Στιχουργικές παρεκβάσεις(13): «Φύσης έρως», του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Ένα ακόμη στιχούργημα του Φώτανδρου για την φύση. Όταν το βλέμμα πέφτει, λοιπόν, στα δέντρα, στα φρούτα, στα πλασματάκια που αίφνης κάνουν την εμφάνισή τους, υπάρχει κάτι σαν μία μικρή μέθεξη. Για εμάς τους Χριστιανούς, θα μπορούσαμε να θυμήσουμε το παράδειγμα τόσων Αγίων που έβρισκαν συχνότατα χρόνο, προκειμένου να περπατήσουν στην φύση «κατάφορτοι δέος και συγκίνηση», σκεπτόμενοι, ότι όσο υπάρχει η φύση άθικτη σε κάποιο βαθμό τόσο ο άνθρωπος θα αίρεται σε αληθινή δοξολογία προς τον αληθινό Θεό…

Αλλά πώς μπορεί να ξεχάση κανείς ακόμη και τα του Βολταίρου που παρά το ότι ο Άγ. Αθανάσιος ο Πάριος τον αποκάλεσε, σε υπερθετικό βαθμό, «ρυπαρώτατο, αλογώτατο, και χοιροειδέστατο», θεωρούσε, ότι και μόνο από την Φύση, θα μπορούσαμε να εννοήσουμε την ύπαρξη του Θεού, και έτσι δεν χρειάζονταν οι θεωρίες του Καθολικισμού -και σε αυτό το πλαίσιο είπε το περιβόητο περί «επινόησης του Θεού». Βεβαίως, ο ρομαντισμός, ως ρεύμα της Ευρώπης, ανήγαγε τον συναισθηματισμό αυτό προς την φύση σε ένα τελείως άλλο επίπεδο. Και εδώ, άλλωστε, μπορεί κανείς να δη το πώς τεκμαίρεται η κατάταξη του Ρουσσώ στους αντιδιαφωτιστές……

Φύσης έρως

Εκεί που τελειώνουν οι δρόμοι αρχίζει η ζωή

Απόκοσμη δύναμη σου εμφυσεί ζώσα πνοή

Όρη, δέντρα πολλά, πλάσματα μεγάλα, μικρά

Αρχέγονο ένστικτο στο βάθος της ψυχής ξυπνά

Βλέμμα σε φρούτα κίτρινα, κόκκινα ως και μωβιά

Έρως εστίν. Πόσος; Πολύς. Θα αποκριθεί η καρδιά.

Ετικέτες: φυσική θεωρία, φυσική μέθεξη, φύση, Ρομαντισμός, Φύσης έρως, Φώτανδρος, Φώτανδρος ο Έλληνας