Στο προηγούμενο, τρίτο τμήμα του δοκιμίου για την επιστροφή στα ορθολογιστικά φώτα του 18ου αι.(δείτε εδώ ), γράψαμε για τον Νοβάλις, χαρακτηριστικότατη μορφή του πρώιμου Ρομαντισμού, ή γερμανικού Ρομαντισμού:
Ο δε Νοβάλις(+1801), που έζησε τα γεγονότα από την Γερμανία, είναι αυτός που θα μας μιλήση για την καταγωγή αυτού του μίσους. Είναι το μίσος προς την «καθολική πίστη», λέει, που επεκτείνεται σε ένα αντιχριστιανισμό, και κατόπιν περιλαμβάνει όλα αυτά τα υπόλοιπα, την τέχνη, το συναίσθημα κτλ.
Ένα όντως θαυμάσιο απόσπασμα από ένα «σπάραγμα» που είναι από τα πρώτα της «Χριστιανοσύνης»(1799) που εκδόθηκαν την αμέσως επόμενη χρονιά μετά την τελευτή του Ν.(1802) είναι το παρακάτω:
Αυτό που αρχικά ήταν προσωπικό μίσος κατά της καθολικής πίστης μεταβλήθηκε αργά αλλά σταθερά σε μίσος κατά της Βίβλου, κατά της χριστιανικής πίστης και τελικά κατά αυτής της ίδιας της θρησκείας. Κι ακόμη παραπέρα: το αντιθρησκευτικό μίσος επεκτάθηκε κατά τρόπο πολύ φυσικό και λογικά συνεπή σε όλα τα αντικείμενα του ενθουσιασμού, απαξίωνε ως πράγματα αιρετικά τη φαντασία και το συναίσθημα, την ηθική ευθύτητα και την αγάπη για την τέχνη, το μέλλον και το παρελθόν, μετά βίας άφησε τον άνθρωπο πρώτο στη σειρά των φυσικών όντων και μετέτρεψε την άπειρη δημιουργική μουσική του σύμπαντος σε μονότονο κροτάλισμα ενός τερατώδους νερόμυλου που τον κινεί το ρεύμα της τύχης και επιπλέει επάνω σ’αυτό -ένας σκέτος μύλος χωρίς αρχιμάστορα και χωρίς μυλωνά, ουσιαστικά, ένα perpetuum mobile, ένας μύλος που αλέθει τον ίδιο του τον εαυτό.
Αυτό το απόσπασμα είναι καταπληκτικό για ένα λόγο που είναι θεμελιώδης: αν όλες αυτές οι ιδέες προέκυψαν από το -ήκιστα ορθολογικόν!- μίσος και διαβλητό πάθος κατά της «καθολικής πίστης»(=γαλλικός παπισμός), πώς μπορεί κάποιος εκτός της Γαλλίας (του 18ου αι.) ή, έστω, το έσχατον, εκτός του κατολικισμού, να εγκολπώνεται αυτές τις ιδέες, και μάλιστα με τέτοια συνειδησιακή πώρωση και τύφλωση;
Υπάρχει κάποια ιδέα;..
Ετικέτες: φιλοσοφία της προόδου, Νοβάλις, Ορθολογισμός, Ρατσιοναλισμός, Φωταδιστάν, Φωταδισμός, Χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη
1 Σεπτεμβρίου, 2010 στο 10:19 ΜΜ |
οι αντιΧριστοι εχουν μισος διοτι ειναι εκ του πονηρου.-
οι εν Χριστω εχουν ΑΓΑΠΗ.-
οι αΘεοι απλα αδιαφορουν-δεν πολεμανε το Χριστό μας.
οποιος παριστανει τον αΘεο και πολεμαει την Ορθοδοξια
ψευδευται-δεν ειναι αΘεος-ειναι αντιΧριστος.
διοτι ο αΘεος δεν ειναι ηλιθιος-να πει->»πολεμαω κατι που υποστηριζω πως δεν υφισταται!!!!!!!!!!»
ΜΟΝΟ ΟΙ αντιίΧΡΙΣΤΟΙ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ,
ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙΕΙ.
ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ.
