Παρεκβάσεις στιχουργικές(5):Αιμο(ι)λυπ(η)σία του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Σήμερα θα αναρτήσουμε εν τέλει μία πρόζα του Φώτανδρου του Έλληνος που δεν αναρτήθηκε λόγω αναμονής της έλευσης της Διακαινησίμου (Εβδομάδας). Το θέμα του είναι εύληπτο, αλλά και πολύπλοκο. Βεβαίως, πάντα, τα βαθύτερα αισθήματα και οι βαθύτερες ενδιάθετες τάσεις του ανθρώπου σχετίζονται με κάθε άλλη έκφανσή του (ανθρώπου) και την χρωματίζουν ανεξίτηλα. Ένα τέτοιο παράδειγμα που θυμάμαι προχείρως είναι η «Λησμονημένη» του Σαχτούρη. Πρόκειται πράγματι και για πρόζα ενός ιατροφιλοσοφικού χαρακτήρα, όπως άλλωστε υποδειγματικά ενσαρκώθηκε αυτή η δημιουργία και ταυτότητα από τον μεγάλο -και Νομπελίστα- Αλέξις Καρρέλ, που μας μίλησε σε ειδική του μελέτη εντυπωσιακότατα, στις αρχές του 20ου αιώνα, για την «προσευχή ως βιολογική ανάγκη» του ανθρώπου, αλλά και για τον άνθρωπο ως άγνωστο(=inconnu), θα λέγαμε, λοιπόν, για ένα ριζικό ανθρωπολογικό αποφατισμό. Σας αφήνω, λοιπόν, (‘ς) την δημιουργία του φίλου μας, που του αφήνουμε το ελεύθερο βήμα.

Καλό σας ταξείδιον:

Σήμερα η πρωινή βόλτά μου στην αγορά της Θεσσαλονίκης ήταν διαφορετική.

Περπατούσα στα στενά της Αριστοτέλους κοιτώντας τα μαγαζιά.

Το βλέμμά μου δεν ήταν σαν τις άλλες φορές, το ένιωθα απλανές.

Έσερνα ήρεμα τα πόδια μου, για να μην πληγώσω το χιλιοπατημένο δάπεδο. Ένα δάπεδο, θλιμμένο που δε λάμπει, γκρίζαρε από τη βρωμιά που το περιβάλλει. Παρά ταύτα οι πλάκες που το απαρτίζουν είναι τόσο εύμορφες και καλοσχηματισμένες. Θαρρείς πως ήρθαν από το παρελθόν, σα συνέχεια από σοκάκια εποχών Βυζαντινών.

Τριγύρω εικόνες πολλές, τόσο διαφορετικές, μα με πλέξεις αρμονικές. Επιτυγχάνεται μια θρεπτικοδιδακτική διεύρυνση της ψυχής. Ξηροί καρποί, καταστήματα με είδη ρουχισμού, υποδηματοπωλεία. Καθένα εξ αυτών έχει τη δική του σελίδα στην ιστορία. Τα χρόνια περνούν και η κοινωνία αλλάζει. Μια ξένη γλώσσα που ακούγεται ίσως να σε τρομάζει. Προσωποποιημένη σε μια κορασίδα εκ Βουλγαρίας, υπάλληλο σε κατάστημα ενδυμάτων. Μιλάει με άλλους ομοεθνείς της, εν είδει διαλείμματος από την άγρα πελατών. Είναι, και αυτή η κόρη, μία ψηφίδα στο ψηφιδωτό της πολυπολιτισμικότητας.

Παρακάτω τα κρεάτα καταδεικνύουν σημάδια απώλειας βιωσιμότητας. Κρεμασμένα αρνάκια και κατσίκια εν όψει του Πάσχα, καθήμενες κεφαλές χοίρων, συσκευασμένες σε νάιλον καρδιές μόσχων. Κρεμασμένες ελπίδες και όνειρα για ένα καλύτερο αύριο, κεφάλια και μυαλά που έχουν αδρανήσει λες και το αίμα στον εγκέφαλο έχει πήξει, καρδιές με περιτύλιγμα που φοβούνται να ξετυλιχθούν και να φανερώσουν το δώρο της αγάπης, ως εκτούτου σου δίνουν αγάπη από νάιλον και το νάιλον σου προκαλεί ασφυξία. Μπορεί να ασφυκτιάς μέχρι να σκάσεις, μα όταν κάτι σε πνίγει πρέπει να το εκφράσεις. Η προαναφερθείσα βιωσιμότητα αναφέρεται εις την οικονομία. Έχει αρχίσει να σαπίζει και αυτή, να την τρωνε τα σκουλήκια της φιλαργυρίας. Και το αρνάκι πια δεν εκτρέφεται εκτατικά, όλα πρέπει να γίνονται εντατικά. Αυτό το αρνάκι, όμως, αραγε να έχει αισθανθεί ποτέ του πραγματικά χαρούμενο? Ίσως να ταξιδεύει σφαγμένο από τη Νέα Ζηλανδία για να φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου, τη χώρα του φωτός την Ελλάδα, για να καταλήξει να πωλείται σε μια ιστορική κατά τα άλλα αγορά της πόλης όπου βασίλευσε ο Μέγας Αλέξανδρος. Ίσως πάλι να είναι ελληνικό, αν και δεν αλλάζει κάτι αυτό. Τα φάρμακα μπορεί να υπάρχουν στο μυικό του ιστό.

