“Ο άνδρας να είναι όπως ο σουλτάνος, ενώ η γυναίκα όπως ο βεζύρης…”(2)

2)Το βασικό ζήτημα που τίθεται στο άρθρο που επισημάναμε είναι αυτό της κατηγορηματικής άρνησης από κάποιον επίσημο του να ορισθή γυναίκα ως ιερέας. Μέσα, δυστυχώς, στον σκοτασμό της ημιμάθειας και της αποκλειστικής κατοχής της μοντέρνας και μεταμοντέρνας «φεμινιστικής» (;) φιλολογίας, ο αρθρογράφος μας λέει, ότι για όλα αυτά ευθύνεται ο …Παύλος, τον οποίον ο προτεστάντης Holzner στο μνημειώδες, όντως, και λίαν εκτεταμένο έργο του «Παύλος» αναφέρει ως «ο πρώτος μετά τον Ένα», ενώ βέβαια δεν είναι ο πρώτος, αλλά η πρώτη, η «μετά τόκον παρθένος», που έχει τα δευτερεία της Τριάδος. Παραμερίζοντας προς στιγμήν την αίρεση, δηλαδή την (τυπικά κακή) δειγματοληψία(εκ του αιρούμαι=επιλέγω) των φράσεων που βγάζουν το ιδεολόγημα που θέλουμε (εδώ, είναι του… μισογυνισμού), ας ξαναδούμε λίγο το ιστορικό του θέματος που ο τάλας αναγνώστης δεν έχει την ευκαιρία να  μάθη και, ειδικότερα, την σύγκριση της Εκκλησίας με τους συγχρονισμένους Ευαγγελικούς που ώρισαν παστόρισσες.

Η Παν-αγία και Υπερ-αγία -στο πρόσωπό της τιμάται, βέβαια, και το γυναικείο φύλο

Σε μερικές και αδρές γραμμές, λοιπόν, οι παστόρισσες δεν έχουν ιερωσύνη. Δεν υπάρχει ουδεμία δυνατότητα σύγκρισης των παστορισσών με τους Ορθόδοξους ιερείς. Οι προτεστάντες δεν δέχονται ούτε ιερωσύνη ούτε μυστήρια ούτε εικόνες ούτε αγάλματα ούτε κλήρο, αφού, βέβαια, οι Παπιστές, όθε και προέκυψαν, αποσχίστηκαν, βάζουν ……συντηρητικά στον «αγιασμό» που έγινε, κατά γνωστή έκφραση, «νόθο φάρμακο» (της ψυχής/πνεύματος/νοός/καρδίας), και υπήρξε ο γνωστός κληρικαλισμός. Είναι φαινόμενο παράλληλο και ανάλογο με τον αστικό διαφωτισμό. Βεβαίως, ως γνωστόν, υπήρχαν από την αρχή στην Εκκλησία δύο σημαντικοί θεσμοί, στους οποίους αναφέρονται και οι Πατέρες, όπως ο ι. Χρυσόστομος, σε ειδικές ομιλίες τους(«Εις το Χήρα καταλεγέσθω μὴ ἐλάττων ἐτῶν ἑξήκοντα γεγονυῖα·»).