εχω ακουσει και θαυμασει-δηλωμενο αΘεο-που σεβεται την ιστορια και την προσφορα της Ορθόδοξης Εκκλησιας και τον ειδα με τα ματια μου τοτε,στη τβ-να λεει οτι πρεπει να σεβαστουμε την ιστορια.τελος!
και το ξερω -πως ο Χριστος αγαπαει τους δικαιους και μια μερα
θα το δειτε -οτι ο Γεωργιος Καραμπελιας του ΑΡΔΗΝ-θα ειναι στην αγκαλια Του.
αμην+
καλο ξημερωμα φιλαληθη μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ….
ΜΆΚΙΑ+
1 Σεπτεμβρίου, 2010 στο 11:14 ΜΜ |
Αν πληρώνεται είτε σε χρήμα(πρβ μίζες) είτε σε είδος; Ή απλούστερα, αν τέτοιες εντολές έχει από τον ύπατο μέγα αρμοστή(ή από όποιον άλλο βαθμό), κατά το «Βλέπε, άκου, σώπα», όπως υπαγορεύει η υπακοή την οποία ορκίστηκαν;
3 Σεπτεμβρίου, 2010 στο 2:24 ΠΜ |
Γεια και χαρά, και συγγνώμη για την αργοπορία…
@agapi+
Τα λες αρκετά σωστά. Ο Γεώργιος Καραμπελιάς δεν θα τον έλεγα άθεο. 🙂 Δυστυχώς, πολλοί σύγχρονοι αριστεροί που είναι σχεδόν Χριστιανοί στον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα, έστω στο οριζόντιο επίπεδο, καταστράφηκαν από την δική μας ως Χριστιανών αμαρτία να καταδικάζουμε συλλήβδην, άκριτα τον μαρξισμό ή τον σοσιαλισμό ή την αναρχία, ο,τιδήποτε ή λόγω της συντηρητικότητας ή αδιαφορίας για το κοινωνικό ζήτημα. Για αυτό, λέει κι ο Μπερντιάεφ, πρέπει να τηρείται στάση κάποιου που πρόδωσε την αλήθεια στον κοινωνικό τομέα και όχι απλώς κατόχου της αλήθειας και ότι ο «κομμουνισμός» είναι η ένοχη συνείδηση του Χριστιανισμού. Καιρός να βάλουμε αντίθετα πλώρη…
Επίσης, μου αρέσει και η διάκριση που κάνεις μεταξύ αθέων και αντιχρίστων. Κοίτα, βέβαια, εμένα μου αρέσει πολύ περισσότερο, π.χ., ο μαχητικός αθεϊσμός του Μπακούνιν παρά ο ύπουλος και υποδόριος βαθύτατος αστικός αθεϊσμός, όπως τέλεια -διαβάστε το!!!, επιτέλους το τελείωσα προ ημερών…- τον αναλύει ο Ζακ Ελλύλ στην «μεταμόρφωση του αστού». Αν είσαι κάτι και το πιστεύεις, θέλω να το δηλώνης και να το υποστηρίζης με θέρμη. Αν είσαι χλιαρός, κάποιος μέλλει να εμέσει από το στόμα Του… Πόσοι ήσαν μαχητικοί αλλά μαχητικοί και έντιμοι στην αθεΐα τους και μεταστράφηκαν καταπληκτικά… Ο πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ ένα κλασσικό παράδειγμα…
@Παιδί Βιολί Το Αληθινό
Καλησπέρα! 🙂 Ωραίο αυτό που λες…Πράγματι, ιδιαίτερα αρχικά, ήταν έτσι. Αλλά και σήμερα, κάποιοι (τέτοιοι) ομνύουν στο κοσμικό κράτος, και μαζί με τον Συνασπισμό της αστικής ιδέας της Προόδου και κάποιους ακροδεξιούς καπιταλιστές, κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε ευκαίρως-ακαίρως να το επιφέρουν. Τις προάλλες, είδαν και τον κο Μπαρόζο… 🙂
3 Σεπτεμβρίου, 2010 στο 2:14 ΜΜ |
@philalethe mou,bonjour… 🙂
twra eida to sxolio sou kai eyxaristw! 🙂
xtes den anoikson katholou-diolou to pcN!
