Περί Ψωμιάδη, «λαϊκίστικης» Αριστεράς και μνημονίου ή, άλλως, Τίνος είδους δημοσιογραφικά φυντάνια ευδοκιμούν στης πλαγιάς της πιο μελάγχολης τα μάκρη(του Ρωμαΐικου)

Ο πολύς κος Σήφης Πολυμίλης μας, λοιπόν, με άρθρο του στο …»Βήμα» -διότι δεν μπορεί να μην μας διαφωτίζη πολλαχόθεν, όπως καταλαβαίνετε, τώρα που ηδικήθη κατά τι στην «Ε»- μας μιλάει εναντίον του Παναγιώτη Ψωμιάδη, του από ορισμένους αποκληθέντος «Νομάρχη-Ζορό» που ήταν έτοιμος να προασπίση τον Καραμανλή και τον Λαζόπουλο(δευτερευόντως) από κάθε κρύφια απειλή. Συνοψίζω τα κύρια σημεία:

1)ο Ψωμιάδης είναι εκφραστής τάσης «ψυχοπονιάρικης»(άλλο πάλι και τούτο) κατά του Μνημονίου.

2)υπάρχει τάση σύμφυτη μέσα στην ελληνική κοινωνία που προτάσσει μία ψεύτικη λεβεντοπατριωτική, θα λέγαμε, αντίσταση κατά του μνημονίου. Βέβαια, όλοι εμείς οι ορθολογισταί καταλαβαίνουμε πόσο χαζά είναι όλα αυτά.

3)οι πολιτικοί συνέβαλαν σε αυτές τις τάσεις, που απολυτοποιούν αφηγήματα ιστορικά, όταν όλοι ξέρουμε στην κατά τον Μποντριγιάρ «μετά το όργιο» εποχή του μεταμοντερνισμού ότι υπάρχει γνωσιολογικός σχετικισμός.

4)ακόμη και ο Αλαβάνος παριστάνει τον εθνικό απελευθερωτή, σαν τον Αντρέα πριν το ’81.

5)όλα αυτά είναι πάρα πολύ άσχημα, και δεν πρέπει η μάχη κατά του Μνημονίου να εκφυλιστεί σε αυτά, που είναι «βλαχομπαρόκ».

Όπως επιγραμματικώς αναφέρει ο σοφός δημοσιολόγος:

Γιατί μπορεί να τα έχουμε κάνει θάλασσα παντού σχεδόν αλλά βέβαια δεν μπορούμε να ανεχθούμε σε καμιά περίπτωση ότι κάποιοι άλλοι και δη ξένοι έχουν την ικανότητα, την τεχνογνωσία να μας επιβάλλουν ένα μοντέλο σωτηρίας που δεν ταιριάζει στις παγιωμένες… παραδόσεις μας. ( Πηγή. )

Βεβαίως, είναι αρκετά χρόνια που διαβάζω αυτού του τύπου τις απόψεις στον ελλαδικό Τύπο, από πολλά διαφορετικά πρόσωπα, με πολλές διαφορετικές παραλλαγές, με την ίδια στοχευμένη επιχειρηματολογία. Και κάποιοι φίλοι που μας διαβάζουν μπορεί να σκέφτονται κάτι σαν «μα θα ασχοληθούμε τώρα με ένα ασήμαντο εθνομηδενιστή φαφλατά του συρμού»; Το φαινόμενο είναι γενικευμένο, όμως. Η ασθένεια έχει επιδεινωθή. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται καυτηριασμός.

Πρώτον, ο Ψωμιάδης είναι ένα πρόσωπο γνωστό σε εμάς εδώ στον Βορρά, τους «Θεσσαλονικείς», που ξεκίνησε την σταδιοδρομία του από το άδειν. Η κριτική των όσων πράττει ή η κριτική των όσων σφετερίζεται, τυπικά και ετεροχρονισμένα -διότι φανταστείτε τους νέους τώρα δεξιούς να μας μιλάνε για το ιερόν τρίπτυχο, στο οποίο βεβαιότατα όμνυαν σαν τον Καβάφη παληά, «Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια» από τα διαφθορεία της Μυκόνου και της Ίου, καταντάει κάπως κωμικό- είναι επιβεβλημένη. Ουδείς λόγος.

