτοαναιρετικών στρατηγικών: είτε να περιμένει απελπισμένη για την επανάσταση καθώς κατακεραυνώνει τον «καπιταλισμό» είτε να προσπαθήσει να προσκτήσει τους αντικειμενικούς της στόχους υπερφαλαγγίζοντας την γνώμη του κοινού, εγκαταλείποντας την ελπίδα της δημιουργίας ενός λαϊκού συνεχούς/κοινότητας για κοινωνικό μετασχηματισμό, και βασιζόμενη αντ’αυτού στα δικαστήρια, στα ΜΜΕ, και στην διοικητική γραφειοκρατία. Ως πολεμικοί από εκτός ή γραφειοκράτες από εντός, οι ριζοσπάστες έχουν κατορθώσει μόνο στο να θέσουν τις βάσεις για ένα συντηρητικό κίνημα που έχει καταφέρει να παρουσιάσει τον εαυτό του, παροργιστικά, ως μία μορφή λαϊκότητας στην κουλτούρα, παρά το ότι το δικό του πρόγραμμα, ιδιαίτερα το οικονομικό του πρόγραμμα, ζητά μονάχα να διαιωνίσει την υπάρχουσα κατανομή του πλούτου και της [σ.ph.:πολιτικής] ισχύος- όντως, να ανατρέψει τα δημοκρατικά αποκτήματα που όντως επιτεύχθηκαν τις τελευταίες πέντε δεκαετίες.

Ως ανάλυση της καπιταλιστικής οικονομίας, ακόμη και μία φρέσκια και αιχμηρή ανάλυση(σε αντίθεση με την χωρίς ζωή θεωρητικολογία του Λίχτμαν), αφ’εαυτής της θα συνεισέφερε πολύ λίγο σε μία κατανόηση της πολιτικής κατάστασης αυτής της χώρας. Γιατί μία οικονομική περιστολή [σ.ph.:πρβλ. αποανάπτυξη, στασιμότητα ΑΕΠ] θα στερούσε τον λιμπεραλισμό από το “κατασταστικό” του, όπως εκδέχεται ο Λίχτμαν; Κάποιος θα μπορούσε να αναμένει ότι αυτό θα είχε το αντίθετο αποτέλεσμα, όπως έκανε κατά την δεκαετία του 1930. Κατά την Μεγάλη Ύφεση, οι φιλελεύθεροι δημοκράτες [σ.ph.: liberals, «λιμπεραλιστές»] επιχειρηματολόγησαν ότι οι ερωτήσεις για την ανακατανομή του πλούτου, σκοτασμένες στο παρελθόν από μία μακρά ιστορία οικονομικής επέκτασης, δεν θα μπορούσαν πια να αναβληθούν. Η απροθυμία των λιμπεραλιστών να εμβάλουν ένα τέτοιο ζήτημα σήμερα, όταν θα ήταν εξ ίσου επιβλητικό σε ένα κλίμα ελαττούμενων προσδοκιών, δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς αναφορά στην κατάρρευση της πολιτικής ανάφλεξης που διατήρησε τον λιμπεραλισμό στο παρελθόν· και αυτή η εξέλιξη, πάλι, δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς αναφορά στα πολιτισμικά θέματα που έχουν διαχωρίσει τους λιμπεραλιστές(liberals) από το κοινωνικό τους συνεχές [σ.ph.:κοινό] . Οι διαιρετικές πολιτικές συνέπειες σε αυτόν τον πολιτιστικό εμφύλιο πόλεμο τεκμηριώνονται σε πολλές ιστορικές μελέτες- παραδείγματος χάριν, στην χρήσιμη έρευνα του Φρέντερικ Σήγκελ της αμερικανικής ιστορίας από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, “Περιπετειώδες Ταξίδι”. Συνιστώ αυτό το βιβλίο σε καθένα που θέλει να καταλάβει γιατί η Αριστερά έχει πέσει σε σκληρούς καιρούς, ως ένα υποκατάστατο για το είδος της θεωρητικοποίησης που υποθέτει ότι η επίκληση των μαγικών λέξεων, καπιταλισμός και σοσιαλισμός, θα εξηγήσει τα πάντα από αυτά που χρειάζονται να εξηγηθούν.

***

Μπορείτε να δήτε την σχετική συζήτηση στα αγγλικά εδώ. Θα ακολουθήσουν, εν ευθέτω καιρώ και συν Θεώ, οι συνέχειες. 🙂

Ετικέτες: Αριστερά, Αριστερισμός, Κρίστοφερ Λας, αστικότητα αριστεράς, διπρόσωπος Υλισμός, κρίση της Αριστεράς