Και τι χρειάζεται ο Χριστός σ’ένα μικρόψυχο καιρό;…(2)

Υπάρχουν οι ένθεοι-έγχριστωμένοι και «άθεοι», άθεοι κατά δήλωση. Αλλά υπάρχει και η υπαρξιακή αθεΐα, που είναι η πραγματική αθεΐα, αυτό που έλεγε ο λαός μας επί αιώνες αμέτρητους τώρα «δεν έχεις τον Θεό σου», από την οποία προκύπτουν οι όντως συμπεριφορές μας, του έμπρακτου αθεϊσμού, όπως ο καπιταλισμός. Από αυτήν πάσχουμε σήμερα, καθώς η Χάρις δεν έρχεται σε βρώμικες καρδιές… Όπως είχε πη κάποτε και ο Σεφέρης που τιμούσε τόσο την Πατερικότατη μνήμη θανάτου, η Χάρις έρχεται, όταν πρώτα «αποκτηνωθείς(=εξανθρωπισθείς, καθαρθείς) από τον πόνο», και εννούσε τον γλυκύ πόνο που προκαλεί τα δάκρυα της Χάριτος εκείνα για τα οποία ο γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης εν παροξυσμώ θείου έρωτος έλεγε, ότι στον Παράδεισο δεν θέλει τίποτε άλλο ειμημόνον να τον αφήση ο Χριστός να κλαίει με αυτά τα δάκρυα…

Η Εκκλησία ουδέν διενήνοχε βοοστασίου

Έτσι, λοιπόν, και εφ’έτος, εν μέρει ή μάλλον εν πολλοίς σαν άλογα και μη-θεούμενα ζώα, «γιορτάσαμε» την Ανάσταση… Είναι πράγματα που γνωρίζαμε, ότι θα δούμε. Η πανηγυροποίηση και εν μέρει νυμφοπαζάρωση της Αναστάσιμης ακολουθίας, η σπουδή  προς τα βρώσιμα αρτύσιμα αγαθά(φερ’ειπείν, η… -όχι φυσικά- πατροπαράδοτη «μαγειρίτσα» μετ’ εντοσθίων ατυχούς αμνοεριφίου), δεν είναι παρά κάποια ψηγματάκια. Δεύτερον, είναι το ακατάνυκτο των ψαλτάδων μας που είχε έκτοτε σημειώσει ο Κόντογλου, είναι η μεταλλαγή της εκκλησιαστικής εικόνας σε θρησκευτική ζωγραφιά κατά την ωραία παρατήρηση του αδ/φού Χρ. Γιανναρά κ.π.α..

Αλλά, βέβαια, όλα αυτά, αν δεν μπορούμε να τα ανάγουμε σε ορισμένα αίτια με ένα απόλυτο, αιτιοκρατικό, νομοτελειακό τρόπο, οπωσδήποτε μπορούμε να τα εξηγήσουμε. Εξ άλλου, σχετικά είχε γράψει και ο ι. Χρυσόστομος για το θέμα των «ανάξιων ποιμένων», ότι αυτοί ευθύνονται για την απώλεια όσων τελικώς χάνονται, με άλλα λόγια, ότι αν δεν υπήρχαν τέτοιοι, δεν θα υπήρχε, γενικά, και η τελική απώλεια (της ψυχής). Δεν είναι δυνατόν, έτσι, να λογίζονται από τους εκτός ως… φουκαράδες υπαλληλάκοι ενός κρατικού θεσμού οι ιερείς, οι «Λειτουργοί του Υψίστου» οι ανώτεροι ως λειτουργοί και των αγγέλων……

«Για να γίνεις Χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνεις ποιητής»(γερ. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