Όμως, πέρα από την προδηλότητα αυτή, το να αντιστέκεται κανείς κοινωνικά στο όνομα των πατριωτικών του ιδανικών, ας πούμε, είναι κάτι οπωσδήποτε επαινετό και με τεράστιο προηγούμενο σε κινήματα. Το έκαναν οι επί μήνες πολλούς απεργοί της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων παληότερα. Το έκαναν τα παιδιά του Πολυτεχνείου με τις σημαίες να πλαταγίζουν στον αιθέρα μπροστά στους ξενοκρατούμενους και φαφλατάδες ψευτοπατριώτες. Το έκαναν, ακόμη, στο ΕΑΜ(που δεν είχε μόνο εθνικούς σκοπούς, βέβαια) με πρώτον τον Άρη που μίλησε για την απόδειξη της ελληνικότητας στους ξένους. Το έκαναν σαφέστατα οι μπολσεβίκοι -και όχι «κομμουνιστές»- μέτοχοι της μηδενιστικής επανάστασης του ’17, κάτι που οδήγησε πολλούς εδώ στην Δύση να μιλήσουν για πανσλαβιστικό κομμουνισμό(δείτε τι έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου ο πρεσβύτερος).

Πέραν τούτου, η επίθεση στα πατριωτικά αισθήματα είναι τυπική των ξενοκρατών και των συνεργατών τους, και είναι εύλογο το γιατί. Είναι κάτι που ήταν ο πρώτος πρώτος στόχος των ΗΠΑ, όπως έχουν αποκαλύψει όλα τα σχετικά αποχαρακτηρισμένα έγγραφα των Μυστικών Υπηρεσιών, αυτός ο «ριζοσπαστικός εθνικισμός» του τύπου της Λατινικής Αμερικής, αλλά και της Νότιας Ευρώπης, εξαιρουμένων των συμμάχων των ΗΠΑ, όπως το τεχνητό έθνος της πολυεθνικής Τουρκίας.

Συγκεκριμένα, στο Ρωμαΐικο,με την εκτεταμένη αναρχική -όχι, δεν εννοώ την δυτική/αστική που κυριαρχεί σήμερα- παράδοση από την εποχή της Αντιγόνης και του Μεγάλου Βασιλείου, και του Ορθόδοξου Λουθήρου της Ρωσσίας Αγίου Μαξίμου του Γραικού, τα πράγματα είναι για τους ξενοκράτες εξαιρετικά δύσκολα. Ήδη από τα αρχαία χρόνια ήταν γνωστό το «ουκ είθισται τοις Έλλησιν ανθρώποις προσκυνέειν» και η συλλογική/εθνική αυτοσυνειδησία ήταν κάτι εξόχως ισχυρό και συγκινησιακό, σε αντίθεση με την Δύση και το μερκαντιλικό της πνεύμα που παρήγαγε συχνότατα συλλογικούς ατομισμούς αντί για πατριωτισμό.

Ακόμη, η επίθεση στο αίσθημα, το όνειρο, την φαντασία και κατ’ επέκταση σε όλα τα αντικείμενα του ενθουσιασμού(εν+θεός) είναι γνωρίσματα της καθυστερημένης μεταπρατικής ευρωπαιοκεντρικής θετικιστικής ελλαδικής λάιτ- μεταρρυθμιστικής (κεντρο)αριστεράς, που αντιγράφει τα μοτίβα, μαζί με τους νεοφιλελεύθερους, των ξένων νεοφιλελεύθερων, και ειδικά των πιο ακραίων. Βεβαίως, όλοι αυτοί μιλούν για τον Ορθό Λόγο, τον ωφελιμισμό, τον ατομικισμό, αυτά τα γελοία φιλοσοφήματα και ένα από τα πιο γνωστά έντυπα του χώρου ονομάζεται «Reason»(Λόγος! -κατά το πώς κατάλαβαν οι Δυτικοί τον Αριστοτέλη από τον «Μεσαίωνα» και μετά). Αυτά τα έχουν τονίση όχι κάποιοι φοβεροί επαναστάτες του πνεύματος, Χριστιανοί ή μη, αλλά ο Καστοριάδης και ο Μπουρντιέ και ακόμη και ο φιλόσοφος του ΚΚΣΕ Ν. Μπουχάριν. Ο τελευταίος μίλησε για την αποθέωση από τους «αστούς» της επιστήμης, που βέβαια έρχεται πάντα σε κάθετη αντίθεση με τα υπόλοιπα, αυτές οι ευαισθησίες, οι συναισθηματισμοί, η ηθική συνείδηση, αυτά τα ξεπερασμένα από την πρόοδο και την προηγμένη, διαστημική κτλ., εποχή μας πια.

