Γύρω ο τόπος σκοτεινιάζει, μύρισε βροχή στο χώμα…

Αφιερώνεται στους Θεσσαλονικείς, που έχουν(-με) την τιμή μια από τις κυριώτερες οδούς της πόλεως να λέγεται Τσιμισκή -ενώ μία από τις κυριώτερες περιπανεπιστημιακές Αρμενοπούλου…

Και στον Τριαδικό Θεό, που μας χάρισε αυτήν την ευλογία της σημερινής νεροποντής, που έφερε την χάρη των ποταμών και των ρείθρων στην εκσυγχρονισμένη αστική μας ασχήμια και απουσία αρχιτεκτονικής…  🙂

Απογεμματινή (Τέλλος Άγρας)

Βρέχει – και κάν’ η φύσις
Ήχους τόσο γλυκούς
Το διάβασμα ν’ αφήσης
και να σταθής ν’ ακούς

Στις σκάλες, στο περβόλι,
στο γύρο της φραγής
βρέχει γλυκά – και σ’ όλη
τη χώρα και τη γης.

Βρέχει στα παραμύθια
κ’ εκείθε έχουν ερθεί
οι μάγοι οι αγαθοί
με τ’ άσπρα γένεια πλήθεια

Βρέχει στα παραμύθια…
κ’ εκείθε αργοφυσά
τ’ αγέρι , από δασά
θάμνα και κουφολίθια.

Βρέχει – και ξέρει η φύσις
Νότες τόσο γλυκές,
Το φύλλο να τσακίσης
με τις στιχουργικές.

Στης λάσπης τ’ άκρο χείλος
λοξός και σερπετός
διαβαίνει ο περιττός
της γειτονιάς ο σκύλλος

και του περιβολάρη
η σούστα ουδ’ αντηχεί:
σα νάναι σε σφουγγάρι
βουλιάζουν οι τροχοί.

Απάνω σε βιτρίνα
γραμμένα στα γυαλιά,
ξεπλένονται τα κρίνα
και τα τριανταφυλλιά,

μα έχει η πνοή φερμένα,
του κάμπου , μακρυνά,
όλα τ’ αληθινά
τα φύτρα χορτασμένα!

• Σημ. φ.: Ο τίτλος ειλημμένος δώθε…:

…του οποίου οι στίχοι εδώ.

Ετικέτες: φυσικό κάλλος, φυσική θεωρία, Ενδελέχεια, Τέλλος Άγρας, αστική ασχήμια, βροχή, δέος και συγκίνηση