Έτσι, λοιπόν, ερχόμαστε στο ερώτημα του τίτλου. Βλέπουμε και από τα πιο πάνω, ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου υπάρχει παχυλό υλιστικό πνεύμα, αδιαφορία για τα Ουσιώδη, ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους κατειλημμένους από ανάλογης ιδεολογίας ανθρώπους που μεταδίδουν τον αστικό μηδενισμό. Η εποχή/ κοινωνία μας -ή κοντινές σε μας εποχές- έχει περιγραφεί με πολλούς τρόπους από διαφόρους λογίους, και «στοχαστές»: εποχή της αβεβαιότητας, κοινωνία της αφθονίας, εποχή της φρενήρους τύρβης(turbulence), κοινωνία της κατανάλωσης(societe de consommation από τον Μποντριγιάρ), κοινωνία του θεάματος(Γκυ Ντεμπόρ και καταστασιακοί , του «αναρχοχριστιανού» Ζακ Ελλύλ εν πολλοίς συμφωνούντος), μεταιδεολογική εποχή κ.α. Πολύ μεγάλη ισχύ έχει οπωσδήποτε το τελευταίο. Οι νεοφιλελεύθεροι, δηλαδή οι ακροδεξιοί καπιταλιστές, στις μέρες μας επανέφεραν την παληά αστική-καπιταλιστική λατρεία της επιστήμης, απαντώντας, όπως το λέει ο καθ. Rene Passet, σε διαφωνούντες με τον ακραίο καπιταλισμό, ότι οι διαφωνίες για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης κτλ. δεν συμβαδίζουν με τον Ορθό Λόγο, είναι αυτά όλα εξωτερικότητες(externality), φιλοσοφία και όχι καθαρή επιστήμη.

Έτσι, ποιος μπορεί σήμερα να δοθεί στην αγάπη του Θεού; Ποιος μπορεί να πληρωθεί εσωτερικά και να βιώσει την αλήθεια του «Φωτός-που-δεν-είναι-φως-και-που-ξέρει-το-ονόμα-μας» ως τα κατάβαθα του είναι του δια ενός ερωτικού ραγίσματος της καρδιάς, όπως έλεγε και ο Αμερικάνος πρώην βουδδιστής και νυν Ορθόδοξος Nilus;

Εσύ, φίλε μου, που τρέχεις για να λύσεις το υλικό πρόβλημα του άλλου στις διαδηλώσεις.

Εσύ που μου μιλάς ενθουσιασμένος για ένα στίχο των Nevermore: «we are the enemies of reality, in a world that’s unforgiving».

Εσύ, φίλε μου, που δακρύζεις τα βράδια και αγωνιάς για την έκβαση του πολέμου στην Γάζα.

Εσύ, που σκέφτεσαι όσους ανθρώπους δεν έχουν καν φαγητό στο τραπέζι και τρως προσεκτικά κάνοντάς το σαν την Σιμόνη Βέιλ, μα και τον «Χριστιανοκοινωνιστή» Ραούλ Φολλερώ που έλεγε «πώς μπορώ να φάγω εγώ, όταν οι άλλοι δεν έχουν»;

Εσύ, που ατενίζεις τους γονέους και τους πάππους σου στα αγάλματα, και σκέπτεσαι, συγκινημένος εσωτερικά, πώς μπορείς να φανείς αντάξιός τους.

Εσύ, που φτύνεις οργισμένος τις ιδεολογίες της καριέρας και της ατομικής βολής.

Εσείς είστε ως αστέρια και το αστρόφως που πέφτει σε ένα σκοτεινό και πεθαμένο, γηρασμένο προώρως ψυχικά, μικρόψυχο λοιπόν στο έπακρον κόσμο, τον κόσμο της αποστασίας…

Και είμαι σίγουρος, ότι κάποτε θα σας αναζητήσει ερωτικά ο αναστημένος Νυμφίος, όπως την fugueuse του Βερλαίν…

Υ.Γ. Χριστός ανέστη!!!! 🙂

Ετικέτες: υπαρξιακή αθεΐα, Ανάσταση, Παρακμή, Σεφέρης, Φολλερώ, Χριστός, Χριστιανικός ρομαντισμός, αποστασία, αστικός θετικισμός, αστικός ορθολογισμός, Nevermore, Verlaine