o George Karabel.dilwse o idios aTheos sti tv
den ton lew egw,
kai den to akousa apo allou-dioti genikws den metaferw tipota ap’osa lene
gia kanenan=AYTO EINAI H ARXH MOU…
lew mono oti dw H akoysw H idia kai pali to lew me safineia
px-xtes akousa->o tade eipe ayto
isws twra poy to lew na to exei parei pisw!!!
s’eyxaristw gia ola… 🙂
bisous bisous!!!!!!!!!
xxx 🙂
5 Σεπτεμβρίου, 2010 στο 5:28 ΜΜ |
+TO ΘΑΥΜΑ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΙΣ ΧΩΝΑΙΣ (ή Κολασσαϊς)
Σε κάποιο μέρος της Φρυγίας, ή γη ανέβλυσε αγιασμένο νερό με τη δύναμη του , Αρχαγγέλου Μιχαήλ, πού γιάτρευε κάθε’ αρρώστια των άσθενούντων.
Ένας χριστιανός, λοιπόν, επειδή γιατρεύτηκε ή κόρη του, έκτισε ωραιότατο ναό στο όνομα του Αρχιστράτηγου, επάνω στο άγιασμα.
Μετά 90 χρόνια, ήλθε στο ναό κάποιος ευλαβής νέος, ονόματι Άρχιππος.
Έμεινε υπηρέτης στο ναό και ζούσε ζωή ασκητική και με εγκράτεια.
Όταν είδαν αυτό το πράγμα οι ειδωλολάτρες, έπιασαν τον Άρχιππο και τον χτύπησαν δυνατά.
Έπειτα, όρμησαν να καταστρέψουν το ναό και το άγιασμα. Αλλ’ ώ της μεγάλης δυνάμεως του Αρχαγγέλου!
Άλλων απ’ αυτούς τα χέρια έμειναν παράλυτα και άλλους σταμάτησε φράγμα φωτιάς και έτσι γύρισαν όλοι άπρακτοι.
Όμως το πείσμα και ο θυμός τους ώθησε να κάνουν εκτροπή του κοντινού ποταμού, για να παρασύρει το ναό και να πνίξουν τον Άρχιππο.
Αλλά και πάλι θαύμα! ο ποταμός γύρισε προς τα πίσω! Τότε σκέφθηκαν να ενώσουν και άλλους δύο ποταμούς. Όμως ο Αρχάγγελος Μιχαήλ παρουσιάστηκε στον Άρχιππο και, αφού τον έβγαλε έξω από το ναό, έκανε το σημείο του + σταυρού και οι ποταμοί στάθηκαν σαν τείχος.
Πρόσταξε, έπειτα, να χωνευθούν και πράγματι, κατά παράδοξο τρόπο, έως σήμερα στο μέρος εκείνο τα νερά των ποταμών χωνεύονται.
Και γι’ αυτό το μέρος ονομάστηκε Χώναι.
+Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Ως νεφέλη ωράθης έπισκιάζουσα, Μιχαήλ Ταξίαρχο τω σω άγίω ναώ, υετίζων δαψιλώς ύδωρ άθάνατον όθεν ως άλλη κιβωτόν, διεφύλαξας αυτόν, και ρείθρων των ποταμίων, τον ρουν ηκόντιαας πόρρω, προς ευφροσύνην των ψυχών ημών.
BOH8EIA MAS O ARXAGGELOS MIXAHL+
AMHN+
7 Ιανουαρίου, 2015 στο 9:49 ΜΜ |
βρισκω ενδιαφερον το βιβλιο του NOVALIS ΤΟ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΩ
8 Ιανουαρίου, 2015 στο 12:50 ΠΜ |
Είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον!
Ξεχνάμε συχνά πως ο ρομαντισμός, δηλαδή το ρομαντικό κίνημα, είναι επίσης μια παρακαταθήκη ευρωπαϊκή και μάλιστα πιο σύγχρονη από τον διαφωτισμό!
Ο Νοβάλις ανήκει στον χριστιανικό ρομαντισμό, θα έλεγα.