Για να δούμε και την τελευταία παράγραφο:

Το ίδιο μοτίβο λαϊκίστικης δημαγωγίας κυριαρχεί όμως και στην άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος. Γιατί μπορεί στην Αριστερά να σφάζονται οριζοντίως και καθέτως, να μην μπορούν να συμφωνήσουν στα αυτονόητα αλλά ομονοούν απολύτως στον εύκολο λαϊκισμό. Με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα τον κ. Αλαβάνο που αναζητώντας την επιστροφή του στο πολιτικό προσκήνιο κατέρχεται στις εκλογές υποσχόμενος να κηρύξει… απελευθερωμένο κράτος από το μνημόνιο την Αττική υιοθετώντας προφανώς την αλήστου μνήμης συνταγή του Ανδρέα Παπανδρέου ότι μόνος θεσμός είναι ο λαός…

Η λέξη-κλειδί είναι αυτή που επαναλάμβαναν κάθε τόσο ο Σημίτης και ο Καραμανλής και ο δεξιότερος του ΔΝΤ σημιτικός Υπουργός Οικονομικών Αλέκος Παπαδόπουλος: ο λαϊκισμός. Βεβαίως, λαϊκίζω σημαίνει τείνω να γίνω λαϊκός(ενώ δεν είμαι). Το πρόβλημα αυτών των ανθρώπων δεν είναι, βέβαια, ότι είναι ελίτ ή ελιτιστές που παριστάνουν τους λαϊκούς τύπους, αλλά το ότι προσπαθούν πράγματι, κάπως, να γίνουν ή να εκφραστούν σαν λαϊκοί άνθρωποι.

Το κρίμα για όλους αυτούς είναι, ότι δεν θα φτάσουν ποτέ να μάθουν -διότι δεν θέλουν- για το τι ήθος υπήρχε στο Ρωμαΐικο πριν την ιδεολογία του βρυξελληνισμού και της ευρωλιγούρας. Υπήρχε το πρότυπο του  π α λ λ η κ α ρ ι ο ύ που ενσαρκωνόταν στην αντρίκεια περηφάνεια, στην συμπάθεια προς τους αδυνάτους, την εξεγερμένη αντίθεση προς τους τότε Οθωμανούς κατακτητές, όπως κωδικοποιεί ο Απόστολος Βακαλόπουλος, στην ιστορία του νέου ελληνισμού(1204 κ.ε.). Πρότυπο που, σαν αστροφώς, φωτίζει και σήμερα τους Νέους Έλληνες κόντρα στα επείσακτα και τις σχετικές παιδαριωδίες των φραγκεμένων. Πρότυπο με χαρακτηριστικά ήρωα και, ακόμη ως, Αγίου. Αυτό μισούν. Αυτοί και τα αφεντικά από το εξωτερικό.

Υ.Γ. Ειδικότερα, για το συγκεκριμένο πρόσωπο, οι θέσεις αυτές συνιστούν βεβαιότατη επιδείνωση των προηγούμενων και τo ανακαλούμε αγαπητικώς στην «τάξη». 🙂

Ετικέτες: "μετά το όργιο", πασοκισμός, φαφλατάδες ποικίλοι, Πατριωτισμός, Πολυμίλης, Το βήμα, Ψωμιάδης, αντίσταση στην ξενοκρατία, εφημεριδογραφία, εθνοτική καταπίεση, εθνομηδενισμός, μισελληνισμός