Α)Ο θεσμός των χηρών

Β)Ο θεσμός των διακονισσών

Ο θεσμός των διακονισσών*, βεβαίως, ανταποκρινόταν σε όλη την εκκλησιαστική ιστορία που διήρκεσε, δηλαδή ως και την παρακμή της Ρωμανίας, σε μία ορισμένη εκκλησιαστική ανάγκη. Η διακόνισσα είναι βαθμός ιερωσύνης, ο πρώτος(κάπου μεταξύ Αναγνώστη και, από την άλλη, Ιεροδιακόνου και ιερέα/πρεσβυτέρου). Η ίδια η Οσία Μαρία Σκομπτσόβα(+1945) είχε σκοπό να χειροτονηθή διακόνισσα, αν και, τελικώς, εκάρη μοναχή, για να μπορέση, όπως είπε και ο μητροπολίτης της περιοχής των Παρισίων, Ευλόγιος, να επιτελέση το έργο της το κοινωνικό και «παραμυθητικό». Αυτό έγινε, τελικώς, μετά από την κατάληξη που είχε η συζήτηση στην εν Ρωσσία Εκκλησία, που ήταν, θα λέγαμε, η αποδοχή της σύγκλισης των δύο θεσμών και επίκτητων ιδιοτήτων. Επίσης, η χειροτονία γυναικών βεβαίως δεν αποκλείεται διόλου, εάν υπάρξη εκκλησιαστική ανάγκη προς τ(οι)ούτο στο μέλλον. Αλλά το να βλέπη κανείς, ούτως ή άλλως, κραυγαλέα και φοβερή ανισότητα σε αυτό, σημαίνει, ότι έχει συνηθίση να βλέπη τα πράγματα με ένα επιπόλαιο, δυτικότροπο τρόπο, ποσοτικό. Η Εκκλησία είναι σώμα που λειτουργεί αλληλοσυμπληρωτικά, είμαστε, δηλαδή, «αλλήλων μέλη», και ο καθένας έχει τις ιδιαίτερές του κλίσεις και ικανότητες, ιδιαίτερά του προσωπ-ικά ιδιώματα και γνωρίσματα. Μια περιδιάβαση μόνον στους Αγίους/Αγίες θα μας πείση τελεσίδικα για αυτό… Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις οι Πατέρες έχουν σημειώσει, ότι το γυναικείο φύλο είναι πιο «ευεπίφορο» στην ευλάβεια. Και αυτό, διότι έχει καταφέρη αυτό που μια ζωή προσπαθούσε ο μέγιστος της γενιάς του ΄30 και συγγραφέας του «Ταξιδιού στο Άγιο Όρος και στην Μέση Ανατολή» Γιώργος Θεοτοκάς: δηλαδή να νικήση τον ρασιοναλισμό του -την θεοποίηση του Λόγου, δηλαδή της ratio(διότι ο Λόγος υπονοεί, εννοιολογικώς, όρια). **

* Πρβλ. «Τις γαρ μείζων, ο ανακείμενος ή ο διακονών; Ουχί ο ανακείμενος ; Εγώ δε ειμί εν μέσω υμών ως ο διακονών.«(Λκ. 27:6)

** Αυτές οι Πατερικές παραπομπές ανευρίσκονται εύκολα και στο Διαδίκτυο. Είναι ενδιαφέρον τι λέει σχετικά ο Ι. Δραγούμης στον «ελληνικό πολιτισμό» του για αυτό και εντυπωσιακό ότι είναι τουλάχιστον οιονεί Πατερικότατος, σαν να έχει αφομοιώσει την Πατερική παράδοση στο θέμα τούτο:

«Το χωριό και οι γυναίκες πρώτα πρώτα μπορούν να σου δείξουν καθαρώτερα από κάθε άλλον το μονοπάτι για να ανηφορίσης κατά τις ρίζες σου. […]Και στις πολιτείες στο λαό μπορείς να μελετήσης τη ζωή της φύλης σου,γιατί δε μολεύτηκε ολότελα από ξενισμούς και σχολαστικισμούς. Όσο για τις όποιες γυναίκες, και του χωριού και της πολιτείας, αυτές παντού, με το να μένουν πιώτερο στο σπίτι παρά στην αγορά και να μη διαβάζουν εφημερίδες και για να είναι πιο εσωτερικές, θρησκευτικές, αισθαντικές από τον άντρα, φυλάγουν πιστότερα την παράδοση από τους άντρες, που την παραμορφώνουν από εξωτερικές επιρροές και από λογική.«(Ελληνικός Πολιτισμός, κεφ. «νεοελληνικός πολιτισμός», σ.1)

Ετικέτες: παστόρισσες, πνευματικότητα γυναίκας, σαπρός καρπός, Δραγούμης, Ευαγγελικοί, Θεσμός χηρών, Θεοτόκος, Οσία Μαρία Σκομπτσόβα, Χρυσόστομος, αιρέσεις, δευτερεία της Τριάδος, διακόνισσες