Υπήρξε ένας βασιληάς παληά, ο «στωικός» Μάρκος Αυρήλιος, ο οποίος ήταν κάτι σαν ενσάρκωση του βασιληά-φιλόσοφου του Πλάτωνα- μόνο που δεν «εφιλοσόφει δια πράξεων», όπως έλεγε ο Πλούταρχος για τον Μεγαλέξαντρο. Αυτός, λοιπόν, έγραφε κάτι πολύ ενδιαφέρον, που θύμιζε κάποιος συγγραφέας σε ένα παληό βιβλίο· η ζωή, έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος, αν δεν απατώμαστε στα «Εις εαυτόν», αξίζει να «ζηθή» για ένα λόγο και μόνο, ώστε να κρατήσουμε την ψυχή καθαρή.Λέξεις και νοήματα που ο «πρακτικός άνθρωπος» και κατεξοχήν ο αστός θέλει να αγνοή μέσα στην «ψευδή συνείδησή» του και την ολέθρια για αυτόν, και κατ’ εξοχήν Δυτική, χρησιμοθηρία του.
Αυτά εύχεται πολλάκις ο (εσθλός ή και γλυκύς) εξερευνητικός διαβάτης και περιηγητής, εγχριστωμένος ή όχι και τόσο, σε πρόσωπα που συναντά μέσα στις φυλλωσιές, μέσα στον φλοίσβο και το σχεδόν εμμελές κελάρυσμα των ρείθρων και των, αενάως νεόντων, υδάτων· η επαφή με μία τέτοια φύση, γεμάτη από σημασία και συμβολισμό από χέρι έλλογου Όντος, είτε πρόκειται για ένα χρυσό θερινό λειμώνα και αγρό είτε για θρόισμα χινοπωρινό είτε για ένα χειμωνανθό, πάντα «εγκαρδιώνει«…
Λευκάδα-νέκταρ
Ονειρεύτηκα προ ημερών να πάω μια βόλτα
όπως βροχή τα διψασμένα χόρτα
εν όνειρο σκαρφάλωσε ως το ουράνιο τόξο
μα βρήκε αδιέξοδο γκρεμό και έπεσε με βρόντο
μετουσιώθηκε με σάρκα οστά ψυχή διαβάτη
κατεύθυνση το πουθενά δυο σύντροφοι «αχ», «τι»
συνήλθε με το να φιλοσοφεί να συλλογιέται
πώς αγάπη για ένα τόπο άγνωστο γεννιέται
αν η ευμορφιά συνίσταται σε μάτια γαλανά
η φύση τότε ίσως καθρεπτίζεται σε αυτά
γεύση από νέκταρ λουλουδιών φέρουν τα χείλη
λευκάδα βάμβακος εύχομαι στην ψυχή εκείνη.
Ετικέτες: "Λευκάδα-νέκταρ", συνάντηση, φύση, Λευκάδα, Λευκάδα Φθιώτιδος, Νέκταρ, Νέκταρ στη Λευκάδα, Φώτανδρος, Φώτανδρος ο Ελληνας
29 Ιουλίου, 2010 στο 10:57 ΜΜ |
🙂 poly wraia foto
…kai glyko…poiHma Hto, 🙂
an kai panta exei mia pikri dosi apogoHteusis 😦 sta xeilH tou o poiHtHs….
why?!
ta galana matia arage einai yparkta?
i,protimw ta kastana/melliaaaaaaaaaaa!
19 Αυγούστου, 2010 στο 10:55 ΜΜ |
δεν έχουν σημασία τα μάτια. σημασία έχουν τα μονοπάτια.
31 Ιουλίου, 2010 στο 12:23 ΠΜ |
Όλα υπάρχουν επειδή έχεις οφθαλμούς και επειδή το φως έχει την ιδιότητα να ανακλάται. αλλιώς τίποτα δεν είναι υπαρκτό. ούτε τα γαλανά μάτια, ούτε ο γαλανός ουρανός, ούτε η γαλανή θάλασσα…
31 Ιουλίου, 2010 στο 6:35 ΜΜ |
🙂 allo se rwtisa adelfe!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
min kaneis ton kinezo!!!!!!!!!!!!!!!! 🙂
an theleis apantas…..
ennoeiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitai pws otan exeis matia vlepeis!
an kai ayto den einai apolyto….
polloi exoun matia kai den vlepoun….
alloi einai tyfloi kai vlepoun=niwthoun -kalytera!
allwste to na mi vlepei kapoios den simainei pws den yparxei tipota gyrw toy….
merikoi allwste E8ELOTYFLOYN….
+EYLOGHSON
KALH AYRIANH
31 Ιουλίου, 2010 στο 2:13 ΠΜ |
@Φ
Πολύ ωραίο το ποίημα!