Φαρμάκια υπάρχουν και στις ψυχές μας. Μας νοθεύουν τα συναισθήματα όπως το φάρμακο το αίμα. Αυτό το αίμα διοχετεύεται μετά στα καρκινικά κύτταρα των πόλεων, στους προκαρκινικούς όγκους της ανθρώπινης ηλιθιότητας. Καθώς τα καρκινικά κύτταρα σχηματίζουν γύρω τους νέα αιμοφόρα αγγεία για να τροφοδοτηθούν με όσο το δυνατόν περισσότερο αίμα, να αναπτυχθούν υπερβόλως και στο τέλος να σε φάνε, πρέπει κάποιος να διακόψει την παροχή αίματος. Το αίμα κυλά στις φλέβες των ανθρώπων και για να είναι υγιές πρέπει να ζούμε κοντά στη φύση.

Μερικά αποκόμματα φύσης υπάρχουν στην αγορά. Τα διάφορα ζώα, ξηράς ή θάλασσας, τα ξηροκάρπια, κάτι άνθη σε γλαστράκια, και οπωρολαχανικά. Είναι σαν να είναι όλα δανεικά. Τα δανειστήκαμε από τη φύση μα δεν τα επιστρέφουμε ποτέ. Είμαστε δε και τόσο αχάριστοι που στρεφόμαστε ενάντια στη μητέρα φύση.

Τα κόκκαλα του προγονού μας, Αριστοτέλη και άλλων, που ήταν οι πρώτοι που μίλησαν για την αγάπη προς τη μητέρα φύση, θα τρίζουν. Όπως θα τρίζουν και τα κόκκαλα των πτεροδάκτυλων, καθότι κάποιοι από τους απογόνους τους, περιστέρια και σπουργιτάκια ραμφίζουν πίτες από σουβλάκι, που κάποιος άνθρωπος πετάει σε μια υποτυπωδώς περιφραγμένη πρασινάδα, αντί να αναζητήσουν τροφή και στέγη στις πρασινάδες.

Ένας διαφωτιστής νεανίας, ονόματι Ζαν- Ζακ Ρουσσώ το 18ο αιώνα στο έργο του »Αιμίλιος», ήταν υπέρ της αρμονικής σχέσης φύσης-ανθρώπου και υποστήριξε την ένταξη του ανθρώπου στη φύση από τη νεαρή ηλικία. Ο μικρός Αιμίλιος ασφυκτυούσε μέσα στην πόλη και ήτο πολύ στενοχωρημένος. Κατά βάθος είμαστε όλοι μικροί Αιμίλιοι.΄Οντας ψυχικά αποσυντονισμένοι, δημιουργούμε πλασματικές σχέσεις, δίδουμε ανούσια φιλιά και ασχολούμαστε με μη ενδιαφέροντα καθιστώντας τα ενδιαφέροντα, για να καλύψουμε το κενό της μητέρας φύσης στην καρδιά μας.

Αλλά η καρδιά είναι σαν ένα κουτούκι έχει ορισμένες θέσεις, αλλά εαν θέλεις να μπεις, πρέπει να κάνεις κράτηση. Ας κρατήσουμε όλοι μία θέση για τη μητέρα φύση στην καρδιά μας. Είναι ίσως η μόνη που μας αγαπά. Ένα δάσος φαίνεται άδειο, αν οι ήχοι από κάποια παιδικά γέλια δεν ενώνονται με τον ήχο του θροΐσματος των φύλλων, για να γίνει μια συμβολή ηχητικών κυμάτων, των οποίων η συχνότητα θα συντονιστεί με τη σύχνοτητα των παλμών της καρδιάς μας. Όπως και ένα δέντρο νιώθει χαρούμενο, εάν σου προσφέρει τους καρπούς του, και εσύ το ποτίζεις με ένα ανιδιοτελές στάλαγμα αγάπης. Μπορεί επίσης να δεχθεί κάποια δάκρυα σου, αν κάποιος σε έχει πληγώσει. Δε θα πει ποτέ όχι και πάντα θα σου προσφέρει τον ίσκιο του για να ξαποστάσεις, όταν το μονοπάτι ή ο αυτοκινητόδρομος της ζωής σου, σε έχουν κουράσει.

Αν η ευτυχία είχε άλλο όνομα, αυτό θα ήταν Αιμιλία.

Ας ξεθάψουμε όλοι από μέσα μας, το μικρό Αιμίλιο, τον οποίο έχουμε θάψει αδικαιλογήτως, δίπλα στα αναχώματα των φόβων μας και μέσα στις λάσπες της υποκρισίας μας.

Ετικέτες: στάλαγμα αγάπης, σφαγή, σφαγείο, φυσιολατρία, φύση, Αιμιλία, Καρρέλ, Πορφυριος, Ρουσσώ, Φώτανδρος, Φώτανδρος ο Έλληνας, ΦΩΤΑΝΔΡΟΣ, έρως ανίκατε μάχαν, αστικό περιβάλλον, αστική ασχήμια, γλυκύταται νεανικαί περιπέτειαι, δάκρυα, θρόισμα, ιατροφιλοσοφία