Αγαπημένος στίχος: «συνήλθε με το να φιλοσοφεί να συλλογιέται»
Με αφορμή το παραπάνω σχόλιό σου,μου δημιουργήται ο εξής προβληματισμός:
Κι αν δεν έχουμε οφθαλμούς; όλα αυτά γύρω μας που δεν μπορούμε να δούμε απλά δεν υπάρχουν; κι αν έχουμε οφθαλμούς, όλα αυτά τα αόρατα, όλα αυτά τα μυστήρια που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε με τους οφθαλμούς μας δεν υπάρχουν;
19 Αυγούστου, 2010 στο 10:42 ΜΜ |
υπάρχουν με τη φαντασία και στις 2 περιπτώσεις. μπορείς να κλείσεις κάποιον για πάντα μέσα στα μάτια σου, και ακόμα και αν δε βλέπεις να τον βλέπεις.
31 Ιουλίου, 2010 στο 2:30 ΠΜ |
Καλησπέρα σε όλους!!!
@agapi+
Πράγματι, έτσι είναι οι ποιηταί. 😀 (Εντάξει, αστειεύομαι λίγο.) Το ζήτημα είναι τίνος είδους είναι η απογοήτευση και αν περιέχει παράκληση… Μην ξεχνάμε και το «μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται»… Εξαρτάται πώς και γιατί «πενθείς», λοιπόν… 🙂
@Παιδί Βιολί Το Αληθινό
Α, πολύ ωραία παρατήρηση (και ερώτηση)… Όλα υπάρχουν. Σε ένα ναό στο κέντρο της πόλης(Θεσσαλονίκης), είχα παρακολουθήσει παληότερα μία ομιλία/λειτουργία -σε πλήρες σκότος, όπως συνηθίζεται σε (ημι-)»αγρυπνίες»…- του πατρός Θεόφιλου Παραϊάν, που είναι εκ γενετής τυφλός ασκητής(εκ Ρουμανίας). Οι εμπειρίες του, όπως και οι εμπειρίες άλλων, απροστάτευτων, από τις δαιμονικές ενέργειες(αίσθηση εκ γενετής τυφλού, κατειλημμένου από πονηρό πνεύμα, οστών Αγίου!), μας δείχνουν, ότι η υπερβατική πραγματικότητα γίνεται αισθητή με άλλα αισθητήρια όργανα από τα 5 γνωστά.
@Φ
Αγαπητέ μου, καλωσόρισες και από εδώ, πολύ ωραία απάντηση, αλλά νομίζω, ότι πρέπει να ξανασκεφτής το περιεχόμενο της ερώτησης πάλιν. 🙂
31 Ιουλίου, 2010 στο 8:54 ΠΜ |
@philalethe00
Μου θύμισες το Γέροντα Πορφύριο, που «έβλεπε» την πρόοδο των κτισμάτων του μοναστηριού μέσα από πνευμτικοπαίδι του, όταν ο ίδιος δεν έβλεπε με τα μάτια του (και πολλά άλλα περιστατικά που ήδη θα γνωρίζεις).
Σχετικά με τον πατέρα Θεόφιλο Παραϊάν, έρχεται συχνά; σε ποια εκκλησία;
31 Ιουλίου, 2010 στο 3:48 ΜΜ |
@Παιδί Βιολί Το Αληθινό
Καλησπέρα!!
Ευχαριστούμε για το περιστατικό με τον γέροντα, δεν το γνώριζα… 🙂 Είναι αμέτρητα, άλλωστε…
Ο πατήρ Θεόφιλος είχε έρθη σε ένα ναό, του Αγ. Ι. Χρυσόστομου στην «περιοχή Ευκλείδη»(είναι ένα λύκειο). Εμένα μου το είχε πη ένας φίλος/αδελφός πολύ καλά πληροφορημένος πάντοτε… 🙂 Αν ξαναέρθη στην Θεσσαλονίκη, θα σας το ανακοινώσω…
Πολλές ευχές…..
31 Ιουλίου, 2010 στο 3:52 ΜΜ |
καλά πότε ήρθε; πωπω τι να πω! οπωσδήποτε να μας το ανακοινώσεις!
31 Ιουλίου, 2010 στο 4:16 ΜΜ |
@Παιδί Βιολί Το Αληθινό
Πάει πολύς καιρός έκτοτε, θα έλεγα 1-2 χρόνια… Ο ναός ηταν κατάμεστος, πάντως…
Θα το φροντίσω, οπότε· κατά καιρούς τελούνται διάφορες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ομιλίες, εκδηλώσεις κτλ. Έτσι είχα γνωρίσει και τον Κλάους Κέννεθ, που γράφω σε άλλη ανάρτηση…
Γεια και χαρά…
31 Ιουλίου, 2010 στο 6:38 ΜΜ |
?-NOMIZW PWS O PATHR PARAIRAN EKOIMH8EI….
KANW LATHOS?
EK ROMANIAS DEN EINAI?
31 Ιουλίου, 2010 στο 8:17 ΜΜ |
@agapi+
Ναι, ναι, εκοιμήθη:
http://patrokosmas1063fm.blogspot.com/2009/11/blog-post_07.html
31 Ιουλίου, 2010 στο 9:34 ΜΜ |
eipa kai gw!!!!!!!!!!!!!!!!!
🙂
eixa dei tin eidisi gia tin koimisi toy pro kairoy…..